ให้ตายสิ!
แดร์ริลถอนหายใจออกมายาวเหยียดด้วยความโล่งอก ให้ตาย เขากลัวเก้อเลยนะเนี่ย!
ในขณะเดียวกัน ประมุขนิกายได้นำบางสิ่งออกมา
แดร์ริลตกใจเมื่อเห็นมัน มันเป็นเกราะอ่อนสีขาวที่มีการออกแบบอย่างงดงามและเปล่งประกายภายใต้แสงไฟ
มันสวยมาก! นี่มันผลงานศิลปะชัด ๆ
แดร์ริลอดไม่ได้ที่จะถาม “ท่านประมุขนิกาย นี่คือ?”
ประมุขนิกายยิ้มแล้วอธิบาย “มันถูกเรียกว่าเกราะไหมสวรรค์ มันถูกสร้างขึ้นจากหนึ่งในศิษย์ของเราเมื่อห้าร้อยปีที่แล้ว เกราะตัวนี้สร้างจากผ้าไหมและโลหะผสานเข้าด้วยกัน มันจะปกป้องผู้สวมใส่จากอาวุธเกือบทั้งหมดและจะช่วยชีวิตผู้สวมใส่ในช่วงเวลาสำคัญได้แน่”
ประมุขนิกายส่งเกราะไหมสวรรค์ให้แดร์ริลแล้วกล่าว “รับมันไว้สิ”
แดร์ริลรับของขวัญมาด้วยความกระตือรือร้นอย่างมากและสวมมันทันที ชุดเกราะติดอยู่กับเขาเหมือนผิวหนังชั้นที่สอง เขาขอบคุณประมุขนิกายด้วยความตื่นเต้น “ขอบคุณครับ ท่านประมุขนิกาย”
เขามอบเม็ดยาสองเม็ดให้ไป และได้รับเกราะล้ำค่ากลับมา! เขากลั่นยาเพิ่มคราวหลังได้ แต่เกราะนี้ไม่เหมือนใคร! มันเป็นการแลกเปลี่ยนที่ยอดเยี่ยม! ฮ่าฮ่า!
ประมุขนิกายพยักหน้า “จงทำสิ่งที่ดีให้นิกายจ้าวสวรรค์ของเราในอนาคต อย่าทำให้ฉันผิดหวัง” เขากล่าวต่อด้วยรอยยิ้มสุขุม “เอาล่ะ มันดึกแล้ว ไปพักผ่อนเสีย เธอต้องกลับเมือง ตงไห่ วันพรุ่งนี้ อย่าได้ลืมภารกิจของเธอล่ะ”
“ผมจะไม่ทำให้ท่านผิดหวังครับ ท่านประมุขนิกาย” แดร์ริลตอบ
เขาตื่นเต้นมากตลอดทางที่กลับห้องและทนแทบไม่ไหวในการทดสอบชุดเกราะด้วยการใช้มีดแทงตัวเขาเอง!
ห้องของแดร์ริลไม่ไกลจากห้องของโมนิก้านัก ในขณะที่เขากำลังเดินผ่านประตูห้องของเธอ ร่างของเขาสั่นไหวจนเขาต้องหยุดเดิน
“แดร์ริล… แดร์ริล…”
ประตูห้องของโมนิก้าแง้มไว้เล็กน้อยในขณะที่เสียงเบา ๆ และหวานเยิ้มเรียกขานเขาจากข้างใน
“นั่นเสียงนายหญิง! ทำไมเธอรู้ว่าเป็นฉันล่ะ?” แดร์ริลพึมพำกับตัวเองพร้อมกับดันประตูเปิดแล้วเดินเข้าไปในห้องเธอ
ทันใดนั้น ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความแปลกใจ
โมนิก้าเอนกายอยู่บนเตียงของเธอและกำลังเมามาย เธอกล่าวออกมาเพราะเมาในขณะที่ดวงตาปิดอยู่
หัวใจของแดร์ริลอ่อนยวบลงด้วยความอบอุ่น นี่เธอคิดถึงเขาแม้แต่ตอนที่เธอเมาเลยเหรอ?
“นายหญิง ท่านเมาแล้ว นี่น้ำครับ” แดร์ริลกล่าวพร้อมเทน้ำให้เธอ
นี่เธอดื่มไปมากแค่ไหนกันถึงได้เมาขนาดนี้?
แดร์ริลส่งน้ำให้เธอ แต่เธอปฏิเสธที่จะดื่ม ตรงกันข้าม เธอกอดเขาแทน “แดร์ริล ฉันไม่อยากดื่ม ฉันแค่ต้องการให้นายอยู่แล้วกอดฉันจนหลับ…”
ภายใต้ฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ ในที่สุดโมนิก้าก็เผยความจริงในใจออกมาและรู้เสียทีว่าเธอต้องการอะไรกันแน่
ด้วยความสัตย์จริง เธอไม่ได้อยากจะเป็นตัวตนที่ใคร ๆ ก็ต้องยำเกรงเลย เธอเพียงต้องการความรักที่สวยงาม
มีเพียงแดร์ริลที่มอบสิ่งนี้ให้เธอ ไม่แม้แต่ประมุขนิกายด้วยซ้ำ
หือ?
อยู่กับเธอ?
แดร์ริลรู้สึกเหมือนหัวของเขาไฟฟ้าลัดวงจรเมื่อได้ยินแบบนั้น เขายิ้ม “นายหญิง ท่านเมาแล้ว นอนพักเถอะครับ”
เขาต้องตายแน่ ๆ ต่อให้มีชีวิตเพิ่มอีกสิบชีวิตหากประมุขนิกายเข้ามาพบเข้า ไม่ เขาต้องมีเหตุผลและไปเดี๋ยวนี้
ยังไงก็ตาม โมนิก้าขังเขาไว้ด้วยมือของเธอที่กอดไปรอบคอของเขา และไม่มีความต้องการจะปล่อยเขาไป โมนิก้ามองเขาอย่างหว่านเสน่ห์แล้วพึมพำด้วยปากที่เบะน้อย ๆ “แดร์ริล! ฉันไม่อนุญาตให้นายไปไหน! ฉันไม่อนุญาต!”
“นายหญิง อย่างี่เง่าเลย นอนพักเถอะ” แดร์ริลกล่าวพร้อมเหงื่อเย็น ๆ ที่ไหลลงมา ยังไงก็ตาม โมนิก้ากอดแน่นขึ้นหลังจากฟังเสียงของเขา และใบหน้างามละเอียดของเธอก็โน้มไปซบที่หน้าอกของเขาแล้วกล่าว “ฉันไม่สน! นายจะไม่ไปจากห้องฉันคืนนี้ ไม่มีทาง!”
แดร์ริลไม่มีทางเลือกอื่นอีก นอกจากการอยู่บนเตียงกับเธอ
