บทที่ 381 นายก็มีวันนี้
เช้าวันถัดมา ทั้งตระกูลหลงยังอยู่ในความสงบ
ห้องอาหารของตระกูลหลง คนใช้ได้เดินไปมา คึกคักมากๆ เพราะว่าวันนี้ยังอยู่ช่วงต้นปี หลงเซี่ยวเทียนไม่อยากให้บรรยากาศดูหดหู่เกินไป ก็ได้จัดงานเลี้ยงอาหารขึ้น
บนโต๊ะอาหาร หลงเซี่ยวเทียนบนที่นั่งเจ้างาน จากนั้นก็ต่อด้วยคนเชื้อสายหลัก หลงจิ่นเซวียนก็ถูกหลี่จื้อเถิงรับมาจากคฤหาสน์ตั้งแต่เช้า
แผลเป็นบนหัวของเด็กนั้นก็ได้เล็กไปมาก เห็นพวกผู้ใหญ่ที่อยู่กันเต็มในห้องอาหาร เธอได้กล่าวทักทายทีละคนด้วยความเกรงใจ
แผลที่หลงว่านชิงทำกับเธอเมื่อคราวก่อน นอกจากบาดแผลบนร่างกายแล้วก็ยังมีบาดแผลในจิตใจ แต่ว่าเห็นทีเธอไม่ได้เก็บเอาไปคิด
พูดถึงหลงว่านชิง เวลานี้เธอได้ถูกขังอยู่ในหอบรรพบุรุษกับหวงจิ้งฝู ก่อนหน้าคิดว่าถ้าขังพวกเธอในห้องมันสบายไปหน่อย เพราะงั้นก็เลยขังพวกเธอไว้ที่หอบรรพบุรุษ
เพราะว่าจำนวนคนเยอะคนเชื้อสายหลักก็ได้เพิ่มโต๊ะอีกตัวมาวางข้างๆ ตรงนั้นได้เป็นที่ของคนสำคัญกี่คนที่ช่วยตระกูลหลงไว้ในครั้งนี้
แน่นอนอ้ายหลุนได้นั่งอยู่ในนั้น เดิมเป็นเพราะหลงหลิง อ้ายหลุนต้องไปนั่งที่โต๊ะเจ้างาน แต่เขานั้นจะไปนั่งกับพวกเพื่อนของตน หลงเซี่ยวเทียนก็ไม่ได้ตามตื๊อต่อ
และพวกนักสู้เกือบสองพันคน ตระกูลหลงก็ได้จัดสถานที่ที่กว้างให้ พื้นที่ที่เคยว่างเปล่าได้เต็มไปด้วยโต๊ะประมาณสองร้อยโต๊ะวางอยู่ พวกนักสู้ทั้งหมดได้นั่งอยู่ตรงนั้น สถานที่งานสวยงามมาก
ลี่โม่อวี่ได้ข่าว ก็ได้จัดการสั่งพวกพยาบาลเสร็จ ก็ได้ขับรถมาที่นี่ เดิมหลงเสี่ยวเซินให้เขานั่งที่โต๊ะของเจ้างาน แต่พอมาคิดๆ ดูก็ได้ปล่อยให้พวกเขาไปสนุกกันตามภาษาหนุ่มๆ
ตอนนี้ใกล้เก้าโมง หลงเซี่ยวเทียนก็ได้สั่งให้คนเสิร์ฟอาหาร คนใช้ทั้งตระกูลหลงขยับตัวเกือบทั้งหมด ห้องครัวไม่พอที่จะทำอาหารสำหรับคนที่เยอะขนาดนี้ ตระกูลหลงก็ได้จ้างพ่อครัวใหญ่มากว่าร้อยกว่าคนมาทำอาหารที่ลาน
พื้นที่กว้าง ความคึกคักให้ห้องอาหารได้เรียกร้องหากัน สนุกสนานมากๆ
หอบรรพบุรุษ หลงว่านชิงกับหวงจิ้งฝูแล้วก็หลงเจี้ยนที่อยู่ให้ห้องขังได้ยินเสียงบรรยากาศภายนอก ได้ถอนหายใจออกมาพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย ความหมายของมันพวกเขาพึ่งจะเข้าใจตอนนี้
สีหน้าของมู่ชุนได้กัดฟันไว้ เห็นได้ชัดว่าโมโหมากๆ แต่ก็ไม่เป็นประโยชน์อะไร
ในงานเลี้ยง ลี่โม่อวี่กับคนที่ได้มาร่วมต่อสู้กับเขาอย่างพวก “หัวหน้า” นั่งด้วยกัน ในใจนั้นได้มีความตื้นตันทะลักออกมา การที่ได้มาเป็นเพื่อนกับคนพวกนี้ เขาโชคดีมากๆ
