นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น ตอนที่ 617 ซ่อนตัวที่ในบ้าน
“ฉันรู้ว่าช่วงสองสามวันมานี้ฉันทำไม่ถูก แต่นั่นเป็นเพราะฉันยุ่งกับงานมากเกินไป ฉันไม่ได้ตั้งใจจะละเลยท่านประธานที่รักของฉันแม้แต่น้อย”
ซูฉิงบีบหน้าของฮ่อหยุนเฉิง ลักษณะหน้าที่ละเอียดอ่อนแต่เดิมถูกถูเข้าด้วยกัน ดูไม่ได้จริงจังและน่ากลัวเหมือนปกติแล้ว
“อย่าทำอย่างนี้”
ฮ่อหยุนเฉิงจับมือของซูฉิง และยังคงดูเย็นชาอยู่ แต่ที่จริงแล้วเขาก็แอบมีความสุข
“ได้อย่างไรกัน ท่านประธานผู้ยิ่งใหญ่ได้โปรดอภัยให้ฉันด้วย คราวนี้ขอเวลาฉันหน่อยนะ”
เสียงไพเราะของซูฉิงผ่านหูของฮ่อหยุนเฉิงทำให้เขารู้สึกสบายใจ
ฮ่อหยุนเฉิงยกมือขึ้นและไอสองสามครั้ง ใบหน้าของเขายังคงเฉยเมยอยู่
ซูฉิงต้องการจะพูด แต่ในขณะนั้น ประตูสำนักงานก็ถูกเปิดออก
เธอรีบหุบปากทันที เพราะถ้าคนอื่นเห็นฉากนี้ คงจะเขินมากจริงๆ
เห็นได้ชัดว่าฮ่อหยุนเฉิงไม่พอใจเล็กน้อย แต่เนื่องจากการปรากฏตัวของคนอื่น มันไม่ดีสำหรับเขาที่จะดำเนินการเช่นนั้นต่อได้
“พี่เสี่ยวฉิง”
และแล้วคนที่เข้ามาก็คือหลิวเสี่ยวหนิง เธอวิ่งเหยาะๆ และเมื่อเธอเห็นฮ่อหยุนเฉิงร่างการของเธอก็เหยียดตรงทันที
“คุณ คุณฮ่อก็มาด้วย”
เธอกลืนน้ำลาย เธอเคยได้ยินเกี่ยวกับนิสัยของฮ่อหยุนเฉิงมาเป็นเวลานาน แต่เมื่อเธอได้เห็นเขาในวันนี้ เธอก็ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมอง
เมื่อเห็นว่าเป็นหลิวเสี่ยวหนิง หน้าของฮ่อหยุนเฉิงก็มืดลงอีกครั้ง
เป็นเพราะหลิวเสี่ยวหนิง สองสามวันนี้ซูฉิงถึงได้ทิ้งเขาไว้ตามลำพังเป็นเวลานาน
หลิวเสี่ยวหนิงรู้สึกว่าออร่าความน่ากลัวรอบๆตัวฮ่อหยุนเฉิงเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ ขาของเธอสั่นด้วยความตกใจ และดวงตาของเธอก็มองไปที่ซูฉิง โดยหวังว่าจะได้รับการช่วยเหลือจากเธอ
“เอาล่ะ อย่าโกรธเลยนะ”
ซูฉิงกำลังจะขึ้นไปเกลี้ยกล่อมเขา แต่เธอคิดไม่ถึงว่าฮ่อหยุนเฉิงจะหันหลังกลับและจากไป
เธอมองดูร่างของฮ่อหยุนเฉิงที่เดินจากไปอย่างเข้าใจยากเล็กน้อย
คิดไม่ถึงเลยว่าผู้ชายก็จะขี้หึงได้ขนาดนี้ ซูฉิงส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้
“พี่เสี่ยวฉิง คุณฮ่อเป็นอะไรไปเหรอคะ?”
หลิวเสี่ยวหนิงทำตัวไม่ถูก แต่ตอนนี้เธอรู้สึกถึงดวงตาที่ใจร้อนของฮ่อหยุนเฉิง เขาคงไม่ได้โกรธเพราะเธอเข้ามาทำลายโลกของทั้งสองคนใช่ไหม?
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หลิวเสี่ยวหนิงก็กลัวมากขึ้นไปอีก หากเธอถูกคนแบบนี้เกลียดเธอจะทำอย่างไรต่อไปในอนาคต
“ไม่เป็นไร ไม่ต้องห่วงเขาหรอก” ซูฉิงช่วยไม่ได้ แล้วมองขึ้นไปที่หลิวเสี่ยวหนิง “มีอะไรหรือเปล่า ถึงได้เข้ามาอย่างกะทันหันแบบนี้?”
