นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น ตอนที่ 601 จะกลายเป็นเข้าหญิงนิทราได้ยังไง
ทุกคนที่รีบมาถึงโรงพยาบาลและแม่ยวี๋ก็ถูกพวกพยาบาลเข็นเข้าไปในห้องไอซียู
“คุณหมอคะ แม่ของฉันเป็นยังไงบ้างคะ”
“ยวี๋น่าถามอย่างร้อนใจเป็นอย่างมาก เธอจับมือของคุณหมอแน่นไม่ยอมปล่อยเลย
“คุณผู้หญิงครับ คุณปล่อยมือก่อน คุณฉุดรั้งผมไว้หนึ่งนาที ช่วยเหลือชีวิตแม่ของคุณอาจจะช้าไปหนึ่งนาทีนะ”
คุณหมอพูดอย่างควบคุมอารมณ์ เพราะเห็นว่ายวี๋น่าท้องโต ก็ไม่สามารถที่จะผลักเธอออกได้ ทำได้เพียงใช้คำพูดบอกกับเธอ
“ขอโทษด้วยค่ะคุณหมอ ฉันร้อนใจไปหน่อย”
หลินหนานที่เข้ามาจับมือของยวี๋น่าออกแล้วกล่าวขอโทษคุณหมอไม่หยุด
ยวี๋น่ามองตามคุณหมอที่เดินเข้าไปในห้องผ่าตัดแล้ว ไฟสัญญาณสีแดงก็สว่างขึ้น เธอถึงได้นิ่งเงียบลง
พอนึกถึงภาพที่แม่ยวี๋เป็นลมล้มพับลงไป ยวี๋น่าก็รู้สึกเหมือนมีมีดมาเฉือนตรงเนื้อของตนเอง
ถ้าหาดไม่ใช่เป้นเพราะเธอ คุณแม่ก็คงไม่ต้องล้มป่วย เป็นเพราะเธอไม่ดีเอง
ยวี๋น่ามองไฟสัญญาณผ่าตัดนิ่ง นั่งนิ่งอ้าปากค้างไม่พูดไม่จ ราวกับร่างไร้วิญญาณ
หลินหนานที่เห็นท่าทางของยวี๋น่าก็รู้สึกสงสาร เขาเดินเข้าไปหาแล้วตบไหล่ยวี๋น่าเบาๆ:”น่าน่า พี่อย่าเสียใจไปเลยนะ คุณหมอกำลังผ่าตัดให้คุณป้าอยู่ คุณป้าจะต้องหายนะ”
“ฮือๆๆ”
ยวี่หน้าฟุบหน้าร้องไห้ออกมา ใบหน้าเต็มไปด้วยความร้อนใจ วินาทีต่อมายวี๋น่าก็หลับตาลูบท้อง ด้วยสีหน้าเจ็บปวด
“เจ็บ…….”
ยวี๋น่าโอบพยุงท้องพร้อมกับพึมพำไม่รู้ว่าพูดพึมพำอะไร ทำให้หลินหนานร้อนใจมาก
หลินหนานเดินเข้าไปหาอยากจะเข้าไปพยุงยวี๋น่า :”พี่อย่าร้อนใจไปนะ พี่ยังท้องอยู่ จะคิดมากไม่ได้นะ”
แต่ใครจะรู้ว่ายวี๋น่าไม่ได้ฟังเข้าหูเลย ยังคงลูบท้องไม่ขยับเลย
“เชื่อฟังนะ พี่กลับไปพักผ่อนก่อน ที่นี่เดี๋ยวเอาไว้เป็นหน้าที่ผมเอง คุณป้าออกมาฉันจะโทรหาพี่เป็นคนแรกเลย”
หลินหนานที่เห็นยวี๋น่าเป็นอย่างนี้ก็ร้อนใจ และฉุดยวี๋น่าขึ้นอย่างไม่ทันระวังว่าจะรุนแรง จนทำให้ยวี๋น่ารู้สึกเจ็บ
“นายจะทำอะไร!”
