นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น – ตอนที่ 120 ทดสอบโชคชะตา

72 เคล็ดลับในการจีบสาว?
นี่มันอะไรกันเนี่ย?
ฮ่อหยุนเฉิงเหลือบมองหลินเหยียนเฟิงอย่างเย็นชา ริมฝีปากบางของเขายกยิ้มขึ้นเล็กน้อย และพูดด้วยน้ำเสียงดูถูกเหยียดหยามว่า “ไร้สาระ!”
ทว่ามือใหญ่กลับยึดหนังสือจากหลินเหยียนเฟิง
หลินเหยียนเฟิงเดินตามหลังฮ่อหยุนเฉิงและกล่าวด้วยความเคารพ “ท่านประธานครับ พรุ่งนี้ผมกลับเมือง A แล้วนะครับ”
“อืม” ฮ่อหยุนเฉิงพยักหน้าเบาๆ “อะไรก็ติดต่อฉันได้ตลอดเวลา”
ฮ่อหยุนเฉิงก็วางใจมากเมื่อมีหลินเหยียนเฟิงเป็นคนจัดการงาน
อีกเดี๋ยวหลินเหยียนเฟิงกลับไปดูบริษัท เขาก็คอยสั่งการจากระยะไกลก็เท่านั้น
หลังจากที่หลินเหยียนเฟิงออกไปแล้ว เขาก็นั่งลงเอนหลังพิงโซฟา สองขานั่งไขว่ห้าง ในมือถือหนังสือ 72 เคล็ดลับในการจีบสาวที่หลินเหยียนเฟิงเป็นคนเอามาให้ก่อนจะตั้งใจพลิกอ่าน
คืนนี้ ซูฉิงนอนหลับสบายเลย
เมื่อตื่นขึ้นมาในวันรุ่งขึ้น พระอาทิตย์ก็ขึ้นกลางหัวแล้ว
หลังจากอาบน้ำ ซูฉิงก็กำลังเตรียมตัวจะไปช็อปปิ้งกับยวี๋น่า เธออยู่ที่ปารีสมาตั้งหลายวันแต่ยุ่งอยู่กับ น้ำแข็งและไฟ เธอจึงไม่มีเวลาไปเจอยวี๋น่าเลย
วันนี้เป็นวันว่างหาอย่างหาได้ยาก เลยจะออกไปซื้อของกับยวี๋น่า
ทันทีที่เปิดประตูห้อง กลับเห็นร่างสูงเรียวของฮ่อหยุนเฉิงยืนอยู่ตรงประตู
“ฮ่อหยุนเฉิง นายมาทำอะไรตรงนี้?” ซูฉิงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
ฮ่อหยุนเฉิงยิ้มเบาๆ “ฉันกำลังรอเธออยู่ไง”
“รอฉัน?” ซูฉิงประหลาดใจ “รอฉันเพื่ออะไรน่ะ?”
นี่ฮ่อหยุนเฉิงมีเรื่องอะไรหรือเปล่า?
“วันนี้ออกไปเดินเล่นกันเถอะ” น้ำเสียงของฮ่อหยุนเฉิงดูเคร่งขรึมจนยากจะปฏิเสธ
ซูฉิงขมวดคิ้วเรียวสวยของเธอ “ไม่ใช่ว่านายบาดเจ็บแล้วอยากพักผ่อนเหรอ?”
ในการระเบิดวันนั้น ฮ่อหยุนเฉิงปกป้องเธออย่างไม่สนใจตัวเอง
แม้ว่าจะแกล้งบอกว่าบาดเจ็บสาหัสจนโคม่า แต่ไหล่ของเขาก็บาดเจ็บจากเพดานกระแทกอยู่ดี
ฮ่อหยุนเฉิงกระตุกริมฝีปากแล้วพูดว่า “แค่เจ็บเล็กน้อยเท่านั้นเอง”
พูดจบอีกคนก็จับมืองซูฉิงโดยไม่ถามความสมัครใจ “ไปกันเถอะ!”
ซูฉิงที่นั่งอยู่บนรถพูดไม่ออก ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงส่งข้อความบอกยวี๋น่าว่า [มีธุระด่วน ยกเลิกนัดไปก่อนนะ]
ไม่นานยวี๋น่าก็ตอบกลับ [ธุระอะไรน่ะ? อยู่กับฮ่อหยุนเฉิงใช่ไหมล่ะ?]
