นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น

สวีหว่านเอ๋อร์อดไม่ได้ที่จะตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นรอยยิ้มที่มีเสน่ห์ก็ยกขึ้นที่มุมปากของเธอ และเธอก็พูดอย่างเขินอาย “ใช่ ฉันคือถังถัง หยุนเฉิง ฉันคือถังถังของคุณ!”
ฮ่อหยุนเฉิงถูขมับของเขาเพียงเพราะเขารู้สึกเมาและอึดอัดมาก
เป็นถังถังของเขางั้นเหรอ?
ถังถังจริงๆเหรอ?
“คุณเมาแล้ว ฉันจะพาคุณกลับนะ” สวีหว่านเอ๋อร์เอนตัวลงและช่วยฮ่อหยุนเฉิงอย่างแรง
“ถังถัง นั่นเป็นคุณหรือ? เป็นคุณจริงๆ เหรอ?” ฮ่อหยุนเฉิงเดินโซเซกับสวีหว่านเอ๋อร์ น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความไม่เชื่อและแปลกใจ
เขาตามหาถังถังมาหลายปีแล้ว… ในที่สุดก็กลับมาแล้วเหรอ?
“ใช่ แน่นอน ฉันเอง” ดวงตาที่ชื่นชมของสวีหว่านเอ๋อร์จับจ้องไปที่ชายที่อยู่ข้างๆ เธอ
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้สัมผัสกับฮ่อหยุนเฉิงอย่างใกล้ชิด ร่างกายที่สูงตรงและใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาทำให้ผู้คนหลงใหลและมึนเมาแม้ในขณะที่เขาเมา
สวีหว่านเอ๋อร์เหยียดมือของเธอออก นิ้วที่เย็นชาของเธอพร้อมกับอาการสั่น ลูบใบหน้าหล่อเหลาของฮ่อหยุนเฉิงอย่างนุ่มนวล
นี่คือผู้ชายที่เธอรักมาหลายปีแล้ว ก่อนหน้านี้เขาเย็นชากับเธอมาโดยตลอด แต่ตอนนี้ ในที่สุดเธอก็มีโอกาสได้สนิทสนมกับเขาแล้ว
อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ฮ่อหยุนเฉิงกำลังเมาและคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงอีกคนหนึ่ง
“ถังถัง ทำไมคุณถึงเปลี่ยนไป?” แม้ว่าหญิงสาวที่อยู่ข้างหน้าเธอจะบอกว่าเธอคือถังถังแต่ ฮ่อหยุนเฉิงรู้สึกว่าเธอรู้สึกไม่คุ้นเคยกับเขา และเขาก็ไม่ใช่ถังถัง
ไม่มีความรู้สึกใดที่ทำให้หัวใจของเขาหวั่นไหวเลย
“ฉันไม่ได้เปลี่ยนไป มันเป็นเพราะคุณเมา คุณถึงได้เห็นภาพลวงตา” หัวใจของสวีหว่านเอ๋อร์สั่นและเธอก็รีบดึงมือของเธอกลับมา
เธอกลัวที่จะถูกฮ่อหยุนเฉิงจับได้ ว่าเธอไม่ใช่ถังถัง
สิบนาทีต่อมา ด้วยความพยายามของสวีหว่านเอ๋อร์ เธอก็ช่วยเขาลงมาจากภูเขาได้
“มาช่วยฉันเร็ว ๆสิ” สวีหว่านเอ๋อร์ตะโกนใส่ไป๋หลานและคนขับรถ
คนขับและไป๋หลานออกจากรถอย่างรวดเร็ว และช่วยสวีหว่านเอ๋อร์พยุงฮ่อหยุนเฉิงขึ้นรถ
“กลับกันเถอะครับ” คนขับรถของสวีหว่านเอ๋อร์กล่าว
คนขับเหลือบมองสวีหว่านเอ๋อร์อย่างลังเล และถามอย่างระมัดระวังว่า “ส่งคุณฮ่อกลับบ้านใช่ไหมครับ?”
“แน่นอน ว่าพากลับบ้านของตระกูลสวีสิ” สวีหว่านเอ๋อร์จ้องไปที่คนขับอย่างโกรธจัด
วันนี้ไม่ง่ายเลยที่จะได้ใกล้ชิดกับฮ่อหยุนเฉิง เธอจะพลาดโอกาสทองเช่นนี้ไปได้อย่างไร?
