เฉียวเหวยอีจ้องมองลี่เย่ถิงเป็นเวลานานก่อนที่น้ำตาจะเอ่อล้นออกมาจากดวงตาของเธอ
“ฉันยัง…” เธอกระซิบ
ลี่เย่ถิงทำอะไรไม่ถูกเล็กน้อย จูบเธอและเกลี้ยกล่อมด้วยเสียงต่ำ “คืนไม่ได้ มาเสียใจตอนนี้ก็ไม่ทันแล้ว”
“งั้นเราพยายามพูดคุยกับเจ้าของเดิมด้วยเหตุผลก็ไม่ได้เหรอ ?” เฉียวเหวยอีถามเขาด้วยน้ำตาคลอเบ้า
“ไม่ได้” ลี่เย่ถิงตอบอย่างจริงจัง
“ไม่ใช่ทุกคนที่มีความอดทนอย่างฉันที่จะให้เหตุผลกับเธอ”
ลี่เย่ถิงหวังว่าเฉียวเหวยอีจะสวมมันและเข้าร่วมงานแต่งงานของพวกเขาอย่างสง่างามและภาคภูมิใจ ตระกูลเฉียวไม่สามารถให้ความมั่นใจกับเธอได้ แต่เขา…ลี่เย่ถิงสามารถให้ได้
ในที่สุดลี่เย่ถิงก็เกลี้ยกล่อมเฉียวเหวยอีและพาเธอออกไป
มั่วหานเซิงยืนอยู่ด้านหลังระเบียงบนชั้นสองของอาคารเล็กๆ ที่เขาอาศัยอยู่ จ้องมองพวกเขาสองคนเดินออกไปอย่างเงียบ ๆ
ดูเหมือนว่าเฉียวเหวยอีจะชอบลี่เย่ถิงจริงๆ
มั่วหานเซิงไม่เคยเห็นเฉียวเหวยอีแสดงความอ่อนไหวต่อหน้าใครมาก่อน แม้แต่ต่อหน้าคิงก็ตาม
แต่คืนนี้เมื่อเขามองไปที่เฉียวเหวยอี และรู้สึกว่าเธอเปลี่ยนไปเล็กน้อย
ความรู้สึกของผู้หญิงที่มีต่อผู้ชายไม่สามารถปกปิดได้
ในสายตาของเขา มันดูไม่ค่อยดีนัก แต่เฉียวเหวยอีชอบ ก็ทำอะไรไม่ได้
“เฮ้อ…” เขาถอนหายใจเบา ๆ แล้วเรียกคิงกลับมาและบอกเขาว่าการประมูลครั้งนี้จะโด่งดังไปทั่วโลกในวันพรุ่งนี้
……
ในช่วงกลางดึก ลี่เย่ถิงมองไปยังเฉียวเหวยอีซึ่งหลับอยู่บนเตียงแล้วลุกขึ้นจากเตียงอย่างเงียบ ๆ และสวมเสื้อผ้าของเขา
ชั้นล่าง หลานซวี่อยู่ในรถกำลังรายงานเรื่องเกี่ยวกับวันนี้ให้ลี่จื่อจิ้งฟัง “…ครับ คุณชายรู้ว่าเฉียวเหวยอีชอบเพชร Golconda ชิ้นนั้น และตอนนี้เฉียวเหวยอีอยู่ที่กองถ่ายครับ… ”
พูดไปได้เพียงครึ่งประโยค ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกแปลก ๆ ราวกับว่ามีใครบางคนยืนอยู่ตรงหน้ารถ
เขาวางสายและเงยหน้าขึ้นทันที แต่สายเกินไป
นอกรถ ลี่เย่ถิงจ้องมองมาที่เขาด้วยสายตาที่จ้องเขม็ง ไม่แสดงสีหน้าใดๆ เห็นได้ชัดว่เขาได้ยินสิ่งที่รายงานไปเมื่อครู่แล้ว
……
เมื่อเฉียวเหวยอีตื่นขึ้นก็พบว่าตนเองนอนอยู่ที่เตียงในกองถ่ายแล้ว พอนึกย้อนไปถึงเรื่องเมื่อคืนก็ยังรู้สึกใจหาย
ลี่เย่ถิงแต่งตัว หันกลับไปมองที่เฉียวเหวยอีซึ่งนั่งอยู่บนเตียงแล้วพูดเบา ๆ ว่า “ฉันได้ติดต่อทีมดีไซเนอร์ชั้นนำของโลกเพื่อออกแบบภาพวาดแหวนแล้ว ร่างแรกน่าจะส่งภายในสิบวัน ”
“ทรงหยดน้ำ ไม่ควรดูกว้างนักเมื่อสวมบนนิ้ว”
เฉียวเหวยอีมองมาที่เขาและพยักหน้าตาม
ลี่เย่ถิงเดินกลับไปที่เตียง ก้มศีรษะลงและเอนตัวลง และจูบเฉียวเหวยอี “เธอไม่สามารถหนีจากเรื่องนี้ได้ ไม่มีข้อแก้ตัวอีกต่อไปแล้ว”
เฉียวเหวยอีไม่ได้บอกสักหน่อยว่าจะหนี เธอถูกแหวนเพชรเม็ดโตราคาสองพันสองร้อยล้านของลี่เย่ถิงพันธนาการไว้
“ฉันจะไม่อยู่สองวัน อีกไม่กี่วันก็จะเป็นวันเกิดของเธอแล้ว ในเช้าวันเกิดฉันจะให้อู๋โยวไปรับเธอไปจดทะเบียนที่สำนักงานเขตตอนเก้าโมงเช้า
ลี่เย่ถิงได้จัดตารางเวลาของเธอไว้อย่างชัดเจน
เพราะเฉียวเหวยอีเกิดเวลาเก้าโมงเช้า เขาจึงเลือกเวลานี้เท่านั้น
เมื่อเขาเห็นแหวนขอแต่งงานของกู้หลิงเฟิงที่อยู่ในกระเป๋าของเธอ เขารู้ในทันทีว่าต้องพาเธอไปรับจดทะเบียนสมรสเอาไวก่อน หลังจากผ่านไป 10 วันกับเรื่องยุ่งๆ เหล่านี้ เขาจำได้ว่าวันเกิดวันเดียวของเฉียวเหวยอีกำลังจะมาถึง
“คุณยอมให้อู๋โยวกลับมาแล้วเหรอ ?” ดวงตาเฉียวเหวยอีเต็มไปด้วยความประหลาดใจ
ลี่เย่ถิงแตะศีรษะของเธอและกระซิบเบา ๆ ว่า “เขากำลังจะผ่านกระบวนการเกษียณอายุในสองวันนี้ และเขาจะกลับมาหลังจากที่เขาจัดการเรื่องนี้แล้ว”
“แล้ว…หลานซวี่ล่ะ ?” เฉียวเหวยอีถามอีกครั้ง
“จะสนใจอะไรมากมายล่ะ ?” ลี่เย่ถิงตอบพลางติดกระดุมเสื้ออย่างไม่รีบร้อน
? ? เธอได้รับใบรับรองตั้งแต่เมื่อไหร่
