นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น ตอนที่ 566 แอบกิน
ก่อนที่เธอจะได้สติ หลิวเสี่ยวหนิงกระพริบตาราวกับว่าเขาคิดว่าเธอกำลังหลอนไป
ทำไมจินจิ่นหรานถึงอยู่ที่นี่?
วินาทีต่อมาจินจิ่นหรานหยิบผ้าเช็ดตัวจากมือของผู้ช่วยหลิวเสี่ยวหนิงมาวางไว้บนหัวของหลิวเสี่ยวหนิง แล้วดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขนของเขา
รู้สึกถึงความอบอุ่นระหว่างพวกเขา หลิวเสี่ยวหนิงรู้สึกตัวขึ้นมา เธอยกแก้มขึ้นและแสดงรอยยิ้ม “ทำไมคุณถึงมาที่นี่?”
เนื่องจากฉากร้องไห้ในตอนนี้ เสียงของหลิวเสี่ยวหนิงจึงแหบแห้งเล็กน้อย และยังคงมีหยดน้ำอยู่บนขนตาของเธอเมื่อเธอกระพริบตา
เธอเพียงแค่ลูบแขนของจินจิ่นหราน ทำตัวเหมือนแมวอยังไงยังงั้น
“ผมคิดถึงคุณ” จินจิ่นหรานเช็ดผมของหลิวเสี่ยวหนิงเบา ๆ และพูดเบา ๆ
เขาได้ยินข้อความของหลิวเสี่ยวหนิงบ่นว่าอากาศร้อนเกินไป เขาจึงส่งพัดและน้ำแข็งก้อนเล็กๆ ให้เธอ และเขาก็มาเห็นฉากที่ถ่ายทำนี้ขอเธอ
“เมื่อกี้ฉันแสดงเป็นอย่างไรบ้าง?”
หลิวเสี่ยวหนิงมองลงไปที่เสื้อผ้าเปียกๆของจินจิ่นหราน และต้องการก้าวถอยหลัง แต่แขนของจินจิ่นหรานไม่ได้มีท่าทีผ่อนคลายลงเลยแม้แต่น้อย
“แสดงได้ดีมาก”
จินจิ่นหรานยกแก้มของหลิวเสี่ยวหนิงและเกี่ยวผมเปียกๆของเธอไว้ที่แก้มข้าง ๆ “ดีจนทำให้ฉันปวดใจเลยล่ะ”
เมื่อคิดถึงเมื่อกี้ หัวใจของจินจิ่นหรานก็ซึมลงเล็กน้อย
หลิวเสี่ยวหนิงสูดลมหายใจเบาๆ เธอจึงเอื้อมมือไปโอบเอวของเฉินจุนเหยียนและพูดเบา ๆ ว่า “ฉันขอโทษ…”
“อะไรนะ?” จินจิ่นหรานได้ยินไม่ชัด และถามอย่างไม่รู้ตัว
หลิวเสี่ยวหนิงมองไปที่แก้มของจินจิ่นหราน ส่ายหัวและจิกที่คางของเขาเบา ๆ เธอเขย่งและกล่าวว่า: “ฉันขอตัวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ”
จินจิ่นหรานปล่อยมือของเขาและมองไปที่แผ่นหลังของหลิวเสี่ยวหนิงด้วยสายตาที่อ่อนโยน
ในช่วงต่อไป ไม่มีบทบาทของหลิวเสี่ยวหนิง เธอจึงสามารถท่องจำบทของเธอในห้องพักได้
ดวงตาของหลิวเสี่ยวหนิงเป็นประกาย เมื่อเธอเห็นจินจิ่นหรานเข้ามา
อันที่จริงเธอเห็นว่ามีบางอย่างอยู่ในมือของจินจิ่นหราน
“คุณเอาของอะไรมาให้ฉัน?” หลิวเสี่ยวหนิงก้าวไปข้างหน้าและพูดด้วยรอยยิ้ม