คนขับรีบหันไปด้านหน้ารถและขับไปที่บ้านของตระกูลสวีทันที
ฮ่อหยุนเฉิงพิงเบาะหลัง ใบหน้าของเขาแดงเล็กน้อยเนื่องจากความมึนเมา และความเฉยเมยตามปกติก็หายไป และตอนนี้เขาดูนุ่มนวลขึ้นมาก
สวีหว่านเอ๋อร์มองเขาด้วยความตกตะลึง หัวใจของเธอเต้นเร็วขึ้นเล็กน้อยโดยไม่มีเหตุผล
ฮ่อหยุนเฉิงพึมพำเบา ๆ “ถังถัง ถังถัง… ”
“ฉันอยู่นี่” สวีหว่านเอ๋อร์กลับมารู้สึกตัวและจับมือฮ่อหยุนเฉิงอย่างรวดเร็ว
“ถังถัง อย่าทิ้งฉันไป” ฮ่อหยุนเฉิงจับมือสวีหว่านเอ๋อร์โดยไม่รู้ตัว
มือใหญ่ๆของเขา ซึ่งมีอุณหภูมิร้อนจัด ดูเหมือนจะทำให้สวีหว่านเอ๋อร์ลุกเป็นไฟ
“หว่านเอ๋อร์ ใครคือถังถังเหรอ?” ไป๋หลานถามด้วยความสงสัย
สวีหว่านเอ๋อร์ขมวดคิ้วเล็กน้อยและมองไป๋หลานอย่างเข้มงวด “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน เธอไม่ได้จะกลับบ้านเหรอ?”
ไป๋หลานลงจากรถอย่างชาญฉลาด
หนึ่งชั่วโมงต่อมา รถก็แล่นไปที่ประตูบ้านของตระกูลสวี
สวีหว่านเอ๋อร์ช่วยฮ่อจุนเฉิงออกจากรถอย่างระมัดระวัง “หยุนเฉิง ถึงบ้านแล้วนะ”
……
หลังจากที่ซูฉิงทำงานของเธอเสร็จ ก็เป็นเวลากว่าสิบโมงเช้าแล้ว
เป็นเรื่องยากสำหรับฮ่อหยุนเฉิงที่จะไม่โทรหาเธอเพื่อบอกให้เธอกลับบ้าน ดังนั้นซูฉิงจึงนั่งแท็กซี่และกลับไปที่เมืองใหม่สุ่นเยว่
บ้านนั้นมืดสนิทและว่างเปล่ามาก
ซูฉิงเปิดไฟและมองไปรอบ ๆ แต่ก็พบว่าฮ่อหยุนเฉิงไม่อยู่บ้าน
ซูฉิงรู้สึกงงเล็กน้อย ฮ่อหยุนเฉิง ไม่ได้อยู่ในบริษัทหรือที่บ้าน แล้วเขาไปอยู่ที่ไหน?
แล้วก็ไม่ได้ยินเขาพูดว่าคืนนี้จะไปสังสรรค์ที่ไหน
เพียงเพราะเธอขอให้ฮ่อหยุนเฉิงอย่างยุ่งกับเธอในตอนบ่าย ผู้ชายคนนีเลยโกรธอีกแล้วเหรอ?
ซูฉิงยักคิ้วขึ้น เขาคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน
เมื่อเธอกลับมาที่ห้องของเธอ ซูฉิงก็ถามยวี๋น่าเกี่ยวกับความคืบหน้าของสตูดิโอLeo
ยวี๋น่าส่งข้อความกลับมาอย่างรวดเร็ว: “ทุกอย่างเป็นปกติ”
ซูฉิงเปิดคอมพิวเตอร์ คลิกที่โฟลเดอร์ที่ซ่อนอยู่ เปิดชุดที่ออกแบบใหม่ของเธอ และแก้ไขมัน
หลังจากที่เธอทำสิ่งเหล่านี้เสร็จแล้ว ซูฉิงก็ดูเวลา ตอนนี้ก็ตีหนึ่งแล้ว
และฮ่อหยุนเฉิงก็ยังไม่กลับบ้าน
สิ่งนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
แม้ว่าฮ่อหยุนเฉิงจะทำอะไร เขาก็จะส่งข้อความหาซูฉิงหรือโทรหาเธอตลอด
เกิดอะไรขึ้นกับเขา?
