นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น – ตอนที่ 19 ของปลอมเกรดเอ

สวีหว่านเอ๋อร์จ้องไปที่ซูฉิงด้วยความยั่วยวนเล็กน้อย
คนบ้านนอกอย่างนี้จะมีของอะไรดีๆได้ บางทีเธออาจไม่มีของขวัญเลยก็ได้
ด้วยการเปรียบเทียบนี้ คุณปู่ฮ่อจะสามารถรู้ได้เลยว่าใครคือสตรีที่มีชื่อเสียงและใครกันแน่ที่คู่ควรกับฮ่อหยุนเฉิง
ฉันได้ยินมาว่าคุณปู่ฮ่อเป็นคนจัดการการหมั่นของฮ่อหยุนเฉิงครั้งนี้ เธอจึงต้องการฉวยโอกาสทำให้คุณปู่ฮ่อเปลี่ยนใจ
ทุกวันนี้ สวีหว่านเอ๋อร์ได้เปลี่ยนวิธีการของเธอเพื่อเอาใจแม่ฮ่อ เพื่อให้ได้รับการสนับสนุนจากเธอ แต่ฮ่อหยุนเฉิงยังคงไม่สนใจเธอ
แม่ฮ่อบอกเธอว่าซูฉิงเป็นเพียงคู่หมั้นที่คุณปู่ฮ่อหาไว้สำหรับฮ่อหยุนเฉิง และฮ่อหยุนเฉิงเอกก็ถูกบังคับให้ตกลง
ดังนั้นเพียงแค่สามารถทิ้งความประทับใจที่ดีให้กับคุณปู่ฮ่อได้ และทำให้ซูฉิงเสียหน้าต่อหน้าคุณปู่ฮ่อได้ ตำแหน่งของเธอในฐานะหญิงสาวของตระกูลฮ่อก็อยู่ใกล้แค่เอื้อม
“ฉันไม่ได้เตรียมของขวัญอะไรมาเลย” ใบหน้าของซูฉิงดูสงบ
สวีหว่านเอ๋อร์มองด้วยความดูถูกในสายตา เฮเองรู้อยู่แล้วว่าคนบ้านนอกแบบนี้ไม่ได้เตรียมอะไรมาแน่ๆ
ซูฉิงไม่มีมารยาทและทำขายหน้าต่อหน้าคุณปู่ฮ่อแบบนี้ ก็รอวันที่จะถูกไล่ออกจากบ้านได้เลย!
อย่างไรก็ตาม ซูฉิงหยุดและหยิบภาพวาดจากกระเป๋าที่ด้านข้างออกมา ยิ้มราวกับดอกไม้และกล่าวว่า “คุณปู่ฮ่อ ภาพวาดนี้เป็นภาพวาดต้นฉบับของถังหยิน “หญิงงามกับดอกโบตั๋น” คุณปู่ขอให้ฉันมอบมันให้กับคุณปู่ค่ะ
ฮ่อเจิ้นถิงแสดงความประหลาดใจ เขาหยิบภาพวาดขึ้นมาแล้วมองอย่างระมัดระวัง “ฝากขอบคุณคุณปู่ของเธอด้วยนะ”
สวีหว่านเอ๋อร์มองไปที่ภาพวาดด้วยความไม่เชื่อ และเห็นเพียงว่าตัวละครบนม้วนกระดาษมีความเหมือนจริง ทรงพลัง ด้วยการผสมผสานระหว่างความแข็งแกร่งและความนุ่มนวล ประมวลราคาไม่ได้เลย
ในทางตรงกันข้าม สีหน้าของเธอก็ดูซีดมากเช่นกัน
และคุณปู่ฮ่อก็ชื่นชอบการประดิษฐ์ตัวอักษรและศิลปวาดภาพมาโดยตลอด แล้วซูฉิงก็ทำในสิ่งที่เขาชอบ ซึ่งทำให้เขามีความสุขมาก
แต่มันเป็นไปได้ยังไงกัน!
ซูฉิงที่มาจากบ้านนอกผู้นี้ มีภาพวาดอันล้ำค่าแบบนี้ได้อย่างไร!
หรือว่า มันจะเป็นของปลอม?
ใช่ ของปลอม ต้องเป็นของปลอมแน่นอน!
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้สวีหว่านเอ๋อร์ก็โพล่งออกมา “คุณหนูซู คุณมอบภาพวาดของปลอมให้คุณปู่ฮ่อนี่คุณหมายความว่าอย่างไรกัน?”
ของปลอม?
