ในเมื่อเขาไม่พิจารณาถึงอนาคต งั้นเธอก็จะปล่อยตามใจสักครั้ง มีอะไรเกี่ยวข้องกัน?
ลี่เย่ถิงดวงตาแดง ฉีกเสื้อเชิ้ตออก ทิ้งลงด้านข้าง จูบที่ละเอียดตกอยู่บนร่างกายของเฉียวเหวยอี
เฉียวเหวยอีบนร่างกายมีบาดแผล แต่พยายามเอาใจเขา เขานำเธอเข้าในอ้อมกอด กระแสน้ำอุ่นค่อยๆปะทะผิวของเธอ เฉียวเหวยอีก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเขา หรือว่าเป็นเพราะน้ำ ร่างกายค่อยๆร้อนขึ้นมา
ลี่เย่ถิงดึงผ้าเช็ดตัวมาห่อเธอไว้ ออกจากอ่างอาบน้ำหนึ่งก้าว ทั้งสองคนก็ระงับอารมณ์ไม่อยู่ ตรงไปนั่งบนโซฟาด้านข้าง
เฉียวเหวยอีแค่รู้สึกว่าเขาบีบเอวของเธอแรงเกินไป เขาจูบจนเธอแทบหายใจไม่ออก อดไม่ได้ที่จะเรียกชื่อเขาเสียงเบา“ลี่เย่ถิง…”
เขากัดหูเล็กของเธอ พูดเสียงนุ่มนวลข้างหูเธอ“เรียกพี่”
เฉียวเหวยอีค่อยๆหลับตาลง กัดริมฝีปากของตัวเองแน่น
นานมาก หน้าแดงพร้อมพูดเสียงเบา“พี่ถิง…”
มีเสียงของความเขินอายและหวานเลี่ยนที่ยังไม่ได้พูดจบ ลี่เย่ถิงก็กระแทกเอวเข้าไปอย่างรวดเร็ว เฉียวเหวยอีอดไม่ได้ที่จะร้องตกใจออกมา
ประตูด้านนอก ซูหรูเยียนกำลังจะเคาะประตู
เธอรู้ว่าลี่เย่ถิงครั้งนี้โกรธจริงๆแล้ว เพราะว่าเขาไม่เคยตีผู้หญิง ถึงแม้ว่าเฉียวเหวยอีกับอันถงจะร่วมมือกันในปีนั้นวางยาเขาทำร้ายตระกูลลี่จนน่าเวทนา เขาก็ไม่เคยตีเฉียวเหวยอี แต่ว่าวันนี้เขาตีเธอ
เธอคิดจะมาขอโทษก่อน
สมมุติว่าเธอวางศักดิ์ศรีลง อยากให้ลี่เย่ถิงเห็นแก่หน้าของซ่งเทียนเฉิง น่าจะให้อภัยเธอ
มือที่จะเคาะประตูยังไม่ได้เคาะ ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงดังออกมาจากข้างใน
เธอนิ่งอึ้งไป ด้านข้างที่อยู่เป็นเพื่อนเธอสองสามคน ก็ได้ยินแล้ว
ผ้าม่านด้านนอกก็ไม่ดึงปิด ประตูห้องน้ำก็ไม่ได้ปิด เฉียวเหวยอีใบหน้าเล็กแดง หลังจากนั้นกัดริมฝีปากของตัวเอง ไม่กล้าเปล่งเสียงออกมา
และฟู่หลี่พูดว่าจะรีบเข้ามา ถูกคนได้ยินก็ไม่ดี
บนโซฟาไม่สบาย ลี่เย่ถิงใช้ท่าทางหันหน้าเข้าหาฝ่ายตรงข้าม อุ้มเธอเดินตรงไปที่ห้องนอน พร้อมพูดเสียงต่ำ“ฉันชอบให้เธอร้องออกมา”
เฉียวเหวยอีถูกเขาวางลงบนเตียง มองเห็นเขายืนอยู่ที่ขอบเตียงจ้องมองเธอด้วยสายตารุนแรง ขมวดคิ้วเล็กน้อย“ด้านนอก…”
เพียงแค่พูดสองคำ ลี่เย่ถิงก็กดทับเข้ามาทันที
เฉียวเหวยอีควบคุมเสียงครางไว้ไม่อยู่
ถ้าหากว่าครั้งแรกคือเสียงเข้าใจผิด เสียงด้านหลัง ก็น่าจะอธิบายเหตุผลได้แล้ว
ซูหรูเยียนหน้าซีดเผือดยืนอยู่หน้าประตู เวลานี้ ลี่เย่ถิงกับเฉียวเหวยอีอยู่ข้างในด้วยกันยังทำเรื่องแบบนี้ เห็นได้ชัดเจนว่า ลี่เย่ถิงไม่มีทางเชื่อคำพูดของเธอ
เสียงข้างในดังออกมาไม่หยุด ทุกคนก็รู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
“หรูเยียน ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน ไปหาของกินเถอะ…”คนด้านข้างเห็นซูหรูเยียนเบ้าตาแดง พูดจูงใจเสียงเบา
ซูหรูเยียนจ้องมองหน้าประตูนานมาก เธอคิดว่าลี่เย่ถิงกับเฉียวเหวยอีทั้งสองคน ตั้งใจทำ ตั้งใจให้เธอได้ยิน ตั้งใจทำให้เธออับอายขายหน้า
คนที่อยู่ด้านข้างเพียงแค่เห็นใจเธอ เหมือนดูละครและสงสารเธอ
เธอซูหรูเยียนไม่ต้องการความสงสารแบบนี้ เธอตามติดลี่เย่ถิงมายี่สิบกว่าปี ในสายตาเขา เธอเป็นเพียงแค่ตัวตลกจริงๆสินะ?
เขารู้ว่า เธอชอบเขามากแค่ไหน
ทำไม ต้องทำกับเธอแบบนี้?
ปีแรกที่ซูหรูเยียนเข้าร่วมการนัดรวมตัวของพวกเขา เป็นเพราะว่าปีนั้นซ่งเทียนเฉิงจัดกลุ่ม ซ่งเทียนเฉิงไม่อยู่แล้ว เธอก็ยิ่งเข้าร่วมแทนเขา
ปีที่สองลี่เย่ถิงพูดกับเธอว่า เขามีธุระไปไม่ได้ ให้เธอไปแทน แต่นาทีสุดท้ายของวันนั้น ลี่เย่ถิงยังรีบเข้ามา ไม่ได้ให้เธอเข้าร่วมคนเดียว
ปีที่แล้วพวกเขาสองคนเข้าไปพร้อมกัน
? ? เธอได้รับใบรับรองตั้งแต่เมื่อไหร่
