นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น

ซูฉิงหยุดอยู่กับที่ ไม่รู้ว่าจะจัดการกับมันอย่างไรอยู่ชั่วขณะหนึ่ง
เมื่อประตูเปิดออก ก็พบว่าเป็นแม่หวางที่ปรากฏขึ้นในสายตาของซูฉิง
“คุณหนูซู?” แม่หวางไม่คิดว่าจะมีใครอยู่บ้านในเวลานี้ จึงรู้สึกประหลาดใจ
ซูฉิงรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย และในขณะเดียวกันเธอก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก “แม่หวาง คุณเองเหรอคะ”
เธอลืมไปได้อย่างไรว่าแม่หวางจะมาทำความสะอาดทุกบ่าย
“คุณหนูซู นี่คุณ?” เมื่อมองดูกระเป๋าเดินทางในมือของซูฉิง แม่หวางก็ถามด้วยความประหลาดใจ
ซูฉิงกล่าวเบา ๆ “ฉันกำลังจะไปแล้วคะ รบกวนฝากบอกฮ่อหยุนเฉิงด้วยนะคะ”
มีความโกลาหลมากมายเกี่ยวกับซูฉิงและฮ่อหยุนเฉิง และแม่หวางก็ได้ยินมาเพียงเล็กน้อยเท่านั้น
แต่อย่างไรก็ตาม เธอรู้สึกเสมอว่านายน้อยของเธอไม่ใช่คนประเภทจิตใจไม่มั่นคง
โดยปกติแม่หวางยังเห็นความอ่อนโยนของฮ่อหยุนเฉิงที่มีต่อซูฉิง
หลังจากทำงานในบ้านของฮ่อหยุนเฉิงมาหลายปี เธอไม่เคยเห็นใครที่ฮ่อหยุนเฉิงห่วงใยใครมากนัก
และซูฉิงคือคนแรก
แต่ก็ คิดไม่ถึงว่าซูฉิงจะย้ายออกไปเร็วขนาดนี้
แม่หวางตกตะลึงและพูดขึ้นว่า “คุณหนูซู ไม่รอให้นายน้อยฮ่อกลับมาก่อนเหรอคะ? เกิดอะไรขึ้น คุณสองคนลองคุยกันดีๆก่อนไหม แล้วทำไมต้องย้ายออกไปด้วยละคะ?”
ซูฉิงส่ายหัวและกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่จู่ๆเฉินจุนเหยียนก็ปรากฏตัวที่ประตู
“ซูฉิง เรียบร้อยหรือยัง?” เฉินจุนเหยียนก้าวไปทางซูฉิงและถาม
“อืม” ซูฉิงพยักหน้าเบา ๆ
เฉินจุนเหยียนหยิบกระเป๋าเดินทางจากซูฉิง ดวงตาของเขาเป็นประกายเบา ๆ ” ทุกอย่างครบเรียบร้อยนะ?ไม่มีอะไรตกหล่อนใช่ไหม?”
“ไม่มมีแล้ว” เสียงของซูฉิงดูเฉยเมยมาก
เฉินจุนเหยียนยกริมฝีปากขึ้นและยิ้มอย่างอ่อนโยน “งั้นเราไปกันเถอะ”
แม่หวางมองสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าเธอด้วยความประหลาดใจ
ความสัมพันธ์ระหว่างคุณหนูซูกับผู้ชายคนนี้…คืออะไรกัน?
ท่ามกลางสายตาที่ดูประหลาดใจของแม่หวาง ซูฉิงหยุดเดิน จู่ๆเธอก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ เธอหยิบกุญแจออกมาจากกระเป๋าของเธอแล้วยื่นให้แม่หวาง “อ๋อจริงด้วย นี่คือกุญแจของที่นี่ โปรดช่วยฉันคืนมันให้ฮ่อหยุนเฉิงด้วยนะคะ ”
“คุณหนูซู ทำไมคุณไม่ให้นายน้อยฮ่อด้วยตัวเองล่ะคะ?” แม่หวางยังคงพยายามยื้อซูฉิง
“ไม่จำเป็นหรอกคะ” ซูฉิงตอบ จากนั้นเธอก็หันหลังกลับและเดินตามเฉินจุนเหยียนลงไปข้างล่าง
“ซูฉิง ขึ้นรถเถอะ” เฉินจุนเหยียนวางกระเป๋าเดินทางของซูฉิงไว้ในท้ายรถแล้วเปิดประตูรถให้ซูฉิงอย่างสุภาพ
“ขอบคุณ” ซูฉิงมองกลับมาที่เขา เม้มริมฝีปากของเธอ และนั่งลงในที่นั่งข้างคนขับ
อารมณ์ดูลึกซึ้งจนอธิบายไม่ได้
“ซูฉิง ไม่ต้องคิดมาก กลับไปพักผ่อนดีกว่า” เฉินจุนเหยียนเอื้อมมือไปรัดเข็มขัดนิรภัยให้ซูฉิงแล้วจึงพูดขึ้น
“เฉินจุนเหยียน ฉันไม่เป็นไร ให้ฉันอยู่เงียบๆสักพักนะ” ซูฉิงเอนกายลงบนที่นั่งอย่างเหนื่อยๆ และหลับตาลง
เฉินจุนเหยียนไม่พูดอะไรต่อ กลับรถไปรอบๆ และขับออกไป
ฮ่อหยุนเฉิงขับรถกลับจากโรงพยาบาล และเมื่อเขากำลังจะเข้าประตูไป ทันใดนั้นเขาก็เห็นรถที่คุ้นเคยขับออกมาจากประตูหมู่บ้านมา
นั่นคือรถของเฉินจุนเหยียนไม่ใช้หรือ?
