นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น ตอนที่ 574 ลูกสะใภ้ขี้เหร่ยังไงก็ต้องเจอพ่อแม่สามี
“อย่ากังวลไปเลย งานเลี้ยงนี้เป็นงานเลี้ยงของตระกูลฮ่อ คืนนี้เป็นวันเกิดของท่านผู้เฒ่าตระกูลฮ่อ และพวกเขาก็เชิญครอบครัวของผมไปด้วย พี่ใหญ่ยุ่งเกินไป พ่อของฉันจึงขอให้ฉันไป” จินจิ่นหราน อธิบาย
“ตระกูลฮ่องั้นเหรอ?” หลิวเสี่ยวหนิงตะลึงไปครู่หนึ่ง นั่นไม่ใช่…
ดูเหมือนว่าเขาจะเข้าใจสิ่งที่หลิวเสี่ยวหนิงกำลังคิด จินจิ่นหรานพยักหน้าและกล่าวว่า
“อื้ม คุณซูฉิงก็คงอยู่ที่นั่นด้วย”
“ถ้าอย่างนั้น… พวกเราต้องไปพร้อมกับพ่อแม่ของคุณเลยใช่ไหม?” หลิวเสี่ยวหนิงกระพริบตา
เมื่อได้ยินเช่นนี้ จินจิ่นหรานก็ส่ายหัว “ไม่จำเป็น ถึงเวลานั้น เราจะไปพบกันที่บ้านตระกูลฮ่อเลย คุณไม่ต้องตื่นเต้นไป”
พูดแบบนี้แล้ว น้ำเสียงของเขาก็หยุดไปครู่หนึ่ง และกล่าวเหมือนจะเย้ยหยันว่า “ยังไงซะ ไม่ช้าก็เร็ว ลูกสะใภ้ขี้เหร่ยังไงก็ต้องเจอพ่อแม่สามี ถือว่าเป็นการดูตัวก็แล้วกัน”
ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา หลิวเสี่ยวหนิงก็ตบจินจิ่นหรานที่หน้าอกด้วยความโกรธ
จินจิ่นหรานเอื้อมมือออกไปคว้ามือของหลิวเสี่ยวหนิงและจูบเบา ๆ ที่ริมฝีปาก “ผมจะรอ รอวันที่คุณพร้อม”
ดวงตาของหลิวเสี่ยวหนิงขยับเล็กน้อยและพยักหน้า
เมื่อพูดอย่างนั้น จินจิ่นหรานก็พาหลิวเสี่ยวหนิงไปเลือกชุดเดรส
ในอีกด้านหนึ่ง ซูฉิงก็กำลังเตรียมอาหารเย็นอยู่
ฮ่อหยุนเฉิงมองไปที่ซูฉิงที่ยืนอยู่หน้ากระจก เขาก้าวไปข้างหน้า โอบเอวเธอจากด้านหลัง วางคางลงบนไหล่ของเธอ และทิ้งจูบที่คอของเธอเบาๆ
อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนซูฉิงจะสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง ใบหน้าของเธอค่อนข้างแย่ เธอลูบท้องและหันไปมองที่ฮ่อหยุนเฉิง
“ทำไมช่วงนี้ฉันรู้สึกเหมือนน้ำหนักขึ้นเลยนะ?”
ฮ่อหยุนเฉิงบีบเอวเรียวๆของซูฉิง และการแสดงออกบนใบหน้าของเขา ก็ปรากฏความสงสัยเล็กน้อยอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน
“บางที…” ขณะที่ฮ่อหยุนเฉิงกล่าว สายตาที่แต่เดิมตกลงมาบนใบหน้าของซูฉิง ก็ค่อย ๆ เคลื่อนไปที่ท้องส่วนล่างของเธอ ซึ่งความหมายนั้นชัดเจนมาก
เมื่อเห็นสิ่งนี้ ซูฉิงก็บีบแขนของเขาอย่างเงียบ ๆ “มันเป็นความผิดของนายทั้งหมด อาหารที่นายปรุงมันอร่อยเกินไป มันทำให้ฉันอ้วนแล้ว”
“อย่างไรซะ เด็กก็ต้องการสารอาหารเช่นกัน” ฮ่อหยุนเฉิงยังคงล้อซูฉิงโดยไม่เปลี่ยนสีหน้าของเขา
ขณะที่ทั้งสองกำลังหยอกล้อกันอยู่ ก็มีคนมาเคาะประตู ผู้ช่วยของฮ่อหยุนเฉิงยืนอยู่ข้างนอก ถือกล่องของขวัญใบใหญ่อยู่ในมือ
ฮ่อหยุนเฉิงพยักหน้า รับกล่องของขวัญมา ซูฉิงก็มองไปอย่างสงสัย “นี่เป็นของขวัญวันเกิดที่นายเตรียมไว้สำหรับคุณปู่ฮ่อเหรอ?”
