นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น

ซูฉิงกลอกตามองบนมองฮ่อหยุนเฉิงอย่างไม่พอใจ “ไอ้บ้า”
“ทำไม หรือว่าเมื่อคืนนี้เธออยากให้เรื่องระหว่างเราเกิดอะไรขึ้นหรอ “ฮ่อหยุนเฉิงยกยิ้มมุมปาก พูดด้วยน้ำเสียงล้อ
“นายสิหวัง!”ซูฉิงโมโหแทบระเบิด ใบหน้าเล็กก็เห่อร้อนขึ้นมาด้วยความโกรธ……..
ฮ่อหยุนเฉิงขำออกมาเบาๆ เขาโน้มตัวลงมา ริมฝีปากบางขยับเข้ามาให้ใกล้หูของซูฉิง น้ำเสียงแหบของเขาก็พูดขึ้น” เธอพูดไม่ผิดแม้แต่น้อย ฉันหวังไว้อย่างนั้น หวังมาก…..”
น้ำเสียงที่ชวนขนลุก…..
ใบหน้าของซูฉิงก็หน้าแดงระเรื่อขึ้นมา เธอรีบผลักฮ่อหยุนเฉิงออก และกระแอมเสียงพูด “นายไม่ใช่บอกว่าจะไปทำอาหารเช้าให้ฉันกินหรอ ยังไม่รีบไปอีก!”
“อืม “ฮ่อหยุนเฉิงตอบรับคำ ไม่ล้อเธอเล่นอีก แล้วก็เดินหันหลังลงไปข้างล่าง
ผู้ชายคนนี้นี่!
ซูฉิงมองฮ่อหยุนเฉิงที่เดินออกไปจากห้อง แล้วรีบเดินลงไปจากเตียง แล้วรีบสวมเสื้อผ้าให้ดี
เมื่อคืนภาพที่ทำให้น่าขายหน้าก็ค่อยๆ ผุดขึ้นมาในหัวของซูฉิง ยิ่งชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ
เมื่อวาน เธอจำได้ว่าฮ่อหยุนเฉิงอุ้มเธอมาวางไว้บนเตียง แล้วก็ระดมจูบเธออย่างบ้าคลั่ง
ต่อมา……ทำไมฮ่อหยุนเฉิงถึงได้หยุดละ
หรือว่าเสน่ห์ของเธอไม่พองั้นหรอ
เธอกำลังคิดอะไรอยู่เนี่ย?!
หยุด หยุดเลย!
ซูฉิงใช้มือตบหน้าตัวเองเบาๆ แล้วสูดลมหายใจเข้า แล้วรีบสงบสติอารมณ์ของตัวเอง
จากนั้นก็ไปล้างหน้าล้างตาแล้วเดินตามลงไปข้างล่าง มองไปที่โต๊ะที่เต็มไปด้วยอาหารเช้า ล้วนเป็นของโปรดของเธอทั้งนั้น
ซูฉิงอดที่จะอบอุ่นใจขึ้นมาไม่ได้
ฮ่อหยุนเฉิงผู้ตัวเย่อหยิ่ง เย็นชา ก็มีมุมอ่อนโยนแบบนี้ด้วย
ตอนที่เธอเป็นหวัดมาหลายวันก็มีฮ่อหยุนเฉิงนี่แหละที่คอยดูแลเธอ
ดูเธอกินยาตรงเวลาด้วยตัวเอง และต้องพักผ่อนให้ตรงเวลา ดูแลเธอยามพักผ่อน
“โอเค”ซูฉิงรับยามา แล้วก็กินโจ๊กไปไม่กี่คำ จากนั้นก็กินยา
เห็นซูฉิงที่กินยาอย่างว่าง่าย ฮ่อหยุนเฉิงก็ยกยิ้มแล้วหยิบตะเกียบขึ้นมากินข้าวอย่างละเมียดละไม
