บทที่ 371
ใช่ แม่ชีแห่งโชคชะตาคืออาจารย์ของเมแกน อันที่จริง คืออาจารย์คนที่สองของเธอ
ห้าปีที่แล้ว เมแกนเข้าร่วมสำนักง้อไบ๊ ในฐานะศิษย์รุ่นพี่หน้าใหม่ของสำนักง้อไบ๊ เมแกนแรกเริ่มเธอมีอาจารย์เป็นประมุขนิกาย
อย่างไรก็ตาม ในช่วงไม่กี่ปีก่อน ประมุขนิกายปลีกวิเวกเพื่อฝึกฝนวิชาบ่มเพาะและไม่มีเวลาฝึกฝนให้กับลูกศิษย์
แม่ชีแห่งโชคชะตาเลยกลายเป็นอาจารย์คนเดียวของเธอ สอนเธอเกี่ยวกับการบ่มเพาะ ดั่งนั้นเมแกนจึงมีความเคารพอย่างสูงให้กับแม่ชีแห่งโชคชะตาและปฏิบัติกับเธอเหมือนเป็นอาจารย์แท้ ๆ ของเธอ
เมื่อแดร์ริลได้ยินไม่ค่อยชัดจากคลื่นแทรก เขาคิดว่าได้ยินผิดไป “เธอบอกว่าอาจารย์ของเธอเป็นใคร?” เขาหน้านิ่ว
เมแกนสัมผัสไม่ได้ถึงความเกลียดชังในน้ำเสียงของเขา “อาจารย์ของฉันคือ แม่ชีแห่งโชคชะตา หนึ่งในผู้อาวุโสแห่งสำนักง้อไบ๊” เธอกระซิบ “เธอเพิ่งจะได้มาประจำที่เมืองต่งไห่ได้ไม่นาน…”
เ-ี้ย !
ด้วยเหตุนี้ แดร์ริลมีสีหน้าเคร่งเครียดทันที เขาฟูมฟายด้วยความโกรธแค้น
แม่ชีแห่งโชคชะตา คำนี้ได้กระตุกความเกรี้ยวกราดโมโหให้กับแดร์ริล เขาไม่ได้มีปัญหากับเธอ แต่เธอก็ยังเกือบจะสังหารแด๊กซ์ในสิ่งที่เธอเรียกหนักหนาว่าความยุติธรรม เขายังไม่ได้สะสางจัดการกับเธอเลยสำหรับเรื่องนั้น และตอนนี้เธอต้องการเม็ดยาเทวะ? ฝันไปเสียเถอะ!
ยิ่งเขาครุ่นคิดมากเท่าไหร่เขายิ่งขุ่นเคือง น้ำเสียงของเขากลายเป็นเย็นชาและตะคอกกลับ “พอกันที ฉันไม่ต้องการจะได้ยินอะไรอีก ฉันไม่มีเม็ดยาเทวะ”
อะไร?
เมแกนวิตกและกังวล “พี่ชายที่แสนดี เกิดอะไรขึ้น? เราไม่ได้ยินดีตกลงนัดสถานที่เพื่อมอบเม็ดยาเทวะกันรึยังไง? ทำไมพี่พูดกลับไปกลับมา?”
แดร์ริลถอนหายใจ “มันเป็นเพียงเพราะว่าอาจารย์ของเธอคนเดียว ไม่มีอย่างอื่นเกี่ยวข้อง” เขากล่าวเสียงแข็ง
“อาจารย์ของฉัน?” เมแกนสับสน ในหัวของเธอว่างเปล่า
มันเกี่ยวข้องอะไรกับอาจารย์ของเธอ
เธอกำลังตอบแต่แดร์ริลขัดจังหวะเสียก่อน “ถามอาจารย์ของเธอสิ ว่าได้ทำอะไรไว้” เขาวางสาย
เมแกนตัวสั่นสะท้านเมื่อเขาวางสาย แดร์ริลกระแทกโทรศัพท์ของเขาลงบนโต๊ะกาแฟทันหลังจากวางสาย ให้นรกแตกตาย ตอนนี้เขารู้แล้วว่าอาจารย์ของเธอคือแม่ชีแห่งโชคชะตา เขาเสียใจที่จะให้เม็ดยาเทวะสองเม็ดกับเธอ
ในเวลาเดียวกัน แด๊กเดินเข้ามา “แดร์ริล เกิดอะไรขึ้น?” เขาหัวเราะ “นายโกรธเคืองอะไรหนักหนา?”
แดร์ริลสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ “เมแกน” เขาถอนหายใจ
แด๊กซ์ตะลึง “อ่าห์ เจ้าหน้าที่สาวสวยคนนั้น เธอช่างงดงาม” เขาขบขัน “แดร์ริล นายมันเสือผู้หญิงตัวจริง”
แดร์ริลไม่รู้ว่าจะร้องไห้หรือหัวเราะดี “นายไม่รู้จักอาจารย์ของเธอรึไง?” เขาเย้ย “มานี่ ฉันจะบอกนาย…”
กริ๊ง! กริ๊ง!
โทรศัพท์ของแดร์ริลขัดจังหวะ
เขาเดือดดาล เมื่อไหร่เมแกนยังไม่หยุดรังควานเขาสักที?
เขารับสายและตะโกน “จะต้องให้บอกอีกกี่ครั้งว่าฉันไม่มีเม็ดยาเทวะกับตัว? ไม่มีตอนนี้และจะไม่มีอีกตลอดไป! อย่าโทรมาหาฉันอีก!”
เขากำลังจะวางสาย แต่เมื่อได้ยินเสียงนุ่มนวลและหวาดกลัวตอบกลับมา “สามีที่รัก มีบางอย่างเกิดขึ้น…”
ลิลี่
“เกิดอะไรขึ้น? ที่รัก ใจเย็น ๆ อย่าตระหนก! เกิดอะไรขึ้น?” แดร์ริลนั้นตื่นตระหนก
เขาได้ยินเสียงรบกวนรายล้อมนอกสายสนทนาของลิลี่ เธอเกือบจะร้องไห้ “ฉันอยู่ที่โรงพยาบาล สามีที่รัก ได้โปรดมาเร็ว ๆ…”
โรงพยาบาล?
บนชั้นหนึ่งของโรงพยาบาลเมืองตงไห่ มีผู้บาดเจ็บแผลฉกรรจ์จำนวนมาก พร้อมกับพยาบาลหลายคนกำลังเข้าปฐมพยาบาลเหล่าผู้บาดเจ็บ มันช่างเป็นฉากสถานการณ์แห่งความหายนะ
แดร์ริลนั้นตกตะลึงมึนงงอย่างที่สุดเมื่อเขามาถึง
