นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น

ซูฉิงที่มีบอดี้การ์ดคอยคุ้มกันก็เข้าไปนั่งในรถของเฉินจุนเหยียน
“ซูฉิง ฉันไปส่งเธอเองนะ” เฉินจุนเหยียนเหลือบมองซูฉิงที่อยู่ด้านข้าง มือสองข้างกำพวงมาลัยก่อนจะสตาร์ทรถ
“อืม” ซูฉิงพยักหน้าตอบเสียงเบา
ทั้งสองพูดไม่อะไรกันตลอดทาง จนบรรยากาศในรถดูอึดอัดไป
หลังจากใช้เวลามาค่อนคืน ซูฉิงที่รู้สึกเหนื่อยจึงหลับตาเอนหลังพิงเบาะ
ไม่นานรถก็หยุดกะทันหัน
“ถึงแล้วเหรอ?” ซูฉิงที่กำลังสลึมสลือรู้สึกถึงแรงเบรกจนตื่นขึ้นมา
เธอมองออกไปนอกหน้าต่าง แต่มันก็ยังไม่ถึงเฉิงตงฮวาหยวน
เฉินจุนเหยียนจอดรถไว้ข้างทางด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย
หลังจากทนมาตลอดทางเขาก็อดไม่ได้ที่จะพูด “ทำไมล่ะซูฉิง?”
“อะไรทำม์” ซูฉิงเม้มริมฝีปาก
เฉินจุนเหยียนถามอย่างไม่เต็มใจ “ทำไมเธอถึงปฏิเสธฉันล่ะ?”
“ฉันต่างหากที่อยากถามนายว่าทำไม?” ซูฉิงขมวดคิ้ว “นายตัดสินใจทำอะไรโดยไม่อนุญาติเพื่อให้ฉันทำอะไรไม่ได้??”
“ไม่ใช่นะซูฉิง ฉันหวังว่าเธอจะตกลงฉันจริงๆ ฉันอยากอยู่กับเธอ ฉันให้ความสุขกับเธอได้แน่นอน” เฉินจุนเหยียนรู้สึกเจ็บปวดมากจนหัวใจรวดร้าว
หลังจากนี้ไป เขารู้ว่าซูฉิงจะไม่มีวันตอบรับเขาแน่
“เฉินจุนเหยียน ฉันไม่ได้บอกนายไปแล้วเหรอว่าระหว่างเรามันเป็นไปไม่ได้น่ะ?” เมื่อเห็นเฉินจุนเหยียนมีท่าทางแบบนี้ เธอก็ถอนหายใจเบาๆ
“เพราะฮ่อหยุนเฉิงใช่ไหม? เธอลืมเขาไม่ได้ใช่ไหม?” เฉินจุนเหยียนถาม
ซูฉิงเงียบไม่พูดไม่จา
“เธอทำเพื่อฮ่อหยุนเฉิงมาตั้งมาก แล้วเขาล่ะ? เขาทำยังไงกับเธอ?” เฉินจุนเหยียนพูดด้วยน้ำเสียงขึ้นทันที “ฮ่อหยุนเฉิงไม่คู่ควรกับเธอเลย…”
“เฉินจุนเหยียน ฉันไม่อยากพูดถึงเรื่องพวกนี้อีกแล้ว รบกวนส่งฉันกลับบ้านด้วย” ซูฉิงขัดจังหวะเฉินจุนเหยียน
เฉินจุนเหยียนขับรถพาซูฉิงไปส่งที่เฉิงตงฮวาหยวน
ซู)เปิดประตูลงจากรถ
เฉินจุนเหยียนก็ตามมาก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม “ฉันขอโทษนะซูฉิง คืนนี้ฉันหุนหันพลันแล่นเกินไปที่ไม่ขออนุญาติจากเธอก่อน…”
ซูฉิงชะงักฝีเท้าก่อนจะหันกลับมามองเฉินจุนเหยียนและพูดขับเขา “อย่าพูดเรื่องนี้และมุ่งไปที่การถ่ายทำ “โห้วกงเฟิงเยว่” โอเคไหม แล้วก็ช่วยฉันดูทีว่าบทบาทไหนที่เหมาะกับฉัน”
พูดจบซูฉิงก็เดินเข้าคอนโดไปโดยไม่หันกลับมามอง
