บทที่ 17
“มานี่สิ ให้ฉันดูมันหน่อย”
หญิงชราเริ่มกระสับกระส่ายและสั่งอย่างแผ่วเบา เพื่อให้ลูกหลานหลีกทางให้เธอ
เธอปรับแว่นอ่านหนังสือของเธอให้เข้าที่แล้วจ้องมองมันตาไม่กะพริบ
ช่างเป็นเส้นทรงพลัง! งดงามและนุ่มนวล! นี่มันผลงานชิ้นเอก!
“ฉันค่อนข้างมั่นใจว่ามันไม่ใช่ของเลียนแบบ” โคล้ดยกนิ้วโป้งให้ เขาดูจะตื่นเต้นไม่น้อย “ฉันไม่คาดคิดว่าจะพบเจองานของวัง ซีจือ ที่นี่!”
“ใช่! มันพบได้ในพิพิธภัณฑ์เท่านั้น!”
“มันสวยงามมาก ความสามารถในการสร้างชิ้นงานของเขานั้นเหมาะสมที่จะถูกเรียกว่า ปราญช์แห่งงานวิจิตรอักษร!”
ทุกคนเอ่ยชมไม่หยุดปาก และคุณย่าลินดันก็ยิ่งกว่าตื่นเต้น!
“เอาล่ะ เอาล่ะ เอาล่ะ!” คุณย่ากล่าวซ้ำอยู่สามครั้งก่อนจะเก็บม้วนงานเขียนไป เธอสั่งคนรับใช้ของเธอ “นำกล่องนี้ไป ต้องมั่นใจว่าถือมันอย่างเบามือ และวางมันลงดี ๆ !”
“ค่ะ” คนรับใช้พยักหน้าและรีบทำตามคำสั่ง เธอถือมันอย่างระวังมาก และพยายามไม่ใช้แรงมากเกินไป ทุกคนกล่าวว่ามันคืองานของวัง ซีจือ ที่มีคุณค่ามากมายมหาศาล ถ้าพวกไปทำมันพังล่ะก็ พวกเขาไม่รู้เลยว่าจะจ่ายค่าชดเชยได้หมดหรือเปล่า?!
ในอีกด้านหนึ่ง ลิลี่กัดริมฝีปากแน่นและรู้สึกอบอุ่นในใจแปลก ๆ
แอชตันขายบริษัทเพื่อซื้อรองเท้าส้นสูงให้เธอ ทั้งยังมอบของขวัญอันน่าจำจดให้คุณย่า
“เฮ้ ทุกคนดูสิ! ท่าทางของแดร์ริลตลกชะมัด ฮ่าฮ่า!”
วิลเลียมระเบิดเสียงหัวเราะออกมาและชี้ไปที่แดร์ริล กล่าวว่า “ดูสิ เขาถือกล่องไว้ในมือด้วย เขามีของขวัญให้คุณย่าเหมือนกัน!”
คำพูดของวิลเลียมกระตุ้นให้ฝูงชนเกิดความรู้สึกเยาะเย้ย
ใช่ ท่าทางของแดร์ริลดูไม่ปกติ แต่มันเป็นเพราะความหน้าด้านของวิลเลียมต่างหาก! วิลเลียมให้ของปลอมเป็นของขวัญให้หญิงชราเชียวนะ!
“มาเลย แดร์ริล! เอาของขวัญของแกออกมาแล้วให้พวกเราดูหน่อย!”
“ใช่ ๆ ฮ่าฮ่า!”
ทุกคนเห็นกล่องที่แดร์ริลถืออยู่ กล่องนั้นดูโกโรโกโสจนแทบจะเหมือนของที่เอามาจากกองขยะ
แดร์ริลกำลังถูกดูหมิ่น แม้ว่าเขาจะขี้เหนียวแค่ไหนในยามปกติ แต่นี่เขาต้องหวงเงินแม้กระทั่งในงานฉลองวันเกิดของหญิงชราเชียวหรือ?