“พี่ใหญ่ กับชัยชนะครั้งนี้ ผมเชิญพี่ดื่มหนึ่งแก้ว”
ลี่โม่อวี่ไม่พูดอะไรก็ได้ยกแก้วเหล้าตรงหน้าตัวเองขึ้น ไปชนกับแก้วของไป๋หลางเบาๆ จากนั้นทั้งสองก็ได้ดื่มจนหมดแก้ว
อาโน่ที่อยู่ข้างๆ เห็นท่าทางการดื่มเหล้าขาวของทั้งสองคน ก็ได้ซี้ดปาก บ่นอุบอิบออกมาว่า “คนบ้าพลังสองคน” หยางเฟิงที่นั่งข้างๆ เขาได้ยินเข้า ใบหน้าก็เต็มไปด้วยความไม่พอใจ ไอ่ผีดำนี่กล้าที่จะด่าลูกพี่ของตัวเอง
เพราะงั้นเขาก็ได้ยกแก้วเหล้าของตัวเองขึ้น ในแก้วเต็มได้ด้วยเหล้าขาว พูดกับอาโน่ว่า “มา เพื่อน พวกเราทั้งสองมาดื่มกันแก้วหนึ่ง” พูดจบก็ได้ดื่มเหล้าในแก้วของตัวเองจนหมด จากนั้นก็ได้มองหน้าอาโน่ด้วยความได้ใจ
คนที่ถูกชวนนั้นก็ได้ฝืนยิ้มออกมา พูดออกมาอย่างช่วยไม่ได้ “คนภาคตะวันออกเป็นเซียนเหล้าทั้งนั้น ฉันอาโน่ขอนับถือ”
ก็ได้ยกแก้วของตัวเองขึ้นมา ดื่มไปครึ่งแก้ว เขาทนฤทธิ์เหล้าไม่ได้จริงๆ ก็ได้โบกมือของตัวเองเป็นการบอกว่าไม่ไหวแล้ว พวกผู้ชายที่ได้นั่งอยู่ตรงนั้นพอเห็นเข้าก็ได้หัวเราะออกมาอย่างดัง บรรยากาศบนโต๊ะก็ได้คึกคักขึ้นมาทันที
“พี่ใหญ่ มีเวลาพวกเรามาประมือกันสักครั้งเถอะ” สายตาของไป๋หลางได้เป็นประกายแล้วพูด
เห็นใบหน้าที่เต็มได้ด้วยความอยากท้าทายของไป๋หลาง ลี่โม่อวี่ก็ได้พยักหน้าออกมาด้วยความพอใจ สำหรับคนที่มีฝีมืออย่างพวกเขา สามารถที่จะเจอคู่ปรับที่มีฝีมือกว่าตัวเอง นั่นเป็นเรื่องที่พวกเขาหวังมาตลอด
เวลาเดียวกัน หลงเซี่ยวเทียนได้ลุกขึ้นแล้วโบกมือให้กับทุกคน ทุกคนก็ได้วางเรื่องในมือของตัวเองลงอย่างให้ความร่วมมือ หันหน้าไปมองคนแก่คนนั้น
“คนที่นั่งอยู่ที่นี่เป็นผู้มือพระคุณกับตระกูลหลงของผม ผมหลงเซี่ยวเทียนเป็นตัวแทนของตระกูลหลงมาขอบคุณทุกคน” พูดจบก็ได้ดื่มเหล้าของตัวเองจบหมด
สำหรับผู้ชายแล้ว การดื่มเหล้าเป็นอะไรที่สามารถทำให้ความสัมพันธ์ของพวกเขาแน่นขึ้น เพราะงั้นความเป็นเพื่อนระหว่างผู้ชายก็คือดื่มเหล้า
หลงเซี่ยวเทียนพึ่งจะดื่มไป คนทางนั้นก็ได้นั่งต่อไม่อยู่ เห็นแก่อีกฝ่ายเป็น “พ่อตา” ของลูกพี่ พวกเขาก็ได้ดื่มเหล้าแก้วนั้นไป
เพราะงั้นทุกคนก็ได้ลุกขึ้นมา ยกแก้วเหล้าของตัวเองแล้วก็ได้ดื่มไปจนหมด
หลงหลิงที่อยู่ข้างๆเห็นท่าทางของพวกผู้ชายพวกนั้น ก็ได้ส่ายหน้าอย่างไร้คำพูด ก็ได้บ่นกับตัวเองว่า “ผู้ชายนี่น่าเบื่อจริงๆ”
