บ่วงแค้นแสนรัก – บทที่ 271 ยังมีชีวิตอยู่ก็ต้องได้เห็นคน แต่ถ้าตายแล้วก็ต้องได้เห็นศพ

บทที่ 271 ยังมีชีวิตอยู่ก็ต้องได้เห็นคน แต่ถ้าตายแล้วก็ต้องได้เห็นศพ

เหอจื่ออันสีหน้าเคร่งขรึม “ผมบอกให้พวกคุณดูแลเธอให้ดี ทำไมถึงเป็นแบบนี้ได้?”

คุณหมอก็หมดหนทาง ภาาวะซึมเศร้าหลังการคลอดนี้ ไม่ใช่ว่าดูแลดีแล้วจะหลีกเลี่ยงได้ โดนเฉพาะเคสพิเศษของเวินหนิง

ตอนนี้เธอออกไปข้างนอกไม่ได้ และก็ไม่สามารถพูดคุยกับผู้คนได้ แม้กระทั่งไม่สามารถดูแลลูกได้ ความเครียดทางใจก็มากอยู่แล้ว เป็นเรื่องปกติที่จะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น

“คุณเวินถูกแยกกับลูกทันทีหลังจากที่คลอด ในใจจึงฝังเมล็ดความหดหู่ใจไว้ บวกกับ…ตอนนี้เธอสูญเสียความเป็นอิสระ อาการจึงยิ่งอยู่ยิ่งแย่ลง”

คุณหมอพูดอย่างจริงจัง “ดูท่าแล้ว ถ้าหากไม่รีบรักษา อาการของเธอจะไม่ได้อยู่ในแง่ดี”

“อะไรคือไม่ได้อยู่ในแง่ดี!” เหอจื่ออันได้ยินดังนั้น ก็โมโหจนดึงคอเสื้อของคุณหมอแล้วผลักเขาเข้ากับกำแพง “ผมไม่สนว่าพวกคุณจะใช้วิธีไหน จะต้องรักษาเธอให้หาย!”

“งั้นก็ทำได้เพียงพึ่งพายาระงับประสาทและสารละลายสารอาหารเท่านั้น…” คุณหมอขยับแว่น สีหน้าหมดหนทาง “โรคทางหัวใจต้องใช้ยาใจ เราจะปล่อยให้เธอลืมทุกอย่าง สูญเสียความทรงจำไปเหรอ…”

เหอจื่ออันปล่อยมืออย่างหมดแรง มองดูหน้าซีดขาวของเวินหนิงที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้ เขาจับมือของหญิงสาวไว้ มือที่เย็นเฉียบนั้น มันทำให้หัวใจของเขาแข็งชาเพราะเหตุนี้

ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของตระกูลลู่ ถ้าหากไม่ใช่ลู่จิ้นยวนตามหาเธออย่างบ้าคลั่งในตอนนี้ หรือว่าภายใต้การดูแลของคนในครอบครัว สถานการณ์ของเวินหนิงก็ไม่เลวร้ายขนาดนี้

“ยังมีอีกวิธีนึง…”

เหอจื่ออันเงียบอยู่พักนึง ความมุ่งหวังสะท้อนผ่านดวงตา “สะกดจิต ทำให้เธอลืมความชอกช้ำก่อนหน้านี้ ให้เธอลืมการมีอยู่ของเด็กไปให้หมด!”

เหอจื่ออันพูดอย่างหมดหนทาง ก่อนหน้านี้เขาเคยพบกับหมอจิตแพทย์ที่มีชื่อเสียงเป็นอย่างมากคนนึง ภายใต้การรักษาของเขา สามารถทำให้ความจำของคนเกิดความเลอะเลือนและสับสน…คนที่ถูกเขาสะกดจิตจะคิดว่าเรื่องที่เคยเกิดขึ้นไม่มีอยู่จริง ส่วนเรื่องที่ไม่เคยเกิดขึ้นถึงจะเป็นเรื่องจริง

“แต่ว่า…นี่…”

คุณหมอตกใจเป็นอย่างมาก สีหน้าของเหอจื่ออันเย็นชา แต่เขาสามารถดูออกได้ว่า เหอจื่ออันจริงจัง

“นี่เป็นวิธีสุดท้าย พวกคุณดูแลเธอให้ดี เรื่องนี้ห้ามเปิดเผยออกไปเด็ดขาด!”

เหอจื่ออันกำมือแน่น มองดูใบหน้าของเวินหนิง เขารู้ว่าการพรากความทรงจำของเธอไป มันไม่ยุติธรรม แถมไร้ยางอาย

แต่เมื่อคิดได้ว่าวิธีนี้สามารถปลดปล่อยเวินหนิงจากความเจ็บปวดได้แน่นอน อีกทั้ง…สามารถทำให้เธอลืมเรื่องที่เคยเกิดขึ้นกับลู่จิ้นยวนทั้งหมด เหอจื่ออันจึงสั่นคลอน

เขายอมรับว่าทำแบบนี้ชั่วช้าต่ำทราม ตั้งแต่เริ่มต้นเขาไม่ได้พึ่งพาวิธีการตรงไปตรงมาเพื่อมาถึงจุดนี้อยู่แล้ว เพื่อให้ได้สิ่งที่ตัวเองต้องการ เขาคุ้นเคยกับวิธีการไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็เอาด้วยกลแบบนี้อยู่แล้ว

“ถ้าหากเธอรู้เข้า เธอจะโทษฉันไหม?”

