เข้าใจผิดงั้นเหรอ? งั้นก็ช่างมันเถอะ มันเป็นความเข้าใจผิด
หญิงมีอายุคนนั้นนับว่าใจดี เธอมองไปที่จางเถียน ซึ่งดูท่าทางสุภาพเรียบร้อย ดูไม่เหมือนคนเลว แล้วโบกมือให้ทุกคนแยกย้ายกันไป
มันเป็นความเข้าใจผิด
เมื่อเห็นว่าเป็นเรื่องเข้าใจผิด ผู้คนรอบๆ จึงหันหน้าไป ไม่สนใจอีก
เพียงแต่ว่าในเวลานี้ฉินเฟิงเอามือไพล่หลังแล้วยิ้มเยาะ เข้าใจผิดเหรอ? ผมว่า มันไม่ใช่เรื่องเข้าใจผิด โทรศัพท์มือถือของเขายังอยู่ แต่ของผมหายไป
ของคุณ?
คนรอบข้างต่างมองมาที่เขา
หนุ่มน้อย คุณจงใจก่อปัญหางั้นหรือ เขาบอกแล้วว่ามันเป็นเรื่องเข้าใจผิด ทำไมคุณยังตอแยไม่เลิก? เรื่องไหนให้อภัยได้ก็ควรจะให้อภัย เข้าใจไหม?
หญิงมีอายุสั่งสอนฉินเฟิงอย่างอดทน
แต่ฉินเฟิงไม่สนใจหญิงมีอายุคนนั้น แต่พูดกับอิ่นหนิงหยู่ว่า อิ่นหนิงหยู่ โทรหาผมหน่อยสิ
ได้เลย
อิ่นหนิงหยู่หยิบโทรศัพท์ของเธอออกมาแล้วกดหมายเลขทันที
ยังคิดจะใส่ร้ายผมอีกเหรอ ในตัวผมไม่มีโทรศัพท์ของคุณ
จางเถียนก็ยิ้มในใจเช่นกัน เขาอยู่ในวงการนี้และมีความตื่นตัวอยู่เสมอ มองปราดเดียวก็รู้แล้วว่าฉินเฟิงไม่ได้เอาโทรศัพท์มือถือใส่ไว้ในตัวเขา
มันเป็นไปไม่ได้
จนกระทั่ง จู่ๆ เสียงโทรศัพท์ในตัวเขาก็ดังขึ้นครู่หนึ่ง
ตรู๊ด ตรู๊ด ตรู๊ด…
เป็นไปได้อย่างไร!
ใบหน้าของจางเถียนแข็งทื่ออีกครั้ง เป็นไปได้อย่างไรที่โทรศัพท์ในตัวเขาจะดังขึ้นอีกครั้ง
ดังขึ้นจริงๆ หรือ?
ทุกคนอุทาน พวกเขาไม่สามารถเข้าใจได้ว่าเกิดอะไรขึ้น
เอาโทรศัพท์ของผมมา
ฉินเฟิงเดินเข้าไปพร้อมกับยื่นมือออกมา
จางเถียนไม่อยากให้ แต่ภายใต้การจ้องมองของผู้คนมากมายรอบตัว ในที่สุดเขาก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกงอีกข้างหนึ่ง
มันมาอยู่ที่ตัวฉันตั้งแต่เมื่อไหร่?
จางเถียนมีสีหน้างุนงง
เขาไม่ได้สังเกตเลยว่า ตนเองมีโทรศัพท์อยู่กับตัวตั้งแต่เมื่อไหร่
เดี๋ยวคุณต้องพิสูจน์ว่า นี่เป็นโทรศัพท์ของคุณจริงๆ หรือเปล่า?