เขามาทำอะไรที่เมืองใหม่สุ่ยเยว่?
คิ้วของฮ่อหยุนเฉิงกระตุกสองครั้ง
และรีบมองออกไปนอกหน้าต่างโดยไม่รู้ตัว แล้วเขาก็เห็นใบหน้าที่สวยงาม
นั่นก็คือซูฉิง
รถสองคันขับผ่านไปและฮ่อหยุนเฉิงก็เหยียบเบรกทันที
รถที่อยู่ข้างหลังเขาบีบแตรเสียงดัง ฮ่อหยุนเฉิงจึงหันหลังกลับเพื่อมองดูชัดๆ แต่รถของเฉินจุนเหยียนก็ไม่อยู่ที่นั่นอีกต่อไป
ซูฉิง เธอคบกับเฉินจุนเหยียนอย่างนั้นหรือ? !
ใบหน้าของฮ่อหยุนเฉิงเย็นชา และเมื่อเขากลับถึงบ้าน แม่หวางก็กำลังทำความสะอาดห้องนั่งเล่นอยู่
เมื่อเห็นฮ่อหยุนเฉิงกลับมา แม่หวางก็รีบทักทายเขา “คุณฮ่อ กลับมาแล้วหรือคะ?”
“ครับ” ฮ่อหยุนเฉิงตอบเบาๆ
แม่หวางลังเลและถามว่า “คุณได้พบกับคุณหนูซูไหมคะ? เธอเพิ่งออกไป”
ซูฉิงกลับมาแล้วจริงๆ!
ใบหน้าของฮ่อหยุนเฉิงทรุดลง ริมฝีปากบางๆของเขายกขึ้นเล็กน้อย “เธอไปไหนแล้วล่ะครับ?”
แม่หวางส่ายหัว หยิบกุญแจที่ซูฉิงทิ้งไว้ แล้วยื่นให้ฮ่อหยุนเฉิง “คุณหญิงซูไม่ได้พูดอะไรคะ เธอเอาของทั้งหมดไป และเอากุญแจดอกนี้ซึ่งคุณหนูซูฝากให้ฉันคืนให้นายน้อยคะ ”
ซูฉิงย้ายออกไปแล้ว!
แล้วเธอก็บอกว่า เธอจะไม่กลับมาอีก…
ใบหน้าของฮ่อหยุนเฉิงเย็นชาราวกับน้ำแข็ง
ผ่านไปครู่หนึ่ง เขาก็ถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “เธอกลับมาคนเดียวเหรอครับ?”
