นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น ตอนที่ 573 คนๆนั้นเป็นใคร
“จริงเหรอ? หาคนๆนั้นเจอแล้วเหรอ?” หลิวเสี่ยวหนิงขึ้มมาลุกขึ้นจากเก้าอี้หลังจากได้รับข่าวจากผู้จัดการและถามอย่างจริงจัง
“คนๆนั้นเป็นใครกันคะ ฉันขอไปเจอเขาหน่อยได้ไหม?”
ถ้าไม่ใช่เพราะคนที่น่ารังเกลียดคนนี้ จินจิ่นหรานก็คงไม่ได้รับบาดเจ็บเพื่อที่จะช่วยเธออย่างนั้น หัวใจของหลิวเสี่ยวหนิงเต็มไปด้วยความโกรธ ตอนนี้รอเพียงเพื่อหาโอกาสที่เหมาะสมที่จะระบายเท่านั้น
เมื่อเห็นสิ่งนี้ ผู้จัดการก็โบกมือให้หลิวเสี่ยวหนิงนั่งลงก่อน
แล้วเธอก็พูดช้าๆ ว่า “ใจเย็นก่อน ฉันไม่รู้ว่าคนๆ นั้นเป็นใครในบริษัท แต่ถึงแม้ว่าเขาจะถูกจับได้ เท่าที่ฉันรู้ ดูเหมือนว่าจะไม่มีข่าวเกี่ยวกับบุคคลที่ร่วมมือกับเขาเลย และเรื่องนี้มันต้องมีผู้บงการอยู่เบื้องหลังแน่ๆ หากพบผู้บงการนั้นแล้ว เธอจะไปจัดการมัน ก็ไม่สายเกินไปหรอก”
“มันจะไม่สายไปยังไง?” หลิวเสี่ยวหนิงนั่งบนเก้าอี้กอดอก ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ “มันน่าเกลียดเกินไป ไม่ว่าคนจะอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้กี่คน ฉันก็จะไม่ปล่อยมันไปแน่นอน”
ในขณะนี้ มีเสียงเคาะประตูห้องรับรองเบา ๆ และผู้จัดการก็ลุกขึ้นไปเปิดประตู แล้วก็พบว่าจินจิ่นหรานกำลังยืนอยู่ที่ประตู
หลิวเสี่ยวหนิงที่แต่เดิมนั่งอยู่ในห้อง ก็เหยียดคอของเธอ เพื่อมองมาที่ประตูอย่างสงสัย แต่เมื่อเธอเห็นจินจิ่นหราน เธอก็ยิ้มสดใสทันทีและรีบวิ่งไปหาเขา
แต่ในวินาทีต่อมา หลิวเสี่ยวหนิงก็เอื้อมมือไปแตะจินจิ่นหราน
“คุณมาที่นี่ได้ยังไงกัน? อาการบาดเจ็บที่ร่างกายของคุณหายแล้วหรือ? ทำไมคุณไม่พักผ่อนให้มากๆ…”
หลังจากคุยกันอยู่พักหนึ่งจินจิ่นหรานก็หัวเราะอย่างช่วยไม่ได้เมื่อเห็นสิ่งนี้ และเขาก็เหยียดมือออกเพื่อเกาแก้มของหลิวเสี่ยวหนิง
“คุณเพิ่งถามผมเมื่อเช้า ผมก็บอกไปแล้วว่าไม่เป็นไร ไม่ต้องเป็นห่วงนะ”
“ทำไม คุณไม่อนุญาตให้ฉันเป็นห่วงคุณอย่างนั้นเหรอ? หรือคุณคิดว่าฉันเป็นคนเจื้อยแจ้ว ?