จางเถียนถือโทรศัพท์ไว้ในมือ แต่ไม่ได้ส่งให้ฉินเฟิง กลับมองไปที่ฉินเฟิงด้วยแววตาสงสัย เขายังคงดิ้นรนเฮือกสุดท้าย
มันเป็นเรื่องง่าย
ฉินเฟิงยื่นมือเข้ามาหยิบโทรศัพท์ออกมา ทำให้จางเถียนงุนงง จากนั้นเขาก็ปลดล็อกโทรศัพท์ภายใต้สายตาของฝูงชน
ตอนนี้สามารถพิสูจน์ได้ว่า โทรศัพท์เครื่องนี้เป็นของผมแล้วสินะ
ฉินเฟิงชี้บอกแล้วพูดต่อว่า ผู้ชายคนนี้ขโมยโทรศัพท์ของผม แล้วยังกล่าวหาว่าผมเป็นคนขโมยโทรศัพท์ ที่สำคัญคือ พวกคุณยังตัดสินผู้คนจากรูปร่างหน้าตา คิดว่าเขาเป็นคนดี
ก็ไม่แน่…
หญิงมีอายุยังไม่ค่อยยินยอม เธอมองใบหน้า รู้สึกว่าจางเถียนไม่เหมือนคนเลว
แต่เวลานี้ คนขับรถบัสที่อยู่ข้างหน้าตะโกนว่า ผมตรวจสอบกล้องวงจรปิดตอนนั้นแล้ว ภาพในกล้องวงจรปิดแสดงให้เห็นว่าชายใส่แว่นพยายามจะแต๊ะอั๋งสาวน้อยผมหางม้า แต่พี่ชายหนุ่มน้อยคนนี้ขวางไว้ จากนั้นจึงเป็นเหตุการณ์ที่พวกคุณได้เห็น
ก่อนหน้านี้เขากำลังยุ่งอยู่กับการตรวจสอบกล้องวงจรปิด
ในสถานการณ์ทั่วไป เมื่อมีผู้คนจำนวนมาก มันไม่ง่ายเลยที่จะตรวจสอบกล้องวงจรปิด แต่โชคดีที่เขาพบมัน
หลายคนไปดูกล้องวงจรปิด ในที่สุดก็พบว่าเป็นความจริง พวกเขาทั้งหมดกลับมาแล้วพูดด้วยความละอายว่า เป็นผู้ชายคนนี้จริงๆ ไม่ได้เป็นแค่หัวขโมยเท่านั้น แต่ยังเป็นจอมหื่นบนรถบัสด้วย
พวกเขาทั้งหมดชี้ไปที่จางเถียน
ทันใดนั้น สีหน้าของจางเถียนก็ซีดเผือด
โทรแจ้งตำรวจ ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่แค่คนลามกเท่านั้น แต่ยังเป็นหัวขโมยด้วย เขาถึงกับใส่ร้ายพี่ชายหนุ่มน้อยผู้บริสุทธิ์คนนี้ ถ้าไม่มีกล้องวงจรปิด เรื่องนี้อาจจะไม่ถูกเปิดเผย
มีคนโทรแจ้งตำรวจทันที
ไม่นานตำรวจก็มาพาตัวจางเถียนออกไป ในสถานการณ์เช่นนี้ บนรถบัสน่าจะกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ แต่คราวนี้ไม่ใช่ ส่วนใหญ่นิ่งเงียบ
โดยเฉพาะหญิงมีอายุคนนั้น
เพราะพวกเขาคิดมาโดยตลอดว่าฉินเฟิงเป็นคนเลวและเป็นนักล้วงกระเป๋า เมื่อมองไปที่ชุดสูทและนิสัยสุภาพเรียบร้อยของจางเถียน ก็นึกว่าเขาเป็นคนดี
ตั้งแต่แรกเริ่ม พวกเขาเชื่ออย่างแน่วแน่ว่ามือล้วงกระเป๋าคือฉินเฟิง ดังนั้นจึงรายล้อมฉินเฟิงไว้
แต่ตอนนี้คำตอบทำให้พวกเขาตกตะลึง พวกเขาถึงกับอึ้งไปทันที พวกเขากลั่นแกล้งผิดคน ฉินเฟิงเป็นคนดี จางเถียนเป็นคนไม่ดี
การตัดสินคนจากรูปลักษณ์ ทำให้มองคนผิด
เมื่อมาถึงสถานีถัดไป หญิงมีอายุก็รีบลงจากรถ ดูเหมือนว่าเธอไม่มีหน้าที่จะอยู่บนรถบัสอีกต่อไป คนอื่นๆ ก็พากันลงจากรถเช่นกัน
คนแซ่ฉิน ที่แท้ว่าคุณกำลังปกป้องฉัน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันจะยืนอยู่ตรงหน้าคุณและพูดแทนคุณ ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะมีผลตอบแทนอยู่บ้าง
อิ่นหนิงหยู่เอนกายพิงฉินเฟิง รู้สึกมีความสุข
เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ยังคิดว่าเขาแค่ถูกใส่ร้าย แต่เธอไม่คิดว่าเขาจะปกป้องตนเอง จากมุมมองนี้ พี่เขยของเธอคนนี้นั้นดีมากทีเดียว
แล้วเรียกผมว่าพี่เขยหน่อยสิ?