แต่เธอเพิ่งเห็นของขวัญของฮ่อหยุนเฉิงไปแล้ว
อย่างไรก็ตามฮ่อหยุนเฉิงส่ายหัว จากนนั้นก็วางกล่องไว้ข้าง ๆ เอื้อมมือออกไปกอดซูฉิงแล้ววางเธอไว้บนเตียง
“สำหรับเธอ”
“สำหรับฉัน?” ซูฉิงชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นเธอก็เปิดกล่องของขวัญภายใต้การดูของฮ่อหยุนเฉิง และพบว่ามันมีเดรสที่สวยงามมาก
“ลองสวมดู” ฮ่อหยุนเฉิงหัวเราะเบาๆ “คืนนี้ใส่มันไปงานเลี้ยงนะ”
รอยยิ้มปรากฎขึ้นบนใบหน้าของเธอ ซูฉิงนำชุดของเธอไปที่ห้องลองเพื่อเปลี่ยนมัน
ต้องบอกว่าสายตาของฮ่อหยุนเฉิงดีมาก ชุดราตรีสีแดงไวน์เข้ากับผิวของซูฉิง ชุดที่ออกแบบมาโดยเฉพาะเพื่อซูฉิง ดีไซน์แบบเผยให้เห็นเนื้อที่เอวเพิ่มความเซ็กซี่เล็กน้อย
ซูฉิงมองตัวเองในกระจกแล้วเดินออกไปและยืนต่อหน้าฮ่อหยุนเฉิง
“ดูดีไหม?” ซูฉิงเอียงศีรษะและยิ้ม
ทันทีที่เขาเห็นซูฉิง ฮ่อหยุนเฉิงก็เกิดความประหลาดใจเล็กน้อยในสายตาของเขา เขาก้าวไปข้างหน้า จ้องไปที่ซูฉิงและพูดด้วยน้ำเสียงที่ต่ำและจริงใจว่า “สวยมาก”
ก่อนงานเลี้ยงอาหารค่ำ ยังมีเวลา ซูฉิงจึงเปลี่ยนชุดก่อน ฮ่อหยุนเฉิงออกไปจัดงานเลี้ยงอาหารค่ำแล้ว เดิมทีเธอต้องการจะไปกับเขา แต่แล้วเธอก็ได้รับโทรศัพท์จากเฉินจุนเหยียน
“หาตัวผู้จัดการของสื่อคนนั้นเจอแล้ว” เฉินจุนเหยียนกล่าวตรงไปที่ประเด็นหลัก “และเขาก็สารภาพหมดแล้ว”
“ดีมาก” ซูฉิงโค้งมุมปากของเธอและความหมายลึก ๆ แวบเข้ามาในดวงตาของเธอ แต่ในขณะนี้ ซูฉิงก็เจอกับใครบางคนที่มุมบันไดพอดี
คนนั้นก็คือสวีหว่านเอ๋อร์
ซูฉิงวางสาย แต่เธอก็ไม่ต้องการที่จะออกมาทักทายเขา เมื่อเธอกำลังจะผ่านสวีหว่านเอ๋อร์ สวีหว่านเอ๋อร์ก็หยุดเธอไว้ก่อน
“ซูฉิง งานเลี้ยงอาหารค่ำกำลังจะเริ่มขึ้น ทำไมเธอยังไม่เปลี่ยนชุดอีกล่ะ?”
เมื่อเห็นชุดของซูฉิง สวีหว่านเอ๋อร์ก็อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นว่า “อย่าบอกนะว่าเธอไม่ได้เตรียมชุดไว้?”
ในขณะนี้ ซูฉิงก็กังวลเล็กน้อยเกี่ยวกับความคิดของสวีหว่านเอ๋อร์
เธอเงยหน้าขึ้นและเหลือบมองสวีหว่านเอ๋อร์และพูดอย่างเงียบ ๆ ว่า “ถ้าเธอไม่มีอะไรจะพูด ก็ไม่ต้องหาเรื่องมาพูด แบบนี้มันทำให้ดูอึดอัด”
หน้าของสวีหว่านเอ๋อร์ดูซีดทันที และรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอก็ค่อยๆหายไป เมื่อเห็นว่าซูฉิงกำลังจะออกไป เธอก็อ้าปากเพื่อหยุดเธอ
“ซูฉิง ฉันทำอะไรผิดกันแน่ ทำไมเธอถึงได้เกลียดฉันขนาดนี้?”