แม้จะเป็นเพียงท่าทางกินอาหารเช้าอย่างง่าย ฮ่อหยุนเฉิงก็ทำให้ดูดีมีสง่าเหมือนกับเกิดมาเพื่อเป็นราชาก็ไม่ปาน
ซูฉิงที่มองแล้วรู้สึกหวั่นไหว
“มองพอรึยัง”ฮ่อหยุนเฉิงคิ้วขมวด
ซูฉิงถึงได้ตั้งสติขึ้นมาได้ เม้มปากพูด”ฮ่อหยุนเฉิง ฉันอยากกินขนมจิ้งเกาของร้ายอู่ฟางจาย”
ฮ่อหยุนเฉิงหยุดชะงัด ริมฝีปากบางเอ่ยขึ้น”ของพวกนี้เธอไม่ชอบหรอ”
“แค่ไม่อยากกินของพวกนี้ ฉันอยากกินขนมจิ้งเกาของร้านอู่ฟางจาย “ซูฉิงก็ไม่รู้ว่าทำไมอารมณ์ถึงได้แปลกๆ นึกอยากกินขนมจิ้งเกาที่ทั้งอ่อนนุ่มหอมหวานของร้านอู่ฟางจาย
“ฉันจะไปซื้อให้เธอ เธอรอฉันอยู่ที่บ้านนะ”ฮ่อหยุนเฉิงวางตะเกียบลง แล้วลุกขึ้นยืน จากนั้นก็หยิบเสื้อคลุมขึ้นมาโดยไม่พูดอะไรเตรียมจะออกไปข้างนอก
“เดี๋ยวก่อน”
ซูฉิงก้มมองดูเวลา “ร้านอาหารเช้าของอู่ฟางจายเปิดตอนสิบโมงเช้า ตอนนี้9โมงเช้า และร้านอู่ฟางจายมีแค่เมืองตะวันตก รีบไปตอนนี้ร้านก็ยังไม่ทันเปิด”
เขาหยุดเดิน แล้วหันมาทางเธอ “ขอแค่เธออยากได้ ไม่มี ก็ต้องมี”
“รอฉันอยู่ที่บ้านอย่างว่าง่ายนะ ”
น้ำเสียงที่ชัดเจนของเขากำลังจั๊กจี้หัวใจของเธอ ราวกับถูกขนนกนุ่มมาทำให้จั๊กจี้
ซูฉิงนั่งลงบนเก้าอีก ในหูยังคงดังก้องคำพูดของฮ่อหยุนเฉิง
ผู้ชายคนนี้เห็นใบหน้านิ่งขรึมเย็นชา คนแปลกหน้าห้ามเข้าใกล้ แต่มักจะแกล้งเธอยามที่เผลอตลอด
และเวลานี้เอง เสียงข้อความดังขึ้นดึงสติซูฉิงให้กลับคืนมา
เธอก้มลงมอง เมื่อกี้ฮ่อหยุนเฉิงรีบออกไปจนลืมเอาโทรศัพท์ไปด้วย
บนหน้าจอเป็นการแสดงการเตือนการฝ่าไฟแดง
ดังนั้น……ฮ่อหยุนเฉิงเพื่อที่จะรีบไปซื้อขนมจิ้งเกาให้กับเธอ จนต้องฝ่าไฟแดง
เพียงไม่นาน ข้อความก็ดังขึ้นอีกครั้ง
ไอ้บ้านี่!
ฮ่อหยุนเฉิงฝ่าไฟแดงมาแล้วกี่ครั้งนี่!
เขาไม่กลัวจะเกิดเรื่องอันตรายเลยรึไง
แค่คำขอเล็กน้อยของเธอแม้แต่ชีวิตของเขาก็จะไม่สนใจแล้วหรอ
ซูฉิงรู้สึกอุ่นใจขึ้นมา แล้วเดินไปนั่งพิงที่โซฟา ในหัวมีแต่ภาพใบหน้าหล่อของฮ่อหยุนเฉิง
ที่จริงแล้ว……..เธอก็ทดสอบเขามาพอสมควรแล้ว?