เมื่อเปิดถุง หลิวเสี่ยวหนิงก็หยิบช็อกโกแลตสองสามชิ้นออกมา มีกล่องน้ำแข็งหนึ่งกล่อง และพัดเล็กๆอีกด้วย
เนื่องจากหลิวเสี่ยวหนิงต้องการควบคุมน้ำหนักของเธอ บางครั้งก็จะหิวมาก ดังนั้นเธอจึงกินช็อคโกแลตเพียงเล็กน้อยเพื่อเติมพลังงาน
แน่นอน เธอกินมันอย่างลับๆ ลับหลังผู้จัดการ ถ้าเธอถูกผู้จัดการพบเธอก็คงจะจบเห่แน่ๆ
ดังนั้นการลดน้ำหนักจึงเป็นการทรมานมากสำหรับหลิวเสี่ยวหนิง
“ว้าว คุณน่ารักจัง” หลิวเสี่ยวหนิงกอดก้อนน้ำแข็งอย่างมีความสุข เครื่องปรับอากาศในห้องพักทำงานได้ไม่ดีนัก ดังนั้นก้อนน้ำแข็งที่จินจิ่นหรานนำมาจึงเป็นของที่ช่วยชีวิตเธอได้
ขณะที่เธอพูด หลิวเสี่ยวหนิงก็ถือน้ำแข็งชิ้นหนึ่งแล้วโยนเข้าไปในปากของเธอ ทำให้เธอย่นแก้มของเธอ: “สดใสจัง … ”
เมื่อเห็นสิ่งนี้ จินจิ่นหรานก็บีบแก้มของหลิวเสี่ยวหนิง: “ไม่ต้องรีบร้อนขนาดนั้นก็ได้”
หลิวเสี่ยวหนิงหลบไปด้านข้าง จากนั้นก็บีบน้ำแข็งอย่างเงียบ ๆ และต้องการโยนมันเข้าไปในปากของเขา
อย่างไรก็ตาม ในวินาทีต่อมา ข้อมือของหลิวเสี่ยวหนิงก็ถูกจินจิ่นหรานจับไว้
เขาเปิดปากและเอาน้ำแข็งใส่ในปากของตัวเอง
เขาเงยหน้าขึ้นและมองไปที่หลิวเสี่ยวหนิง แต่มือของเขาไม่พร้อมที่จะปล่อยเธอ
ปลายนิ้วเย็นสัมผัสริมฝีปากอุ่นๆ และหลิวเสี่ยวหนิงรู้สึกชาในบริเวณที่ถูกสัมผัสทันที
แก้มของเธอแดงเล็กน้อยและเธอก็เม้มริมฝีปากของเธอ
“คุณทำอะไรน่ะ…” หลิวเสี่ยวหนิงบ่นเบาๆและพยายามดึงมือออก
แต่จินจิ่นหรานใช้ประโยชน์จากสถานการณ์นี้เพื่อเข้าใกล้และดึงระยะห่างระหว่างคนทั้งสอง
“หือ?” จินจิ่นหรานตอบเบาๆ ด้วยน้ำเสียงเย็นชาเล็กน้อย “คุณพูดอะไรนะ ผมไม่ได้ยินเลย?”
หลิวเสี่ยวหนิงรู้สึกเขินอายเล็กน้อยกับสายตาที่ดุดันของจินจิ่นหราน เธอก้มหน้าลง ไม่กล้าสบตาเขาเลย
“ฉัน…….ไม่ได้พูดอะไร……”
“จริงเหรอ?” จินจิ่นหรานก้มมุมปากและหัวเราะเบาๆ “ทำไมผมได้ยินที่คุณบอกว่าคุณรักผม”
เมื่อได้ยินคำพูดที่ไม่เป็นความจริง หลิวเสี่ยวหนิงก็หันศีรษะโดยไม่รู้ตัว แต่ไม่ได้คิดว่าจินจิ่นหรานกำลังรอคอยช่วงเวลานี้ ดังนั้นเขาจึงเอียงศีรษะและจูบปากของหลิวเสี่ยวหนิง
ก้อนน้ำแข็งที่เพิ่งละลายทิ้งความรู้สึกเย็นในปากของเขา หลิวเสี่ยวหนิงสูดลมหายใจเบา ๆ และมือบนหน้าอกของเธอก็อ่อนลงเล็กน้อย
“เสี่ยวหนิง…..”
