เฉินพัวโจวหลังจากเรียนจบ ตระกูลลี่เกิดเรื่องจึงเข้าใจทุกอย่างชัดเจน ว่าเฉียวเหวยอีกับลี่เย่ถิงเป็นความสัมพันธ์อะไรกัน
ก่อนหน้านี้ ลี่เย่ถิงไม่เคยแสดงออกว่าดูถูกเฉียวเหวยอีเลย เฉินพัวโจวนึกย้อนกลับไป ลี่เย่ถิงรักษาเกียรติของเฉียวเหวยอีเป็นอย่างดีมาตลอด
เขายังจำได้มีอยู่หนึ่งครั้ง ลี่เย่ถิงไปรับเฉียวเหวยอีเลิกเรียนที่โรงเรียน ได้ยินเพื่อนนักเรียนผู้ชายสองสามคนที่พูดไม่ดีเกี่ยวกับเฉียวเหวยอี ก็ตรงเข้าไปต่อย เวลาที่กลับมาหมัดของลี่เย่ถิงก็บวม น่าจะต่อยอย่างโหดเหี้ยม
เขาเป็นธรรมชาติที่จะไม่เข้าใจเหตุผลชัดเจน หลังจากนั้นซ่งเทียนเฉิงไม่ได้ตั้งใจพูดออกมา เขาจึงรู้ว่า ลี่เย่ถิงเพื่อน้องสาวของเขาต่อยนักเรียนเลวสองสามคนนั้น
ลี่เย่ถิงอยู่ในมหาวิทยาลัยไม่เคยทะเลาะเบาะแว้งมาก่อน อยู่ในมหาวิทยาลัยหลายปีมีเรื่องทะเลาะเบาะแว้งเพียงครั้งเดียว เพื่อเฉียวเหวยอี แสดงให้เห็นว่าในใจของเขาเฉียวเหวยอีสำคัญแค่ไหน
เฉียวเหวยอีกับเฉินพัวโจวสบตากัน สายตาค่อยๆเปล่งประกาย
หลังจากที่ซ่งเทียนเฉิงเกิดอุบัติเหตุทางเครื่องบิน เฉินพัวโจวน่าจะเป็นเพื่อนที่ใกล้ชิดลี่เย่ถิงมากที่สุด เข้าใจเรื่องระหว่างพวกเขา เขาคิดว่าตัวเองน่าจะมีสิทธิ์พูด
ทั้งสองคนพูดสองสามประโยค เฉียวเหวยอีก็พยักหน้า พูดตอบ“ฉันเข้าใจ ความหมายของคุณแล้ว”
เฉินพัวโจวคิดว่า เพราะว่าเธอไม่สบอารมณ์การมีอยู่ของซูหรูเยียน
ถังหยวนเป่ากับเฉียวเหวยอีกินไอศกรีมพอสมควรแล้ว เฉินพัวโจวพาพวกเขาไปส่งถึงหน้าประตู
เห็นเฉียวเหวยอีจะไปแล้ว ทันใดนั้นเขาก็เรียกเธอไว้
“มีอะไร?ยังมีเรื่องอะไรอีกไหม?”เฉียวเหวยอีหยุดก้าวเดิน หันหน้ากลับไปมองเขา
เฉินพัวโจวครุ่นคิดเล็กน้อย พูดกับเธอเสียงเบา“เขารักซุ่ยซุ่ยมาก แต่ไม่สามารถหาเวลาไปอยู่เป็นเพื่อนเขากินข้าวด้วยกัน แต่ว่าเธอ เวลานั้นเธอกลับบ้านทุกอาทิตย์ เขาก็สามารถเลื่อนเวลาออกไปได้ กลับบ้านตรงเวลาทุกคืนเพื่ออยู่เป็นเพื่อนกินข้าวกับเธอ”
“เขากลัวว่าเธอจะรอเขา กินข้าวช้าแล้ว จะทำให้ตัวเองหิว เขากลัวเธอไม่สามารถกำจัดนิสัยพูดฝันดีกับเขาได้ กลัวว่าเธอนอนไม่หลับ เรื่องพวกนี้เธอรู้ไหม?”
“เสี่ยวเหวยอี ไม่ใช่เพราะว่าเขาเกลียดเธอจึงส่งเธอไปอยู่โรงเรียนประจำ แต่ว่าเขากลัวเธออยู่ในบ้าน บางครั้งเธอเวลาตอนค่ำไม่เห็นเขากลับบ้าน เธอจะเป็นห่วงเขา เธอเข้าใจไหม?”
เฉียวเหวยอีหยุดยืนอยู่ที่เดิม มองเขา นานมากก็ไม่พูดจา
ลี่เย่ถิงไม่ใช่คนที่ชอบแสดงออก เขาชอบเก็บเอาไว้ ไม่พูดอะไรออกมา
ถ้าไม่ใช่เฉินพัวโจวพูดขึ้นมา เฉียวเหวยอีไม่มีทางรู้โดยสิ้นเชิง
เธอคิดมาตลอดว่า ลี่เย่ถิงนำเธอส่งไปโรงเรียนประจำ เป็นเพราะรังเกียจเธอที่ยุ่งยาก
“เข้าใจแล้ว”นานมาก เธอพยักหน้าอย่างสงบและพูดตอบ
“ไปทำงานเถอะ”เฉินพัวโจวโบกมือให้เธอ
สุดท้าย ก็มองเห็นถังหยวนเป่าที่ยืนรอเฉียวเหวยอีอยู่ไม่ไกล ก็รีบโบกมือทักทายถังหยวนเป่าหนึ่งประโยค“หนูน้อย ยินดีต้อนรับพวกเธอมากินไอศกรีมฟรีทุกวัน ไม่จำกัดปริมาณ”
ถังหยวนเป่าอายุยี่สิบห้าปีแล้ว ได้ยินเฉินพัวโจวเรียกตัวเองว่าหนูน้อย อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว
“เขาเป็นแบบนี้ ชอบคิดว่าอาวุโสกว่า”เฉียวเหวยอีเดินกลับมาถึงข้างกายถังหยวนเป่า พูดอธิบาย
……
เฉียวเหวยอีพลิกหาในกระเป๋านานมาก พบว่าUSBของตัวเองหายไป เธอจำได้ว่าตัวเองใส่ไว้ในพวงกุญแจรถ เธอไม่มีทางจำผิด
พลิกกระเป๋าหนึ่งรอบ ในรถก็หาดูหนึ่งรอบ ที่ไหนก็หาไม่พบ
ครั้งที่แล้วใช้รถ ก่อนที่จะออกนอกประเทศ USBยังอยู่ในพวกกุญแจรถ หลังจากที่กลับมาในประเทศ เธอจำได้ไม่ชัดเจนว่าเคยเห็น
แต่ว่าช่วงนี้มีเรื่องราวมากเกินไป เธอก็เลยไม่ได้สนใจ
“USBนี้สำคัญมากไหม?”ถังหยวนเป่าช่วยหาสักพัก ถามด้วยความประหลาดใจ“ข้างในมีอะไร?”
“รูปโป๊”เฉียวเหวยอีพูดตอบสีหน้าจริงจัง
? ? เธอได้รับใบรับรองตั้งแต่เมื่อไหร่
