คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 501
แมนนี่ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ เขาได้วางแผนที่จะหลอกเอาเงินจากพวกเด็กนักเรียน! พวกนั้นดูร่ำรวยและเขาต้องหาทางเอาเงินจากบรรดาลูกคุณหนูพวกนี้ให้ได้ เขายักคิ้วและกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ฉันขอคิดก่อน พวกนายเช่าเรือของฉันไปทั้งหมด 60 ลำและมันมีราคา 30 เหรียญ ต่อหนึ่งรอบ ในเมื่อพวกนายแต่ละคนขับไปคนละ 400 รอบ โดยรวมแล้วทั้งหมดมันจะเป็น 720,000 เหรียญ”
อะไรนะ?!
พวกเขาแต่ละคนขับไปถึงคนละ 400 รอบ?
เดคแลนชี้ไปที่เขาและตะคอกเสียงแข็ง “ไอ้เวร! เราขับไปแค่ครึ่งชั่วโมงเอง! มันจะเป็นไปได้ยังไงที่เราจะขับไปถึง 400 รอบ?”
แมนนี่เขี่ยบุหรี่อย่างเรียบเฉยและกล่าว “ก็ฉันบอกว่าพวกนายขับไป 400 รอบ มันก็ต้องเป็น 400 รอบสิ”
“ไอ้ห่า!” เดคแลนสบถด่า มันชัดเจนแล้วว่าแมนนี่นั้นพลิกลิ้นปลิ้นปล้อน
“หยุดไร้สาระกันสักที!” แมนนี่หมดความอดทน เขาชักมีดพร้าออกมาจากเสื้อแจ็คเก็ต เขาถือไว้ด้วยมือข้างเดียวขณะที่เขารบเร้า “เอาล่ะ สรุปพวกแกจะจ่ายตังไหม ไอ้พวกเวรนี่?”
คนธรรมดาปกติทั่วไปก็คงจะหวาดกลัวยอมแพ้เมื่อเห็นมีดพร้า
อย่างไรก็ตาม บรรดาเด็กนักเรียนเหล่านี้มาจากตระกูลที่มั่งคั่ง และพวกเขาไม่ใช่คนขี้ขลาดเดคแลนเดินไปข้างหน้าและกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “แล้วถ้าฉันไม่อยากจ่ายล่ะ?”
“แกไม่อยากจ่ายงั้นเหรอ?” คำถามนั้นกระตุกต่อมแมนนี่ เขาจี้มีดพร้าไปที่คอของเดคแลน “ฉันจะถามแกอีกครั้ง แกจะจ่ายเงินไหมไอ้ห่า?”
บรรดาเด็กนักเรียนต่างสะดุ้งเฮือก พวกเขาตื่นตระหนกและไม่คาดคิดว่าแมนนี่จะทำแบบนั้น!
และพวกเขาก็ยังเห็นอีกว่าแมนนี่เป็นผู้บ่มเพาะที่แข็งแกร่ง ถ้าพวกเขาเดาไม่ผิดเขาน่าจะอยู่ในระดับปรมาจารย์อาวุโสขั้นหนึ่ง!
“หัวหน้า” เคนท์ ฮูห์เดินไปหาเขาอย่างเย่อหยิ่ง “อย่าโมโหไปเลย ผมชื่อเคนท์ และผมมาจากตระกูลฮูห์ในเมืองตงไห่ ผมแน่ใจว่าคุณคงเคยได้ยินชื่อของผม ได้โปรดช่วยวางมีดพร้าลงก่อนได้ไหม?”
แมนนี่ขบขัน “ฉันไม่สนว่าแกเป็นใคร พวกแกก็ได้เล่นสนุกกันไปเรียบร้อยแล้ว ฉะนั้นแกควรจะต้องจ่ายเงินมาซะ”
เขามีท่าทีเคร่งขรึม “ถ้าพวกแกไม่จ่ายมา ก็อย่าหวังว่าจะได้ออกไปจากที่นี่”
หวือ!
ลูกสมุนผู้แข็งแกร่งของแมนนี่มุ่งตรงไปหาพวกเขาในทันที! พวกเขาทั้งหมดคือผู้บ่มเพาะ!
