ฉินเฟิงอุ้มอิ่นซินตรงกลับไปที่บ้าน และวางลงบนเตียง ไม่ได้ถอดเสื้อผ้าให้กับอิ่นซิน ตอนนี้ยังไม่ถึงขั้นนี้
อย่างมากที่สุด ก็เพียงแค่จับมือเล็กๆเท่านั้นเอง
ต่อจากนั้น ก็ออกไปข้างนอก หาที่อยู่แห่งหนึ่ง เคาะประตู
รหัสที่67
ฉีหยุนไม่เปิดประตูให้เขา ส่งออกมาไม่กี่คำ
ราชันย์ปลาบเสือป่า
หลังจากที่ฉินเฟิงเดินเข้ามา ก็กลอกตาขาวใส่ฉีหยุน
นายพล เข้าใจด้วย เนื่องจากว่าเป็นลูกสาวของคุณนะ เธอยังมีคุณอาหลายแสนคนอยู่ที่อีสเตอร์แลนด์ พี่ชายนะ หากมีอะไรผิดพลาด ผมจะโดนพวกเขาฆ่าตาย
ฉีหยุนลูบหัว เผยให้เห็นท่าทางที่ค่อนข้างซื่อสัตย์ออกมา
สำหรับรหัส นี่เป็นวิธีการที่ใช้กันทั่วไปในกองทัพ ในนั้นมีรหัสลับบางอย่างที่ใช้ในช่วงเวลาวิกฤตอย่างมาก นั่นก็เป็นตารางรหัสพิเศษ ในนั้นมีรหัสลับหนึ่งร้อยตัว
อ่านตัวเลขแล้ว ต่อจากนั้นจับคู่
นี่ถึงเป็นไร้ข้อผิดพลาด
ความหมายที่ฉินเฟิงกลอกตาใส่เขาคือ ยังไม่ถึงระดับเตรียมพร้อมรับมือแบบนี้ ตอนนี้ไม่ได้อยู่ในกองทัพแล้ว
กั่วกั่วล่ะ?
ฉินเฟิงมองไปที่ห้อง เป็นคฤหาสน์หลังหนึ่ง ฉีหยุนก็ไม่ได้ขัดสนเงิน ดังนั้นจึงซื้อคฤหาสน์หลังหนึ่งขนาดเล็กเพื่ออยู่อาศัย
นี่ไง
ฉีหยุนพาฉินเฟิงเดินเข้าไป ถึงในห้องหนึ่ง ฉินเฟิงเปิดประตู เห็นฉินกั่วกั่วนั่งอยู่บนเก้าอี้ ถือดินสอแท่งหนึ่ง และทำการบ้านอย่างจริงจัง
หนึ่งขีดหนึ่งเขียน
ดวงตาเล็กกลมๆ
มองดูแล้วน่ารักเป็นอย่างมาก
อ่าว พ่อค่ะ
ในเวลานี้ เธอก็สังเกตเห็นร่างของฉินเฟิง ก็กระโดดลงจากเก้าอี้ในทันที และกระโจนไปทางฉินเฟิง
ลูก
ฉินเฟิงอุ้มกั่วกั่วขึ้น ต่อจากนั้นจูบหนึ่งที
พ่อหนวดเคราทิ่มคน
ก็จะทิ่มลูก ทิ่มลูก
พ่อรำคาญ
บอกว่ารำคาญ แต่กั่วกั่วยังดูมีความสุข
ไปเก็บข้าวของ พวกเรากลับบ้านกัน
ค่ะ
น้ำเสียงของกั่วกั่ว ยังอ่อนหวานน่ารักเล็กน้อย
และในเวลานี้ ฉินเฟิงสังเกตเห็นฉีหยุนที่ยืนอยู่ข้างๆ ท่าทางดูอิจฉา ก็พูดติดตลกในทันที: ทำไม นายอยากมีสักคนเหรอ?
อือ
ฉีหยุนพยักหน้าอย่างหนัก เขามองไปที่กั่วกั่ว น่ารักมากจริงๆ ทำให้ชายรูปร่างสูงใหญ่อย่างเขาหลอมละลาย
งั้นก็หาแฟนสาวสักคน อย่าเอาแต่ต่อสู้ไปวันๆ ในกองทัพเกือบโดนนายต่อสู้กันจนไม่มีคู่ต่อสู้แล้ว
ฉินเฟิงตบไล่ของฉีหยุน และถอนหายใจ: ลูกสาวคนนี้ของฉัน ก็ทำให้คนคาดไม่ถึง แต่ว่าฉันก็พอใจมากแล้ว
ใช่แล้ว นายพล ผมขอเป็นลูกบุญธรรม ได้หรือเปล่า?