หลิวเสี่ยวหนิงอ้าปากค้าง มองไปที่จินจิ่นหรานด้วยใบหน้าที่ไม่มีความสุข จากนั้นจึงบิดตัวไปข้างหนึ่งอย่างจงใจราวกับว่าเธอโกรธเขา
เมื่อเห็นสิ่งนี้ จินจิ่นหรานก็เหยียดมือออกเพื่อโอบเอวของหลิวเสี่ยวหนิง และจิกริมฝีปากของเธอเบา ๆ
“ผมจะกล้าคิดแบบนั้นได้อย่างไรกัน ผมยังรอให้คุณเจื้อยแจ้วกับผมไปตลอดชีวิตนะ”
หลิวเสี่ยวหนิงกลอกตาและแสดงเล่ห์เหลี่ยมในตัว เธอเอื้อมมือออกไปและแตะหน้าอกของจินจิ่นหราน ดึงเขาออกจากเธอและพูดอย่างจงใจ
“ดี คุณยังคิดว่าฉันเจื้อยแจ้วอยู่สินะ”
จินจิ่นหรานตกตะลึงครู่หนึ่ง ขณะที่เขากำลังจะพูดอะไร ผู้จัดการที่ยืนอยู่ข้างๆ ทั้งสองก็ไอเสียงดัง
“ทั้งสองคนที่อยู่ด้วยกันมาเกือบสามเดือนแล้ว ช่วยดูโอกาสและเวลาที่จะแสดงออกหน่อยได้ไหม?”
สำหรับทั้งสองคนที่แสดงความรักกันนั้น ทำให้หน้าของผู้จัดการชาไปหมดแล้ว
และเมื่อก่อนหลิวเสี่ยวหนิงก็ยังคงอายเล็กน้อย แต่ตอนนี้เธอกลับมีท่าทีเฉยเมย และมองผู้จัดการด้วยท่าทางภาคภูมิใจ
เห็นได้ชัดว่ากำลังดูถูกคนโสดอย่างผู้จัดการอยู่
ผู้จัดการกัดฟันและสูดหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อสงบสติอารมณ์
เมื่อเห็นสิ่งนี้จินจิ่นหรานที่อยู่ด้านข้าง ก็เกี่ยวแก้มของหลิวเสี่ยวหนิง และหันไปหาผู้จัดการแล้วพูดว่า “ผมดูตารางงานของเสี่ยวหนิงวันนี้ ดูเหมือนว่าบ่ายนี้ไม่มีอะไรแล้วใช่ไหมครับ”
“ทำไม คุณจะพาเธอไปเดทเหรอ?” ผู้จัดการชะงักไปครู่หนึ่งแล้วพูดต่อ
“ช่างมันเถอะ” จินจิ่นหรานยิ้ม แล้วจับมือหลิวเสี่ยวหนิงและเดินออกไป “งั้นผมจะขอยืมตัวเธอไปก่อนนะ”
หลิวเสี่ยวหนิงเดินตามจินจิ่นหรานและถามด้วยความสงสัย “เราจะไปไหนกันเหรอ?”
อย่างไรก็ตามหลิวเสี่ยวหนิงไม่เคยคาดหวังว่าจินจิ่นหรานจะพูดแบบนี้ “ไปหาพ่อแม่ของเราไง”
“อะไรนะ!” หลิวเสี่ยวหนิงชะงักอยู่กับที่ ไม่สามารถแม้แต่จะก้าวต่อแม้แต่ก้าวเดียว
เธอมองไปที่จินจิ่นหรานอย่างไม่เชื่อและดูเหมือนจะสงสัยว่ามีบางอย่างผิดปกติกับหูของเธอหรือไม่
“ไป ไปพบใครนะ?” หลิวเสี่ยวหนิงถามอีกครั้งอย่างไม่แน่ใจ แต่หัวใจของเธอเต้นเร็วมาก
“พ่อกับแม่ของผม” จินจิ่นหรานยิ้มและมองหลิวเสี่ยวหนิง
หลิวเสี่ยวหนิงไม่สามารถจัดการกับการแสดงออกของเธอได้อย่างสมบูรณ์ เธอยืนอยู่ที่นั่นอย่างตะลึง และทันใดนั้นเธอก็ดูเหมือนจะจำอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ และพูดกับจินจิ่นหราน
“ทำไมคุณไม่บอกฉันเกี่ยวกับเรื่องนี้ก่อนล่วงหน้าละ ฉัน ฉัน ฉันควรจะทำอย่างไรดีนะ?”
นอกจากนี้หลิวเสี่ยวหนิงได้พบกับแม่ของจินจิ่นหรานมาก่อนหน้านี้แล้ว แต่เขากังวลอยู่เสมอว่าเขาจะทิ้งความประทับใจที่ไม่ดีนั้นไว้ให้กับแม่ของเขา
และหลิวเสี่ยวหนิงก็ไม่ได้คาดหวังว่าพวกเขาจะได้พบพ่อแม่หลังจากคบกันเพียงสามเดือน
“จินจิ่นหราน…” เสียงของหลิวเสี่ยวหนิงสั่นเล็กน้อย เธอมองลงไปที่จินจิ่นหรานที่จับมือของเธอ และพูดอย่างขุ่นเคือง “ไม่ไปได้ไหม ฉันยังไม่พร้อม?”
