นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น

ถังรั่วอิงนั้นมีรูปลักษณ์ที่ค่อนข้างดูดีและประจวบกันตอนนี้เธอมีสถานะที่ค่อนข้างน่าสงสาร ในตอนที่หญิงสาวร้องเพลงอยู่ในบาร์ ผู้ชายหลายคนต่างก็ตกหลุมรักเธอ
เธอจึงไม่เชื่อหรอกว่าตนเองจะไม่สามารถทำให้ฮ่อหยุนเฉิงตกหลุมพรางได้
ฮ่อหยุนเฉิงเม้มริมฝีปากแน่น เขามองไปที่ถังรั่วอิงอย่างเงียบๆ และในที่สุดก็ตัดสินใจพยักหน้าและตกลงกับคำขอร้องของหญิงสาว
“โอเค งั้นเธอก็นอนเถอะนะ ฉันจะไม่ไปไหน”
ถังรั่วอิงพยักหน้ารัว ใบหน้าสวยยังคงมีคราบน้ำตาเกาะอยู่ แววตากลมยังแฝงอาการไม่สบายใจอยู่เพียงเล็กน้อย เธอค่อยๆเอนตัวลงนอนช้าๆ แต่ยังคงจับมือของฮ่อหยุนเฉิงไว้ ดวงตาของเธอก็ยังจับจ้องไปที่ใบหน้าของฮ่อหยุนเฉิงอย่างไม่ละสายตา
ฮ่อหยุนเฉิงคิดถึงคำพูดของซูฉิงและแผนการที่พวกเขาสองคนคิดเอาไว้ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่อยากจัดการหญิงสาวตรงหน้า แต่เขาก็ต้องอดทนนั่งลงข้างๆร่างถังรั่วอิงและพูดคุยกับเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
จนกระทั่งเขาเห็นหญิงสาวตรงหน้าหลับตาลง ลอบมองดูแล้วเหมือนว่าเธอกำลังหลับอยู่
ฮ่อหยุนเฉิงถอนหายใจด้วยความโล่งอกและค่อยๆหันหลังเดินจากไป
เขาได้ขอให้หลินเหยียนเฟิงเตรียมเงิน300ล้านไว้เพื่อซื้อที่ดินเปล่าในอ่าวเป่ยไห่ หลี่เฉิงหยางกล่าวอยู่เสมอว่าเขาไม่สนใจอะไรทั้งนั้น แต่เขาจะต้องกำจัดศัตรูของเขาออกไปให้ได้
เวลาดำเนินผ่านมาหลายวันแล้ว และหากไม่มีปัญหาหลินเหยียนเฟิงน่าจะจัดการเรื่องนี้ได้อย่างสบาย
หลี่เฉิงหยาง ดูเหมือนว่าความปรารถนาในครั้งนี้ของคุณจะต้องสูญเปล่าซะแล้ว…
เช้าตรู่วันรุ่งขึ้นเมื่อฮ่อหยุนเฉิงมาถึงสำนักงาน คอมพิวเตอร์ยังไม่ทันได้ถูกเปิดใช้งาน หลินเหยียนเฟิงก็เคาะประตูและเดินเข้ามาพร้อมกับแท็บเล็ตคู่ใจ
“คุณฮ่อ”
“เกิดอะไรขึ้น?” ฮ่อหยุนเฉิงซูมหน้าเว็บออกและมองขึ้นไปที่หลินเหยียนเฟิง
หลินเหยียนเฟิงก้าวไปข้างหน้าและยื่นแท็บเล็ตในมือให้ฮ่อหยุนเฉิง “พวกเขาวางแผนที่จะพัฒนาโครงการอ่าวเป๋ย”
“เรื่องที่คุณใหเผมไปจัดการผมดำเนินการเสร็จเรียบร้อยแล้ว หลังจากที่ BPLได้เรียนรู้เกี่ยวกับสวนอุตสาหกรรมเคมี เราก็กระตือรือร้นที่จะจัดการกับดินแดนอ่าวเป๋ยไห่ ผมได้เข้าพบบริษัทตัวกลางที่คุ้นเคยและได้ติดต่อผู้รับผิดชอบโครงการอ่าวเป๋ยไห่ของ BPL ใช้เงินก้อนใหญ่ในราคาหลายสิบล้านเพื่อซื้อคืนพื้นที่เหล่านั้น ตอนนี้ขอเพียงแค่คุณเอ่ยปากออกมา เราสามารถเริ่มโครงการใหม่ได้ทุกเมื่อ”
ฮ่อหยุนเฉิงสะบัดปลายนิ้ว มองไปที่แปลนภาพสถาปัตยกรรมที่ถูกร่างภาพไว้ เขาจึงยกยิ้มด้วยความพึงพอใจ
“คุณทำได้ดีในเรื่องนี้ หลี่เฉิงหยางมีข้อสงสัยหรือไม่?”