ทันใดนั้น ฉีหยุนมีความคิดบางอย่าง
นี่เป็นความจริง น่าอิจฉาจริงๆ
เขาอยากจะมีลูกสาวคนหนึ่งจริงๆ
พวกเขาต่างก็พูดว่านายโง่ ฉันว่านะ ไม่โง่เลยสักนิด ยังรู้จักพลิกโอกาส กลายเป็นพ่อบุญธรรม แล้วก็สามารถที่จะต่อสู้ต่อไปได้ แล้วก็มีลูกสาวคนหนึ่ง
ฉินเฟิงใช้มือ ทุบหน้าอกของฉีหยุน
และในเวลานี้ ฉินกั่วกั่วเก็บข้าวของเสร็จพอดี มาถึงข้างกายของฉินเฟิง ฉินเฟิงลูบหัวเล็กๆของเธอ และชี้ไปที่ฉีหยุน แล้วพูดว่า: พ่อจะยอมรับพ่อบุญธรรมให้ลูกคนหนึ่ง เรียกพ่อบุญธรรมสิ
พ่อบุญธรรม?
ฉินกั่วกั่วมองไปทางฉีหยุน ตะโกนเรียกอย่างระมัดระวัง แต่ผ่านการอยู่ร่วมกันก่อนหน้านี้ เธอพบว่าคุณอาคนนี้ค่อนข้างจะเข้ากันได้ง่าย
อือ!
เรียกอีกครั้ง
พ่อบุญธรรม
เสียงปกติที่หลอมละลายของฉินกั่วกั่ว ทำให้ฉีหยุนค่อนข้างควบคุมไว้ไม่อยู่ แต่ว่าเขานึกเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ว่า: นายพล ผมเป็นพ่อบุญธรรม ครั้งแรกผมต้องมอบของขวัญให้ นี่เป็นพิธี ผมไปหาดู ใช่แล้ว บนตัวของผมมีปืนพกอินทรีทะเลทราย แบบ782…..
ไสหัวไปซะ
ฉินเฟิงเตะฉีหยุนไปหนึ่งที ต่อจากนั้นก็พาฉินกั่วกั่วออกไป คนทึ่มอย่างฉีหยุน ถ้าอยู่ต่อไป เขาอาจจะเอาบาซูก้าออกมา
ผู้ชายคนนี้ บางครั้งก็ฉลาด บางครั้งก็ไม่ฉลาด
ชื่นชอบการต่อสู้เป็นพิเศษ ก่อนหน้านี้ติดตามอยู่ข้างกายของฉินเฟิงมาโดยตลอด เป็นเพราะอยู่ในกองทัพสามแสนกว่าของอีสเตอร์แลนด์ มีเพียงฉินเฟิง ที่เขาสู้ไม่ได้
ทุกคนต่างก็รู้ว่า ฉินเฟิงเป็นผู้บัญชาการทหารสูงสุด และนายพลคนแรกคือฉีหยุน นี่เป็นราชาแห่งกองทัพคนหนึ่ง
อย่างไรก็ตาม ทหารผ่านศึกบางคนรู้ว่า ฉินเฟิงแข็งแกร่งกว่าฉีหยุน
และจากนั้น ฉินเฟิงก็พาฉินกั่วกั่วกลับไปที่ตระกูลอิ่น
หลังจากวันรุ่งขึ้น อิ่นซินตื่นขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือ ทันทีที่ตื่นขึ้นมาก็เคาะศีรษะ: ปวดหัวจัง!
เดี๋ยวก่อนนะ……เมื่อวานนี้!
อิ่นซินก็ลืมตาขึ้นมาในทันที เธอนึกเรื่องราวของเมื่อวานออก เธอกำลังเดินอยู่บนถนน ถนน ทันใดนั้นก็มีกลุ่มผู้ชายรายล้อมขึ้นมา ต่อจากนั้นเธอก็หมดสติไป
ผู้ชายเหล่านั้น ไม่เหมือนคนดี
ถ้าอย่างนั้นเธอ
หรือว่า
เมื่อนึกถึงตรงนี้ ในใจของอิ่นซินก็ตึงเครียด เปิดผ้าห่มออกในทันที ต่อจากนั้นพบว่าเสื้อของตัวเองยังอยู่ ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก จากนั้นก็มองไปรอบๆ พบว่าเป็นห้องนอนของตัวเอง
ฉันฝันไปเหรอ?
