นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น ตอนที่ 594 นายไปนอนห้องหนังสือ
ตอนนี้เช่นเดียวกับซูฉิงมีเพียงฮ่อหยุนเฉิงเท่านั้น ที่ในใจเขาไม่เคยคิดว่าเรื่องดังกล่าวจะเกิดขึ้นกับเขา
แต่ที่จริงแล้ว ฮ่อหยุนเฉิงรู้อยู่ในใจแล้วว่านี่ไม่ใช่สิ่งที่ประธานกวนจะทำคนเดียวได้อย่างแน่นอน ส่วนใครอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้…
ริมฝีปากของฮ่อหยุนเฉิงขดแสดงถึงการเยาะเย้ย
หลังจากออกจากห้องน้ำฮ่อหยุนเฉิงก็เห็นซูฉิงนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่ระเบียง ลมหนาวม้วนพัดผ่านผมยาวของเธอ ฮ่อหยุนเฉิงเดินไปและเอื้อมมือออกไปและกอดเธอโดยตรง
อย่างไรก็ตาม ซูฉิงตบแขนของฮ่อหยุนเฉิงและมองขึ้นและลงที่เขา ดวงตาเช่นนี้ทำให้ฮ่อหยุนเฉิงอึดอัดเล็กน้อย คิ้วของเขาทรุดลง และเขาพูดอย่างเข้มงวด “สะอาดแล้ว”
ในน้ำเสียงของเธอมีความคับข้องใจ นี่เป็นปฏิกิริยาที่ซูฉิงไม่เคยเห็นมาก่อน
มันค่อนข้างแปลกอยู่ครู่หนึ่ง ซูฉิงกอดอก หันศีรษะไปที่ฮ่อหยุนเฉิง และพูดอย่างจริงจัง
“นายต้องนอนที่ห้องหนังสือจนกว่าเรื่องจะถูกสอบสวนจนกระจ่าง”
เห็นเพียงใบหน้าของฮ่อหยุนเฉิงที่มืดมนลงทันที
ซูฉิงยิ้มเบา ๆ ในใจ แต่ใบหน้าของเธอยังคงนิ่ง เธอไม่สนใจการจ้องมองของฮ่อหยุนเฉิงและพยายามเดินไปรอบ ๆ เขาและตรงไปเข้านอน แต่ฮ่อหยุนเฉิงเหยียดแขนยาวของเขาและอุ้มซูฉิงขึ้น
“นายกำลังทำอะไร! หยุนเฉิง!” ซูฉิงตกใจและดิ้นบนไหล่ของเขา
ฮ่อหยุนเฉิงไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่วางซูฉิงลงบนเตียงโดยตรงแล้วเอนกายลงเพื่อกดเธอ
“ไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับฉันและสวีหว่านเอ๋อร์” ดวงตาลึกของฮ่อหยุนเฉิงตกลงมาที่ใบหน้าของซูฉิง
การแสดงออกของซูฉิงเฉยเมยมาก เธอเหยียดแขน หุบปากและยิ้ม แล้วมองไปที่ฮ่อหยุนเฉิง: “ฉันเชื่อในตัวนาย ดังนั้นฉันรู้ว่านายกับเธอจะต้องไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ฉันหลุดพ้นจากความรู้สึกไม่สบาย”
“ฉันรู้ว่ารูปถ่ายของสวีหว่านเอ๋อร์นี้ใช้เพื่อยั่วยุนายและฉัน แต่ฉันต้องยอมรับ จุดประสงค์ของเธอบรรลุแล้วจริงๆจริงๆ”
แม้แต่คนที่มีสติสัมปชัญญะอย่างซูฉิงก็ย่อมสูญเสียการควบคุมอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ และสวีหว่านเอ๋อร์ก็แตะจุดสำคัญของเธอเข้าให้แล้ว
ซูฉิงก็จะโกรธเช่นกัน เธอไม่สามารถสงบได้ตลอดเวลาหรอก เธอยังต้องการมีเวลาที่เธอจะไม่มีเหตุผล
และคนที่สามารถทนต่อปัญหาที่ไม่สมเหตุสมผลทั้งหมดของเธอก็คือฮ่อหยุนเฉิง
เมื่อมองตรงเข้าไปในดวงตาของซูฉิง ฮ่อหยุนเฉิงดูเหมือนจะต้องการหาบางอย่างจากมัน แต่ในท้ายที่สุดเขาก็ยิ้มเบา ๆ
เขารู้อารมณ์ของซูฉิงโดยธรรมชาติ