“ลืมมันไปซะ”
แดร์ริลโบกมือ เมื่อเห็นท่าทางของทุกคนในที่นี้แล้ว คนพวกนี้คงต้องการแกล้งและเยาะเย้ยเขาโดยไม่สนว่าของขวัญของเขาคืออะไร มันจึงดีกว่าที่จะเลี่ยงปัญหาโดยไม่ให้พวกเขาดูมัน
“เอามานี่เลย ฮ่าฮ่า!” วิลเลียมกระโจนเข้ามาอย่างกะทันหัน “นี่วันเกิดของคุณย่า และพวกเราก็เห็นของขวัญของคนอื่นกันหมดแล้ว แกเป็นคนสุดท้ายที่เหลือ! ภรรยาของแกก็กำลังจะถูกแย่งไปในเร็ว ๆ นี้เหมือนกัน แกจะทวงเธอมาได้ยังไงถ้าแกไม่เปิดของขวัญให้ดู!”
“ฮ่าฮ่าฮ่า!”
การจี้จุดของเขาทำให้เสียงหัวเราะของทุกคนดังขึ้น
ท่าทางของลิลี่ดูไม่ดีอย่างมาก และเธอก็รู้สึกโกรธเล็กน้อยด้วย เธอบอกแดร์ริลก่อนหน้านี้แล้วว่าให้เตรียมของขวัญที่ดีกว่านี้ แต่เขากลับทำสิ่งที่ตรงกันข้าม! และตอนนี้ เขาก็กำลังทำให้ตัวเองเป็นไอ้งั่ง!
“นั่งลงเดี๋ยวนี้ ห้ามยืน!” ลิลี่ดึงแขนแดร์ริลและตำหนิเขาเบาๆ
ในอีกด้านหนึ่ง ซาแมนธาแสดงความโกรธออกมาทางสีหน้าอย่างชัดเจน เธอชี้ไปที่หน้าแดร์ริลและตะโกน “รีบเอาของขวัญขยะของแกไปไว้ที่ประตูได้แล้ว หยุดทำให้พวกเราอับอายได้แล้ว ไอ้ขี้แพ้ไร้ค่า”
“โอ้” แดร์ริลพึมพำ เขาถือกล่องไปวางไว้ที่ประตู ที่ซึ่งของขวัญมากมายถูกวางไว้
ในขณะที่เขาวางกล่องลงบนกองของขวัญ วิลเลียมก็วิ่งเขามาหยิบมันไปอย่างกะทันหัน!
“ฮ่าฮ่า! อย่าทำเป็นจุกจิกไปหน่อยเลย! แกให้อะไรเป็นขอขวัญกับคุณย่า? ไหนดูหน่อย!” วิลเลียมกล่าวอย่างตื่นเต้นและเปิดกล่อง!
ในทันใดนั้น ทั้งคฤหาสน์ก็เงียบลง!
ทุกคนมองไปที่ของขวัญของแดร์ริลแล้วกลืนน้ำลาย!
มันคือพัดโบราณที่มีโครงสีดำ
เมื่อพัดถูกคลี่ออก ภาพวาดทิวทัศน์ที่ถูกวาดด้วยหมึกหนาก็ปรากฏบนพื้นผิวของมัน แสดงเป็นภาพของวันที่มีหิมะโปรยปราย ฝีมือการใช้พู่กันนั้นน่าทึ่งมาก มันเหมือนกันว่าถูกวาดมาจากคนที่ยอดเยี่ยมในยุคนั้น! มันเป็นไปไม่ได้ที่จะวาดอะไรแบบนี้ออกมาโดยไม่มีประสบการณ์และความรู้นานรับสิบ ๆ ปี!
มีบทกวีถูกเขียนที่มุมของพัด:
‘หนึ่งเกล็ด, สองเกล็ด, เกล็ดเหมันต์ที่สามและสี่; ห้า หก, เจ็ด แปด, เก้าเกล็ด, สิบและต่อไป; ร่อนลงในดอกเหมย, เกล็ดเหมันต์พลันหายไป’
มันยังมีคำสลักอีกมากในพัด แต่ที่โดดเด่นที่สุดคงจะเป็นกลอนหลวง ที่ลงชื่อ: ฮงลี่!
ฮงลี่?! อ้ายซิน เจว๋หลัว ฮงลี่?! จักรพรรดิเฉียนหลงผู้โด่งดังคนนั้นน่ะเหรอ?!
“ฮ่าฮ่าฮ่า!”
ใครบางคนหัวเราะออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ ทำไมให้ทุกคนพลันกัวเราะออกมาเสียงดังตาม ๆ กัน!
“ฮ่าฮ่าฮ่า นายกำลังจะทำให้ฉันขำตาย นี่มันโคตรจะปลอมเลยไม่ใช่รึไง?! ฮ่าฮ่าฮ่า!”
