นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น – ตอนที่ 147 ฉันคือถังถัง

เมื่อนึกถึงการหมั้นในคืนนี้ กับเซอไพรส์ที่เขาเตรียมไว้สำหรับซิงในคืนนี้แล้ว รอยยิ้มเล็กก็แขวนอยู่ที่มุมริมฝีปากของฮ่อหยุนเฉิง
ด้วยมือที่ใหญ่และกระดูกที่เรียวราวของเขา เขาจับพวงมาลัยไว้แน่นและขับตรงไปที่ตระกูลฮ่อกรุ๊ป
ทันใดนั้น ผู้หญิงในชุดขาวข้างหน้าก็วิ่งและหันกลับมาอย่างเร่งรีบ เธอรีบวิ่งออกไปที่ถนนและพุ่งไปที่รถของฮ่อหยุนเฉิง
ใบหน้าของฮ่อหยุนเฉิงทรุดลง และเขาก็รีบเหยียบเบรกทันที
เอี๊ยด…
เสียงยางรถยนต์เสียดสีกับพื้น
แม้ว่าเป็นฮ่อหยุนเฉิงที่เหยียบเบรกอย่างรวดเร็วแล้ว แต่เขาก็ยังชนผู้หญิงคนนั้น
เขาขมวดคิ้ว ฮ่อหยุนเฉิงเปิดประตูรถออกจากรถแล้วมองลงไปที่ผู้หญิงที่ดูหน้าซีดซึ่งนอนอยู่บนพื้น
ผู้หญิงคนนั้นดูคุ้นๆเล็กน้อย
ฮ่อหยุนเฉิงขมวดคิ้วและจำได้ว่านี่ดูเหมือนจะเป็นนักร้องประจำของ Charm Bar
เขาเคยได้ยินเธอร้องเพลงในบาร์
แต่ไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆ เธอจึงวิ่งออกจากถนนและไปชนรถของเขาได้
โชคดีที่ดูเหมือนว่าการชนจะไม่ร้ายแรงมาก
ฮ่อหยุนเฉิงถามด้วยท่าทางปกติ”คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?”
ถังรั่วอิงจับเท้าของฮ่อหยุนเฉิงและมองไปทางด้านหลังของเธอด้วยความตื่นตระหนก “คุณผู้ชาย ช่วยฉันด้วย!”
ฮ่อหยุนเฉิงขมวดคิ้วและดึงเท้าออก ขณะที่เขากำลังจะพูด ทันใดนั้นชายร่างสูงสองคนก็เดินเข้ามาหาถังรั่วอิง
ชายมีเคราคนหนึ่งดึงเธอขึ้นจากพื้นโดยตรงแล้วพูดอย่างชั่วร้ายว่า “นังตัวดี ยังจะวิ่งหนีอยู่อีกเหรอ?!”
ด้วยเสียงขู่ คอกระโปรงของถังรั่วอิงก็ถูกชายมีเคราฉีกออก เผยให้เห็นไหล่ของเธอ
ฮ่อหยุนเฉิงมองเห็นจากมุมตาของเขา และทันใดนั้นเขาก็เห็นปานรูปดอกพลัมบนไหล่สีขาวเหมือนหิมะของผู้หญิงคนนั้น
ดวงตาของฮ่อหยุนเฉิงหรี่ลง
ปานลูกพลัมนี้…คุ้นเคยดี
ในส่วนลึกของความทรงจำ อดีตเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ก็มีปานรูปลูกพลัมอยู่บนไหล่ของเธอด้วย
“ถังถัง?” ฮ่อหยุนเฉิงจ้องไปที่ปานรูปดอกพลัม ดวงตาของเขากระพริบด้วยความไม่เชื่อ
ถังรั่วอิงตกตะลึงครู่หนึ่ง จากนั้นจึงคว้าแขนฮ่อหยุนเฉิงอีกครั้ง จ้องมองไปที่ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาอย่างตั้งใจ ดวงตาที่สวยงามของเธอมีน้ำตาไหล และเสียงของเธอก็ตื่นตระหนกมา “คุณคือ… พี่เฉิงใช่ไหม?”
พี่เฉิง……
ช่างเป็นการเรียกที่คุ้นเคย!
นั่นคือสิ่งที่ถังถังเรียกเขาในตอนนั้น!