“เธอลองคิดดูเอาเอง บางทีถ้าเธอคิดออก เธออาจจะไม่มารบกวนฉันอีกเลยก็ได้”
ซูฉิงขี้เกียจเกินกว่าที่จะพูดเรื่องไร้สาระกับสวีหว่านเอ๋อร์ เดิมทีเธอคิดว่าสวีหว่านเอ๋อร์ยังมีกลอะไรอยู่ แต่คิดไม่ถึงเลยว่าตอนนี้ไม่ต้องพูดถึงอะไรเลย
เธอลืมตาขึ้นและเห็นคนใช้เดินผ่านมา ซูฉิงสั่ง “ไปเอากล่องสีฟ้ากับชุดของฉันในห้องของฉันไปที่ห้องเปลี่ยนชุดชั้นล่าง”
หลังจากพูดจบซูฉิงก็หันหลังกลับและออกจากสวีหว่านเอ๋อร์ไป สวีหว่านเอ๋อร์มองไปที่แผ่นหลังของซูฉิงและกำมือที่ห้อยอยู่ข้างๆเธอแน่น
เธอเกือบจะมีความคิดชั่วร้ายเกิดขึ้นอยู่ในใจ แต่ถ้าเธอเคลื่อนไหวตอนนี้ เธอก็คงจะผลักซูฉิงลงบันไดไปอย่างแน่นอน
แต่ในวินาทีต่อมา สวีหว่านเอ๋อร์ก็สงบลง เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ เธอต้องไม่ทำสิ่งเลวร้ายในเวลานี้
ทันใดนั้น เธอก็เห็นคนใช้กำลังเดินเข้าไปในห้องซูฉิง และดวงตาของเธอก็ขยับเล็กน้อย
เมื่อถึงเวลา งานเลี้ยงก็จัดขึ้นตามปกติ แขกก็ทยอยมาที่บ้านตระกูลฮ่อกัน ท่านผู้เฒ่าฮ่อนั่งที่เดิมและพูดคุยกับผู้คนที่มาอวยพรวันเกิดของเขา
หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็หันไปมองฮ่อหยุนเฉิงที่อยู่ข้างๆ เขา และเขาก็ถามอย่างนุ่มนวลว่า “แล้วเสี่ยวฉิงล่ะ ทำไมไม่เห็นเธอเลย? ทำไมถึงไม่เห็นเธอเลยล่ะ?”
ฮ่อหยุนเฉิงเหลือบมองไปทางบันได ยกเท้าขึ้นและเดินไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า เมื่อเขาเปิดประตูและเข้าไป เขาก็พบว่าซูฉิงนั่งอยู่ข้างเตียง เล่นมือถืออย่างสบายๆ โดยมีกล่องชุดเดรสอยู่ข้างๆ เธอ
“เกิดอะไรขึ้น?” ฮ่อหยุนเฉิงดูจากท่าทางของซูฉิงแล้ว ก้เดาได้คร่าวๆ ว่าต้องมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้น
ซูฉิงไม่ได้พูดอะไร เธอเพียงแค่มองฮ่อหยุนเฉิง
ฮ่อหยุนเฉิงก้าวไปข้างหน้าและเห็นว่ามีชุดเดรสอยู่ในกล่องสีน้ำเงิน แต่ชุดนั้นขาดยับเยินและไม่สามารถใส่ได้เลย
“รู้ไหมว่าเป็นใครทำ?” ดวงตาของฮ่อหยุนเฉิงหรี่ลงเล็กน้อย
ซูฉิงยืนขึ้น เหยียดแขนอย่างเกียจคร้าน และพยักหน้าเบา ๆ
“ฉันแค่ไม่คิดว่าจะสามารถจับเหยื่อได้อย่างง่ายดายแบบนี้ ทำให้ฉันเสียเวลาไปกับการตั้งค่าเกม ตอนนี้ดูเหมือนมันไม่มีประโยชน์เลย”
เมื่อเธอพูดถึงตรงนี้แล้ว การแสดงออกของซูฉิงหายไปเล็กน้อย
อย่างไรก็ตาม ในเวลานี้ งานเลี้ยงก็เริ่มต้นอย่างเป็นทางการแล้ว