ก้มศีรษะจูบหน้าผากของซูฉิง ฮ่อหยุนเฉิงลุกขึ้นและพูดว่า “ราตรีสวัสดิ์”
ซูฉิงกลอกตาและลุกขึ้นนั่ง เขามองไปที่หลังฮ่อหยุนเฉิงและอดยิ้มไม่ได้
ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่าฮ่อหยุนเฉิงรุ้สึกนอนเหมือนผู้หญิงคนหนึ่ง ถ้าคนในเมือง A รู้ว่าประธานฮ่อมีโมเม้นต์แบบนี้ พวกเขาคงต้องอ้าปากค้างแน่ๆ
ในเวลาเดียวกัน ในห้องทำงานของบริษัทเฟิงกรุ๊ป
เฟิงไป่โจวเปิดประตูและเดินเข้ามา ในห้องทำงานไม่ได้เปิดไฟ มีเพียงแสงไฟของเมืองนีออนเท่านั้นที่ฉายอยู่นอกหน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดาน
เฟิงไป่โจวเดินไปที่โซฟาและนั่งลงโดยวางชุดสูทบนแขนของเขาอย่างไม่เป็นทางการ
“ดูเหมือนว่าการรักษาความปลอดภัยของบริษัทของเราต้องถูกแทนที่ด้วยคนกลุ่มใหม่”
เฟิงไป่โจวจุดบุหรี่และควันที่ระเหยทำให้ใบหน้าของเขาเบลอ
ในเวลานี้ เก้าอี้หันตรงหน้าก็หันกลับมา และคนที่นั่งบนนั้นคือเฟิงรั่วเหยียน
เนื่องจากแสงสว่างไม่มาก จึงเห็นใบหน้าของเขาเพียงครึ่งเดียว และสะท้อนด้วยรอยยิ้มประหลาดๆ
“ตอนแรกฉันอยากจะเซอร์ไพรส์คุณ แต่มันช่างหน้าผิดหวัง”
“มันไม่ควรจะง่ายเหมือนเซอร์ไพรส์ ถ้าคุณแค่มาที่นี่เพื่อทำเรื่องน่าเบื่อๆ พวกนี้ ประตูอยู่ที่นั่นแล้ว ออกไปซะ”
ไม่มีการแสดงออกบนใบหน้าของเฟิงไป่โจวและเขาไม่ได้แม้แต่จะสบตาไปที่เฟิงรั่วเหยียน
“คุณอา ทำไมคุณถึงได้เฉยเมยขนาดนี้?” และด้วยท่าทางของเฟิงไป่โจวทำให้รุ้สึกแทบจะเจ็บปวด เสียงของเฟิงรั่วเหยียนมีร่องรอยของความคับข้องใจ
เมื่อได้ยินเช่นนี้ เฟิงไป่โจวก็เยาะเย้ย จากนั้นเขาก็เต็มใจที่จะให้เฟิงรั่วเหยียนเหลือบตามองเขา: “อย่าเรียกสนิทขนาดนั้น คุณเป็นแค่เด็กนอกกฎหมาย ที่ไม่มีแม้แต่แผนภูมิในลำดับวงศ์ตระกูลเท่านั้น
ถ้าเป็นปกติ เฟิงรั่วเหยียนจะต้องโกรธ แต่ตอนนี้เขากำลังเผชิญหน้ากับเฟิงไป่โจว
เฟิงรั่วเหยียนยังคงยิ้มอยู่ ลุกขึ้นและเดินไปยืนต่อหน้าเฟิงไป่โจว
“ฉันแค่ชอบเรียกคุณว่าอา การเห็นคุณรังเกียจแบบนี้ ก็ทำให้ฉันรู้สึกยิ่งมีความสุขมากขึ้นไปอีก”
“ฉันคิดว่าไม่ใช่แค่สิ่งนี้ที่ทำให้คุณมีความสุข” เฟิงไป่โจวพูดอย่างเย็นชา
“แน่นอนว่าการพูดคุยกับคนฉลาดนั้นเป็นเรื่องที่สบายใจ คนอย่างคุณมาอยู่ท่ามกลางคนงี่เง่าในตระกูลเฟิงได้อย่างไรกัน?” เฟิงรั่วเหยียนถามด้วยความสงสัย
เฟิงไป่โจวไม่ตอบเขา เพียงหยิบบุหรี่ในมือออกมา
เฟิงรั่วเหยียนถอนหายใจและตบหน้าผากของเขาอย่างช่วยไม่ได้ “มันแย่จริงๆ ที่คุณรู้ทุกอย่างโดยไม่แปลกใจอะไรเลยสักนิด”
“คุณคิดว่าจะมีผลอะไรกับไอ้โง่สองคนนั้นจริง ๆ เหรอ?” เฟิงไป่โจวเยาะเย้ย
“แต่มันก็สนุกนะ ไอ้โง่สองคนนั้นคิดจริงๆ เหรอว่าพวกเขาสามารถทำอะไรใหญ่ๆ ได้สำเร็จ?”
