ซูหรูเยียนในตอนนี้รู้สึกสิ้นหวังเป็นอย่างมาก เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เธอกัดฟันตอบกลับไปว่า “งั้นเธอช่วยบอกให้เขาโทรกลับหาฉันหลังการประชุมได้ไหม?”
เฉียวเหวยอีหัวเราะอย่างไม่ใส่ใจ
ซูหรูเยียนกำลังนั่งสั่นอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล และเล็บที่ถูกตัดแต่งอย่างเหมาะของเธอจิกลงไปบนมือของตน
หลังจากหยุดไปชั่วครู่ เธอกระซิบอีกครั้งว่า “เรื่องเมื่อคราวก่อนเป็นความผิดของฉันเอง แต่ลองคิดดูว่าถ้าเธอเป็นแม่ของซุ่ยซุ่ย เธอจะยอมให้ผู้หญิงคนอื่นมาแย่งสามีของเธอหรือเปล่า?”
เฉียวเหวยอีที่ได้ยินคำว่า “สามี” อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว
“เข้าใจแล้วค่ะ” เธอพูดจบก็วางสายไป
เมื่อเธอวางสาย เฉียวเหวยอียังรู้สึกเหมือนโดนตบหน้าอยู่นิดหน่อย เธอรู้สึกอึดอัดในใจ
เธอลุกขึ้น ลงไปชั้นล่างเพื่อหยิบขี้ผึ้งยาจีนชิ้นหนึ่ง แช่น้ำร้อนทีละน้อย และกลิ่นขมของยาจีนก็กระจายไปทั่วห้องครัวในทันที
ขณะที่เธอกำลังต้มยาจีนอยู่ จู่ๆ ก็มีมือเอื้อมมาและคว้าเอวของเธอไว้
ลี่เย่ถิงกอดเธอจากด้านหลัง วางคางลงบนไหล่ของเธออย่างอ่อนโยน และถามเธอด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาว่า “ขมไหม?”
“ไม่ขมเท่าไรค่ะ อยากลองชิมไหม?” เฉียวเหวยอีถามอย่างมีวาทศิลป์
ลี่เย่ถิงอดหัวเราะไม่ได้ “ถ้าฉันดื่มแทนเธอแล้วได้ผลละก็ฉันยอมดื่มมันทั้งหมดเพื่อเธอ ”
“เจ้าเล่ห์จริงนะ” เฉียวเหวยอีเบ้ริมฝีปากแล้วพูดว่า “ใคร ๆ ก็พูดได้ทั้งนั้นแหละ”
“ไม่อย่างนั้นฉันจะป้อนเธอเอง” ปลายนิ้วมืออันอบอุ่นของลี่เย่ถิงค่อยๆ เคลื่อนผ่านผมที่อ่อนนุ่มของเธอ
เฉียวเหวยอีที่นึกถึงวิธีการป้อนของเขาจึงส่ายหัวขึ้นมาในทันที “ไม่ต้องหรอก”
ลี่เย่ถิงยิ้มเบา ๆ หันศีรษะและจูบปลายคิ้วของเธอ “ยัยใบ้ ฉันยินดีที่จะกินอะไรขม ๆ ไปกับเธอนะ”
“ฉันไม่ต้องการ” เฉียวเหวยอีถือถ้วย แล้วหันหลังหนีจากอ้อมกอดของเขา
ลี่เย่ถิงมองดูเธอเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นและเกือบจะดื่มไปครึ่งถ้วยในรวดเดียว จึงอดไม่ได้ที่จะกระตุกที่มุมปากของเขา
วันนี้ลู่ซวินรู้สึกไม่สบายเล็กน้อย ซ่งหยวนจึงมีคำสั่งให้พักกองเป็นเวลาหนึ่งวัน และลี่เย่ถิงกลับมาพอดีจึงพาเธอกลับมาที่ตี้หวง
่
เธอหยิบบทที่เธอนำกลับมาอ่าน ลี่เย่ถิงแกะถุงรังผึ้งให้เธอและถามว่า “โทรศัพท์ของฉันอยู่ข้างบนเหรอ?”
เฉียวเหวยอีนึกถึงสาของซูหรูเยียน เธอรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยและไม่พูดอะไรสักคำ
ลี่เย่ถิงเดินไปหาเธอและนั่งลง ดูเธอดื่มยาจีนเสร็จแล้วหยิบรังผึ้งยัดเข้าไปในปากของเฉียวเหวยอีแล้วถามว่า “เกิดอะไรขึ้น?”
เฉียวเหวยอีมองดูเขา คิดเกี่ยวกับมันและพูดว่า “คุณรู้ไหมว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับซูหรูเยียน?”
ซูหรูเยียนเป็นหัวหน้าศิลปินของโกลบอลกรุ๊ป และลี่เย่ถิงก็รู้ดีว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับเธอ
แต่ตอนนี้เขาไม่อยากสนใจมันอีกแล้ว
เขาได้ให้เงินทั้งหมดแก่ซูหรูเยียนทุกปี ทุกสิ่งที่ซูหรูเยียนมีในวันนี้เป็นของเขา
เพราะเขารู้สึกว่าถ้าซ่งเทียนเฉิงอยู่ที่นั่น เขาจะดูแลซูหรูเยียนเป็นอย่างดีหรือมากกว่านั้น เขาจึงต้องดูแลซูหรูเยียนแทนซ่งเทียนเฉิง
ซ่งเทียนเฉิงเคยกล่าวไว้ว่าตราบใดที่เขาสามารถทำให้ซูหรูเยียนมีความสุขได้ เขาก็เต็มใจที่จะทำทุกอย่าง
ลี่เย่ถิงทำเพื่อคำพูดนั้นของซ่งเทียนเฉิง
แต่ซูหรูเยียนสัมผัสได้ถึงระดับลบของเขา
ในอดีต ไม่ว่าซูหรูเยียนจะทรมานเขาอย่างไร เขาสามารถทำเป็นมองไม่เห็นได้ แต่ตอนนี้เธอกำลังกลั่นแกล้งเฉียวเหวยอี เธอไม่ควรทำเช่นนี้
“เธอเพิ่งโทรมาน่ะ ราวกับว่าเธอมีอะไรจะถามคุณ” เฉียวเหวยอีครุ่นคิดแล้วพูดพร้อมกับเคี้ยวรังผึ้งในปากของเธอ
ลี่เย่ถิงมองเธอเช็ดน้ำผึ้งที่ริมฝีปาก จึงก้มศีรษะลงและดูดเบาๆ ด้วยรสหวานและขม
“ทำเป้นไม่ได้ยินเถอะ” เขาตอบเรียบๆ
การรักษาด้วยยานี้ของเฉียวเหวยอีใช้เวลาเกือบหนึ่งเดือน 28 วัน…เขาจะไม่สามารถสัมผัสเธอได้เป็นเวลา 28 วัน มันยากที่จะจินตนาการ ลี่เย่ถิงรู้สึกว่าเขาอาจจะอึดอัดจนหายใจไม่ออกเลยก็เป็นได้
เฉียวเหวยอีผลักร่างกายเขาที่ยังคงกดทับร่างของเธอไว้ จ้องมองมาที่เขาและถามด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาว่า “ซุ่ยซุ่ยเป็นลูกชายของคุณหรือเปล่า?”
? ? เธอได้รับใบรับรองตั้งแต่เมื่อไหร่