มือของเหอจื่ออันลูบใบหน้าของเวินหนิงเบา ๆ พึมพำกับตัวเอง

ไป๋หลินยวี่ใช้เวลาอยู่สองสามวันกับลู่จิ้นยวนแบบนี้

เกินความคาดหมายของเธอก็คือลู่จิ้นยวนไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิด ว่าเขาจะออกจากที่นี่ไปอย่างเร็ว แต่กลับอยู่ที่นี่จริง ๆ ดูเหมือนว่าเขาไม่สามารถหยุดพักได้ถ้าหากหาเวินหนิงไม่พบ

สิ่งนี้ทำให้เธอรู้สึกกังวลอย่างมาก เพื่อไม่ให้มีการติดต่อกับชายที่ทำร้ายลูกสาวของเขามากขึ้น ตอนนี้เธอพักฟื้นอยู่ในโรงพยาบาลแทบทุกวัน

เพียงแต่ลู่จิ้นยวนก็สั่งให้คนมาติดตามเธอ ราวกับเกรงว่าเธอจะหนีไปยังไงยังงั้น

“ร่างกายของคุณน้าฟื้นฟูได้ไม่เลวนะครับ อายุเท่านี้ได้ผลลัพธ์ดีแบบนี้ ถือเป็นเรื่องน่าอัศจรรย์มากนะครับ”

ไป๋หลินยวี่กำลังคุยอาการกับคุณหมออยู่ ในตอนนี้เองคุณหมอที่อยู่ข้างหน้าจู่ ๆ ก็เตะขาของไป๋หลินยวี่ที่ใต้โต๊ะ กระดาษโน้ตใบหนึ่งถูกยัดใส่มือของเธอ

ไป๋หลินยวี่งุนงง เห็นคุณหมอกระพริบตาให้เธอ ถึงได้เข้าใจ แล้วแสร้งรับโน้ตมาอย่างไม่รู้เรื่อง

กลับมาถึงบ้าน เธอเปิดกระดาษโน้ตออกดู เห็นตัวอักษรบนกระดาษ “เวินหนิงอยู่ที่นี่สบายดี เพียงแต่เธอต้องการการดูแลจากคนในครอบครัว จำเป็นต้องให้ลู่จิ้นยวนกลับไป”

ไป๋หลินยวี่กำกระดาษแผ่นนั้น ใจร้อนเป็นอย่างมาก พูดได้ดีแต่ไม่ได้เจอเธอ ไม่วางใจสักนิด เธออ่านต่อ “ผมได้ทำป้ายหลุมศพปลอมไว้ที่สุสานชานเมืองแล้ว เพียงแค่พาเขาไปที่นั่น เรื่องก็ควรจะจบแล้ว”

เหอจื่ออันก็คิดไม่ถึงว่าลู่จิ้นยวนจะหัวแข็งขนาดนี้ หรือว่าเรื่องของตระกูลลู่เขาไม่สนใจแล้ว?

เห็นสถานการณ์ของเวินหนิงยิ่งอยู่ยิ่งแย่ เขาไม่อยากจะเสียเวลาคิดอะไรอีก ร่างกายของเวินหนิงรอไม่ไหว

ไป๋หลินยวี่มองดูที่อยู่ข้างล่าง จากนั้นก็ฉีกกระดาษโน้ตโยนทิ้งชักโครกแล้วกดชักโครก

ตอนนี้ไม่มีวิธีอื่นแล้ว ทำได้แค่นี้แหละ

ตอนที่ลู่จิ้ยวนกลับมาจากข้างนอก พบว่าไป๋หลินยวี่กำลังรอเขาอยู่

ทำให้เขาค่อนข้างแปลกใจ ในเมื่อไม่กี่วันมานี้ ไป๋หลินยวี่เกลียดเขาอย่างเห็นได้ชัด

“นายพูดไว้ไม่ใช่เหรอ ว่าถ้ายังมีชีวิตอยู่ก็ต้องได้เห็นคน แต่ถ้าตายแล้วก็ต้องได้เห็นศพ งั้นฉันจะให้นายดู”

ลู่จิ้นยวนมือสั่น “คุณพูดอะไรนะครับ?”

บ่วงแค้นแสนรัก

บ่วงแค้นแสนรัก

Status: Ongoing

ของขวัญวันเกิดอายุ18ปีของเวินหนิง คือเธอต้องติดคุก10ปี เพื่อการแก้แค้นเธอจึงตอบตกลงคำขอร้องของปีศาจ เธอต้องแต่งงานกับสามีที่นอนอยู่ในสภาพเหมือนผัก แต่คิดไม่ถึงว่า…

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท