The king of War นิยาย บท 2264
เมื่อได้ฟังคำพูดของอู๋สงป้า อู๋จื่อจิ้งใบหน้าเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก
“นี่เป็นไปได้ยังไง?”
อู๋จื่อจิ้งไม่สามารถยอมรับความจริงข้อนี้ได้ กล่าวด้วยใบหน้าเหลือเชื่อ: “ต่อให้เป็นคุณพ่อท่าน ก็ยังไม่แน่ว่าจะลงมือสังหารเกิ่งจินฮวาได้มั้งครับ?”
“หยางเฉินอายุยังไม่ถึงสามสิบปีละมั้ง? จะเป็นไปได้ยังไงที่จะปลิดชีพผู้แข็งแกร่งแดนนภาขั้นหกชั้นยอดได้?”
“นอกเสียจาก เขาเป็นผู้แข็งแกร่งแดนนภาขั้นเจ็ด แน่นอนว่า นี่ก็เป็นไปไม่ได้เลยสักนิด”
ทอดสายตามองไปที่โลกบู๊โบราณกลาง เขาได้เป็นหนึ่งในห้าของบูโดอัจฉริยะแล้ว สิ่งที่สำคัญคือ เขาอายุมากกว่าหยางเฉินเกือบสิบปี
ไม่ต้องพูดถึงแดนนภาขั้นเจ็ด ต่อให้หยางเฉินมีพละกำลังเหมือนเขา เขายังยากที่จะยอมรับได้
อู๋สงป้ากล่าวด้วยใบหน้าหนักแน่นจริงจัง: “ก่อนหน้านี้ฉันก็เคยได้ยินว่าโลกมนุษย์มีจอมคนไร้เทียมทานท่านหนึ่ง ก่อนหน้าที่ยังไม่ได้เจอกับหยางเฉิน ฉันก็ยังไม่เชื่อเช่นกัน”
“แต่ว่าหลังจากที่เจอเขาเมื่อครู่นี้ ฉันเชื่อแล้ว”
อู๋จื่อจิ้งเอ่ยถาม: “ทำไมถึงหลังจากที่ท่านเจอเขาแล้ว ถึงได้เชื่อ?”
อู๋สงป้ากล่าว: “ตามที่ฉันรู้ คนที่ปลิดชีพเกิ่งจินฮวาคือผู้ฝึกมารท่านหนึ่ง คนของสำนักเทียนไห่ต่างก็คิดว่า เบื้องหลังของหยางเฉินมีนักบูโดที่แข็งแกร่งที่มาจากแดนมารเป็นผู้พิทักษ์ แต่ว่า ฉันกลับสัมผัสได้ถึงลมปราณวิถีมารที่คุ้นเคยกลุ่มหนึ่งจากบนตัวของหยางเฉิน”
“แน่นอนว่า จะอาศัยข้อนี้เพียงข้อเดียว ก็ไม่สามารถตัดสินได้ ว่าเป็นเขาที่ฆ่าเกิ่งจินฮวา แต่ที่ฉันมั่นใจ ก็เป็นเพราะวิชาลับเทียนหยานที่ฉันบำเพ็ญเพียร”
อู๋จื่อจิ้งแข็งทื่อไปทั้งตัว มองไปทางอู๋สงป้าด้วยความตื่นตระหนก
วิชาลับเทียนหยานเป็นสุดยอดความลับของตระกูลอู๋ มีเพียงหัวหน้าตระกูลแต่ยุคสมัยเท่านั้นถึงจะมีสิทธิ์บำเพ็ญเพียร
แม้จะเป็นอู๋จื่อจิ้ง ถึงแม้ว่าจะถูกแต่งตั้งให้เป็นเจ้าเมืองน้อยแล้วก็จริง แต่กลับยังคงไม่มีสิทธิ์ที่จะบำเพ็ญเพียร
นอกเสียจากมีวันหนึ่ง ตอนที่อู๋สงป้านำตำแหน่งเจ้าเมืองส่งมอบให้กับอู๋จื่อจิ้ง เขาถึงจะสามารถบำเพ็ญเพียรได้
และวิชาลับเทียนหยาน สามารถทำนายความลับของธรรมชาติ เพื่อล่วงรู้ภัยพิบัติของวงศ์ตระกูลล่วงหน้า
หลังจากที่บำเพ็ญเพียรวิชาลับเทียนหยาน ตอนที่วงศ์ตระกูลกำลังเผชิญหน้ากับภัยพิบัติ ก็สามารถรับรู้ได้
ภัยพิบัติยิ่งรุนแรง การรับรู้ก็ยิ่งลึก
ด้วยเหตุนี้ ตระกูลอู๋ถึงได้นั่งตำแหน่งคฤหัสถ์เจ้าเมืองเมืองไป๋หู่ได้อย่างมั่นคงมาหลายปีขนาดนี้
คิดไม่ถึงว่า อู๋สงป้าใช้วิชาลับเทียนหยานค้นหาระดับสวรรค์ มาทำนายหยางเฉิน
อู๋จื่อจิ้งรีบเอ่ยถาม: “คุณพ่อ ท่านมองเห็นอะไร ผ่านวิชาลับเทียนหยาน?”
ถึงแม้ว่าจะเดาคำตอบได้แล้ว แต่เขายังอยากจะรู้
อู๋สงป้าส่ายหน้าไปมา: “ฉันเห็นแค่เพียงเขาฆ่าผู้แข็งแกร่งแดนนภาขั้นหกชั้นยอดคนหนึ่งเท่านั้น ภาพเหตุการณ์นั้นพร่ามัวเป็นอย่างมาก ดังนั้นมองไม่ชัดเลยสักนิดว่าคนที่ถูกฆ่าคือใคร”
“แต่ว่าผู้อาวุโสรองของสำนักเทียนไห่ตายแล้ว สำนักเทียนไห่ยังรวบรวมกำลังทั้งสำนักมาไล่ตามฆ่าหยางเฉิน ดังนั้นเห็นได้ว่า ผู้แข็งแกร่งที่ถูกเขาฆ่าคนนั้น ก็คือเกิ่งจินฮวา”
อู๋จื่อจิ้งโซเซ ใบหน้าเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก
วิชาลับเทียนหยานไม่มีทางผิดพลาด ดังนั้นหมายความว่า หยางเฉินฆ่าผู้แข็งแกร่งแดนนภาขั้นหกชั้นยอดคนหนึ่งไปจริงๆ
ถึงแม้ว่าอู๋สงป้าจะมองภาพเหตุการณ์ผ่านวิชาลับเทียนหยานไม่ชัดเจน แต่ก็สามารถมั่นใจได้ข้อหนึ่ง พละกำลังของหยางเฉินน่ากลัวเป็นอย่างยิ่ง
“จื่อจิ้ง แกต้องรู้ว่า โลกใบนี้ใหญ่มาก สิ่งที่พวกเราเห็นเป็นเพียงมุมหนึ่งของภูเขาน้ำแข็ง”
อู๋สงป้ากล่าวด้วยใบหน้าที่หนักแน่นจริงจัง: “โลกทัศน์ของแกไม่สามารถจำกัดอยู่ได้แค่เพียงโลกบู๊โบราณกลางเล็กๆโลกหนึ่งเท่านั้น”
“เหนือโลกบู๊โบราณกลาง ยังมีโลกบู๊โบราณบน อายุสามสิบกว่าก็บำเพ็ญเพียรไปถึงแดนนภาขั้นหกชั้นยอด ถึงขนาดเป็นจอมคนแดนนภาขั้นเจ็ด ไม่ใช่ว่าไม่มี”
“ถึงแม้ว่าเป็นโลกบู๊โบราณบน ยังคงเป็นมุมหนึ่งของภูเขาน้ำแข็ง ที่ด้านนอกโลกบู๊โบราณ ยังมีแดนเซียนและแดนมารในตำนานอีกด้วย”
“หยางเฉินไม่เพียงพรสวรรค์ด้านบูโดแข็งแกร่ง อีกทั้งดวงชะตาของบนตัวยังเข้มข้นเป็นอย่างยิ่ง แม้จะมาถึงโลกบู๊โบราณบน เขาก็เป็นจอมคนบูโด”
“แกต้องรู้ว่า แม้ว่าเป็นจอมคนบูโดของโลกบู๊โบราณบนเหล่านั้น แม้ว่าจะอายุแดนเท่ากันกับหยางเฉิน ก็เทียบเขาไม่ติด”
“เป็นเพราะ หยางเฉินมาจากโลกมนุษย์!”
คำพูดทั้งหมดของอู๋สงป้า ทำให้อู๋จื่อจิ้งนิ่งอึ้งอยู่กับที่ไปโดยสมบูรณ์
ถูกต้องหยางเฉินยังเป็นเพียงผู้ที่มาจากโลกมนุษย์ ที่ถูกคนของโลกบู๊โบราณทั้งหมดเข้าใจว่าเป็นผืนดินบำเพ็ญเพียรไร้ประโยชน์
ในผืนดินไร้ประโยชน์ที่ชี่ทิพย์บำเพ็ญเพียรเหือดแห้งแบบนี้ หยางเฉินยังสามารถบำเพ็ญเพียรได้ถึงแดนเช่นนี้ ถ้าหากเขาได้บำเพ็ญเพียรในโลกบู๊โบราณบนที่เข้มข้นตั้งแต่เด็ก ตอนนี้เขาจะแข็งแกร่งขนาดไหน?
“คุณพ่อ ผมเข้าใจแล้ว!”
อู๋จื่อจิ้งดวงตาใสแจ๋ว กล่าวด้วยใบหน้าที่มุ่งมั่น: “ท่านวางใจ ผมไม่มีทางได้รับการโจมตีเพราะเรื่องนี้ ความแข็งแกร่งของหยางเฉิน ในทางกลับกันจะกลายเป็นแรงผลักดันให้ผมก้าวไปข้างหน้า”
“คุณพ่อ ผมตัดสินใจแล้ว วันนี้ผมจะไปบำเพ็ญเพียรที่แดนโกลาหล!”
