ลี่เย่ถิงถูกตบจนหน้าหัน มุมปากมีเลือดซึมออกมา
เฉียวเหวยอีมองเห็นเลือดสด ในใจตื่นตระหนก กำลังจะเรียกพยาบาลให้ประคองเธอขึ้นมา กลับพบว่าลี่เย่ถิงไม่สนใจเลือดที่มุมปาก และยังพูดกับลี่จือจิ้งสองสามประโยค
ลี่จือจิ้งชี้นิ้วด่าเขาสองสามประโยค หลังจากนั้นไม่กี่วินาที ก็ออกไป
ลี่เย่ถิงยืนอยู่ที่เดิม มองดูลี่จือจิ้งออกไป ยกมือขึ้น เช็ดเลือดมุมปากของตัวเอง เช็ดคราบเลือดสะอาดแล้ว หมุนตัว รีบเดินกลับมาที่ห้องตรวจ
เงยหน้าขึ้น พอดีกับที่สบตากับเฉียวเหวยอี
ทั้งสองคนสบตากัน ลี่เย่ถิงเดินกลับมาถึงหน้าประตู ผลักประตูเดินกลับมา
เวลาที่เข้ามา สีหน้าก็กลับคืนสู่สภาพปกติ
เขาก้มลง เกลี่ยผมที่ติดแก้มเฉียวเหวยอีออกเบาๆ พูดถามเธอเสียงเบา“เสร็จแล้ว?”
“อืม”เฉียวเหวยอีพยักหน้าตอบอย่างเชื่อฟัง
ลี่เย่ถิงนำเธออุ้มขึ้นมา และวางลงบนรถเข็น
ยังไม่ได้ดึงมือกลับ เฉียวเหวยอีทันใดนั้นก็จูบลงบนรอยแดงที่ถูกตบบนหน้าเขา
ลี่เย่ถิงการกระทำอึ้งไปชั่วขณะ หันหน้ามองไปที่เธอ
เฉียวเหวยอีไม่รู้ว่าเขาเกิดเรื่องอะไรขึ้น ดังนั้นอยากจะใช้วิธีของตัวเอง ปลอบใจเขาเล็กน้อย หวังให้เขามีความสุข
ทั้งสองคนสบตากัน ลี่เย่ถิงก้มหน้าลง จูบศีรษะของเธอ พูดกับเธอเสียงเบา“ซุ่ยซุ่ยมาแล้ว รอเธออยู่ที่ห้องผู้ป่วย”
เฉียวเหวยอีในใจความจริงใจร้อน เธออยากจะถามมาก ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ แต่ว่าลี่เย่ถิงเสแสร้งไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น เธอทำได้เพียงแค่นำคำพูดที่อยู่ในปาก กลืนลงไปในท้อง
ทั้งสองคนกลับมาถึงห้อง เปิดประตู เป็นไปอย่างที่คิดมีเด็กตัวเล็กนั่งอย่างเชื่อฟังอยู่บนขอบเตียง แกว่งเท้าเล็กทั้งสองข้างไปมา
เห็นเฉียวเหวยอีกับลี่เย่ถิงสองคนกลับมาแล้ว ซุ่ยซุ่ยส่งเสียงโห่ร้องแสดงความดีใจ กระโดดลงมา
“ระวังหน่อย”ลี่เย่ถิงเห็นท่าทางลูกชายบุ่มบ่าม กลัวว่าเขาไม่ระวังทำให้เฉียวเหวยอีได้รับบาดเจ็บ อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วพูดตอบ
ซุ่ยซุ่ยแลบลิ้นใส่เขา ทำหน้าผี ไร้เดียงสา
เขาเห็นลี่เย่ถิงอุ้มเฉียวเหวยอีกลับมาถึงบนเตียง รีบเข้าไปเรียกเฉียวเหวยอี“หม่ามี๊!ซุ่ยซุ่ยสองสามวันนี้ตัวเองเป็นเด็กดีมากเลยนะ ！”
เฉียวเหวยอีถูกเขาเรียกหม่ามี๊ก็นิ่งอึ้งไป
ลี่เย่ถิงความจริงปรึกษากับลูกชายเรียบร้อยแล้ว รอถึงวันเกิดเฉียวเหวยอีวันนี้ หลังจากที่เขาจดทะเบียนสมรสแล้ว ซุ่ยซุ่ยแก้คำพูด
ลูกชายเชื่อฟัง เฉียวเหวยอีน่าจะสามารถผูกพันกับพวกเขาสองพ่อลูก
แต่ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเหล่านี้ เขากับเฉียวเหวยอียังไม่จดทะเบียนสมรส เขายังไม่ทันได้ปรึกษากับซุ่ยซุ่ย ให้แก้คำพูดช้าหน่อย
ทั้งสามคนมองหน้ากัน สีหน้าเขินอายเล็กน้อย
“ตามใจเขาเถอะ”นานมาก ลี่เย่ถิงกระแอมเสียงเบา พูดเสียงต่ำ
เฉียวเหวยอีไม่รู้จะพูดอะไร นานมาก พยักหน้า
ลี่เย่ถิงไม่ได้ด่าซุ่ยซุ่ย เฉียวเหวยอีพยักหน้า ซุ่ยซุ่ยยิ่งลำพองใจ ตัวเองก็ปืนขึ้นไปนั่งบนเตียง นำศีรษะพิงไว้บนเฉียวเหวยอีเบาๆ พูดเสียงต่ำ“ช่วยหม่ามี๊เป่า หม่ามี๊ก็สามารถหายเร็วๆ！”
สองสามวันที่ผ่านมาไม่ได้เจอซุ่ยซุ่ย เฉียวเหวยอีความจริงคิดถึงเขาแล้ว
ไม่ว่าเขาจะเป็นลูกของใคร ในเมื่อเธอกับลี่เย่ถิงตัดสินใจอยู่ด้วยกันแล้ว หลังจากนี้เธอจะดูแลซุ่ยซุ่ยอย่างดี ดูแลเขาเหมือนลูกตัวเอง
นอกจากลี่จือจิ้งยิ่งจะรังเกียจเธอ ฟู่จยายังมีปมกับเธอ ทุกอย่างอยู่บนแนวทางที่ถูกต้อง
เธอก้มหน้าลง จ้องมองซุ่ยซุ่ยอย่างอ่อนโยน
นานมาก ก็พูดกับลี่เย่ถิง พูดเสียงเบา“พี่ถิง ไม่อย่างนั้น พวกเราจดทะเบียนสมรสช้าหน่อยก็ได้ไหม?”
? ? เธอได้รับใบรับรองตั้งแต่เมื่อไหร่
