นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น ตอนที่ 571 เอาแต่กินแต่ขี้เกียจสันหลังยาว
อย่างไรก็ตาม ซูฉิงเพิกเฉยต่อพวกเขาและเดินตรงไปที่ห้องครัวเพื่อดูแม่หวางที่กำลังทำอาหารอยู่และพูดเบา ๆ
“แม่หวาง มีอะไรให้กินไหมคะ?”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ แม่หวางก็หันศีรษะกลับมา และเมื่อเธอเห็นซูฉิง ใบหน้าของเธอก็มีร้อยยิ้มเล็กน้อย
“คุณหนูซู นายน้อยให้ฉันทำซุปพิเศษให้กับคุณก่อนจะออกไป และตอนนี้มันอยู่ในหม้อตรงนั้นค่ะ”
ขณะที่พูด เธอก็หยิบชามกับช้อนออกมา “คุณหนูซูไปนั่งที่โต๊ะแล้วรอสักครู่นะคะ แล้วเดี๋ยวฉันจะนำไปให้คุณคะ”
ซูฉิงโค้งมุมปากของเธอ “รบกวนด้วยนะคะ แม่หวาง”
เมื่อซูฉิงนั่งลงที่โต๊ะอาหารและรอ ฮ่อเฉียนซึ่งนั่งอยู่บนโซฟาก็ลุกขึ้นยืน
“บางคนก็เกิดมาขี้เกียจจริงๆ”
เธอบ่นในหูของซูฉิงและแม่หวางก็มาพร้อมกับซุป ดวงตาของฮ่อเฉียนเปล่งประกายด้วยความหนาวเย็น และเธอก็จงใจแตะข้อมือของแม่หวางด้วยข้อศอกของเธอ
ตามธรรมชาติ แม่หวางไม่ได้ถือชามซุปไว้แน่น และเวลานี้มันก็กระแทกลงกับพื้น ซุปทั้งหมดก็หกไปหมด
“แม่หวาง ทำไมถึงไม่ระวังเลยนะ?” ฮ่อเฉียนเหลือบมองแม่หวังด้วยความขุ่นเคือง จากนั้นก็ขยับฝีเท้าของเธอไปด้านข้างเล็กน้อย และมองลงไปเพื่อดูว่าเสื้อผ้าของเธอถูกสาดด้วยซุปหรือไม่
อย่างไรก็ตามฮ่อเฉียนรู้สึกสงสารเล็กน้อยที่เธอไม่ได้ทำซุปหกโดนหน้าของซูฉิง
การแสดงออกของแม่หวางตื่นตระหนกทันที เธอรีบแนบร่างกายส่วนล่างของเธอและไปทำความสะอาด และพูดพรึมพรำว่า
“ฉันขอโทษจริงๆ นะคะคุณหนูรอง ไม่ได้ทำหกใส่คุณใช่ไหมคะ เดี๋ยวฉันจะรีบเอามาเสิร์ฟใหม่อีกชามนะคะ”
เมื่อเห็นสิ่งนี้ ซูฉิงมองไปที่แม่หวางด้วยความกังวล และเห็นว่าเธอไม่ได้รับบาดเจ็บ เธอจึงพูดเบา ๆ ว่า “เดี๋ยวฉํนทำเองค่ะ”
ในเวลานี้ ฮ่อเฉียนที่อยู่ด้านข้างก็เอื้อมมือออกไปหยุดซูฉิง
“โอ้ พี่ซูฉิง เมื่อวานฉันขอโทษสำหรับเรื่องเมื่อวานจริงๆไปนั่งตรงนั้นเถอะ แล้วเดี๋ยวฉันจะเสิร์ฟซุปให้”
โดยไม่รอคำตอบของซูฉิง เธอเดินตรงไปที่ห้องครัว
ซูฉิงขมวดคิ้วเล็กน้อย เธอไม่รู้จริงๆ ว่าฮ่อเฉียนจะมาไม้ไหน