แต่ว่าพอสายตาของเธอไปเห็นอ้ายหลุนที่ได้ดื่มเหล้าเหมือนกัน ก็ได้เปลี่ยนความคิดเลยทันที ก็พูดอีกว่า “มีแต่อ้ายหลุนที่ดูดี” พูดจบถึงได้สังเกตเห็นความคิดของตัวเอง หน้าก็ได้แดงเล็กน้อย พบว่าเขานั้นไม่ได้สังเกตเห็นตน
หลงเซี่ยวเทียนได้ลุกขึ้นแล้ว หลงเสี่ยวเซินกับหลงเสี้ยวตี้จะไม่มีท่าที่อะไรก็ไม่ได้ ทั้งสองได้ยกแก้วดื่มไปพร้อมกับทุกคน
อีกอย่างหลงเสี้ยวตี้ยังได้ยกแก้วเป็นการแสดงความเคารพให้กับลี่โม่อวี่เป็นการส่วนตัว นี่ทำให้คนที่ถูกชวนได้พูดออกมาด้วยความเกรงใจ หลงเสี้ยวตี้พยักหน้าด้วยความพอใจ ในใจคิด ยังถือว่าไอ่เด็กนี้รู้จักสัมมาคารวะ
งานเลี้ยงนี้นับไม่ได้ว่าเป็นมื้อเช้าหรือว่ามื้อเที่ยง เหมือนว่าทุกคนนั้นเป็นลูกผู้ชายที่เข้มแข็ง กับข้าวทานไปไม่เท่าไหร่ เหล้านั้นได้ดื่มไปไม่น้อย
เวลานั้น ไป๋หลางได้รู้ว่าแล้วตนไม่ได้เป็นคู่ต่อสู้ของลี่โม่อวี่อีกแล้ว แต่ว่าเขายังอย่างจะชนะลี่โม่อวี่โดยการดื่มเหล้า เพราะงั้นก็ได้ดื่มตามเขาไม่หยุด
ลี่โม่อวี่ทำไมจะอ่านความคิดของเขาไม่ออก เพื่อที่จะให้ไป๋หลางยอมจำนน ลี่โม่อวี่ก็ได้รับการโจมตีของไป๋หลางทั้งหมด
ช่วงที่งานเลี้ยงได้เดินมาถึงจุดปกติ ตรงหน้าของไป๋หลางได้มีเหล้าขาวสามขวดวางอยู่ ตรงหน้าของลี่โม่อวี่ก็ได้มีสามชวดเหมือนกัน แต่แค่ใบหน้าของไป๋หลางเหมือนว่าจะมีอาการเมาออกมาแล้ว เริ่มพูดอะไรออกมาไม่ชัดแล้ว “พี่ใหญ่ พวกเรามาดื่มกันอีก ดื่มนี่หมด พี่ก็เป็นพี่แท้ๆ ของผมแล้ว”
คนที่โดนรุกอย่างลี่โม่อวี่กลับเหมือนคนที่ไม่เป็นอะไร นอกจากหน้าที่แดงแล้วนั้น แววตาก็ยังเป็นเหมือนเดิม เห็นท่าทางแบบนี้ของไป๋หลาง เขาก็ได้ขำแล้วพูด “ได้ งั้นนายว่าฉันแกร่งไม่แกร่ง” ลี่โม่อวี่รับแก้วเหล้าแล้วถาม
“แกร่ง!” ไป๋หลางได้ยกนิ้วโป้งให้กับลี่โม่อวี่แล้วพูด จากนั้นหัวก็ได้ฟุ้บไปกับโต๊ะแล้วเริ่มกรน พอทุกคนเห็นแบบนั้นก็ได้หัวเราะออกมาอย่างดัง
“นายก็มีวันนี้”
ใบหน้าของอาโน่ดูมีความสุข ในที่สุดก็เห็นไอ่หมอนั้นดื่มจนหลับไป นี่ถือได้ว่าเป็นการเติมเต็มความฝันอันยาวนานของเขาแล้ว
อาโน่ได้เอาแก้วที่มีเหล้าเหลือไม่มากของตน พูดกับลี่โม่อวี่ว่า “โม่อวี่ ต่อไปนายก็เป็นพี่ใหญ่ของฉัน ขอแค่มีอะไรที่จะใช้ฉัน บอกฉัน ฉันจะพาหลงจูทั้งหมดมาช่วยพี่ใหญ่” เขาพูดคำนี้จบ ก็ได้ดื่มเหล้าไปจนหมด
มุมปากของลี่โม่อวี่ได้ชี้ขึ้น ก็ได้ยกแก้วขึ้นมาเหมือนกัน
อีหลิน เห็นหรือยัง ผู้ชายของเธอตอนนี้แข็งแกร่งมาก ไม่มีวันให้เธอตกอยู่ในอันตรายอีกแล้ว
อีหลิน ตื่นขึ้นมาได้ไหม?
