ตอนที่ 3 ฉันไม่มีความเป็นผู้หญิงเลยเหรอ?
เหงื่อเย็น ๆ ของเธอซึมออกมาที่บริเวณหน้าผาก อีกทั้งร่างกายของเธอนั้นก็ยังคงหดเกร็งอยู่
แค่เดินผ่านมา ไม่เห็นจะมีเหตุผลมากมายเลยนี่ จิ่งเป่ยเฉินหัวเราะเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ นั่นยิ่งทำให้เขาดูน่าดึงดูดมากในยามค่ำคืนแบบนี้
หัวใจของอันโหรวเต้นแรงอีกครั้ง แต่พิธีแต่งงานที่อยู่บนเรือนั้นก็เป็นสิ่งที่ตระกูลโอวหยางจัดขึ้นมาโดยเฉพาะ
แล้วเขาบอกกับเธอว่าเดินผ่านมาอย่างนั้นเหรอ?
ในเมื่อนายไม่ได้ลอยอยู่กลางทะเล แล้วจะผ่านทางมาได้ยังไง!?
ยิ่งไปกว่านั้นตระกูลจิ่งเองก็นับว่าเป็นตระกูลที่มั่งคั่งมาก เป็นตระกูลชนชั้นสูงที่สังคมคนชั้นสูงล้วนแล้วแต่จับตาเฝ้ามองราวกับท้องฟ้า
ถ้าหากอยากได้เหตุผลจริง ๆ ละก็ พอดีเห็นท่าทางน่าสังเวชของเธอแล้วมันอดช่วยไม่ได้
แม้ว่าเธอจะไม่ได้เห็นใบหน้าของเขาในตอนนี้ แต่เธอก็รู้ดีว่าเขาจะต้องกำลังยิ้มระรื่นอยู่แน่ ๆ
ทั้งสองคนนั้นเป็นศัตรูกันมาโดยตลอด
หุบปากไปซะ ตอนนี้ฉันไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะมาฟังคำพูดและน้ำเสียงที่เย็นชาของนายหรอกนะ อันโหรวพูดจบก็เตะเขาด้วยรองเท้าส้นสูงทันที
เมื่อได้ยินเสียงของชายหนุ่มที่ฮึดฮัดไปมาก็ทำให้อารมณ์โกรธนั้นกลับมาเป็นปกติ
แต่ในวินาทีถัดมา ความร้อนที่อยู่ภายในร่างของเธอก็พุ่งขึ้นมาจากช่วงท้อง ส่งผลให้ร่างทั้งร่างสั่นสะท้านอย่างไม่อาจจะควบคุม
จิ่งเป่ยเฉินอุ้มเธอออกมาจากงานและพาขึ้นไปบนดาดฟ้าที่มีแสงจันทร์สาดส่องลงมา ทำให้เขาได้เห็นใบหน้าสีแดงระเรื่อของเธอ ความงดงามนั้นไม่อาจที่จะพรรณนาออกมาได้
ตั้งแต่ได้รู้จักเธอมาจนถึงตอนนี้ เขาแทบไม่เคยเห็นเธอเป็นเหมือนนกน้อยมาก่อนเลย
จิ่งเป่ยเฉิน ฉัน ฉันร้อนจังเลย อันโหรวเปลี่ยนสีหน้าไปจากเดิม เธอใช้สองมือของเธอกอดคอของเขาไว้แน่น ราวกับว่าไม่อยากแยกจากเขาไปไหน
เมื่อพูดจบริมฝีปากแดง ๆ ของเธอนั้นก็เต็มไปด้วยความเสน่หา
จิ่งเป่ยเฉินแตะไปที่หน้าผากของเธอเพื่อวัดอุณหภูมิ ก่อนที่จะหรี่ตาทั้งสองลง ราวกับว่าจะมีอันตรายอะไรเกิดขึ้น
มีคนวางยาเธอ แต่ก็ไม่ถึงกับชีวิต
ร้อนจัง อึดอัดด้วย อันโหรวร้องครวญครางออกมาจากลำคอ เธอขยับใบหน้าของเธอถูไปที่มือของเขาอย่างต่อเนื่อง