ผู้หญิงที่อ่อนแอและน่าสงสารคนนี้ที่อยู่ต่อหน้าเขาคือ ถังถังจริงๆ เหรอ?
ความทรงจำที่เต็มไปด้วยฝุ่นเหล่านั้นพลุ่งพล่านราวกับกระแสน้ำที่ทะลักออกจากเขื่อนกั้นน้ำ
ความคิดของฮ่อหยุนเฉิงดูสับสนเล็กน้อยในขณะนี้
“นังตัวดี เถ้าแก่จางชอบเธอมันก็เป็นบุญของเธอแล้ว มีผู้หญิงกี่คนที่อยากจะเข้าแถวเพื่อขึ้นเตียงกับเขา แต่มันเป็นเรื่องง่ายสำหรับเธอ!” ผู้ชายมีเคราดึงถังรั่วอิงอย่างแรงและตบเธอ “ยังไม่รีบมากับฉันอีก!”
ถังรั่วอิงเอามือปิดหน้า ตัวสั่นไปทั้งตัว มองฮ่อหยุนเฉิงเพื่อขอความช่วยเหลือ “พี่เฉิง ช่วยฉันด้วย ช่วยฉันด้วย!!”
คำพูดของ ถังรั่วอิงยังคงอยู่ในหูของฮ่อหยุนเฉิง
ย้อนกลับไปเมื่อปีนั้น ตอนที่ถังถังตกลงมาจากหน้าผา และประโยคสุดท้ายที่เธอพูดคือ “พี่เฉิง ช่วยฉันด้วย ช่วยฉันด้วย!!”
ฮ่อหยุนเฉิงชำเลืองมองชายสองคนอย่างเย็นชาโดยไม่ลังเล “พวกนายต้องการจะทำอะไร?”
รัศมีอันทรงพลังของเขาทำให้ความเย่อหยิ่งของชายที่ดูดุร้ายในตอนแรกอ่อนแอลง “ผู้หญิงคนนี้เป็นหนี้เงินเจ้านายของเรา และเป็นสิ่งที่ถูกต้องและเหมาะสมที่จะชำระหนี้…”
ฮ่อหยุนเฉิงหยิบเช็คออกมาโดยตรง กรอกตัวเลข แล้วโยนมันไปให้ชายที่มีหนวดมีเคราและถ่มน้ำลายออกมาอย่างเย็นชา “ไสหัวไป!”
เมื่อชายมีเคราเห็นตัวเลขบนเช็ค ตาของเขาก็เป็นประกาย เขารีบหยิบเช็คขึ้นจากพื้นอย่างรวดเร็ว “ไป ๆ จะรีบไปเลย”
“พี่เฉิง ขอบคุณมาก” ถังรั่วอิงจับมือฮ่อหยุนเฉิงและมองเขาด้วยความตื่นเต้น ความสุข ความตกใจ… ความรู้สึกที่ซับซ้อนกลับมารวมกันอีกครั้งหลังจากหายไปนาน
ดูเหมือนจะมีคำพูดนับพันๆคำ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไร
อุณหภูมิที่เย็นเฉียบของปลายนิ้วของผู้หญิงนั้นมาจากฝ่ามือของเขา ฮ่อหยุนเฉิงเหล่ดวงตาของเขา และเสียงของเขาทำให้เกิดการตรวจสอบข้อเท็จจริงเล็กน้อย “คุณคือถังถังจริงๆหรือ?”
“ใช่ ฉันคือถังถัง” ถังรั่วอิงพยักหน้าโดยไม่ลังเล
เธอคือถังถัง!
เธอคือถังถัง!!
ลมเย็นพัดมาบนร่างของถังรั่วอิง คอกระโปรงบางของเธอถูกชายสองคนทำให้ฉีกขาด และร่างกายที่ผอมบางของเธอก็บางราวกับกระดาษแผ่นบาง เธอสั่นราวกับว่าว่ามันจะหลุดออกได้ทุกเมื่อ
ฮ่อหยุนเฉิงกลืนน้ำลาย เขามีข้อสงสัยในใจมากเกินไปที่จะถาม แต่เขาไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นจากตรงไหน
ถังถังเธอหายไปไหนมากตั้งหลายปี? ทำไมเขาถึงหาเธอไม่เจอ?