ซูฉิงตอบกลับ [ก็นับว่าใช่แล้วกัน]
ยวี๋น่าพูดแซว [เห็นคนอื่นดีกว่าเพื่อนสินะ]
ซูฉิงขดมุมปาก ขณะกำลังจะตอบยวี๋น่ากลับได้ยินฮ่อหยุนเฉิงพูดข้างหู “ถึงแล้วล่ะ”
ซูฉิงเชยตามองออกไปนอกหน้าต่างรถ ไม่ไกลเป็นหอไอเฟล
“ลงกัน” ฮ่อหยุนเฉิงเปิดประตูให้ซูฉิงและพูดอย่างเป็นสุภาพบุรุษมาก
ทั้งสองเดินไปตามริมฝั่งแม่น้ำแซน
ริมแม่น้ำเรียงรายไปด้วยต้นไม้เขียวขจีแสนงดงาม
สวนสาธารณะแห่งนี้เต็มไปด้วยพื้นที่สีเขียว มองไปไกลๆ เป็นสะพานเหล็กหลายสิบสะพานล้อมรอบแม่น้ำ เพิ่มความแปลกใหม่ให้กับแม่น้ำแซน
ซูฉิงเคยมาเล่นที่นี่แต่เธอไม่เคยสัมผัสได้ถึงความงดงามของทิวทัศน์อย่างวันนี้
“คุณผู้ชายคะ ซื้อกุหลาบให้แฟนหน่อยสิคะ” ในขณะนั้นเองก็มีเด็กสาวชาวตะวันออกพูดกับฮ่อหยุนเฉิงเป็นภาษาจีนพร้อมตะกร้าดอกกุหลาบแดงใบใหญ่
คำว่า แฟน ทำฮ่อหยุนเฉิงชอบใจ
“ฉันเหมาหมดเลย” ฮ่อหยุนเฉิงเลิกคิ้วเรียวก่อนจะหยิบเงินก้อนหนึ่งจากกระเป๋าเงินมายื่นให้เด็กหญิงตัวน้อย “ไม่ต้องไปหาคนอื่นแล้ว”
เด็กหญิงตัวเล็กๆ มีความสุขมาก ก่อนจะมองซูฉิงอย่างอิจฉาเล็กน้อย “แฟนคุณผู้หญิงดีกับคุณมากเลยนะคะ น่ามีความสุขจัง!”
ซูฉิรู้สึกพูดไม่ออก “เขาไม่ใช่แฟนของฉัน”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ฮ่อหยุนเฉิงก็ขมวดคิ้วและพูดเบาๆ จากด้านข้าง “อืม ไม่ใช่แฟน เป็นคู่หมั้นน่ะ”
ซูฉิง: …
“คุณผู้หญิงมีคู่หมั้นที่เอาใจมากขนาดนี้ น่าอิจฉาจังเลยนะคะเนี่ย!” หลังจากเด็กหญิงพูดจบ เธอก็รับเงินและจากไปอย่างมีความสุข
ฮ่อหยุนเฉิงถือดอกกุหลาบไว้ในมือและมองซูฉิงด้วยดวงตาที่ลึกล้ำ “ให้เธอ”
ซูฉิงส่ายหัว “ฉันไม่เอาหรอก”
“เธอไม่ชอบเหรอ?”
ฮ่อหยุนเฉิงพูดอย่างทื่อๆ “ไม่ได้บอกว่าผู้หญิงชอบดอกกุหลาบเหรอ?”
นั่นคือสิ่งที่กล่าวไว้ในหนังสือ 72 เคล็ดลับในการจีบสาว
วิธีแรกในการจีบผู้หญิงคือให้ดอกไม้
ดูเหมือนว่าจะใช้ไม่ได้ผลกับซูฉิง แพ้ทั้งที่ยังไม่ทันเริ่มเลย?
ซูฉิงขมวดคิ้ว “ไม่เหมาะที่จะให้ดอกกุหลาบฉันนะ”
เธอยังไม่ได้คิดคำตอบ เลยยังไม่อยากรับดอกกุหลาบจากฮ่อหยุนเฉิง
ฮ่อหยุนเฉิงพยักหน้าเล็กน้อย ริมฝีปากบางของเขากดแนบใบหูของซูฉิง และพูดด้วยเสียงทุ้มไพเราะน่าฟังราวกับเชลโล เจือกับเสียงแหบที่มีเสน่ห์ “ซูฉิง ฉันไม่ได้บอกว่าฉันกำลังตามจีบเธออยู่เหรอ?”