เห็นฮ่อเฉียนเทซุปทั้งหมดลงในหม้อ และเดินไปหาซูฉิงด้วยหม้อใบใหญ่ เธอมีรอยยิ้มบนใบหน้า แต่รอยยิ้มที่มุมปากของเธอดูไม่เข้าตาเอาซะเลย
ซูฉิงมองไปที่ฮ่อเฉียนโดยไม่ได้เปลี่ยนใบหน้าของเธอ จากนั้นฮ่อเฉียนก็เดินไปที่ใบหน้าของซูฉิงด้วยใบหน้าที่บิดเบี้ยว ทันใดนั้น ดูเหมือนมีอะไรถูกสาดไปทางซูฉิง
ซูฉิงรู้ว่าฮ่อเฉียนมีความคิดเช่นนั้น เธอจึงดึงแม่หวางออกอย่างรวดเร็ว
ในเวลาเดียวกัน เขาเหยียดเท้าออกและเตะเท้าฮ่อเฉียนอย่างดุเดือด และฮ่อเฉียนก็ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
ซูฉิงก้าวขึ้นเหยียบเท้าของเธออีกครั้ง เพื่อตอกกลับ และเห็นฮ่อเฉียนพร้อมกับชามซุปในมือของเธอ ล้มไปทางโต๊ะทันที
มีเสียงดังเกิดขึ้น และแม่ฮ่อที่กำลังดูโทรทัศน์อยู่บนโซฟา ก็ร้องออกมาด้วยความตกใจ
อย่างไรก็ตาม ฮ่อเฉียนยิ่งรูสึกอายมากขึ้นไปอีก ท้องของเธอกระแทกโต๊ะอาหาร ซุปครึ่งชามก็ราดอยู่บนร่างกายของเธอ แม้แต่ชามซุปก็ยังเลอะโดนเท้าเธอ
ฮ่อเฉียนกรีดร้องเสียงดัง น้ำตาไหลพรากทันที ร่างกายของเธอเต็มไปด้วยคราบน้ำมัน และมีผักในซุป ซึ่งดูตลกมาก
“โอ้ย เจ็บ! โอ้ย เจ็บ!” ฮ่อเฉียนกรีดร้อง
“เฉียนเฉียน!”
จากนั้นแม่ฮ่อก็ตอบสนองและเธอก็รีบวิ่งไปด้านหน้าฮ่อเฉียน อย่างไรก็ตามเมื่อเห็นรูปลักษณ์ที่เปียกโชกของฮ่อเฉียน มือที่เธอยื่นออกมาก็หดกลับเช่นกัน
เธอหันศีรษะและจ้องเขม็ง กล่าวหาเสียงดัง “ซูฉิง! นังคนสารเลว”
เมื่อพูดอย่างนั้น เธอก็ยกมือขึ้นเพื่อตบซูฉิง
อย่างไรก็ตาม ซูฉิงจะยืนนิ่งได้อย่างไรกัน เธอจึงก้าวไปด้านข้าง หลีกเลี่ยงการกระทำของแม่ฮ่อ
เพียงแต่เธอเพิกเฉยต่อแม่ฮ่อ และมองมาที่ใบหน้าของฮ่อเฉียนและพูดอย่างเย็นชา
“โอ้ น้องฮ่อเฉียนทำไมคุณถึงไม่ระวังเลยล่ะ?”
เธอกลอกตา ขยับเข้าใกล้ฮ่อเฉียนมากขึ้น และยื่นมือไปข้างหน้า “ถ้าคุณอยากดื่มซุปมาก บอกฉันมา แล้วฉันจะแบ่งให้คุณ ดังนั้นอย่าคิดมากเลยนะ”
ตอนนี้ซูฉิงยอมแล้วจริงกับความพยายามของฮ่อเฉียน เมื่อวานเธอยังแพ้ไม่พออีกเหรอ?
ฮ่อเฉียนปิดหน้าท้อง ใบหน้าของเธอดูเหี่ยวย่นทันที
เมื่อเธอได้ยินคำพูดของซูฉิง เธอก็ยิ่งโกรธมากขึ้น เธอเกือบจะเอื้อมมือออกไปหาซูฉิงและพยายามจะคว้าเธอไว้
อย่างไรก็ตามซูฉิงหลบไปข้างหลัง แต่ฮ่อเฉียนเหยียบน้ำบนพื้นและล้มลงกับพื้นอีกครั้ง
“ซูฉิง!”
