นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น – ตอนที่ 329 ขาดสติ

เมื่อคิดได้อย่างนั้น สวีหว่านเอ๋อร์ก็กดจูบชายตรงหน้า
กลิ่นน้ำหอมจากร่างกายเธอแผ่จนฮ่อหยุนเฉิงได้สติ
นี่ไม่ใช่ซูฉิง!
ซูฉิงไม่เคยฉีดน้ำหอม
ฮ่อหยุนเฉิงหันหน้าหนีหลบการจูบ
“หยุนเฉิง มองฉันสิ” เมื่อเห็นฮ่อหยุนเฉิงมีอาการแบบนั้น สวีหว่านเอ๋อร์ก็รู้สึกไปไม่เป็น
ไม่ได้นะ โอกาสดีๆ อย่างวันนี้เธอต้องคว้าไว้ ต้องไม่พลาด!
“หยุนเฉิง ฉันชอบคุณจริงๆ ฉันชอบคุณตั้งแต่ต้น เป็นเวลาสิบปีแล้ว” สวีหว่านเอ๋อร์พูดอย่างเสน่หา “คุณก็รู้สึกกับฉันใช่ไหม?”
สวีหว่านเอ๋อร์จับมือฮ่อหยุนเฉิงและแนบไว้แน่น
“ไปให้พ้น!” ฮ่อหยุนเฉิงสูดหายใจเข้าลึกๆ และผลักสวีหว่านเอ๋อร์ออกไป
ในขณะนั้นเองหลินเหยียนเฟิงก็มาถึง เขาผลักประตูห้องรับรองก่อนจะเห็นฮ่อหยุนเฉิงนั่งอยู่บนโซฟาและสวีหว่านเอ๋อร์ที่ถูกเขาผลักลงไปกองกับพื้น
“ท่านประธานไม่เป็นไรใช่ไหมครับ?” เมื่อเห็นท่าทีอดทนของฮ่อหยุนเฉิง หลินเหยียนเฟิงก็เข้าใจได้อย่างรวดเร็วว่าเกิดอะไรขึ้น
ฮ่อหยุนเฉิงยืนขึ้นและมองลงไปที่สวีหว่านเอ๋อร์ที่ล้มอยู่กับพื้น “ในเมื่อเธอชอบผู้ชายมากก็ไปหาผู้ชายมาให้เธอซะ!”
“ครับ ท่านประธาน!” หลินเหยียนเฟิงพยักหน้าก่อนจะประคองฮ่อหยุนเฉิงออกไป
เขาก็ไม่คิดว่าสวีหว่านเอ๋อร์จะใจกล้าวางยาท่านประธาน
บ้านตระกูลสวีผู้สง่างามทำเรื่องไร้ยางอายแบบนี้ ช่างตกต่ำจริงๆ
“ท่านประธาน ให้ผมพาไปส่งโรงพยาบาลไหมครับ?” หลินเหยียนเฟิงประคองฮ่อหยุนเฉิงขึ้นอย่างระมัดระวังก่อนจะเอ่ยถาม
คิ้วเรียวของฮ่อหยุนเฉิงขมวดคิ้ว “ไปส่งฉันหาซูฉิง”
น้ำเสียงของหลินเหยียนเฟิงติดล้อเลียนหน่อย “เข้าใจแล้วครับท่านประธาน”
หลินเหยียนเฟิงกำพวงมาลัยและขับรถไปคอนโดที่ซูฉิงอาศัยอยู่
ซูฉิงที่กำลังศึกษาการแข่งขัน DNA Paris Design Awards จู่ๆ เธอก็ได้รับโทรศัพท์จากแอนโธนี่
“พี่เอด้า คนที่พี่ให้ฉันตรวจสอบครั้งก่อน ตรวจแล้วนะครับ” แอนโธนี่เสียงดังจากปลายสาย
“หือ?” ซูฉิงถาม “รู้แล้วเหรอว่าอู๋เทียนเหออยู่ที่ไหน?”
“ใช่ครับ เขาอยู่ในหมู่บ้านบนภูเขาที่ห่างไกลในเมือง Y” แอนโธนี่จ้องไปที่คอมพิวเตอร์ “อีกเดี๋ยวผมจะส่งที่อยู่ไปให้ ที่นั่นห่างไกลมากครับ”
“ได้ ส่งให้ฉันเร็วที่สุดเลยนะ” ซูฉิงครุ่นคิด
อู๋เทียนเหออยู่ในหมู่บ้านบนภูเขาเล็กๆ ที่ห่างไกลจริงๆ งั้นที่นั่นจะมีผู้หญิงสวยกว่ายวี๋น่าเหรอ?