ยวี๋น่าที่ตกใจ ตะคอกหลินหนาน:”ฉันไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น แม่ของฉันยังอยู่ที่นี่ ให้ฉันกลับบ้านนายเห็นฉันเป็นตัวอะไร”
ยวี๋น่าที่พอพูดจบก็ลูบท้องตัวเองพร้อมกับร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บปวด
“เอ่อ ผมก็แค่หวังดีกับพี่นะ’
หลินหนานที่ไม่รู้จะทำยังไง มองยวี๋น่าที่เสียใจอยู่ ก็รู้สึกสงสารมาก:”พี่กลับไปก่อนเถอะนะ พี่ยังท้องอยู่นะ ถ้าหากเด็กในท้องเป็นอะไร”
“ร่างกายของฉัน ฉันรู้ดี นายไม่ต้องมายุ่ง!”
ยวี๋น่าใช้แรงที่หมดที่มีผลักหลินหนานให้ออกไปจากตน จนเธอสะดุดเกือบจะล้มไปกองกับพื้น
“ระวัง!”
หลินหนานขยับเข้าไปพยุงยวี๋น่าอีกครั้ง :”พี่ดูสิ พี่ยังจะไม่เชื่อฟังผมอีก ถ้าเกิดอะไรขึ้นมาจะทำยังไง หึม”
วันนี้ยวี๋น่ารู้สึกว่าหลินหนานน่ารำคาญมาก จับมือเขาขึ้นมาแล้วกัดไปอย่างแรง หลินหนานที่รู้สึกเจ็บจนต้องปล่อยมือ
“นายอย่าเข้ามาใกล้ฉันนะ มือนี้ของนายไปจับกับมือของผู้หญิงอื่นมา ฉันมองแล้วก็รู้สึกขยะแขยงแล้ว”
เธอมองหน้าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าด้วยสีหน้าเย็นชา ราวกับเป็นคนแปลกหน้า
คำพูดนี้ราวกับเป็นมีดที่ทิ่มแทงไปในหัวใจของหลินหนาน เขาส่ายหน้า:”ผมบอกแล้วไงว่าไม่ใช่แบบนั้น จะต้องทำยังไงนะพี่ถึงจะเชื่อผม”
“นายอย่ามาหลอกฉันเลย!”
วินาทีต่อมา ยวี๋น่าก็ไม่พูดตอบกับหลินหนานอีก ก็เห็นเพียงเม็ดเหงื่อไหลออกมาตาผิวสีขาวของเธอ เธอกัดฟันแน่นลูบท้องตัวเองไปด้วยหน้าซีดเผือด
ยวี๋น่ารู้สึกเจ็บท้องมากกว่าเดิม เจ็บจนเธอแทบจะเป็นลม ภาพตรงหน้าเริ่มจะพร่ามัวเรื่อยๆ เธอยื่นมือออกหมายจะจับเข้าที่ราวตรงหน้า แต่คิดไม่ถึงว่าจะร่วงลงไปกับพื้น
“ยวี่๋น่า!”
หลินหนานเบิกตากว้าง แล้วรีบเข้าไปอุ้มยวี๋น่าขึ้นมา ตอนนี้ยวี่น่าได้เป็นลมไปแล้ว หลินหนานที่ร้องเรียกเธอไม่หยุดแต่เธอก็ยังฟื้นขึ้นมา
“หมอครับ หมอ’
หลินหนานร้อนใจ ตะโกนเรียกให้หมอเข้ามาดู คุณหมอที่เดินไปมาอยู่แถวนั้นก็เข้ามาแล้วหามยวี๋น่าเข้าไปในห้องผ่าตัดข้างๆ
หลินหนานที่มองดูสัญญาณไฟห้องผ่าตัดสีแดงสว่างขึ้นมาทั้งสองห้องก็ร้อนใจมาก
เขาที่นั่งมือประสานกันแน่นอยู่บนเก้าอี้หน้าห้องผ่าตัด และภาวนาให้พวกเขาทั้งสองคนปลอดภัย
ไม่รู้ว่านานแค่ไหน สัญญาณห้องยวี๋น่าก็ดับลง
หลินหนานลุกจากเก้าอี้ ประตูห้องผ่าตัดก็ถูกเปิดออกมา ก็เห็นยวี๋น่านอนนิ่งอยู่บนเตียง มองเพดานนิ่งไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่
ดูท่าอารมณ์ของเธอน่าจะสงบลงแล้ว
“เป็นยังไงบ้างครับคุณหมอ”