หลินเหยียนเฟิงส่งยิ้มอย่างรู้ทันและส่ายหัว “ไม่ บริษัทตัวกลางไม่ได้บอกว่าเราต้องการซื้อมัน ในตอนนี้หลี่เฉิงหยางอาจไม่ต้องการอ่าวเป๋ยไห่แล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่ได้คิดอะไรมากมายเกี่ยวกับเรื่องนี้ คุณมีความกังวลในเรื่องนี้หรือ?”
ฮ่อหยุนเฉิงพยักหน้าและมองดูภาพวาดบนคอมพิวเตอร์อย่างละเอียด ก่อนหน้านี้บริษัทได้จัดการประชุมขึ้นมา พวกเขาได้ลงมติตัดสินใจสร้างสนามเด็กเล่นขนาดใหญ่ในอ่าวเป๋ยไห่แล้ว ที่ดินว่างเปล่าจำนวนมากและไหนจะยังภูมิประเทศที่เอื้ออำนวยในการก่อสร้างประติมากรรมต่างๆ หากการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับสิ่งปลูกสร้างที่น่าอัศจรรย์นี้ถูกเผยแพร่ออกไป มันจะต้องสามารถดึงดูดผู้คนจำนวนมากได้อย่างแน่นอน
ในที่สุดพวกเขาก็เป็นผู้ชนะในเกมนี้
ฮ่อหยุนเฉิงส่งแท็บเล็ตคืนให้หลินเหยียนเฟิง “คุณทำได้ดีในเรื่องนี้ ต่อไปคุณสามารถเริ่มเตรียมการก่อสร้างสนามเด็กเล่นได้”
หลินเหยียนเฟิงพยักหน้า เขากำลังจะหันหลังกลับและจากไป แต่หลังจากเดินไปได้ไม่กี่ก้าว เขาก็หยุด เขาหันกลับมาและถามชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงหน้าด้วยความสงสัย “คุณฮ่อ แต่รัฐบาลยังคงต้องสร้างสวนอุตสาหกรรม…”
ฮ่อหยุนเฉิงส่ายหัว “คุณไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้ ฉันให้คนจัดการเรื่องนี้แล้ว คุณเพียงแค่ช่วยฉันควบคุมการดำเนินงานสร้างพื้นที่สนามเด็กเล่นก็พอ”
หลินเหยียนเฟิงตอบรับคำและเดินทางออกจากสำนักงาน ส่วนฮ่อหยุนเฉิงยังคงนั่งอยู่บนเก้าอี้หนังและยิ้มออกมาอย่างผู้ที่ถือชัยชนะ
ไม่ต้องพูดถึงสวนนิคมอุตสาหกรรมหรอก เพราะเมืองนั้นมีพื้นที่ใหญ่มาก การสร้างนิคมอุตสาหกรรมในพื้นที่นี้จึงสามารถดำเนินการได้อย่างง่ายๆ
BPL
หลี่เฉิงหยางยืนอยู่มองออกไปนอกหน้าต่างทรงสูง ในมือถือแก้วไวน์แดง แอลกฮอล์ในแก้วแกว่งไปมาเล็กน้อยตามแรงเขย่าของเจ้าของแก้ว
ในแววตาของเขาไม่มีแม้แต่รอยยิ้มที่เผยออกมา ข้างกระพุ้งแก้มมีรอยย่นเล็กน้อยดันขึ้นเหตุเพราะเขากำลังกัดฟันแน่นเมื่อคิดถึงศัตรูตัวฉกาจของตัวเขาเอง
เขาไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะแข่งขันกับครอบครัวฮ่อ และใช้เงิน 300 ล้านเพื่อช่วงชิงที่ดินในอ่าวเป๋ยไห่กับฮ่อหยุนเฉิง เขาต้องการสร้างความมั่งคั่งด้วยการสร้างย่านที่อยู่อาศัย แต่ใครจะคิดว่า รัฐบาลจะสร้างนิคมอุตสาหกรรมที่นั่น
ครั้งนี้เสียเงินไปถึง 300 ล้าน ช่างน่าตลกขบขันเสียจริงๆ
มิหนำซ้ำยังโชคร้าย!