อิ่นซินเคาะศีรษะ ดูงุนงง: แต่มันดูไม่เหมือนความฝัน รู้สึกเหมือนความจริงมาก
แต่ขณะที่เธอยังไม่ทันได้ครุ่นคิดอะไร สายหนึ่งก็โทรเข้ามา อิ่นซินหยิบขึ้นมาดู เป็นคุณท่านอิ่น
หลังจากที่รับสายแล้ว เสียงของคุณท่านอิ่นก็ดังมาจากในโทรศัพท์: อิ่นซิน มาที่บริษัทเดี๋ยวนี้
หลังจากที่พูดจบ ก็วางสาย
เกิดอะไรขึ้นเนี่ย?
อิ่นซินไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่คุณท่านมาที่บริษัท ถ้าอย่างนั้นเธอควรทำหน้าที่ตำแหน่งประธาน ตอนนี้เหตุผลอะไรก็ไม่มีประโยชน์
บริษัทฟางซื่อกรุ๊ปไม่สามารถปิดกั้นพวกเขาได้อีกต่อไป
สามี
อิ่นซินเรียกฉินเฟิงคำหนึ่ง
ไป ไปที่บริษัทกับฉัน
ได้
ฉินเฟิงกำลังทำงานบ้านอยู่ นี่เป็นความต้องการของจางลี่ บอกว่าพวกเขาไม่มีใครทำงานบ้าน เขามาแล้ว ก็ควรที่จะทำงานบ้าน
ฉินเฟิงก็ไม่มีทางเลือก
และในเวลานี้ หลังจากฟังคำพูดของอิ่นซิน ก็วางไม้กวาดลงในทันที ออกเดินทางพร้อมกับอิ่นซิน สามสิบนาทีต่อมา มาถึงบริษัทซานหยวนกรุ๊ป
แต่หลังจากที่มาถึงบริษัท อิ่นซินพบว่าบรรยากาศไม่ชอบมาพากลเล็กน้อย
เสี่ยวลี่
อิ่นซินพูดทักทาย พนักงานต้อนรับคนหนึ่งของบริษัท
แต่ว่าสิ่งที่น่ากระอักกระอ่วนคือ พนักงานต้อนรับคนนั้นไม่ได้สนใจเธอ ถึงขนาดยังก้มหน้าลง บ่งบอกว่าไม่อยากมองเธอ
เกิดอะไรขึ้น นี่คือ? พวกเราคบหากันมานานขนาดนี้แล้ว
อิ่นซินก้าวไปข้างหน้า ถามพนักงานต้อนรับคนนั้นอย่างคาดคั้น ทั้งสองคนคบหากันจริงๆ
จะโทษก็โทษเศษสวะข้างกายคนนั้นของเธอเถอะ
พนักงานต้อนรับพูดแบบนี้ ก็เดินออกไป
เกิดอะไรขึ้น?
อิ่นซินเหลือบมองไปที่ฉินเฟิงแวบหนึ่ง แม้ว่าเธอไม่อยากจะยอมรับ แต่เธอรู้ว่าเศษสวะที่พนักงานต้อนรับคนนั้นพูด ก็คือฉินเฟิง
ไม่เป็นไร พวกเราเข้าไปด้วยกัน
แม้ว่าอิ่นซินยังไม่เข้าใจ แต่ก็ยังเป็นคนที่จับมือของฉินเฟิงเอง เดินขึ้นไปชั้นบน และตรงไปถึงที่ห้องทำงาน
พบว่า สมาชิกตระกูลอิ่นทุกคนก็อยู่ รวมทั้งพ่อของเธอด้วย เพียงแต่ว่าสีหน้าของอิ่นหยวนดูไม่ดีมาก
ในนั้น คุณท่านอิ่นนั่งบนที่นั่งหลัก
อิ่นซิน แกรู้มั้ยว่าครั้งนี้ พวกแกทำผิดมากแค่ไหน? หลังจากการตัดสินใจอย่างเป็นเอกฉันท์โดยตระกูล พวกเราไล่แกออกจากตระกูลอิ่น เริ่มตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป พวกแกทั้งครอบครัวก็ไม่ใช่คนตระกูลอิ่นของพวกเราอีกแล้ว
ตูม
คุณท่านอิ่นจับไม้เท้า และประกาศคำสั่งนี้