พวกเขามีมากกว่า 70 คน และรัศมีกำลังภายในของพวกเขาก็ครอบคลุมบรรดาเด็กนักเรียน
นักท่องเที่ยวรักษาระยะห่างเมื่อพวกเขาสัมผัสได้ถึงความตึงเครียด!
เหล่าเด็กนักเรียนต่างหวาดผวา
มันชัดเจนว่าแมนนี่เป็นนักเลงเจ้าถิ่น เขามีลูกสมุนมากมาย!
หรือว่าพวกเขาจะต้องยอมจ่าย? จำนวนเงินที่เขาต้องการมันก็ไม่ได้มากมายอะไร แต่พวกเขาไม่อยากจะโดนแมนนี่โกง!
“ฉันจะถามพวกแกเป็นครั้งสุดท้าย พวกแกมีเงินรึเปล่า?” แมนนี่ตะคอกอีกครั้ง มีดพร้าเขยิบเข้าใกล้คอหอยของเดคแลน ฝากรอยแผลเล็ก ๆ ไว้ให้เลือดไหลออกมา
เหล่าเด็กนักเรียนต่างสะดุ้งเฮือกอีกครั้ง
พวกเขากระวนกระวาย พวกเขาคิดไม่ถึงว่าแมนนี่จะกล้าทำแบบนั้น!
“จ่ายสิ! เราจะจ่าย!” เดคแลนตะโกนในความตื่นตระหนก นำ้ตาเขาแทบเล็ด
‘ซวย! ฉันไม่อยากจะเสี่ยงตายเพื่อเงิน720,000 เหรียญ! เราจะไปแข็งข้อกับพวกมันไม่ได้ พวกมันมีมากกว่า 70 คนที่นี่…’
“ทำดีแล้ว โอนเงินมาซะ!” แมนนี่เหลืออด
เดคแลนรู้สึกขัดใจเมื่อเขาถือโทรศัพท์มือถือด้วยมือที่สั่นเทา เขากำลังจะล็อคอินเข้าไปในแอปธนาคารออนไลน์ขณะอีเว็ตต์ เลนเดินเข้าไปหาเขาและฉกมือถือเขาไป “เราจะจ่ายพวกมันไปทำไม? พวกเราก็อยู่ที่นี่กันเยอะแยะ! ไม่ต้องไปกลัวพวกมันหรอก!’
‘ทำไมมีแต่พวกไก่อ่อน?’
อีเว็ตต์กระทืบเท้าในความไม่พอใจ แต่บรรดานักเรียนชายทำได้แค่เพียงสบตากัน ไม่มีใครกล้าที่จะยืดอกไปข้างหน้า
ไม่มีใครอยากจะเป็นวีรบุรุษในสถานการณ์แบบนี้ ถึงอย่างไรแมนนี่และลูกสมุนนั้นต่างก็มีมีดพร้าอยู่ในมือ
“แก” อีเว็ตต์ขมวดคิ้วแน่นขณะเธอก้าวไปข้างหน้าอีกก้าว “พวกเราจะไม่ให้เงินแกแม้แต่เหรียญเดียว!”
“ว้าว!” แมนนี่ยักคิ้ว ขณะเขามองไปที่อีเว็ตต์อย่างสนอกสนใจ!
‘บ้าจริง! ดูเรือนร่างของเธอสิ เธอยังเป็นมนุษย์อยู่รึเปล่า? หญิงสาวที่มีเรืองร่างแบบนี้คงจะเป็นได้เพียงอย่างเดียวก็คือเทพธิดา’ อีเว็ตต์ดูน่าหลงใหลเป็นพิเศษ โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนที่ตัวของเธอเปียกโชกไปด้วยนำ้ทะเลหลังจากเล่นกีฬาเรือยนต์เสร็จ
แมนนี่เก็บอาการตื่นเต้นขณะเขาหัวเราะ “เฮ้ สาวน้อย เธอกำลังจะบอกว่า เธอจะมาใช้เรือของฉันฟรี ๆ อย่างนั้นเหรอ? ไม่เป็นไรถ้าเธอไม่อยากจะจ่าย ทำไมเธอไม่มาค้างคืนกับฉันสักคืนแทนล่ะ?”
อีเว็ตต์ตัวสั่นเทาในความโกรธ เธอกัดริมฝีปากแรงจนเลือดเริ่มไหลออกมา!