“พี่เฉิง… ในที่สุดฉันก็ได้พบคุณแล้ว…” เมื่อเห็นฮ่อหยุนเฉิงมองดูเธออย่างถี่ถ้วน เสียงของถังรั่วอิงก็สั่นสะท้าน เธอเดินเซและตกลงไปในอ้อมแขนของฮ่อหยุนเฉิง
“ถังถัง, ถังถัง?” ฮ่อหยุนเฉิงเอื้อมมือออกไปปะคองเธอโดยไม่รู้ตัว “เกิดอะไรขึ้น?”
ผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาหน้าซีดและตาของเธอก็ปิด เธอเป็นลมไปแล้ว
……
ณ ร้านRDบูติก
ทันทีที่ซูฉิงและยวี๋น่าไปถึงที่นั่น ผู้จัดการร้านก็ทักทายพวกเธออย่างกระตือรือร้น “คุณหนูซูชุดและสไตลิสต์ของคุณพร้อมแล้ว และคุณฮ่อก็เป็นคนเลือกให้เองเลยนะคะ”
“ขอบคุณ” ซูฉิงยิ้มอย่างสุภาพและหยิบชุดนั้นมา
ต้องบอกว่าวิสัยทัศน์ของฮ่อหยุนเฉิงนั้นไม่เลว แม้แต่ยวี๋นาสก็ยกย่องว่า “ชุดนี้เทียบได้กับร้านของเร้เลยนะคะ ดูเหมือนว่าสามีของคุณใส่ใจคุณจริงๆ”
“สามีอะไร อย่าพูดเรื่องไร้สาระ” ซูฉิงจ้องไปที่ยวี๋น่า แกล้งทำเป็นโกรธและเดินตามสไตลิสต์เข้าไปข้างใน
เมื่อเห็นเจ้านายของเธอดูเหมือนผู้หญิงตัวเล็ก ๆธรรมดา ยวี๋น่าก็ยิ้มออกมา
มีเพียงผู้ชายที่ยอดเยี่ยมเช่นฮ่อหยุนเฉิงเท่านั้นที่คู่ควรกับเจ้านายของเธอ
หนึ่งชั่วโมงต่อมา หลังจากเสร็จสิ้นการทำผมแต่หน้า ซูฉิงก็เดินออกไป และยวี๋น่าก็เบิกตากว้างอย่างตะลึง
ยวี๋น่ารู้ว่าเจ้านายของเธอสวย แต่เธอไม่เคยรู้เลยว่าเธอจะสวยได้ขนาดนี้! !
ผมยาวเป็นลอนเล็กน้อยที่สง่างามและยาวถึงไหล่ สวมชุดเดรสสีแดงสดซึ่งเน้นรูปร่างที่สง่างามของเธอ มันช่างดูสง่างามมาก
“พี่สาว วันนี้คุณสวยจริงๆ!” เมื่อมองดูผู้หญิงที่สวยและสูงสง่าตรงหน้าเธอ ยวี๋น่าก็อุทานอย่างจริงใจ “คืนนี้คุณจะเป็นเจ้าสาวที่แพรวพราวที่สุดอย่างแน่นอน!”
ซูฉิงรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยเมื่อได้รับคำชม และมองลงไปที่เวลา “ดูเหมือนใกล้จะได้เวลาแล้วนะ”
“เป็นยังไงบ้างคะ?” ยวี๋น่าพูดด้วยรอยยิ้มหยอกล้อ “อดใจรอพบสามีคุณไม่ไหวแล้วหรือ?”
“ฉันจะโทรหาเขา” ซูฉิงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและกดหมายเลขของฮ่อหยุนเฉิง
โทรศัพท์มือถือของฮ่อหยุนเฉิงแสดงข้อความปิดเครื่อง ซูฉิงกัดริมฝีปากของเธอและส่ายหัว
เมื่อเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติกับใบหน้าของซูฉิง ยวี๋น่าก็รีบยิ้มและถามด้วยความเป็นห่วงว่า “เกิดอะไรขึ้น?”
“โทรศัพท์ของฮ่อหยุนเฉิงไม่สามารถติดต่อได้” ซูฉิงขมวดคิ้วและตอบ