ราวกับว่าเขากำลังคิดอะไรที่น่าสนใจขึ้นมาได้ เฟิงรั่วเหยียนก็หัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง
“เมื่อฉันนึกถึงท่าทางของผู้หญิงคนนั้น ฉันก็รู้สึกตลกมากกว่าตัวตลกในคณะละครสัตว์แล้ว”
“อยากทำอะไรมันก็ขึ้นอยู่กับคุณ ฉันไม่อยากยุ่งกับคนบ้าฮ่อหยุนเฉิงนั่น” เฟิงไป่โจวกล่าวอย่างเฉยเมย
“ฉันก็ไม่สนใจฮ่อหยุนเฉิงเช่นกัน” ขณะพูด เฟิงรั่วเหยียนก็เข้ามาใกล้และรอยยิ้มสดใสก็เปิดขึ้นที่มุมปากของเขา “คุณอา คุณกับฉันสนใจคนๆ เดียวกันสินะ”
……
การนอนหลับของซูฉิงนั้นไม่ลึกเลย ดูเหมือนว่าเธอจะได้ยินเสียงประตูกลางดึกแล้วข้างเตียงก็ดูเหมือนจะพังลงและร่างกายของเธอก็ถูกกอดไว้
เธอโค้งมุมปากของเธอ ซูฉิงไม่ได้ลืมตา แต่หันกลับมาและกอดฮ่อหยุนเฉิง และก็ได้ยินเพียงเสียงถอนหายใจจากด้านบน ซูฉิงถูหัวของเธอเบาๆบนหน้าอกและหลับไปอีกครั้ง
เช้าวันรุ่งขึ้น ซูฉิงตื่นขึ้นและฮ่อหยุนเฉิงก็ไม่อยู่อีกต่อไป เมื่อเธอลงไปข้างล่าง แม่บ้านก็เตรียมอาหารเช้าไว้แล้ว
“คุณผู้หญิง คุณตื่นแล้ว”
ตั้งแต่ซูฉิงและฮ่อหยุนเฉิงหมั้นกัน คนรับใช้ในบ้านพักก็เปลี่ยนไปหมด
เมื่อมองไปรอบ ๆ เธอไม่เห็นภาพของฮ่อหยุนเฉิง แม่บ้านเข้าใจและพูดอย่างรวดเร็วว่า “คุณฮ่อไปที่บริษัทแล้วค่ะ”
ซูฉิงพยักหน้า เมื่อเห็นสิ่งนี้ แม่บ้านก็จัดอาหารเช้าให้ซูฉิงและกล่าวว่า “เรื่องเมื่อวานตอนนี้ได้เรื่องบางอย่างแล้วค่ะ”
“จริงเหรอ?” ซูฉิงตอบ และเธอก็โบกมือให้แม่บ้านพูดต่อ
“ดูเหมือนว่าประธานกวนจะมีความเกี่ยวข้องกับตระกูลเฟิงที่อยู่เบื้องหลังเขา”
ซูฉิงขมวดคิ้ว และในหัวของเธอก็นึกถึงเฟิงไป่โจวขึ้นมาได้
อย่างไรก็ตาม เหตุการณ์นี้ก็ยังอยู่ในการคาดเดาของเธอ อย่างไรก็ตาม คนเดียวที่สามารถโจมตีฮ่อหยุนเฉิง โดยมีความสามารถและความกล้าหาญตอนนนี้ มีเพียงตระกูลเฟิง
ทันใดนั้น ซูฉิงดูเหมือนจะคิดอะไรบางอย่างขึ้นได้ และดวงตาของเธอก็ขยับเล็กน้อย