จิ่งเป่ยเฉินหันกลับไป ก่อนจะเดินไปยังปลายเรือยอร์ชส่วนตัวที่ติดอยู่ใกล้กับเรือใหญ่ลำนี้
ฉันทนไม่ไหวแล้ว อันโหรวจับมือขวาของเขาไว้และเอามือซ้ายลูบไปมาที่ตัวของเธอเอง ร่างของเธอนั้นโน้มแนบชิดกับเขามากขึ้นเรื่อย ๆ
เสียงครวญครางที่มีเสน่ห์ช่างยั่วยวนใจเหลือเกิน
อันโหรว เดี๋ยวฉันเอาน้ำเย็นมาให้ จิ่งเป่ยเฉินก้มหน้าลง คิดหาทางที่จะหลุดจากเหตุการณ์นี้
ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ปากเรียวบางของเธอค่อยขยับ ๆ ขึ้น ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่ออดอ้อน จูบฉันที
จิ่งเป่ยเฉินก้มหน้ามองเธอ พร้อมเอามือไปจับที่คางของเธอและพูดด้วยเสียงที่ทุ้มต่ำว่า เธอรู้ไหมว่าเธอกำลังพูดกับใคร?
ทันทีที่สิ้นเสียง เธอก็หัวเราะออกมา
จิ่งเป่ยเฉิน ฉันไม่ได้โง่นะ ที่เวลานี้จะคิดว่าเป็นโอวหยางลี่ อันโหรวหลับตาลงด้วยท่าทีที่หงุดหงิด วันนี้เป็นวันแต่งงานของเขา และเขาก็ได้แต่งงานกับคนอื่นไปแล้ว
พวกเธอเป็นคู่รักที่คบกันมาสิบปี เพียงแต่ว่าตอนนี้เจ้าสาวคนนั้นกลับไม่ใช่เธอ
เมื่อเห็นดวงตาที่ทุกข์ระทมของเธอ แววตาของจิ่งเป่ยเฉินก็เปล่งประกายอันตรายออกมา ก่อนจะสะบัดแขนเธอออกและพูดว่า เธอเป็นคนก่อเรื่องขึ้นมาก็ต้องแก้ไขเอง
หลังจากพูดจบ เขาก็ลุกขึ้นและเดินจากไป
แต่ก่อนที่เขาจะก้าวออกจากประตูไป เขาก็ได้ยินเสียงโครมครามดังขึ้นจากด้านหลัง เขาจึงรีบหันกลับไปดูทันที
ร่างของอันโหรวล้มลงบนเตียง ใบหน้าของเธอแดงเถือกไปกว่าครึ่ง
ความเจ็บปวดของเธอนั้นดึงสติกลับมาเพียงชั่วครู่ ก่อนจะโน้มตัวลงไปนอนบนเตียงอีกครั้ง เธอจับมือจิ่งเป่ยเฉินเอาไว้และถามอย่างสงสัย นายบอกความจริงมาที ว่าฉันไม่มีความเป็นผู้หญิงเลยเหรอ?
ระหว่างที่เธอพูดนั้น กระโปรงของเธอที่ดูไม่เรียบร้อยก็เผยให้เห็นถึงผิวที่เนียนใสและน่าดึงดูด ใบหน้าแดงระเรื่อ ผมที่ยาวพาดไปถึงเอว บรรยากาศแสงไฟที่สาดส่องลงมาราวกับฤดูใบไม้ผลิ
การที่เธอถามเขาแบบนั้น… เธอไม่มีความเป็นผู้หญิงเลยเหรอ?
จิ่งเป่ยเฉินรู้สึกราวกับว่าในท้องของตัวเองเริ่มแน่นขึ้น ดวงตาของเขานั้นเต็มไปด้วยตัณหา หากไม่รีบออกไปจากตรงนี้ เขารับประกันได้เลยว่าเธอต้องโดนเขาเล่นงานแน่ ๆ
และเมื่อเธอได้สติกลับมาก็คงร้องไห้อย่างไม่ต้องสงสัย
Related