ซูฉิงวางสาย และหลังจากนั้นไม่นานแอนโธนี่ก็ส่งที่อยู่มาให้
หลังจากคิดอยู่สักพัก ซูฉิงก็โทรหายวี๋น่า
ช่วงนี้อารมณ์ของยวี๋น่าแย่มาก อยากจะไปหาอู๋เทียนเหอแต่กลับไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน
ตอนนี้แอนโธนี่เจอที่อยู่แล้ว ก็น่าจะเจออู่เทียนเหอได้ง่ายขึ้น
“ซูฉิง มีอะไรเหรอ?” ยวี๋น่าถามอย่างอ่อนแรง
“ยวี๋น่ แอนโธนี่เจอที่อยู่ของอู๋เทียนเหอแล้วนะ” ซูฉิงพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น
“จริงเหรอ เขาอยู่ที่ไหน?” ยวี๋น่ากลับมามีแรงและรีบถามย้ำ
“ที่เมือง Y เป็นหมู่บ้านบนภูเขาเล็กๆ ที่ห่างไกลมาก” ซูฉิงมองไปที่ที่อยู่ “บางทีอาจขับรถเข้าไปไม่ได้ด้วยซ้ำ”
ยวี๋น่าจี้ถามต่อ “มีที่แบบเจาะจงไหม?”
“มี เดี๋ยวฉันจะส่งให้ทันทีเลยนะ” ซูฉิงพยักหน้า
“ขอบคุณนะ ฉันจะจองตั๋วเครื่องบินไปเมือง Y ทันที” ยวี๋น่าแทบรอเจออู๋เทียนเหอไม่ไหว อยากจะไปถามเขาให้รู้เรื่อง
“ตอนนี้มันดึกมากแล้ว น่าจะซื้อได้พรุ่งนี้” ซูฉิงครุ่นคิด “พรุ่งนี้ฉันจะไปกับเธอด้วย”
เธอไม่อยากให้ยวี๋น่าไปคนเดียว ถ้าอู๋เทียนเหอพูดอะไรที่จะทำร้ายยวี๋น่าอีก เธอจะไม่ปล่อยอู๋เทียนเหอไปแน่
“อื้ม” ยวี๋น่าจิตใจว้าวุ่น อยากไปเจออู๋เทียนเหอทันทีแต่กลับต้องรอจนถึงพรุ่งนี้
ในขณะนั้นเองที่เสียงกริ่งประตูดังขึ้น ซ฿ฉิงมองผ่านตาแมวก็เห็นหลินเหยียนเฟิงยืนอยู่ตรงประตูโดยประคองฮ่อหยุนเฉิงไปด้วย
ซูฉิงรีบเปิดประตูและมองไปที่ฮ่อหยุนเฉิงที่หน้าแดงอย่างประหลาดใจ “ฮ่อหยุนเฉิง นายเป็นอะไรน่ะ?”
“ท่านประธานถูกวางยาครับ” หลินเหยียนเฟิงประคองฮ่อหยุนเฉิงเข้าไป “คุณซู ฝากคุณด้วยนะครับ”
พูดจบหลินเหยียนเฟิงก็กล่าวอำลาด้วยความเข้าใจ “ผมมีธุระต้องออกไปก่อน คุณซู รบกวนดูแลท่านประธานด้วยนะครับ”
ซูฉิง: …
ฮ่อหยุนเฉิงถูกวางยา หลินเหยียนเฟิงมาทิ้งเขาไว้ที่เธอและจากไปทั้งอย่างนี้?