“จริงตามนั้น พัดของจักรพรรดิเฉียนหลงจะมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?! ฮ่าฮ่า!”
“พิพิธภัณฑ์ประวัติศาสตร์เมืองตงไห่ยังไม่กล้าพูดเลยว่าพวกเขามีมัน!”
วิลเลียมกุมท้องแน่นและหัวเราะเสียงดังลั่น เขาหัวเราะและพูดพร้อมชี้ไปที่แดร์ริล “แกนี่มันตลกชะมัด ฮ่าฮ่าฮ่า! แกเป็นบ้าเหรอ? จ่ายเงินให้มันมากกว่านี้สำหรับวันเกิดคุณย่าหน่อยไม่ได้หรือไง? ฮ่าฮ่า บอกฉันหน่อย แกไปเอาพัดนี่มาจากไหน ฮ่าฮ่าฮ่า!”
“เพื่อนช่วยฉันซื้อมันมา”
แดร์ริลตอบตรงๆ
ในตอนแรกเขาต้องการจะให้งานวิจิตรอักศษรของวัง ซีจือ เป็นของขวัญ แต่งานเขียนชิ้นนั้นถูกมอบให้เขาเป็นของขวัญจากเวย์นและพวก ของขวัญที่ได้รับมาจากคนอื่นไม่ควรนำไปเป็นของขวัญให้ใครอีก เพราะมันเป็นการไม่ให้เกียรติกันอย่างมาก
ดังนั้น แดร์ริลจึงไว้ใจเอมิลี่ให้เป็นคนหาของขวัญแทน
เขารู้มาเล็กน้อยว่าเอมิลี่จะช่วยเขาซื้อพัด! เธอกล่าวว่าเพื่อนของเธอเป็นหนึ่งในนักสะสมของโบราณชั้นนำของประเทศ และเธอก็ขอร้องเขามานานกว่าจะได้พัดชิ้นนี้มา ว่ากันว่าจักรพรรดิเฉียนหลงเคยใช้พัดชิ้นนี้อยู่เป็นปี พัดนี้แม้แต่มีชื่อเรียกด้วยซ้ำ และมันถูกเรียกว่า พัดจักรวาลไร้สิ้นสุด
“เพื่อนช่วยซื้อมันมาให้?!” วิลเลียมกุมท้อง เขาพยายามอย่างมากที่จะไม่หัวเราะออกมา “นายจ่ายไปเท่าไหร่?”
“ไม่เลย เพื่อนฉันไม่ได้ต้องการเงิน” แดร์ริลกล่าว “เธอเพียงแค่ขอให้ฉันเลี้ยงบะหมี่เธอสักครั้งในอนาคตหากเธอมีเวลาว่าง”
“บะหมี่?! ฮ่าฮ่า แกหมายถึงบะหมี่ของหยุนหนาน?!” วิลเลียมเพิ่งจะตั้งสติได้ แต่เขาก็เสียมันไปอีกครั้ง เขาถึงกับต้องหยุดพักหายใจหลังจากหัวเราะมาอย่างหนักเลยทีเดียว
ฮ่าฮ่าฮ่า! ทั้งห้องพลันหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง!
แดร์ริลเป็นตัวตลกที่มีความหน้าด้านไร้ที่สุดสิ้น! ฮ่าฮ่า!
หญิงชราจ้องมองแดร์ริลอย่างเย็นชา “นี่เธอมีศักดิ์ศรีบ้างไหม? หนูน้อยลิลี่ช่างโชคร้ายจริง ๆ ที่ต้องแต่งงานกับคนแบบเธอ! ใครก็ได้ช่วยเอาขยะนี่ไปปาทิ้งไกล ๆ ฉันที!”
“ได้ค่ะ!”