ช่วงเวลานี้ ฮ่อหยุนเฉิงไม่เพียงแค่ช่วยชีวิตเธอครั้งเดียว
เขาน่าจะมีความจริงใจต่อเธอจริง
แต่ว่า แล้วถังถังละ
หลายวันมานี้ถังรั่วอิงอยู่ที่โรงพยาบาล และก็โทรหาฮ่อหยุนเฉิงบ่อยๆ
แม้ฮ่อหยุนเฉิงจะมีท่าทีเย็นชาตลอด แต่ว่าซูฉิงก็ยังรู้สึกไม่สบายใจ
เธอดูออกว่า ถังรั่วอิงนั้นยังไม่ตัดใจจากฮ่อหยุนเฉิง
เพียงแต่ว่าฮ่อหยุนเฉิงให้บอดี้การ์ดจับตาดูถังรั่วอิงเอาไว้ ไม่ให้เธอไปไหนมาไหนตามอำเภอใจ
ทำให้ช่วงนี้ซูฉิงเลยรู้สึกว่าชีวิตสงบลงบ้าง
ความรู้สึกของซูฉิง คิดว่าดอกไม้สีขาวบริสุทธิ์อย่างถังรั่วอิง ไม่ยอมรามือง่ายๆ แน่
ไม่แน่ตอนนี้อาจจะคิดแผนการใหญ่เพื่อจัดการกับเธอ!
ซูฉิงที่กำลังคิดเรื่องอยู่ในใจ หนึ่งชั่วโมงต่อมาฮ่อหยุนเฉิงก็กลับมา
“อะนี่ “ฮ่อหยุนเฉิงก้าวเข้ามาแล้วนำห่อกระดาษที่มีตราประทับสีน้ำตาลบนกระดาษยื่นไปตรงหน้าซูฉิง
หน้าเขายังคงนิ่งขรึม ถ้าหากว่าไม่ได้เห็นข้อความนั้น ซูฉิงก็คิดไม่ออกเลยว่า ระหว่างทางเขาฝ่าไฟแดงไปกี่ครั้งถึงได้ซื้อขนมจิ้งเกามาให้เธอได้
“ขอบคุณนะ “ซูฉิงมองตาฮ่อหยุนเฉิงด้วยความรู้สึกซาบซึ้ง
ฮ่อหยุนเฉิงชี้ไปที่กล่อง มองด้วยแววตาอ่อนโยน”กินตอนที่กำลังร้อนๆสิ”
ซูฉิงเปิดกล่องออก ก็เห็นเป็นขนมจิ้งเกาที่กำลังร้อนๆ อยู่
เธอยักคิ้วดีใจ จับเอาขนมจิ้งเกาป้อนเข้าปาก
ขนมที่หอมหวานอบอวลอยู่ในปากราวกับที่คิดไว้ไม่มีผิด ซูฉิงพอใจมาก
เบิกตากว้างมองฮ่อหยุนเฉิงที่กำลังอมยิ้มมองเธออยู่ “ค่อยๆ กิน”
พูดยังไม่ทันจบ ซูฉิงก็รีบหยิบขนมจิ้งเกาขึ้นมาอีกชิ้น
ฮ่อหยุนเฉิงที่มองผู้หญิงที่กินอย่างกับเสือหิว แววตาก็อ่อนโยนลงไปมาก
“ขนมจิ้งเกาวันนี้ เป็นขนมจิ้งเกาที่อร่อยที่สุดในโลกที่ฉันเคยกินมาเลย “ซูฉิงฉีกยิ้มพูด
“หรอ”ริมฝีปากบางของฮ่อหยุนเฉิงก็เผยรอยยิ้มออกมา
ความหมายจองเธอก็คือ…..เพราะว่าเขาเป็นคนไปซื้อให้เธอ ดังนั้นเลยอร่อยที่สุดงั้นหรอ
ซูฉิงพยักหน้า ทันใดนั้นก็เหมือนจะนึกอะไรได้ เลยเอ่ยขึ้น”ครั้งหน้าไม่ต้องทำเพื่อฉันอย่างนี้นะ ระหว่างทางฝ่าไฟแดงตลอด ถ้าหากนายเกิดอุบัติเหตุขึ้นมา ฉันชดใช้ชีวิตของนายไม่ไหวหรอกนะ”
พอเธอกินขนมจิ้งเกาชิ้นสุดท้ายหมด ก็นั่งพิงลงไปที่พนักพิงโซฟาอย่างพอใจ มองเขาด้วยสายตาขี้เกียจ
ท่าทางของซูฉิงเหมือนกับเจ้าแมวน้อยจอมขี้เกียจเลย น่ารักที่สุด
ฮ่อหยุนเฉิงที่ใจสะดุดเข้ามาใกล้ซูฉิง แล้วก็จูบเข้าที่ริมฝีปากบางชมพูของซูฉิง……..