หลังจากที่คุณหมอถอดหน้ากากอนามัยออกแล้ว ถึงได้เอ่ยตอบหลินหนาน”ช่วยเหลือคนไข้ไว้ได้ทันเวลา แต่เธอที่เป็นคนท้อง คุณจะต้องดูแลเรื่องอารมณ์ของเธอให้ดี อย่าให้อะไรมากระทบกระเทือนจิตใจของเธอ ไม่งั้นจะทำให้เกิดอาการไม่ดี อาจจะเป็นอันตรายต่อเด็กด้วย”
หลินหนานพยักหน้ารับคำ”ครับ ผมเข้าใจแล้ว ขอบคุณคุณหมอมากครับ”
ยวี๋น่าถูกเข็นเข้ามาในห้องพักคนไข้อีกห้องหนึ่ง แต่เธอก็ยังเป็นห่วงแม่ยวี๋ รั้นที่เอาแต่จะลงจากเตียงเดินไปรอที่หน้าห้องผ่าตัด ไอลีนโนเวล
หลินหนานรู้ดีว่าไม่ควรขัดใจเธอ เลยได้แต่รับปากแล้วพยุงเธอเดินออกไปทางห้องผ่าตัด
เพื่อไม่ให้เธอหนาว หลินหนาก็เลยนำผ้าห่มมาห่มให้เธอ
ระหว่างทางเดินไปยวี๋น่าไม่พูดอะไรเลย และหลินหนานที่ไม่อยากสร้างอะไรมากระทบกระเทือนจิตใจเธอ รอให้เธออารมณ์ดีก่อน ก็ไม่เข้าไปยุ่งกับเธอ ได้แต่ยืนมองยวี๋น่าอยู่ไกลๆ
ไม่รู้ว่ายวี๋น่ากำลังคิดอะไรอยู่ เอาแต่นั่งนิ่งเหม่อลอยอยู่บนเก้าอี้ สีหน้าซีดเซียว ดูเหมือนแปลกหน้าไปมาก
หลินหนานที่มองแผ่นหลังของเธอ สัมผัสได้ถึงความเศร้า
ทำไมเรื่องถึงได้กลายเป็นอย่างนี้นะ..
ในที่สุด สัญญาณไฟห้องผ่าตัดก็ดับลง
ยวี๋หน้าตาวาวขึ้น แล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้
หลินหนารีบเข้ามาพยุงเธอ กลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเธออีก
ก็เห็นพยาบาลเข็นแม่ยวี๋ออกมา ตอนนี้แม่ยวี๋นอนอยู่บนเตียงด้วยสีหน้าซีดและยังคงนอนหลับตาอยู่
“คุณหมอคะ แม่ของฉันเป็นยังไงบ้างคะ”
ยวี๋น่าถูกหลินหนานพยุงเดินไปข้างหน้า ตอนนี้เธอร้อนใจดั่งไฟเลย
สีหน้าคุณหมอเคร่งเครียด ทำให้ทั้งสองยิ่งรู้สึกร้อนรน
“คุณอย่าพึ่งร้อนใจไป แม่ของคุณช่วยไว้แล้ว แต่อาการตอนนี้ยังไม่พ้นขีดอันตราย”
พอคุณหมอพูดมาอย่างนี้ ก็กระทบกระเทือนจิตใจของยวี๋น่า
“อะไรนะ…….”
เธอยิ่งนิ่งอยู่กับที่ ไม่กล้าจะชื่อหูตัวเอง:”งั้นต่อไปจะเป็นยังไงคะ”
“อาจจะกลายเป็นเจ้าหญิงนิทรา”
ยวี๋น่าที่พอได้ยินอย่างนั้นก็สมองอื้ออึง เธอไม่อยากจะเชื่อว่าผู้หญิงที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้ตรงหน้าเธอ ที่วันนี้ยังพูดปลอบเธออยู่เลย
ทันใดนั้นขอบตาของยวี๋น่าก็ชื้นขึ้นมาด้วยน้ำตาที่ไหลอาบแก้มลงมา
“พวกเราพยายามอย่างสุดความสามารถแล้วครับ ”
คุณหมอก้มหน้าลง พอพูดจบก็เดินออกไป
“อย่าเสียใจไปเลย คุณป้าจะต้องดีขึ้น”
หลินหนานก็รู้สึกตกใจไม่แพ้กัน ดูยวี๋น่าแล้วก็น่าจะเสียใจมาก
“จะเป็นอย่างนั้นได้ยังไง จะเป็นอย่างนี้ได้ยังไง”
ตอนนี้ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความเสียใจน้ำตาไหลออกมาแต่ไม่มีเสียงร้องออกมาเลย