ซูฉิงขมวดคิ้วเล็กน้อย สิ่งที่ปู่ของเธอขอให้เธอมอบให้คุณปู่ฮ่อนั้นไม่ใช่ของปลอมอย่าแน่นอน
สวีหว่านเอ๋อร์พูดเช่นนี้เพราะเธอคิดว่าตระกูลของเธอเป็นตระกูลที่ยากจนในชนบท ยากจนจนไม่สามารถมีของแบบนี้ได้
“คุณหนูสวี ในเมื่อคุณพูดแบบนี้ คุณสงสัยในวิสัยทัศน์ของคุณปู่ฮ่องั้นหรือ คุณคิดว่าท่านไม่สามารถแยกความแตกต่างระหว่างของจริงกับของปลอมได้อย่างนั้นหรือ?” ซูฉิงกัดริมฝีปากของเธอ และใช้น้ำเสียงของเธอก็ค่อนข้างน่าขัน
สวีหว่านเอ๋อร์รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย “ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น แต่งานดั้งเดิมของถังหยินมีมูลค่ามาก เธอไปเอามาจากไหนกัน?”
“ทำไมเหรอ คุณหนูสวีคงจะไม่กล่าวหาฉันว่าไปขโมยมาอีกหรอกใช่ไหม” น้ำเสียงของซูฉิงดูเย็นชาเล็กน้อย
ฮ่อหยุนเฉิงที่อยู่ข้างๆเธอ จู่ๆ ก็พูดขึ้นมาว่า “ภาพวาดนี้เป็นของจริง”
เขามองไปที่ดวงตาของซูฉิงด้วยความสงสัยเล็กน้อย
ไม่ใช่ว่าเธอมาจากชนบทหรอกเหรอ? ซูฉิงมีภาพวาดอันล้ำค่าเช่นนี้ได้อย่างไร?
ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาฮ่อหยุนเฉิงรู้สึกว่าคู่หมั้นของเขามีบางอย่างที่ไม่ธรรมดา
แม้แต่ฮ่อหยุนเฉิงก็ช่วยซูฉิง ดวงตาของสวีหว่านเอ๋อร์จึงเต็มไปด้วยความไม่พอใจ “แต่…”
ก่อนที่สวีหว่านเอ๋อร์จะพูดอะไร ซูฉิงก็ขัดขึ้นมาก่อน “ภาพวาดของฉันเป็นของจริง แต่ชุดของคุณหนูสวี… ”
เธอจงใจหยุดพูดไป รอยยิ้มเยาะเย้ยปรากฏขึ้นที่มุมปากของเธอ “เห็นได้ชัดว่ามันเป็นของปลอมจริงๆ”
“เธอกำลังพูดเรื่องบ้าอะไร? !” สวีหว่านเอ๋อร์อุทานออกมา “ชุดของฉันได้รับการออกแบบโดยอาจารย์ loe ระดับนานาชาติ เธอคงไม่รู้ด้วยซ้ำว่าใครคือ loe เธอพูดไรสาระอะไรของเธออยู่?”
ซูฉิงยิ้ม ถ้าเธอไม่รู้ว่าใครคือ loe ก็คงไม่มีใครในโลกนี้รู้แล้วล่ะ
ชุดที่สวีหว่านเอ๋อร์สวมใส่นั้นบอบบางและสวยงามมาก แต่ซูฉิงมองเข้าไปใกล้ ๆ แล้วพบว่าชุดของเธอเป็นของปลอมเกรดเอ
ชุดนี้สตูดิโอผลิตเพียงสองชิ้นเท่านั้น
ชิ้นหนึ่งถูกซื้อโดยดาราฮอลลีวูด Ada และอีกคนชุดหนึ่งถูกซื้อโดยราชินีเมืองวาย
ดังนั้นชุดนี้บนร่างกายของสวีหว่านเอ๋อร์ เป็นได้เพียงแค่ของปลอมเกรดเอเท่านั้น
ดูจากการแสดงออกของเธอแล้ว เกรงว่าเธอเองก็น่าจะไม่รู้ว่าเธอได้ซื้อของเลียนแบบคุณภาพสูงมา
“เท่าที่ฉันรู้ ผลิตภัณฑ์ของแท้ที่ผลิตโดย loe มีเครื่องหมายรูปหัวใจอยู่ที่ซับในกระโปรง คุณหนูสวีลองดูเองก็ได้ ชุดนี้ที่คุณใส่อยู่ไม่มีแน่นอน” มุมปากของซูฉิงยกขึ้น
เธอเป็นผู้ออกแบบเครื่องหมายรูปหัวใจนั้นเอง และแต่ละอันก็เย็บโดยตัวเธอเอง ดังนั้น จึงไม่สามารถเลียนแบบได้
“เครื่องหมายรูปหัวใจแบบไหนกัน ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อน เธออย่าพูดจาไร้สาระนะ” สวีหว่านเอ๋อร์ไม่พอใจ คนบ้านนอกคนนี้รู้อะไรแบบนี้ได้อย่างไรกัน? คงจงใจทำให้เธอไม่พอใจซะมากกว่า!