ในขณะนี้ ประตูห้องพักก็ถูกเปิดออก และทันทีที่ผู้จัดการส่วนตัวก็เข้ามาที่ประตู เขาเห็นคนสองคนสนิทสนมกันมาก สีหน้าของพวกเขาดูน่ากลัว และพวกเขาก็หันหลังเดินจากไปทันที
ดวงตาของหลิวเสี่ยวหนิงเบิกกว้างและเธอก็เอื้อมมือออกไปและผลักจินจิ่นหรานออกไป
ใบหน้าของเธอแดงก่ำและเธอก็อดไม่ได้ที่จะปิดปากของเธอ: “คุณกำลังทำอะไร…”
เมื่อเห็นสิ่งนี้ จินจิ่นหรานก็อดไม่ได้ที่จะโค้งมุมปากของเขา: “ฉันขอโทษ มันเป็นเพราะคุณน่ารักเกินไปแล้ว”
เธอเหลือบมองจินจิ่นหรานอย่างโกรธจัด หลิวเสี่ยวหนิงมองลงไปและเห็นก้อนน้ำแข็งบนโต๊ะ และใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีแดง
ประตูห้องรับรองถูกเคาะ และเสียงของผู้จัดการก็ดังมาจากด้านนอก “ขอฉันเข้าไปข้างในหน่อยได้ไหม?”
หลิวเสี่ยวหนิงกัดริมฝีปากของเธอและรีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อเปิดประตูให้ผู้จัดการของเธอ
ผู้จัดการเหลือบมองเข้าไปในห้อง แล้วจ้องมองไปที่ใบหน้าของหลิวเสี่ยวหนิง: “ทำธุระเสร็จแล้วเหรอ?”
“อ่ะ?” หลิวเสี่ยวหนิงกระพริบตา ดูเหมือนว่าเธอจะไม่เข้าใจ
เมื่อมองดูรอยยิ้มกรุ่มกริ่ม ของผู้จัดการหลิวเสี่ยวหนิงก็ดูเหมือนว่าจะสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง และใบหน้าของเขาก็มีรอยย่นขึ้นมาในทันใด
“หยุดเล่นได้แล้ว” ผู้จัดการหัวเราะ “ถึงคิวแสดงของเธอแล้ว ไปกันเถอะ”
หลิวเสี่ยวหนิงพยักหน้าและจินจิ่นหรานก็เข้ามาในเวลานี้: “ไปด้วยกันเถอะ”
การถ่ายทำครั้งสุดท้ายเป็นไปอย่างราบรื่น แม้ว่าจินจิ่นหรานกำลังดูอยู่ แต่หลิวเสี่ยวหนิงก็อยู่ในสภาพที่ดีมาก
ไม่นาน การถ่ายทำก็จบลง จินจิ่นหรานก็พาหลิวเสี่ยวหนิงไปทานอาหารเย็น
“เธออยากกินอะไร?”
ในลานจอดรถ จินจิ่นหรานและหลิวเสี่ยวหนิงเดินข้างกัน และพวกเขาหันศีรษะถามออกมา
“ฉันพบว่าคุณเป็นคู่แข่งรายใหญ่ที่สุดในการลดน้ำหนัก”
หลิวเสี่ยวหนิงถอนลมเบาๆ “ทันทีที่ฉันบอกว่าฉันอยากลดน้ำหนัก คุณก็พาฉันไปกินข้าวเย็น”
จินจิ่นหรานยิ้ม แต่ไม่ได้พูดอะไร
หลิวเสี่ยวหนิงพยักหน้า หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและตรวจดูร้านอาหารโดยรอบ แต่ไม่ได้มองที่ถนน
จินจิ่นหรานเคยชินกับมัน เขาจับมืออีกข้างของหลิวเสี่ยวหนิง และพาเธอเดินไปข้างหน้า
“อาหารตะวันตกนี้ ฉันรู้สึก…….”
อย่างไรก็ตาม เมื่อหลิวเสี่ยวหนิงกำลังจะเงยหน้าขึ้น เสียงของรถก็วิ่งเข้ามา และก่อนที่หลิวเสี่ยวหนิงจะได้เห็นสิ่งที่เกิดขึ้น จินจิ่นหรานจับเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา
ทั้งสองคนกลิ้งไปด้านข้าง และหลิวเสี่ยวหนิงก็เห็นชัดเจนว่าจินจิ่นหรานตี เพื่อปกป้องเธอด้านหลังศีรษะของเขาชนเข้ากับเสา
“จิ่นหราน!”
หลิวเสี่ยวหนิงตกใจ แต่ก่อนที่เธอจะตอบสนอง เธอได้ยินเสียงเสียดสีของล้อที่กระทบกับพื้น เธอมองผ่านไหล่ของจินจิ่นหรานและเห็นรถวิ่งเข้าหาพวกเขาอย่างบ้าคลั่ง
ใบหน้าของหลิวเสี่ยวหนิงซีด แต่จินจิ่นหรานตอบสนองทันทีและผลักเธอออกไป
“จิ่นหราน!”