มองตามหลังซูฉิงที่ห่างออกไป ดวงตาของเฉินจุนเหยียนก็ค่อยๆ ปรากฏถึงความสูญเสีย โศกเศร้าและความเสียใจ
คืนนี้เขาแพ้อีกแล้ว…
เขาต้องทำยังไงถึงจะทำให้ซูฉิงหันมามองเขามากขึ้น และได้รับความโปรดปรานจากเธอ…
ซูฉิงกลับมาถึงคอนโด หยิบกุญแจออกมาเปิดประตู ก่อนจะเห็นร่างสูงผอมเพรียวนั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่นได้ในแวบแรก
“ใครน่ะ?” ใจซูฉิงแข็งค้างก่อนจะถามออกมาเสียงดัง
ผู้ชายที่นั่งอยู่บนโซฟาก็ลุกขึ้นยืน
ผ่านแสงจันทร์สลัว ซูฉิงเห็นชายตรงหน้าเธออย่างชัดเจน
ชุดสูทสีดำแทบกลมกลืนกับยามค่ำคืน สูงต่างหง่าน ร่างกายแผ่ถึงความเย็นยะเยือก
คือฮ่อหยุนเฉิง
“ฮ่อหยุนเฉิง นายมาอยู่ในบ้านฉันได้ยังไง!” ซูฉิงเปิดไฟ พูดพร้อมขมวดคิ้ว “สงสัยพรุ่งนี้ฉันต้องให้คนมาเพิ่มกุญแจอีก”
“จะล็อคอีกกี่ชั้น ตราบใดที่ฉันต้องการ ฉันก็ต้องได้เจอเธอ” ฮ่อหยุนเฉิงก้าวยาวๆ มายืนตรงหน้าซูฉิง
ดวงตาลึกจ้องไปที่ใบหน้าของซูฉิง ก่อนที่ริมฝีปากบาง ๆ ของเขาก็ยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย “ซูฉิง เธอยังมีอีกกี่เรื่องที่ซ่อนจากฉันกันแน่?”
“ฉันไม่เคยซ่อนอะไรจากนายทั้งนั้น” ซูฉิงพูดเสียงเบา
ทันทีที่สิ้นเสียง ฮ่อหยุนเฉิงก็เอื้อมมือโอบแขนรอบเอวของเธอ
อุณหภูมิที่แผดเผารอบเอวแผ่เข้ามา และทันทีที้ขาออกแรง ซูฉิงก็ถูกเขาลากไปที่โซฟาทันที
“ฮ่อหยุนเฉิง นายทำอะไรน่ะ?” ตัวเธอทั้งตัวอยู่ในอ้อมแขนของฮ่อหยุนเฉิง ซูฉิงจึงถามอย่างเย็นชา
สองมือฮ่อหยุนเฉิงวางมือบนไหล่ของซูฉิงและพูดอย่างเย็นชา “ทำไมเธอไม่เคยบอกว่าเธอเป็นบอสของสตาร์เอ็นเตอร์เทนเมนท์ และเป็นผู้หญิงร่ำรวยที่เฉินจุนเหยียนคอยตามจีบนั่นด้วย”
“นายไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉัน ฉันไม่จำเป็นต้องอธิบายเรื่องนี้ให้นายฟัง” ท่าทีของซูฉิงนั้นเรียบนิ่ง
ใบหน้าที่หล่อเหลาของฮ่อหยุนเฉิงที่เดิมก็เย็นชาอยู่แล้วยิ่งนิ่งขึ้นไปอีก
เขาเพิ่มแรงในมือและถามคำถามซูฉิงเป็นชุด “ฉันไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ? งั้นเฉินจุนเหยียนเกี่ยวอะร์ เธอเป็นอะไรกับเฉินจุนเหยีน?”
เมื่อเผชิญกับคำถามของฮ่อหยุนเฉิง ซูฉิงก็ยิ่งพูดไม่ออก “คำถามนี้ฉันบอกกับทุกคนไปชัดเจนแล้ว ไม่อยากจะพูดอีกหรอกนะ”
ใบหน้าของฮ่อหยุนเฉิงดูไม่ดีมากขึ้นเรื่อยๆ “เธอกับเฉินจุนเหยียนเป็นแค่หุ้นส่วนกันแค่นั้น?”
