นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น – ตอนที่ 17 ย้ายไปห้องรับรองแขก

“ซูฉิง คุณมาที่แผนกเลขานุการของเราก็หลายวันแล้ว โครงการความร่วมมือระหว่างบริษัทของเรากับเลดี้แฟชั่นของฝรั่งเศสในฤดูกาลหน้า คุณติดตามหน่อยแล้วกัน” เซี่ยซิงซิงกล่าว ร่องรอยของความหึงหวงปรากฏอยู่ในดวงตาของเธอ
เธอยื่นเอกสารบางส่วนให้ซูฉิง “นี่เป็นข้อมูลของโครงการความร่วมมือ คุณก็รีบตรวจสอบดูหน่อย”
ซูฉิงรับข้อมูลและมองไปที่เอกสาร “ได้”
ซูฉิงหันหลังกลับและจากไป เธอกลับไปที่ที่นั่งของเธอ
เมื่อมองไปที่ด้านหลังของเธอ ความอิจฉาริษยาในดวงตาของเซี่ยซิงซิงก็เข้มข้นขึ้น
โครงการความร่วมมือของเลดี้แฟชั่นได้รับการติดตามโดยเธอมาโดยตลอด
แต่เมื่อเช้านี้ฮ่อหยุนเฉิงโทรหาเธอ และขอให้เซี่ยซิงซิงมอนหน้าที่การติดตามโครงการนี้ให้กับซูฉิง
ทำไมกัน?
ยัยสาวบ้านนอกคนนี้มันมีอะไรดีนักหนา? เพียงเพราะเธอเป็นคู่หมั้นของฮ่อหยุนเฉิงงั้นเหรอ?
ในขณะนี้ เซี่ยซิงซิงก็ได้รับข้อความหนึ่งข้อความ
“เรื่องที่ฉันบอกเธอครั้งก่อนเป็นยังไงมั้ง?”
และข้อความนั้นก็ถูกส่งมาโดยสวีหว่านเอ๋อร์
เซี่ยซิงซิงคิดอยู่ครู่หนึ่งและตอบกลับไปอย่างรวดเร็วว่า “คุณหนูสวี ไม่ต้องกังวล ฉันจะขับไล่นังคนบ้านนอกคนนั้นออกไปให้ได้อย่างแน่นอน!”
สวีหว่านเอ๋อร์ตอบกลับสองคำว่า “ให้เร็ว!”
เธอไม่สามารถรอได้แม้แต่วินาทีเดียว
ในงานเลี้ยงของคุณปู่ตระกูลสวี สวีหว่านเอ๋อร์วางแผนที่จะกล่าวหาซูฉิงว่าขโมยของ เพื่อที่ซูฉิงจะได้ถูกขับไล่ออกไป
แต่ซูฉิงก็แก้ไขสถานการณ์ได้อย่างง่ายดาย และก็ทำให้เธอต้องอับอายต่อหน้าทุกคน
เธอจะไม่ปล่อยมันไปง่ายๆ แน่!
มีหมอกควันปรากฏขึ้นบนใบหน้าของสวีหว่านเอ๋อร์ ซูฉิงรอก่อนเถอะ
หลังจากที่วุ่นวายมาทั้งวัน ซูฉิงก็อ่านข้อมูลทั้งหมดที่เซี่ยซิงซิงมอบให้เธอเรียบร้อย
โครงการความร่วมมือในฤดูกาลหน้าของบริษัทฮ่อกำลังจะเปิดตัวเครื่องประดับหลายชิ้น ซึ่งอยู่ในขั้นตอนการออกแบบแล้ว ทั้งหมดที่ซูฉิงต้องทำคือติดตามความคืบหน้า ซึ่งนี่เป็นงานง่ายๆสำหรับเธอ
เมื่อเธอกลับจากที่ทำงาน ซูฉิงก็พบว่าข้าวของทั้งหมดของเธอถูกย้ายไปที่ห้องของคนใช้ที่ชั้นหนึ่งแล้ว
“ใครมายุ่งกับของของฉัน?” ซูฉิงพูดไม่ออกและถามด้วยการขมวดคิ้ว
ฮ่อเฉียนเหยียบรองเท้าส้นสูงของเธอและเดินไปข้างหน้าซูฉิงด้วยรอยยิ้มที่พอใจที่มุมปากของเธอ “ฉันให้คนใช้ย้ายมันเอง ทำไมเหรอ หรือเธอไม่พอใจ?”
