บทที่ 70
อย่างไรก็ตาม แดร์ริลไม่ได้สนใจเรื่องนั้น เขายิ้มจาง ๆ ก่อนจะตามชายเหล่านั้นไปที่รถ
ไม่กี่นาที พวกเขาก็มาถึงคฤหาสน์ส่วนตัว
แม้ว่ามันจะอยู่ไกลจากทะเล แต่การตกแต่งนั้นไม่ได้ด้อยไปกว่าคฤหาสน์ริมทะเลเลยแม้แต่น้อย ตรงกันข้าม รูปแบบของมันดูพิถีพิถันและน่าเกรงขาม ขับเน้นบรรยากาศทรงพลังให้มากขึ้น
ทั้งคฤหาสน์ถูกสร้างมาแบบวินเทจ ทั้งหลังให้ความรู้สึกโบราณ
ชายสองคนในชุดดำจากไปเมื่อส่งแดร์ริลถึงโถงหน้า
แบรนดอนนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ที่สง่างาม เมื่อเห็นแดร์ริลมาถึง เขาก็ยืนขึ้น แล้วชี้ไปที่กล่องของขวัญข้างเขา “นี่เป็นของขวัญจากพี่สาวฉันเพื่อแสดงความขอบคุณ รับมันไป”
แบรนดอนกล่าวขอบคุณ แต่ท่าทางของเขาไม่ได้มีความสุภาพแม้แต่น้อย ตรงข้าม มันคือความยะโส
ด้วยฐานะของแบรนดอนในเมืองตงไห่ ตระกูลดาร์บี้ไม่ได้สำคัญในสายตาเขาเลย ไม่ต้องพูดถึงแดร์ริล ในความเป็นจริง แบรนนั้นไม่ได้ร่ำรวยไปกว่าดาร์บี้ แต่พวกดาร์บี้นั้นกลัวเขาแน่นอน นั่นเป็นเพราะดาร์บี้นั้นทำธุรกิจ แต่แบรนดอนล่ะ? เขาไม่ได้แค่ทำธุรกิจ เขายังมีส่วนเกี่ยวข้องกับด้านมืดของสังคมด้วย
มากไปกว่านั้น แดร์ริลนั้นเป็นแค่ลูกเขยของตระกูลลินดัน ยิ่งทำให้แยรนดอนรู้สึกดูถูกมากกว่าเดิม
แดร์ริลไม่ถือสาความคิดของเขา เขาพยักหน้าแล้วเดินไปเอากล่อง
แดร์ริลสังเกตว่าบนโต๊ะนั้นมีแหวนนิ้วโป้งแกะลายวางอยู่ ซึ่งดูเหมือนจะสร้างจากหยกแต่ก็ไม่ใช่ซะทีเดียว มันดูลึกลับ
หลังแวนนิ้วโป้งนั้นเป็นป้ายไม้ มีคำหลายคำเขียนอยู่บนป้ายไม้นั่นเต็มไปหมด
แดร์ริลจำคำว่า ‘เทียนซาน’ ตรงหน้าได้ แต่คำต่อหลังนั้นเป็นคำที่อ่านไม่ออก แหวนนิ้มโป้งนี้ต้องเป็นอะไรสักอย่าง และเป็นของโบราณที่มีคุณภาพสูงแน่นอน
“จากที่พนักงานในงานแต่งของแจ็คสันบอกมา นายชื่อแดร์ริลใช่ไหม? พี่สาวและฉันสามารถบอกได้ว่านายเป็นผู้บ่มเพาะอยู่บางส่วน นายต้องเคยกินโอสถพิเศษลงไป นั่นจึงทำให้นายแข็งแกร่งกว่าคนทั่วไป” แบรนดอนกล่าว
แดร์ริลสะดุ้ง
ดูเหมือนว่าพวกเขาก็เป็นผู้บ่มเพาะด้วยแน่ และน่าจะมาจากสำนักเทียนซานสินะ’ แดร์ริลคิด
แดร์ริลยิ้มแล้วพยักหน้า “เป็นการความคิดที่ละเอียดอ่อน”
ในขณะที่แดร์ริลกล่าว เขาก็เปิดกล่องของขวัญ ภายในกล่องคือดอกสมุนไพร