หัวใจของซูฉิงเต้นแรงอย่างหยุดไม่อยู่ เธอหายใจเข้าลึก ๆ เงยหน้ามองดวงตาของอีกคน
“ฮ่อหยุนเฉิง ทำไมเราไม่เล่นเกมกันล่ะ”
ฮ่อหยุนเฉิงอึ้งก่อนจะถามโดยไม่รู้ตัว “เกมอะไร?”
“ทดสอบโชคชะตาของเรา” ซูฉิงเม้มปากและพูด
ฮ่อหยุนเฉิงสนใจและส่งเสียงออกมาอย่างแผ่วเบา “หือ?”
“นายเดินไปทางนั้น ส่วนฉันจะไปทางตรงกันข้าม หากเราสามารถมาบรรจบกันก็แสดงว่าเราถูกลิขิตไว้แล้ว” ซูฉิงอธิบาย
ฮ่อหยุนเฉิงคิดสักครู่แล้วพยักหน้า “ตกลง”
“นายไปก่อน” กลัวว่าฮ่อหยุนเฉิงจะแอบลักไก่ ซูฉิงเลยชี้ไปด้านหน้า
ฮ่อหยุนเฉิงมองซูฉิง “ฉันจะพิสูจน์ว่าเราถูกลิขิตกันไว้”
เมื่อเห็นหลังสูงตรงของฮ่อหยุนเฉิงค่อยๆ หายไปจากสายตา เธอก็รู้สึกสับสนเล็กน้อย
เธอไม่รู้ว่าเธอรู้สึกยังไงกับฮ่อหยุนเฉิง
หวั่นไหวไหม? ก็เหมือนจะมีนิดหน่อย
ชอบไหม? ก็เหมือนจะมีนิดหน่อย
แต่ว่าความรู้สึกแบบนี้เรียกว่าความรักงั้นเหรอ?
ตัวซูฉิงเองก็ยังพูดไม่ได้
เธอรู้เพียงแค่ว่าก่อนจะมีฮ่อหยุนเฉิง เธอไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครเลย
แต่เธเองก็รู้ว่ามีผู้หญิงอีกคนในหัวใจของเขา ถังถัง
เธอกลัว
เธอกลัวว่าฮ่อหยุนเฉิงจะมองว่าเธอเป็นเพียงตัวแทนของถังถัง กลัวว่าที่เขาตามจีบเธอเป็นเพียงเพราะถังถัง
เธอควรยอมรับการจีบของเขาไหม?
ซูฉิงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ขับอารมณ์ที่อธิบายไม่ได้ออกไป และเดินเตร่ไปตามถนนในกรุงปารีสอย่างไร้จุดหมาย
พระอาทิตย์กำลังจะตก ซูฉิงก็ยังไม่เจอกับฮ่อหยุนเฉิง
เพราะฉะนั้น…ระหว่างพวกเขาทั้งสองคงไม่ได้ถูกลิขิตเอาไว้งั้นใช่ไหม?
รอยยิ้มที่แสดงความไม่พอใจปรากฎที่มุมริมฝีปากของเธอ รู้สึกเจื่อนๆ และขณะกำลังจะนั่งแท็กซี่กลับโรงแรม ทันใดนั้นสวนสนุกที่อยู่ไม่ไกลก็ดึงดูดความสนใจของเธอ
สวนสนุกแห่งนี้…ทำไมมันถึงคุ้นเคยนัก?
ราวกับเธอเคยมาที่นี่
ภาพแวบเข้ามาในหัวราวกับว่าพ่อแม่ของเธอพาเธอมาที่นี่
ซูฉิงนวดขมับ พยายามนึกถึงแต่กลับนึกอะไรไม่ได้
เธออาศัยอยู่กับปู่ของเธอตั้งแต่เธอจำความได้
ความทรงจำในวัยเด็กนั้นช่างเลือนลางมาก
ราวกับว่าสิ่งสำคัญได้ถูกลบออกไป
มันคืออะไรกันแน่?
ซูฉิงไม่รู้เลย