“แม่ของเธอไม่เคยสอนเธอเหรอ ว่าการย้ายของคนอื่นโดยไม่ได้รับอนุญาตถือเป็นการขโมย?” ซูฉิงเอามือของเธอวางบนหน้าอกของเธอและเอนตัวพิงกับกรอบประตู สีหน้าซีดๆ
“ก็แค่กระเป๋าเดินทางเน่าๆสองใบไม่ใช่เหรอ?” ฮ่อเฉียนเผชิญหน้ากับเธอด้วยน้ำเสียงประชดประชัน “กระเป๋าเดินทางเน่าๆแบบนี้ยังมีค่ามาก ไม่น่าแปลกใจเลยที่เธอมาจากบ้านนอก ครอบครัวฮ่อของเรากรุณาพาเธอเข้ามาที่นี่ ให้อาหารและเสื้อผ้าแก่เธอ ห้องคนใช้แล้วทำไม ดีกว่าบ้านของเธอเป็นพันเท่าแน่ ถ้าไม่อยากอยู่ก็ออกไปจากที่นี่ซะ!”
กล่องเน่าๆ?
ซูฉิงมองฮ่อเฉียนราวกับเป็นคนงี่เง่า นี่คือกระเป๋าเดินทางที่ปู่ของเธอตามหาปรมาจารย์ชาวอิตาลีให้ช่วยออกแบบและสั่งทำ วัสดุล้วนแล้วแต่เป็นวัสดุระดับโลก แต่ฮ่อเฉียนกลับเรียกมันว่ากระเป๋าเดินทางเน่าๆ ดูๆแล้วความรู้ของคนในตระกูลฮ่อก็ไม่ค่อยมากเท่าไหร่เลย
“เกิดอะไรขึ้น?” ฮ่อหยุนเฉิงที่เพิ่งเลิกงานได้ยินการทะเลาะวิวาท ถึงรีบถามขึ้นด้วยเสียงที่สุขุม
“พี่ฮ่อ” เมื่อเห็นฮ่อหยุนเฉิง ฮ่อเฉียนก็รีบคว้าแขนของเขา ทำท่าดูเศร้าใจ “พี่ช่วยให้ความยุติธรรมด้วยคะ ฉันช่วยซูฉิงย้ายของ แต่เธอก็กล่าวหาว่าฉันขโมยของของเธอ ไอ้กระเป๋าเดินทางเน่าๆของเธอสองใบนั้น ต่อให้ถูกโยนไว้บนถนนพวกขอทานบนท้องถนนก็ยังไม่เก็บเลย แล้วฉันจะขโมยของของเธอได้อย่างไรกัน?”
ซูฉิงยิ้ม “ฮ่อหยุนเฉิง นายได้ยินแล้วใช่ไหม เธอยุ่งกับของของฉันโดยที่ฉันไม่ยินยอม”
ฮ่อหยุนเฉิงขมวดคิ้วเล็กน้อย ดึงแขนกลับอย่างสงบแล้วถามอย่างว่างเปล่า “ฮ่อเฉียน เธอให้คนย้ายของของซูฉิง?”
ออร่าที่เย็นชาของเขาทำให้ฮ่อเฉียนก้าวถอยหลังโดยไม่ตั้งใจ “พี่ฮ่อ นี่เป็นคำสั่งของคุณป้าค่ะ”
ฮ่อหยุนเฉิงพยักหน้า เขารู้ว่าแม่ของเขาไม่ชอบซูฉิง แต่ไม่ว่าอย่างไรซูฉิงก็เป็นแขก ถ้าคุณปู่รู้ว่าซูฉิงถูกพาไปที่ห้องของคนใช้ เขาต้องโกรธมากแน่นอน
“เอาของของคุณซูไปที่ห้องของฉัน” ฮ่อหยุนเฉิงสั่งคนใช้ แต่ก่อนที่เขาจะพูดจบซูฉิงก็ขัดขึ้นมาก่อน
“ไม่ต้อง” เมื่อนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ ซูฉิงก็ขมวดคิ้วและปฏิเสธ
การกระทำของเธอตกอยู่ในสายตาของฮ่อหยุนเฉิง ซึ่งมันทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจ
เธออยากจะอยู่ที่ห้องคนใช้มากกว่าอยู่กับเขางั้นหรือ?
ใบหน้าของฮ่อหยุนเฉิงมืดมนลง เขาคิดเกี่ยวกับมันและพูดว่า “งั้นต่อไปเธอก็อยู่ในห้องรับรองแขกก็แล้วกัน”
“ได้หมด” ซูฉิงยักไหล่ เธอไม่ได้ติดใจที่จะต้องย้ายไปที่ห้องรับรองแขก และที่สำคัญเธอไม่ต้องการอยู่ในห้องของฮ่อหยุนเฉิงมากกว่า เรื่องเมื่อคืนนี้มันคงยังน่าอายเกินไปถ้าเกิดขึ้นอีกครั้ง
ห้องรับรองแขกของตระกูลฮ่อ ได้รับการตกแต่งอย่างมีเอกลักษณ์และค่อนข้างสะดวกสบาย เมื่อเก็บข้าวของเสร็จ ซูฉิงก็นั่งลงบนเก้าอี้อย่างสบาย ๆ เตรียมจะพักผ่อนสักหน่อย จู่ๆ โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น
เมื่อมองลงมาที่หน้าจอ ก็ปรากฎว่าเป็นโทรศัพท์จากหลินหนาน
“สวัสดี ฉันซูฉิง” ซูฉิงรับโทรศัพท์
“พี่ฉิง ฉันเอง” เสียงของหลินหนานดังมาจากปลายสาย “คืนวันอาทิตย์พี่ว่างไหม?”