น่าอัศจรรย์ ดอกสมุนไพรนี้มีดกไมม้สีแดงและมีใบสีเขียว มันเต็มไปด้วยชีวิตขณะที่ยังโตอยู่บนพื้น
แดร์ริลงุนงงขณะที่แบรนดอนกล่าวอย่างแผ่วเบา “มันคือสมุนไพรวิญญาณ หลังจากนายกินมันเข้าไป นายจะสามารถเปิดเส้นลมปราณแล้วกลายเป็นผู้บ่มเพาะที่แท้จริง”
‘เจ๋ง!’ แดร์ริลคิด
เมื่อได้ยินแบบนั้น หัวใจของแดร์ริลก็เต้นแรงด้วยความตกใจ ในเวลาเดียวกันเขาก็เต็มไปด้วยความตื่นเต้นด้วย
พี่น้องกายนี่ใจกว้างจริง ๆ พวกเขามอบสมุนไพรวิญญาณให้แดร์ริลง่าย ๆ แบบนี้เลย
อย่างไรก็ตาม แดร์ริลยังรู้สึกไม่ดีเมื่อเห็นท่าทางอันหยิ่งจองหองของแบรนดอน
“ขอบคุณมาก! หลังจากที่ฉันกินมันเจ้าสมุนไพรวิญญาณนี่เข้าไป ฉันจะอยู่ในระดับไหน? ปรมาจารย์? หรือปรมาจารย์อาวุโส?” แดร์ริลกล่าว
แบรนดอนหัวเราะ สายตาของเขามองแดร์ริลด้วยความดูหมิ่น “นายนี่ไร้เดียงสาชะมัด ปรมาจารย์อาวุโสเหรอ? นายคงคิดว่าการบ่มเพาะมันง่ายขนาดนั้นเลยสินะ ฉัน แบรนดอนกาย ได้บ่มเพาะมาเจ็ดปีแล้ว จนถึงตอนนี้ ฉันยังอยู่แค่ระดับสูงสุดของปรมาจารย์ขั้นห้า ไม่ว่าฉันจะทำยังไง ฉันก็บรรลุไปถึงปรมาจารย์อาวุโสไม่ได้ นายคิดว่าการกินสมุนไพรวิญยาณนั่นเข้าไปแล้วจะบรรลุถึงปรมาจารย์อาวุโสเลยรึไง?”
“ปรมาจารย์ขึ้นห้า?” แดร์ริลหัวเราะเยาะในใจ ตอนแรก เขาคิดว่าแบรนดอนต้องทรงพลังมาก แต่กลายเป็นว่าเขาอยู่ระดับเดียวกับเมแกน แดร์ริลคิดแบบนั้น เขาจึงนําเม็ดยาเทวะออกมา “ฉันมีเม็ดยาเทวะ มันจะช่วยให้นายทะลวงไปถึงระดับของปรมาจารย์อาวุโสได้ ฉันสงสัยว่าประธานกายจะสนใจด้วยรึเปล่า” แดร์ริลกล่าวก่อนจะอวดเม็ดยาต่อหน้าแบรนดอน “เม็ดยาเทวะ?” แบรนดอนแทบหลุดหัวเราะ ชื่อห่วยชะมัด ยาห่วยแตกนี้จะช่วยเขาทะลวงระดับได้จริงเหรอ? เขาติดอยู่ในระดับปรมาจารย์ขันห้ามาสามจะสีปีแล้ว” เขาคิด ทุกคนระดับของผู้บ่มเพาะมีระยะห่างพลังสําคัญอยู่ หลายคนที่ติดอยู่กับความหมดไฟจะไม่สามารถทะลวงระดับได้ตลอดชีวิต แบรนดอนนั้นเชื่อว่าเขาหมดหวังที่จะขึ้นเป็นปรมาจารย์อาวุโสได้ตลอดชีวิต พี่สาวของเขาก็ติดอยู่ในระดับปรมาจารย์ขนห้าเช่นกัน บอกได้ว่าการทะลวงระดับปรมาจารย์อาวุโสก็เป็นเรื่องยากของเธอเช่นกัน “นายเก็บไว้เองเหอะ” แบรนดอนแค่นเสียง “เจ้าลูกเขยนรู้ว่าต้องเสแสร้งยังไง เขาแม้กระทั้งทําเป็นมันใจมอบยาห่วย ๆ นี้ให้เหมือนว่ามันจะช่วยให้ทะลวงขีดจํากัดได้จริงนั้นแหละ” เขาคิด