ซูฉิงหยิบโทรศัพท์ของเธอออกมาแล้วมองดู “คุณหนูสวี คุณลองดูการค้นหายอดนิยมก็ได้นะคะ”
“การค้นหายอดนิยม?” สวีหว่านเอ๋อร์ประหลาดใจ
“วันนี้ loe เปิดตัวคอลเลคชั่นเอลซ่าใหม่ ซึ่งแนะนำเครื่องหมายรูปหัวใจนี้ไว้ด้วย” ซูฉิงยิ้ม
เป็นเวลาที่เหมาะเจาะ
เมื่อเธอให้ยวี๋น่าเปิดตัวคอลเลคชั่นเอลซ่าจะทะเบียนการค้าปุ๊ป ก็ติดอันดับการค้นหายอดนิยมอันดับหนึ่งทันที
ปรัชญาการออกแบบของ Loe มีรายละเอียดอยู่ด้านบน รวมถึงเครื่องหมายรูปหัวใจ
สวีหว่านเอ๋อร์เปิดโทรศัพท์ของเธอด้วยความสงสัย และการค้นหายอดนิยมอันดับหนึ่งก็เป็นเรืองที่loeเปิดตัวเสื้อผ้าใหม่จริงๆ
แน่นอนว่า ยวี๋น่าได้ไว้อธิบายอย่างชัดเจนว่าเสื้อผ้าทุกชิ้นที่ผลิตโดย สตูดิโอ loe จะมีเครื่องหมายต่อต้านการปลอมแปลงเป็นรูปหัวใจ
และชุดที่อยู่บนเรือนร่างของเธอนั้นไม่มีจริงๆ
ใบหน้าของสวีหว่านเอ๋อร์ซีดไปชั่วขณะ เธอซื้อสินค้าเลียนแบบในราคามหาศาลมา และเธอก็เสียหน้าต่อหน้าฮ่อหยุนเฉิงมากด้วย!
แม้แต่แม่ฮ่อก็มองสวีหว่านเอ๋อร์ด้วยความสงสัย
คุณหนูตระกูลสวีที่สง่างาม ทำไมถึงตาบอดได้ขนาดนี้?
สวีหว่านเอ๋อร์จ้องไปที่ซูฉิงด้วยสายตาที่โกรธแค้น ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรอยู่พักหนึ่ง
ทำไมซูฉิงถึงรู้เรื่องพวกนี้มากขนาดนี้?
ฮ่อหยุนเฉิงเข้ามาหาซูฉิงและถามด้วยเสียงต่ำข้างหูของเธอว่า “เธอรู้ได้อย่างไร?”
ถ้าเขาจำไม่ผิด สตูดิโอ loe ไม่เคยพูดถึงเรื่องเครื่องหมายรูปหัวใจนี้มาก่อน ทำไมซูฉิงถึงรู้ได้ชัดเจนเช่นนี้?
ซูฉิงยักคิ้วขึ้น “ฉันก็ได้ยินมาจากเพื่อนของฉันเหมือนกัน”
ฮ่อหยุนเฉิงไม่เห็นด้วยกับคำตอบของเธอ ขนาดเขายังได้ยินเกี่ยวกับเครื่องหมายรูปหัวใจนี้เป็นครั้งแรก แล้วเพื่อนซูฉิงเป็นใครกัน ทำไมดูยิ่งใหญ่มากขนาดนี้?
“เอาล่ะ ลุงหลี่ ไปกินข้าวกันเถอะ” แม่ฮ่อเปลี่ยนเรื่องเพื่ช่วยแก้สถานการณ์ให้สวีหว่านเอ๋อร์
ลุงหลี่มองไปที่คุณปู่ฮ่อด้วยสายตาที่สงสัย และคุณปู่ฮ่อก็พยักหน้า แสดงว่าให้เตรียมโต๊ะอาหารได้เลย
ซูฉิงนั่งลงที่หน้าโต๊ะอาหาร เหลือบมองไปที่ด้านข้างโดยไม่ได้ตั้งใจ และเห็นรูปถ่ายบนโต๊ะรูปหนึ่ง
ในภาพ คุณปู่ฮ่อกำลังอุ้มลูกสุนัขสีขาวตัวหนึ่งอยู่
ลูกสุนัขตัวนี้… ดูคุ้นๆจังเลย
เธอหันศีรษะแล้วถามฮ่อหยุนเฉิง “สุนัขในภาพเป็นของคุณปู่ฮ่อเหรอ?”
ฮ่อหยุนเฉิงมองตามสายตาของซูฉิงและมองไปที่รูปถ่ายนั้น
ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาก็มีความเศร้าปรากฏขึ้นทันที “มันได้รับการเลี้ยงดูโดยคุณยายของฉันในช่วงชีวิตหนึ่งของเธอ มันชื่อว่าโตลี่พอคุณยายเสียชีวิตไปเมื่อสองปีก่อนโตลี่ก็แอบหนีไป”
ในเวลานั้นฮ่อหยุนเฉิงขอให้ผู้คนค้นหาเป็นเวลานาน แต่ก็ไม่พบโตลี่ เขารู้ดีว่านี่คงเป็นความเสียใจอย่างมากของปู่ของเขา
“อ๋อ เป็นอย่างนี้นี่เอง” ซูฉิงคิดเกี่ยวกับมันอยู่ครู่หนึ่ง