วันอาทิตย์เธอคงไม่ต้องทำงานล่วงเวลา และเธอก็ไม่ได้มีงานอะไรพิเศษ ซูฉิงยิ้มและพูดว่า “ว่าง มีอะไรเหรอ?”
“ละครเรื่องใหม่ของฉันปิดกล้องแล้ว พี่ฉิง ฉันอยากจะเชิญพี่ไปฉลองกันในคืนพรุ่งนี้” หลินหนานเชิญเธออย่างอบอุ่นด้วยน้ำเสียงที่ดูคาดหวัง
“ยินดีด้วย!” ละครเรื่องใหม่ของหลินหนานประสบความสำเร็จอีกแล้ว และซูฉิงก็มีความสุขมาก “วันอาทิตย์ตอนเจ็ดโมง ชาร์มบาร์ แล้วเจอกัน”
หลังจากวางสายไป จู่ๆ ก็มีเสียงแข็งทื่อดังมาจากด้านหลัง “เธอโทรหาใคร?”
เสียงที่ดังขึ้นนั้นทำให้ซูฉิงตกใจ เธอหันกลับมามอง และสิ่งที่ปรากฏในสายตาของเธอคือใบหน้าอันหล่อเหลาที่คุ้นเคยของฮ่อหยุนเฉิง
“ฉันโทรหาใคร ดูเหมือนว่ามันจะไม่เกี่ยวอะไรกับนายนะ?” ซูฉิงยืนขึ้นและขมวดคิ้ว “แล้วนาย ทำไมนายถึงมาห้องของฉันโดยไม่ได้รับอนุญาต ไม่รู้จักเคาะประตูหรือยังไง ?”
เมื่อเห็นว่าซูฉิงไม่สนใจ ใบหน้าที่หล่อเหลาของฮ่อหยุนเฉิงก็มืดมนลง
คนที่คุยโทรศัพท์เมื่อกี้เป็นผู้ชายชัดๆ เธอดูมีความสุขพูดไปยิ้มไป แต่พอคุยกับเขา เธอก็ก้าวร้าวต่อเขาเหมือนเม่นน้อย
“นี่คือบ้านของฉัน” ฮ่อหยุนเฉิงพูดอย่างเย็นชา “ฉันมาที่นี่เพื่อบอกเธอว่า วันหยุดนี้ฉันจะพาเธอไปหาคุณปู่”
“โอเค ไม่มีปัญหา” ซูฉิงตอบรับ
คุณปู่ฮ่อและคุณปู่ของซูฉิงเป็นเพื่อนร่วมเป็นร่วมตายกันมา ตั้งแต่เธอมาที่เมือง A ในฐานะหลาน เธอควรจะไปพบคุณปู่ฮ่อ
คิดไม่ถึงว่าซูฉิงจะตอบตกลงอย่างง่ายดายและฮ่อหยุนเฉิงเองก็รู้สึกตกตะลึงเช่นกัน
เมื่อคิดถึงโทรศัพท์ของซูฉิงเมื่อกี้ ฮ่อหยุนเฉิงก็กล่าวอย่างเย็นชาว่า “จำสถานะของเธอตอนนี้ไว้ให้ดี อย่าไปที่บาร์ใด ๆ กับคนมั่วๆ มันจะทำให้ตระกูลฮ่อขายหน้าเอาได้”
ทำให้ตระกูลฮ่ออับอายงั้นเหรอ?
ทำไมฮ่อหยุนเฉิงถึงต้องมายุ่งกับเธอ? เขาคิดว่าเขาเป็นคู่หมั้นของเธอจริงๆแล้วงั้นหรอ?
“นี่คืออิสระของฉัน และมันไม่เกี่ยวอะไรกับตระกูลฮ่อ” ซูฉิงขยับมุมปากของเขา “เราจะถอนหมั้นกันในอีกสามเดือน นายน้อยฮ่อใจกว้างเกินไปแล้วมั้ง”
เมื่อเห็นว่าใบหน้าของฮ่อหยุนเฉิงเย็นชาจนเกือบแทบจะเป็นน้ำแข็ง ซูฉิงก็ไล่เขาออกไปโดยไม่ลังเล “ฉันจะไปพักผ่อนแล้ว ถ้านายไม่มีอะไรแล้ว ก็ได้โปรดออกไปได้แล้ว!”
ใบหน้าอันหล่อเหลาของฮ่อหยุนเฉิงกระตุก ผู้หญิงคนนี้กล้าไล่เขาออกไปจริงๆงั้นหรือ?