ฉินเฟิงเลิกคิ้ว
ไม่เรียก ฉันก็มีเกียรติ มีศักดิ์ศรีเหมือนกัน แม้ว่าวันนี้จะต้องกระโดดลงจากรถบัส ฉันก็จะไม่เรียกคุณว่าพี่เขย
ข้างหลังคุณยังมีไอ้ลามกอีกคน
พี่เขย…ช่วยฉันด้วย…
ทั้งสองปะทะฝีปากไปจนถึงหนานอ้าน นั่งรถบัสมาหนึ่งชั่วโมงพอดี
หนานอ้านเป็นเมืองชั้นนอก เศรษฐกิจไม่เจริญรุ่งเรืองเท่าใจกลางเมือง ผู้คนก็น้อยลง
เลขที่ 24 ถนนเทียนหยุน หนานอ้าน
อิ่นหนิงหยู่มองไปยังที่อยู่ในโทรศัพท์ของเธอ แล้วเดินไปหาฉินเฟิง
สถานที่แห่งนี้ห่างไกลจริงๆ ถ้าคุณถูกลักพาตัวไป คงไม่มีใครสนใจหรอก
ฉินเฟิงเดินอยู่ข้างๆ กวาดสายตามองไปรอบๆ และพบว่าไม่มีใครอยู่ มีอาคารเพียงสองแห่ง หรือไม่ก็ร้านค้า
มีคนอยู่น้อยจริงๆ
เพราะเป็นเมืองชายแดน พัฒนาได้ไม่ดี
ที่นี่ประหยัดเงิน เดาว่าทีมงานไม่ใหญ่มาก ฉันเพิ่งอยู่ปีสาม กำลังฝึกงานอยู่ ฉันต้องการหาประสบการณ์อันเรียบง่าย
อิ่นหนิงหยู่เองก็ไม่ได้บ่น
เธอมีความชัดเจนมากเกี่ยวกับตำแหน่งปัจจุบันของเธอ เธอเป็นเพียงคนตัวเล็กๆ ที่ไม่ได้ออกสู่สายตาสาธารณชน แม้ว่าเธอจะมั่นใจในทักษะการแสดงของเธอมาก แต่เธอก็เริ่มต้นทีละก้าวจากระดับรากหญ้าขึ้นสู่ตึกสูง
ทีละก้าว เริ่มต้นจากชุดแสดงงิ้วลายมังกร ปีนขึ้นไปสู่ด้านบน
ถึงแล้ว
ไม่นานอิ่นหนิงหยู่ก็มาถึง และพบว่าภายในอาคารหลังเล็กๆ มันดูงดงามและการตกแต่งก็มีเอกลักษณ์
เพียงแต่ว่า ตอนที่พวกเขาขึ้นไป ก็พบกับผู้หญิงคนหนึ่งที่คว้าเสื้อผ้าของตัวเอง แล้วรีบลงมาด้วยน้ำตาคลอเบ้า
เกิดอะไรขึ้น? ไม่ได้ซ้อมฉากร้องไห้อยู่เหรอ?
อิ่นหนิงหยู่ตกตะลึง
เมื่อพวกเขากำลังออดิชั่น ผู้ออดิชั่นมักจะให้พวกเขาร้องไห้ฟูมฟาย มันเป็นเรื่องปกติ
นี่ไม่ถูกต้อง
ร่องรอยของความอึดอัดแวบผ่านดวงตาของฉินเฟิง
หญิงสาวคนนั้นกำลังร้องไห้ ไม่ใช่สิ
กำลังร้องไห้จริงๆ