แม่หวางรู้สึกได้ถึงออร่าที่เย็นเยือกของฮ่อหยุนเฉิง และตอบอย่างระมัดระวังว่า “กลับมาพร้อมกับผู้ชายคนหนึ่งซึ่งดูเหมือนว่าจะเป็นคนที่ออกทีวีเมื่อเร็วๆ นี้ เขาชื่ออะไรนะ เหมือนจะนามสกุลคือเฉิน…”
ก่อนที่แม่หวางจะพูดจบ ก็เกิดเสียงดังขึ้นทันที
แม่หวางตกใจเงยหน้าขึ้นมองและเห็นฮ่อหยุนเฉิงต่อยประตูกระจกของตู้อย่างแรง
กระจกแตก
“คุณฮ่อ คุณไม่เป็นไรใช่ไหมคะ?” แม่หวางถามอย่างเร่งรีบ
ความเจ็บปวดรุนแรงในมือของเขาแผ่ไปทั่วร่างกายของเขา ฮ่อหยุนเฉิงขมวดคิ้วเล็กน้อย “ไม่เป็นไร”
พอพูดจบก็ก้าวขายาวๆของเขาเดินขึ้นบันไดไป
เมื่อเขามาถึงห้องของซูฉิงบนชั้นสอง ฮ่อหยุนเฉิงก็ผลักประตูเปิดออก
ห้องพักสะอาดและเป็นระเบียบเรียบร้อย แต่ของของซูฉิงทั้งหมดที่อยู่ในห้องนั้นหายไปหมดแล้ว
ฮ่อหยุนเฉิงนั่งอยู่คนเดียวบนเตียงขนาดใหญ่ที่อยู่ตรงกลางห้องด้วยใบหน้าที่หล่อเหลา
มือที่ใหญ่ๆของเขาลูบหมอนบนหัวเตียงเบาๆ
นั่นคือที่ที่ซูฉิงนอน
ดูเหมือนว่ายังมีลมหายใจที่เป็นเอกลักษณ์ของเธออยู่บนนั้น
ซูฉิงจะออกไปแบบนี้นะเหรอ?
ไปกับเฉินจุนเหยียนอย่างนั้นเหรอ?
ซูฉิงยกเลิกการแต่งงานกับเขาและย้ายออกจากเมืองใหม่สุ่ยเยว่ ทุกอย่างนี้ก็เพื่อเฉินจุนเหยียนอย่างนั้นเหรอ?
……
ณ บ้านตระกูลสวี
สวีหว่านเอ๋อร์กำลังนอนอยู่บนเตียง เล่นโทรศัพท์ของเธอ
เมื่อเห็นเนื้อหาเสียๆหายๆมากมายเกี่ยวกับซูฉิงบนอินเทอร์เน็ต ริมฝีปากของสวีหว่านเอ๋อร์ก็อดไม่ได้ที่จะยกขึ้น
ซูฉิง นังไร้ยางอาย ในที่สุดก็มีจุดจบเช่นนี้!
สวีหว่านเอ๋อร์อารมณ์ดี และเธอก็ชวนไป๋หลานไปช็อปปิ้ง
ทั้งสองนั่งในรถ และไป๋หลานพูดในสิ่งที่สวีหว่านเอ๋อร์ชอบได้ยิน “หว่านเอ๋อร์ ซูฉิงนังคนสารเลวนั่น เกือบจะฆ่าท่านผู้เฒ่าฮ่อ และท่านผู้เฒ่าฮ่อก็ต้องเกลียดชังเธอไปจนตาย ”
สวีหว่านเอ๋อร์ถอนหายใจอย่างเย็นชา “นั่นคือสิ่งที่มันได้รับ”
ทันใดนั้นเธอก็นึกอะไรบางอย่างได้ สวีหว่านเอ๋อร์ขมวดคิ้ว “มีรายงานทางอินเทอร์เน็ตว่าฮ่อหยุนเฉิงทิ้งซูฉิงเพราะเขาเจอถังถังแล้ว ช่วยฉันดูหน่อยว่ามันเป็นเรื่องจริงหรือไม่”
ไป๋หลานรีบตกลง “โอเค หว่านเอ๋อร์ ไม่ต้องกังวล แล้วถ้าเป็นถังถังจริงๆ ล่ะก็ เราทุกคนสามารถจัดการซูฉิงออกไปได้ นับประสาอะไรกับอีแค่ถังถัง?”
สวีหว่านเอ๋อร์พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ ทันใดนั้นก็ชี้ไปที่รถด้านหน้า และถามไป๋หลาน “นั่นใช่ซูฉิงหรือเปล่า?”
ตามสิ่งที่สวีหว่านเอ๋อร์ชี้ไป ไป๋หลานมองไปข้างหน้าทันที
สิ่งที่ดึงดูดสายตาของเธอคือนั่นคือรถของเฉินจุนเหยียน
ชายที่ขับรถนั้นดูสูงและหล่อ และเขาก็คือเฉินจุนเหยียน
และคนที่นั่งอยู่ที่ที่นั่งข้างคนขับก็คือซูฉิง
ความอิจฉาริษยาเพิ่มขึ้น และใบหน้าของไป๋หลานก็มืดมนลง
“ซูฉิง นางคนไร้ยางอายคนนี้เพิ่งถูกคุณฮ่อทิ้งไป นี่มาหลอกเฉินจุนเหยียนอีกงั้นเหรอ!” ไป๋หลานพูดอย่างขมขื่น “พวกเราตามไปดูกันเถอะ”