“เอ่อ ตอนนี้พ่อแม่ของจิ่นหรานรู้แล้วว่าเรามาอยู่ในบริษัทและพวกเขาก็หาที่นี่เจอแล้วค่ะ”
ซูฉิงยักคิ้วขึ้น เธอไม่คิดว่าพวกเขาจะรู้ตัวเร็วขนาดนี้
“ตอนนี้ดูเหมือนว่าบริษัทจะอยู่ไม่ได้แล้วงั้นเอางี้ ให้ฉันย้ายตำแหน่งของเธอแล้วกัน”
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ซูฉิงก็ได้ดึงหลิวเสี่ยวหนิงออกจากบริษัท และหลิวเสี่ยวหนิงก็ส่งข้อความหาจินจิ่นหรานเมื่อเธอออกมา เพื่อขอให้เขามาหาเธออย่างรวดเร็ว
ซูฉิงดึงหลิวเสี่ยวหนิงขึ้นแท็กซี่ แท็กซี่ก็หยุดที่อพาร์ตเมนต์ที่เธอกับฮ่อหยุนเฉิงอาศัยอยู่
หลิวเสี่ยวหนิงมองไปที่อพาร์ตเมนต์ที่สวยงามตรงหน้าเธอและแทบจะไม่เชื่อเลย “พี่เสี่ยวฉิงนี่คือบ้านของคุณงั้นหรือ?”
“ถ้าไม่งั้นล่ะ?”
ซูฉิงตอบ แล้วพาหลิวเสี่ยวหนิงเข้ามา
“ช่วงนี้เธอต้องหลีกเลี่ยงนักข่าวและผู้ปกครองของทั้งสองฝ่าย อยู่บริษัทไม่ได้ เธอก็สามารถอยู่ที่บ้านฉันได้เพียงสองสามวันเท่านั้น”
ซูฉิงกำลังวิเคราะห์ แต่หลิวเสี่ยวหนิงไม่ฟังเลย
“เป็นไปไม่ได้ งั้นฉันก็ไม่ใช่ว่าต้องเจอคุณฮ่อบ่อยๆใช่ไหมคะ?”
ซูฉิงยิ้มและบอกเธอว่าไม่ต้องสนใจ ฮ่อหยุนเฉิงคนนั้นเดี๋ยวเธอจะจัดการกับเขาเอง
ทันใดนั้น กริ่งประตูอพาร์ตเมนต์ก็ดังขึ้น
บางทีฮ่อหยุนเฉิงอาจกลับมาแล้ว ซูฉิงไปเปิดประตู แน่นอนว่าทันทีที่เธอเปิดประตู เธอก็เห็นฮ่อหยุนเฉิงที่มีสีหน้ามืดมน
เดิมทีฮ่อหยุนเฉิงรอให้ซูฉิงไปหาเขาที่ชั้นล่างของบริษัท หลังจากที่รอเป็นเวลานาน เขาก็ยังไม่เห็นซูฉิง สุดท้าย เขาก็ได้เห็นซูฉิงพาหลิวเสี่ยวหนิงไปที่อพาร์ตเมนต์ของพวกเขา
ฮ่อหยุนเฉิงเอียงศีรษะดูและก็เห็นหลิวเสี่ยวหนิง ซึ่งยืนอยู่ข้างหลังซูฉิงอย่างเชื่อฟัง
หลิวเสี่ยวหนิงหลับตาแน่นและไม่กล้าขยับ มีเพียงความคิดเดียวในใจเธอ ฮ่อหยุนเฉิงช่างน่ากลัวเกินไป!
“เสี่ยวหนิงไม่มีที่อยู่สำหรับช่วงสองวันนี้ ฉันเลยพาเธอกลับมาด้วย นาย…”
ซูฉิงอธิบายกับฮ่อหยุนเฉิง แต่ใครจะรู้ว่าหลังจากที่ฮ่อหยุนเฉิงได้ยินเรื่องนี้ เขาก็เดินตรงเข้าไปในห้องด้วยใบหน้าที่น่ากลัว
รูม่านตาของซูฉิงหดตัว ผู้ชายคนนี้จะทำอะไรอีกนะ?
เธอเห็นฮ่อหยุนเฉิงเข้ามาในห้อง หยิบชุดที่เขาใส่ในวันธรรมดาสองสามชุด ใส่ในกระเป๋าเดินทางสำหรับการเดินทางเพื่อธุรกิจ และจากไปโดยไม่หันกลับมามอง
“เอ่อ นายจะไปไหน”
ซูฉิงต้องการหยุดฮ่อหยุนเฉิง แต่ใครจะรู้ว่าฮ่อหยุนเฉิงเดินผ่านเธอและออกจากอพาร์ตเมนต์ไป
หลิวเสี่ยวหนิงตกตะลึง เธอไม่คิดว่าจะได้เห็นฉากดังกล่าวจากประธานฮ่อผู้ที่สง่างามคนนี้เลย
“ นี่ นี่ ” หลิวเสี่ยวหนิงพูดไม่ออกอยู่พักหนึ่ง “พี่เสี่ยวฉิง คุณฮ่อหนีออกจากบ้านหรือเปล่า?”
ซูฉิงปวดหัวและไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดี
หลังจากที่ฮ่อหยุนเฉิงออกมาพร้อมกับกระเป๋าเดินทางของเขา เขาก็หาโรงแรมใกล้เคียงและพักอยู่ที่นั่น
ตั้งแต่ต้นจนจบ หน้าของเขาก็ดูไม่ค่อยดีขึ้นเลย และพนักงานเสิร์ฟที่แผนกต้อนรับก็ตัวสั่นจนไม่กล้าพูดอะไรสักคำ
หลังจากที่ฮ่อหยุนเฉิงเช็คอินพร้อมกระเป๋าเดินทางแล้ว เขาก็นั่งบนเตียงครู่หนึ่ง เมื่อกริ่งประตูดังขึ้น
เขายักคิ้ว ซูฉิงกำลังมองหาเขาหรือเปล่า?
ฮ่อหยุนเฉิงรีบเดินไปที่ประตู คนข้างนอกยังคงเคาะประตู เขาจงใจยืนที่ประตูครู่หนึ่งก่อนจะเปิดประตู
และใครจะไปรู้ว่า คนที่อยู่ตรงหน้าเขาไม่ใช่ซูฉิงอย่างที่เขาคาดหวัง แต่เป็นสวีหว่านเอ๋อร์
สีหน้าของฮ่อหยุนเฉิงหายไปในทันที “เธอมาทำอะไรที่นี่?”
สวีหว่านเอ๋อร์ได้ส่งคนมาเพื่อสังเกตการเคลื่อนไหวของฮ่อหยุนเฉิงและซูฉิงอย่างเงียบ ๆ และเมื่อเธอรู้ว่าฮ่อหยุนเฉิงออกมาพร้อมกระเป๋าเดินทางเธอก็รีบตามมาโดยไม่รอช้า
เมื่อเห็นฮ่อหยุนเฉิงอยู่คนเดียวในห้อง สวีหว่านเอ๋อร์ก็ไม่สามารถหยุดหัวเราะได้เลย
“พี่ฮ่อ อยู่คนเดียวเหรอคะ?”
สวีหว่านเอ๋อร์ขยิบตาให้ฮ่อหยุนเฉิง ใครจะรู้ว่าฮ่อหยุนเฉิงจะหันหน้าหนีในทันที
สวีหว่านเอ๋อร์ตกตะลึงอยู่พักหนึ่ง แต่ทว่าเธอน่าจะคิดได้อยู่แล้วว่าฮ่อหยุนเฉิงต้องเป็นแบบนี้ ดังนั้นเธอจึงรีบเดินเข้าไปในห้องด้วยตัวเธอเอง
ฮ่อหยุนเฉิงอาศัยอยู่ในห้องชุดประธาน ซึ่งใหญ่กว่าห้องธรรมดาอื่นๆ
สวีหว่านเอ๋อร์เฝ้าดูเขาเป็นเวลานานและในที่สุดก็หันกลับมาด้วยรอยยิ้ม “สำหรับคนอย่างพี่ฮ่อ ห้องแบบนี้ถึงจะควรค่าสำหรับคุณ”
ฮ่อหยุนเฉิงไม่พอใจและขมวดคิ้ว “แล้วเธอมาทำอะไรที่นี่?”
จากนั้นสวีหว่านเอ๋อร์ก็ก้าวไปข้างหน้าและจับมือฮ่อหยุนเฉิงอย่างนุ่มนวล ” ซูฉิงทำให้คุณโกรธ ฉันก็เลยมาที่นี่เพื่อปลอบใจพี่ฮ่อ ”
ฮ่อหยุนเฉิงรู้สึกว่าเขากะอักกะอวนอยู่ครู่หนึ่ง และเขาก็เอามือของตัวเองดึงกลับมาโดยตรง “คุณหนูสวี โปรดให้เกียรติตัวเองด้วย”
สวีหว่านเอ๋อร์จะเข้าใจเรื่องแบบนี้ได้อย่างไร เธอขยับร่างกายอย่างแรงและถูฮ่อหยุนเฉิงเป็นครั้งคราว ปากของเธอเปิดขึ้นเล็กน้อย และเธอก็หายใจออกอย่างช้าๆ ด้วยลมร้อน
ฮ่อหยุนเฉิงรู้สึกรังเกียจกับรูปร่างหน้าตาของเธอ เขาขมวดคิ้วและผลักสวีหว่านเอ๋อร์ออกไป “ไปให้พ้น”