คนรับใช้สองคนพยักหน้า หยิบพัดออกมาจากกล่อง เปิดประตู แล้วปามั่นออกไป! ทั้งฝูงชนหัวเราะไม่หยุดเดรริลเพียงแค่ถอนหายใจแล้วเดินกลับไปนั่งที่ คุณย่าลินดันนั้นอารมณ์ดีมากในตอนแรก แต่ตอนนี้เธอไม่สามารถคงอารมณ์นั้นได้อีก หลังจากที่เรื่องนี้เกิดขึ้น เธอโบกมือของเธอแล้วกล่าว “เอาล่ะ ให้ฉันพูดอะไรสักเล็กน้อย” “อันดับแรก ดิฉันอยากขอบคุณทุกท่านที่มางานเลี้ยงวันเกิดของฉันแม้ว่าทุกคนจะยุ่งมากอยู่แล้ว” เธอพยักหน้าให้เล็กน้อยก่อนจะกล่าวต่อ ขอให้สนุกให้เต็มที่ในวันนี้ กินดื่มได้เท่าที่พวกคุณต้องการ! สุภาพบุรุษทั้งสองท่านที่ได้ขอแต่งงานกับคนในครอบครัวของเรา ฉันได้ตระหนักเรื่องนี้ไว้แล้ว เราจะหารือกันหลังจากงานเลี้ยงจบ” ที่ทางแยก หญิงชรายืนขึ้น “แขกททุกท่าน พวกคุณได้นําของขวัญแสนวิเศษมากมายมาให้ในวันนี้ มันเป็นเรื่องที่สมควรที่ฉันจะขอมอบน้ําใจนึกลับไป ฉันได้เตรียมอาหารดี ๆ และไวน์ไว้ให้แล้ว!” หญิงชราปรบมือ เป็นสัญญาณให้พนักงานบริการนับสิบ ๆ เริ่มนําอาหารเลิศหรูมากมายออกมา “หอยเป๋าฮือราชา, พระกระโดดกําแพง, ซุปหูฉลามกับหอยเป๋าฮือและรังนก…” อาหารจานแล้วจานเล่าสร้างความสนใจให้บรรดาแขก มันมีอาหารมากกว่าโหลบนโต๊ะ แต่ละจานล้วนเป็นเมนูเลื่องชื่อ! ราคาของอาหารทุกจานในแตะละโต๊ะถูกประเมินว่ามีราคาไม่ต่ํากว่าหนึ่งแสน! ทุกคนยังคงทิ้งเมื่อได้ยินการประกาศนั้น! “มาดาม คุณอีวอน ยัง มาที่นี่ครับ” “รีบไปต้อนรับเธอเร็วเข้า!” หญิงชรารีบกล่าว ตระกูลยังนั้นทําธุรกิจวัตถุโบราณมาหลายรุ่นแล้ว พวกเขามีความสัมพันธ์ที่ดีกับตระกูลลินกัน และอีวอนก็ได้รับเชิญให้มาร่วมงานฉลองนี้ หญิงชราจัดการเรื่องนี้ให้เพราะลิลี ลิลียมออกมา ก่อนหน้านี้อีวอนเคยถามเรื่องที่ว่าใครเป็นผู้ซื้อคําสรรเสริญจากคริสตัลให้เธอ และขอจะซื้อมันในราคาสองเท่าจากราคาปกติในตอนนั้น ยังไงก็ตามลิลี่ยังไม่รู้ว่าแอชตันเป็นคนที่ซื้อมันให้เธอ เยี่ยมเลย! คราวนี้เธอก็สามารถขอให้แอชตันช่วยหามันอีกคู่ให้อีวอนได้แล้ว บุรุษทุกคนจ้องมองอีวอนด้วยความปรารถนาเมื่อเห็นเธอปรากฏตัว ความงามของเธอเป็นข้อยกเว้นของทุกสิ่ง! เธอสวมกางเกงยีนส์เข้ารูปและเสื้อเชิ้ตสีขาวที่เน้นทรวดทรงอันเซ็กซีของเธอมากขึ้น “ได้โปรดรับคําขอโทษจากฉันด้วยค่ะ บนถนนการจราจรนั้นติดขัดมาก” อีวอนยิ้มออกมาและเดินเข้าไป ทันใดนั้นทุกคนก็ต้องแปลกใจ เธอหยุดเท้าของเธอก่อนที่จะได้ทันพูดจบ! “นี…นี่มัน…” อีวอนมองลงไปที่พื้น มันคือพัดเน่า ๆ ที่ถูกปาออกมา! พัดยังคงอยู่ในกล่องโกโรโกโสในเวลานั้น ในฐานะที่อยู่ในครอบครัวที่ดูแลของโบราณมาหลายรุ่น อีวอนรู้ว่ากล่องนี้นั้น..ค่อนข้างไม่ธรรมดา “ท่านประธานยัง คุณไม่จําเป็นต้องหยิบมันขยะนั้นขึ้นมาหรอก เดียวจะมีคนมากวาดมันทิ้งไปเอง” หญิงชรากล่าวด้วยรอยยิ้ม