แม้ว่าเขาจะถูกหลอกลวงโดยบริษัทตัวกลาง แต่สุดท้ายเขาก็ได้เงินคืนกลับมา 60 ล้าน ซึ่งถือว่าเป็นจำนวนน้อยมากเมื่อเทียบกับจำนวนเงินที่เขาลงทุนในครั้งแรก แต่อย่างไรก็ตามตอนนี้ที่ดินผืนนั้นมันถูกขายไปหมดแล้ว และต่อไปมันก็คงจะไม่มารบกวนจิตใจเขาอีก
ที่สำคัญกว่านั้นคือฮ่อหยุนเฉิงก็ไม่สามารถครอบครองที่ดินผืนนั้นเช่นกัน
ถึงแม้เขาจะแพ้ในรอบนี้ แต่ฮ่อหยุนเฉิงก็ไม่ได้ชนะเช่นกัน
หลี่เฉิงหยางจิบไวน์แดงพร้อมดื่มด่ำความสวยงามจากธรรมชาติที่อยู่นอกหน้าต่าง
สามสี่วันผ่านไป
“ท่านประธาน แย่แล้วครับ!” เลขาผู้ช่วยรีบวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามายังห้องทำงานของเขา หลี่เฉิงหยางขมวดคิ้วและเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่าย
“มีเรื่องด่วนอะไร ทำไมถึงดูรีบร้อนขนาดนี้ มีอะไรก็ค่อยพูดๆ”
ผู้ช่วยเดินหยุดเดินและรีบพูดกับหลี่เฉิงหยางว่า “คุณไม่ได้อ่านข่าววันนี้หรือ รัฐบาลได้เผยแพร่ข่าวหลังจากพิจารณาพื้นที่บริเวณอ่าวทางเหนือที่มีความเจริญก้าวหน้าแล้ว นิคมอุตสาหกรรมมีแผนจะย้ายไปสร้างที่อื่น”
หลี่เฉิงหยางขมวดคิ้วและมองเขาอย่างไม่เชื่อ “อะไรนะ?”
เมื่อเขาเห็นดวงตาที่ฉายแววจริงจังของผู้ช่วย เขาจึงรีบร้อนเปิดหน้าเว็บและหาข่าวประชาสัมพันธ์ของรัฐบาลว่ามีการประกาศให้แก้ไขพื้นที่วางแผนของนิคมอุตสาหกรรมจริงหรือไม่
เมื่อได้เห็นรายงานข่าวใหญ่ หลี่เฉิงหยางแทบขะเข่าทรุดลงกับพื้นทันที มือหนาบีบเค้นไปที่เม้าส์ด้วยความโกรธเคือง
งั้นที่เขาเพิ่งจะขายอ่าวเป๋ยไห่ไปก็ขาดทุนป่นปี้น่ะสิ?
นั่นมันบ่อเงินบ่อทองชั้นเลยนะ!
หลี่เฉิงหยางพลันนึกถึงฮ่อหยุนเฉิงขึ้นมาทันที และขณะนั้นเองตัวเขาก็ได้ค้นพบวิดีโอหนึ่งที่น่าสนใจและดึงดูดสายตาเขาไว้
【สวนสนุกนอร์ธเบย์! ตระกูลฮ่อกรุ๊ปลงทุนเงินครั้งใหญ่! 】
เมื่อเขาเห็นพาดหัวข่าวที่กล่าวถึงการลงทุนของตระกูลฮ่อ หลี่เฉิงหยางขมวดคิ้วเล็กน้อยอย่างงุนงง และไม่นานเขาก็รู้สึกไม่ดีในใจหรือว่าสิ่งที่เขาคิดไว้มันจะ… หลี่เฉิงหยางรีบเปิดวิดิโอแถลงข่าวเปิดโครงการโดยมีฮ่อหยุนเฉิงเป็นประธานในพิธียักษ์ใหญ่ ” โครงการสนามเด็กเล่นเหนืออ่าว ”
เป็นไปได้ยังไง ที่ดินเปล่าผืนนั้นถูกขายให้กับบริษัทกลางไม่ใช่เหรอ? บริษัทกลางนั้นยังบอกอีกด้วยว่าบริษัทที่ทำการซื้อต่อเป็นเพียงบริษัทเล็กๆ แห่งหนึ่งที่หลงใหลในดินแดนนอร์ธเบย์ และต้องการใช้เพื่อสร้างโรงงาน แต่งบประมาณของพวกเขามีไม่มากนัก ดังนั้น…
ความสัมพันธ์ที่สลับซับซ้อนเหล่านี้ถูกร้อยเข้าด้วยกันและผ่านเข้ามาในจิตใจของหลี่เฉิงหยาง
ฮ่อหยุนเฉิง
เขาเข้าใจทุกอย่างในทันใด ปรากฎว่า “บริษัทเล็กๆ” ที่เขาเคยคิดนั้นมันไม่มีอยู่จริงเลย และแม้แต่บริษัทระดับกลางก็ถูกสวมรอยโดยตระกูลฮ่อและจุดประสงค์ที่จัดตั้งขึ้นก็เพื่อซื้อเป๋ยไห่คืนจากเขา
ส่วนเรื่องรัฐบาลย้ายที่ตั้งอุตสาหกรรม มันคงไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเขา ฮ่อหยุนเฉิง…
เมื่อทราบทั้งหมดนี้แล้วหลี่เฉิงหยางก็จ้องมองไปยังรอยยิ้มที่มั่นใจของฮ่อหยุนเฉิงบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ ในใจเกิดความโกรธเคืองเป็นอย่างมาก เพราะเหตุนี้เขาจึงอดคิดที่จะเอาคืนอีกฝ่ายไม่ได้
ฮ่อหยุนเฉิงคอยดูแล้วกัน!