“ฮ่อหยุนเฉิง นาย…เป็นไงบ้าง?” ซูฉิงก้าวไปข้างหน้าฮ่อหยุนเฉิง ก่อนจะเอื้อมมือไปวัดชีพจรเขา
ชีพจรของเขาขาดห้วงและร่างกายร้อนมาก
ถูกวางยาแน่นอน
ขณะที่ซูฉิงกำลังคิด มือใหญ่ของฮ่อหยุนเฉิงก็พลิกกลับไปจับข้อมือของซูฉิง
แรงมหาศาลมาจากข้อมือ ซูฉิงจึงไม่ทันตั้งตัวจนถูกฮ่อหยุนเฉิงกดลงบนโซฟา
ชายที่อยู่ตรงหน้าหน้าแดง เหงื่อไหลจากหน้าผาก และดวงตาของเขาปั่นป่วนด้วยตัณหา
“ใจเย็นๆ” ซูฉิงขมวดคิ้ว ท่าทางฮ่อหยุนเฉิงเป็นแบบนี้ได้ ยานั่นต้องไม่เบาแน่
“ซูฉิง ฉันคิดถึงเธอ” เมื่อเผชิญหน้ากับผู้หญิงที่เขารัก ฮ่อหยุนเฉิงก็รู้สึกเหมือนร่างกายถูกเผาไหม้
ทุกเซลล์ในตัวเขากำลังส่งเสียงเรียกหาผู้หญิงตรงหน้า
ฮ่อหยุนเฉิงคิดยังไงก็ทำเช่นนั้น
ทันทีที่เขาก้มศีรษะลง ก็กดจูบริมฝีปากแดงที่มีเสน่ห์ของซูฉิง
อุณหภูมิที่ร้อนจัดแผ่ซ่านจากริมฝีปากจนซูฉิงหายใจไม่ออก
ฮ่อหยุนเฉิงไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัดจนเขาสอดมือเข้าไปในเสื้อผ้าของซูฉิงเพื่อลูบไล้
ผิวของเธอเหมือนหิมะ นุ่มละเอียดและรู้สึกดีมาก
มือใหญ่อีกข้างของฮ่อหยุนเฉิงปลดกระดุมเสื้อของซูฉิง
ซูฉิงตัวแข็งทื่อก่อนจะออกแรงผลักฮ่อหยุนเฉิง “อย่าทำแบบนี้!”
ภายใต้ผลของฤทธิ์ยา ฮ่อหยุนเฉิงจึงขาดสติก่อนที่เสียงแหบพร่าจะดังขึ้นข้างใบหูซูฉิง “ยังไงเราก็ใกล้จะหมั้นกันแล้ว ซูฉิง ฉันต้องการเธอ”
“ไม่ได้ ตอนนี้ไม่ได้!” ซูฉิงปฏิเสธโดยไม่ลังเล
เธอคิดมาตลอดว่าเรื่องแบบนั้นต้องเก็บไว้คืนวันแต่งงาน
ตอนนี้ ฮ่อหยุนเฉิงเป็นแบบนี้…
ซูฉิงพยายามหยิบถ้วยน้ำที่อยู่ด้านข้าง ก่อนจะสาดน้ำเย็นใส่ใบหน้าของฮ่อหยุนเฉิง
ความเย็นกระทบใบหน้าจนฮ่อหยุนเฉิงตะลึงและปล่อยซูฉิง
ซูฉิงรีบลุกขึ้นยืน “ฮ่อหยุนเฉิง นายอดทนไว้นะ ฉันจะช่วยฝังเข็มให้ ไม่นานก็หายแล้วล่ะ”
เมื่อเห็นซูฉิงหันกลับไปเอากล่องยาที่ห้องนอน ใบหน้าของฮ่อหยุนเฉิงก็ซีดเผือด
ผู้หญิงคนนี้…ไม่ยอมให้เขาเข้าใกล้ขนาดนั้นเลยเหรอ?
ซูฉิงหยิบกล่องยาออกมา เห็นสีหน้าฮ่อหยุนเฉิงไม่ดีด็นึกว่าเป็นเพราะยาในร่างกายจึงรีบเข้าไปมาและหยิบเข็มเงินออกมา
เธอแทงจุดฝังเข็มบนหน้าอกของฮ่อหยุนเฉิงอย่างชำนาญ “ทนก่อนนะ ฉันจะฝังเข็มชะลอผลกระทบของยาให้นายไม่นาน”
“ทำไมไม่ใช้วิธีนั้นล่ะ” ฮ่อหยุนเฉิงเจ็บหน้าอก ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“หือ?” ซูฉิงตกตะลึงไปครู่หนึ่งก่อนที่เธอจะเข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร
เธอครุ่นคิดแล้วพูดอย่างจริงจังว่า “นั่น…ต้องรอจนกว่าเราจะแต่งงานกัน”