“ถ้าฉันเป็นอะไรกับเขา แล้วทำไมวันนี้ฉันถึงไม่ตกลงที่เฉินจุนเหยียนสู่ขอไปเลยล่ะ? ทำไมต้องหาข้ออ้างมาด้วย?” ซูฉิงเม้มริมฝีปากและถามกลับด้วยท่าทางหมดคำพูด
หลังจากได้ยินคำพูดของซูฉิง ฮ่อหยุนเฉิงก็รู้สึกโล่งใจ
ใช่สิ ทำไมเขาถึงคิดเรื่องนี้ไม่ได้นะ?
ก็แสดงว่าต่อหน้าซูฉิง เขาเป็นพวกคนไร้เหตุผลและตัดสินอะไรไม่ได้
แต่พอนึกถึงที่เ)นจุนเหยียนหลงใหลซูฉิงและคอยตามจีบเธอมาเป็นเวลาสองปีเต็ม ฮ่อหยุนเฉิงก็ยังคงรู้สึกไม่สบายใจอยู่ดี
เพราะยังไงคืนนี้เขาก็จะสู่ขอซูฉิงอีกครั้งอยู่แล้ว
แต่ซูฉิงกลับทิ้งเขาและไปพิธีมอบรางวัลกับเฉินจุนเหยียน
นี่มันหมายความว่า…ในใจซูฉิง เฉินจุนเหยียนยังคงมีน้ำหนักมากกว่าเขาอีก?
“ซูฉิง มากับฉัน” ฮ่อหยุนเฉิงลุกขึ้นยืนทันทีก่อนจะจับมือซูฉิง
ซูฉิงตกใจ “จะไปไหนน่ะ?”
“ตามฉันมาเดี๋ยวก็รู้” ฮ่อหยุนเฉิงพูดแบบไม่ตั้งใจ ก่อนจะดึงซูฉิงไปที่ประตู
ซูฉิงดิ้นรนอยู่พักหนึ่ง “ฮ่อหยุนเฉิง คืนนี้ฉันเหนื่อยมากแล้ว ไม่อยากไปไหนทั้งนั้น”
ฮ่อหยุนเฉิงชะงักฝีเท้าก่อนจะเหลือบมองซูฉิง
เมื่อเห็นใบหน้าที่เหนื่อยล้าของซูฉิง และนึกถึงที่ซูฉิงคอยรับมือเหล่านักข่าวก็รึกสึดได้ว่าเหนื่อยจริงๆ
ดวงตาที่เย็นชาของฮ่อหยุนเฉิงอ่อนลงเล็กน้อย “ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้ก็ได้”
ซูฉิงที่ไม่ชัดเจนก็ยังคงนิ่งอยู่
ฮ่อหยุนเฉิงกลืนน้ำลายก่อนจะเอนตัวลงพูดดด้วยเสียงแหบๆ ข้างใบหูของซูฉิง “ซูฉิง ให้โอกาสฉันอีกสักครั้งแล้วกลับมาหาฉันเถอะนะ”
ลมหายใจอุ่นๆ ของเขากระจายไปทั่วใบหน้าของซูฉิงจนรู้สึกเสียวซ่าและจั๊กจี้
ซูฉิงสูดหายใจก่อนจะดันฮ่อหยุนเฉิงออกไป “ดึกมากแล้ว ฉันจะไปพักก่อน”
ซูฉิงเดินตรงไปเปิดประตู และเอ่ยปากไล่ “เชิญนายกลับไปเถอะ!”
เมื่อเห็นผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้ามีท่าทีปฏิเสธ ฮ่อหยุนเฉิงจึงขมวดคิ้ว และใบหน้าของเขาเย็นชาขึ้น
วินาทีต่อมา ฮ่อหยุนเฉิงก็จับหน้าอกตัวเองและพูดด้วยท่าทางที่เกินจริง “ฉันรู้สึกไม่ดีเลย”
“นายเป็นอะไรน่ะ?” ซูฉิงรู้สึกประหลาดใจ
ใบหน้าของฮ่อหยุนเฉิงซีดและมีเหงื่อไหลออกตามหน้าผาก ก่อนเขาชี้ไปที่หน้าอกและพูดด้วยท่าทางเจ็บปวด “เจ็บตรงนี้”