“เสี่ยวหนิง”
เมื่อเห็นสิ่งนี้จินจิ่นหรานก็ยื่นมือออกมาจับไหล่ของหลิวเสี่ยวหนิงและหันเธอให้เผชิญหน้ากับเขา “ทำไมคุณถึงไม่สบายใจแบบนี้ล่ะ?”
“ฉัน ฉันไม่คิดว่าพ่อแม่ของคุณจะชอบฉัน แล้วคุณก็เข้าโรงพยาบาลเพราะฉันมาก่อน ดูเหมือนว่าฉันสร้างปัญหาให้คุณ…”
หลิวเสี่ยวหนิงยอมรับว่าในขณะนี้หัวใจของเธอเต็มไปด้วยความขี้ขลาด และเธอก็ไม่กล้าเผชิญหน้ากับจินจิ่นหราน ดังนั้นเธอจึงไม่กล้าเผชิญหน้ากับพ่อแม่ของจินจิ่นหราน
“ที่รัก” จินจิ่นหรานจับแก้มของหลิวเสี่ยวหนิงและพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนผิดปกติ “คุณมองมาที่ผมสิ”
หลิวเสี่ยวหนิงกัดริมฝีปากล่างของเธอเบา ๆ มองขึ้นไปที่ดวงตาของจินจิ่นหราน จินจิ่นหรานเอื้อมมือออกไปและจับเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา และสัมผัสผมนุ่มยาวที่ด้านหลังศีรษะของเธอเบา ๆ
“ทำไมคุณถึงโทษตัวเอง เอาปัญหาทั้งหมดวางไว้ที่ตัวเองล่ะ? เห็นได้ชัดว่าเธอนั้นไร้เดียงสา และไม่ได้ทำอะไรผิดเลย”
“แต่ว่า…” หลิวเสี่ยวหนิงถูกจินจิ่นหรานขัดจังหวะก่อนที่เธอจะพูดจบ
“ไม่มีคำว่าแต่ เสี่ยวหนิง คุณเป็นคนที่ผมรัก ผมคบกับคุณเพื่อให้คุณรู้สึกอิสระ ทำในสิ่งที่คุณต้องการจะทำ ไร้กังวลและมีความสุขในทุกๆวัน ไม่ให้คุณรู้สึกไม่สบายใจ”
เสียงของจินจิ่นหรานนั้นต่ำและอ่อนโยนเหมือนน้ำที่อ่อนโยนซึ่งห่อหุ้มหัวใจของหลิวเสี่ยวหนิงทีละเล็กทีละน้อย
“คุณเป็นแบบนี้ทำให้ผมรู้สึกแย่นะ หรือว่ามีตรงไหนที่ผมทำได้ไม่ดีหรือเปล่า ที่ทำให้คุณลังเลหรือกลัวแบบนี้”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ เธอก็เอื้อมมือไปปิดริมฝีปากของจินจิ่นหรานและพูดเบา ๆ ว่า “คุณดีมาก แต่ฉัน… ยังไม่ได้คิดถึงเรื่องเหล่านั้น และยังไม่พร้อมที่จะเผชิญหน้า”
“ผมขอโทษนะ ผมรีบไปหน่อย” จินจิ่นหรานพูดเบาๆ
หลังจากพูดจบ เขาก็จูบหน้าผากหลิวเสี่ยวหนิงอย่างนุ่มนวล
“แต่วันนี้คุณยังต้องไปเจอพ่อแม่ของผมนะ”
แม้ว่าคำพูดของเขาจะมีความหมายเบื้องต้นเท่านั้น แต่พวกมันก็มีเงื่อนไขเบื้องต้นเช่นกัน
“ทำไมล่ะ?” หลิวเสี่ยวหนิงเงยหน้าขึ้นมองด้วยความสงสัย
“ฉันจะพาคุณไปงานเลี้ยงในตอนเย็น และพ่อแม่ของฉันก็น่าอยู่ที่นั่นด้วย” จินจิ่นหรานกล่าวอย่างจริงจัง
“งานเลี้ยงเหรอ?”