ซูฉิงกังวลเล็กน้อยในใจ เมื่อคิดได้ เธอก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วกดหมายเลขของฮ่อหยุนเฉิง
ในห้องของสวีหว่านเอ๋อร์
สวีหว่านเอ๋อร์ทำงานหนักเพื่อให้ฮ่อหยุนเฉิงเข้านอน เธอเอนตัวลงและช่วยฮ่อหยุนเฉิงถอดเสื้อคลุมของเขา
ฮ่อหยุนเฉิงกำลังนอนอยู่บนเตียง เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวอยู่ในขณะนี้ กระดุมสองเม็ดบนหน้าอกของเขาถูกปลดออก เผยให้เห็นหน้าอกที่แข็งแรงของเขา เขาพึมพำกับตัวเอง “ถังถัง อย่าทิ้งฉันไป…”
“ฉันจะไม่ทิ้งคุณ ไม่มีวันทิ้งคุณไป” ดวงตาที่หมกมุ่นของสวีหว่านเอ๋อร์จ้องไปที่ฮ่อหยุนเฉิง
ถึงแม้ว่าฮ่อหยุนเฉิงจะมองว่าเธอเป็นผู้หญิงคนอื่น? ตราบใดที่พวกเขามีความสัมพันธ์ใกล้ชิดแบบนั้น เธอเชื่อว่าฮ่อหยุนเฉิงจะตกหลุมรักเธออย่างแน่นอน!
สวีหว่านเอ๋อร์โอบแขนของเธอไว้รอบเอวที่แข็งแรงของเขา เอนศีรษะของเธอแนบหน้าอกของเขา และพูดอย่างเสน่หา “หยุนเฉิง คุณรู้ไหมว่าฉันรักคุณมาก”
ในความงุนงง ฮ่อหยุนเฉิงรู้สึกว่าผู้หญิงในอ้อมแขนของเขากำลังจูบเขา โดยบอกว่ารักเขา แต่ความรู้สึกนี้…ดูแปลกมาก
นี่ไม่ใช่ถังถัง!
ถังถังมีกลิ่นตัวที่หอมจางๆ แต่ผู้หญิงในอ้อมแขนของเธอตอนนี้ได้กลิ่นน้ำหอมที่ฉุนมาก นี่ ไม่ใช่ ถังถังเลย
สวีหว่านเอ๋อร์กำลังปลดกระดุมเสื้อของฮ่อหยุนเฉิง แต่ฮ่อหยุนเฉิงก็ผลักเธอออกไปทันที และพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “คุณไม่ใช่ถังถัง!”
สวีหว่านเอ๋อร์ไม่ตอบสนองเลย และล้มลงกับพื้นอย่างแรง เธอเงยหน้าขึ้นมองด้วยความไม่พอใจ มองไปที่ชายที่คุ้นเคยและไม่แยแสที่อยู่ข้างหน้าเธอ และพูดด้วยดวงตาสีแดงว่า “หยุนเฉิง คุณเมา ฉันคือถังถัง ฉันคือถังถัง!”
ถังถัง…ไม่ นี่ไม่ใช่ถังถัง
ฮ่อหยุนเฉิงเพียงรู้สึกปวดหัวเหมือนหัวจะแตกเป็นเสี่ยง ๆ เขาพยายามลุกขึ้นยืน แต่เขาเมามากจนเซและล้มลงบนเตียงอีกครั้ง
ภายใต้อิทธิพลของแอลกอฮอล์ ฮ่อหยุนเฉิงหลับตาและค่อยๆ หลับไป…
เมื่อเห็นชายคนนั้นนอนอยู่บนเตียงข้างหน้าเธอ สวีหว่านเอ๋อร์ก็เต็มไปด้วยความไม่พอใจ
ทำไม?
ทำไมฮ่อหยุนเฉิงไม่แตะต้องเธอแม้ในขณะที่เขาเมา?
ในขณะนั้น โทรศัพท์มือถือของฮ่อหยุนเฉิงก็ดังขึ้น
สวีหว่านเอ๋อร์หยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมาจากกระเป๋าเสื้อของฮ่อหยุนเฉิง
และปรากฏให้เห็นชื่อของ ซูฉิง
ด้วยการเยาะเย้ยที่มุมปากของเธอ สวีหว่านเอ๋อร์กดปุ่มรับ และน้ำเสียงของเธอก็ดูน่าเกรงขามเล็กน้อย “สวัสดี นั่นใคร?”