อย่างไรก็ตาม แม่ฮ่อที่อยู่ด้านข้างไม่มีปฏิกิริยาอื่นใดนอกจากการกรีดร้อง และเธอก็ไม่ต้องการแม้แต่จะช่วยฮ่อเฉียนด้วยซ้ำ
คราวนี้เธอหันมามองแม่ฮ่อและพูดเบา ๆว่า
“เมื่อวานฉันบอกคุณว่าถ้าคุณไม่ยั่วโมโหฉัน ฉันจะไม่ไปหาเรื่องพวกคุณก่อน เมื่อไหร่คุณจะจำที่ฉันพูดได้สักที?”
แม่ฮ่อตะลึงกับซูฉิง เธอต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ซูฉิงกอดอกไว้และพูดอย่างใจเย็นว่า
“ถ้าคุณไม่รีบพาเขาไปโรงพยาบาล หน้าเขาอาจจะพังได้นะ”
จากนั้นแม่ฮ่อก็ตอบสนองทันที โดยชี้ไปที่แม่หวางที่อยู่ข้างๆเธอและพูดว่า “มัวมองอะไรตรงนั้น รีบไปช่วยเขาสิ!”
แม่หวางกลัวเกินกว่าจะพูดอะไร ดังนั้นเขาจึงรีบไปช่วยฮ่อเฉียน แต่ถูกมือของฮ่อเฉียนผลักออกไป
“ไปให้พ้น!”
อย่างไรก็ตาม ในเวลานี้ เสียงของท่านผู้เฒ่าฮ่อก็ดังมาจากประตู: “เกิดอะไรขึ้น? มีปัญหาอะไรกันแต่เช้า?
ในขณะนี้ ฮ่อเฉียนยืนขึ้น ปิดใบหน้าของเธอและร้องไห้ออกมาดัง ๆ
“คุณปู่! ซูฉิง นังตัวร้ายกำลังจะฆ่าฉัน เธอเทซุปใส่หน้าฉัน มันเจ็บมาก!”
ท่านผู้เฒ่าฮ่อหันศีรษะและเห็นฮ่อเฉียนยุ่งเหยิง คิ้วหนาของเขาขมวดอย่างดุเดือด
จากนั้นเขาก็หันศีรษะและเห็นซูฉิง ราวกับว่ารอใครสักคนอธิบายให้เขาฟัง
เมื่อเห็นเช่นนี้ แม่ฮ่อก็รีบพูดขึ้นก่อน
“คุณพ่อคะ ดูนี่สิคะ ซูฉิง เธอยังไม่ได้แต่งงานเข้าตระกูลฮ่อของเรา เธอก็แสดงพลังของเธอแบบนี้ ต่อไปจะเป็นขนาดไหน? เมื่อวานก็เหมือนกัน ตอนที่เธอกลับมา เธอเอาแต่ข่มเหงรังแกเฉียนเฉียน”
“ตอนนี้ก็ทำตัวเป็นพวก เอาแต่กิน แต่ขี้เกียจสันหลังยาว ตอนเช้าก็ตื่นสายมากๆ เมื่อแม่หวางเสิร์ฟซุปของเธอ แล้วเมื่อกี้ เธอก็ทำซุปหก และก็ขอให้เฉียนเฉียนเสิร์ฟซุปให้เธอใหม่ เฉียนเฉียนไม่ได้เป็นคนรับใช้ที่บ้าน แล้วทำไมเธอถึงต้องเสิร์ฟซุปให้เธอด้วยละ? ”
ในเวลานี้ แม่หวางมากับถุงน้ำแข็ง แม้ว่าแม่ฮ่อจะไม่ชอบเสื้อผ้าสกปรกของฮ่อเฉียน แต่เธอก็ทำหน้าที่เป็นแม่บ้านที่น่ารักในเวลานี้
เขาเช็ดแก้มของฮ่อเฉียนอีกครั้ง แล้ววางก้อนน้ำแข็งลงบนจุดสีแดงอันร้อนแรงของเธอ เธอกรีดร้องด้วยความทุกข์ระทม ทำให้ผู้คนคิดว่าพวกเขาคือผู้ที่ถูกรังแกจริงๆ
“เสี่ยวฉิง นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?” เมื่อได้ยินเช่นนี้ ท่านผู้เฒ่าฮ่อก็หันไปสนใจซูฉิง