อู๋สงป้าดวงตาเปล่งประกายทันที จ้องมองอู๋จื่อจิ้งเอ่ยถาม: “แกคิดดีแล้ว?”
อู๋จื่อจิ้งพยักหน้าด้วยใบหน้าที่จริงจัง: “แดนโกลาหลถือเป็นสถานที่ของโลกบู๊โบราณกลางกับโลกบู๊โบราณบน ที่นี่ ไม่เพียงมีผู้แข็งแกร่งของโลกบู๊โบราณกลาง ยังมีผู้แข็งแกร่งที่มาจากโลกบู๊โบราณบน ที่นี่ไม่มีวงศ์ตระกูลและสำนัก ทุกอย่างล้วนอาศัยความสามารถของตัวเอง”
“ที่นี่มีการเข่นฆ่ากันอย่างต่อเนื่อง ทุกวันจะมีผู้แข็งแกร่งตกหล่น มีเพียงสถานที่แบบนี้ ผมถึงจะสามารถเติบโตได้อย่างรวดเร็ว”
“แต่ว่าคุณพ่อท่านวางใจ ผมไม่มีทางเกิดเรื่อง ถึงอย่างไรก็มีเพียงผู้แข็งแกร่งแดนนภาขั้นหกถึงจะสามารถเข้าไปที่แดนโกลาหลได้”
“ถึงแม้ว่าผมจะมีพละกำลังเพียงแค่แดนนภาขั้นหกชั้นต้นเท่านั้น แต่ต่อให้เจอกับผู้แข็งแกร่งแดนนภาขั้นหกชั้นปลาย ก็มีวิธีการเอาชีวิตรอดได้”
“สำหรับผู้แข็งแกร่งแดนนภาขั้นหกชั้นยอด น้องมากที่จะเข้าไปที่แดนโกลาหล ต่อให้เจอเข้าจริงๆ ผมก็ไม่มีทางต่อสู้กับเขา”
เมื่อได้ยินคำพูดของอู๋จื่อจิ้ง อู๋สงป้าใบหน้าเต็มไปด้วยความชื่นชม
สำหรับไม่ว่าใครก็ตามของโลกบู๊โบราณกลาง มีเพียงก้าวเข้าสู่แดนโกลาหลที่แท้จริง ถึงจะสามารถถูกยอมรับได้
ถึงแม้ว่าอู๋จื่อจิ้งในบรรดาคนอายุน้อยของโลกบู๊โบราณกลาง จะเป็นห้าอันดับแรก แต่กลับไม่สามารถเทียบเคียงกับอันดับก่อนหน้าได้มาโดยตลอด
เนื่องจากคนที่อยู่ก่อนหน้าเขาสี่อันดับ ล้วนเคยเข้าไปบำเพ็ญเพียรที่แดนโกลาหลมาแล้ว
“ยังไม่ต้องรีบร้อน!”
หลังจากนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง อู๋สงป้าส่ายหน้าไปมา เอ่ยปากกล่าว: “รออีกสองสามวัน ถ้าหากมีโอกาส แกพาหยางเฉินไปที่แดนโกลาหลด้วยกัน”
อู๋จื่อจิ้งเอ่ยถามด้วยใบหน้าประหลาดใจ: “เขาก็ต้องไปที่แดนโกลาหล?”
อู๋สงป้ายิ้ม แต่ไม่ได้ตอบ เพียงแค่พูดว่า: “ความลับของธรรมชาติจะเปิดเผยไม่ได้!”
อู๋จื่อจิ้งไม่กล้าถามมากอีกต่อไปทันที
ถึงแม้ว่าวิชาลับเทียนหยานจะสามารถล่วงรู้ภัยพิบัติล่วงหน้าได้ มองเห็นสิ่งที่คนอื่นมองไม่เห็นบางอย่าง แต่ว่าตนเองก็ต้องทนทุกข์ทรมานกับคาถาย้อนกลับ
อู๋สงป้ายิ่งเปิดเผยมากเท่าไหร่ คาถาย้อนกลับที่ประสบก็ยิ่งรุนแรงเท่านั้น
ในเวลานี้ บนใบหน้าของอู๋สงป้าเต็มไปด้วยความซีดขาว เห็นได้ชัดว่ากำลังประสบกับคาถาย้อนกลับ
“เอาละ แกไปหาหยางเฉิน! จำไว้ ไม่ว่าเขาต้องการอะไร อยากได้อะไร พยายามทำให้เขาพึงพอใจทุกอย่าง!”
เมื่อได้ยินคำพูดของอู๋สงป้า อู๋จื่อจิ้งก็ยิ่งประหลาดใจมากกว่าเดิม เอ่ยถามด้วยความไม่มั่นใจเล็กน้อย: “ถ้าหากเขาต้องการให้ตระกูลอู๋เปิดศึกกับสำนักเทียนไห่ ผมต้องรับปากไหมครับ?”
สิ่งที่ทำให้อู๋จื่อจิ้งประหลาดใจก็คืออู๋สงป้าไม่มีความลังเลเลยสักนิด พยักหน้ากล่าว: “รับปาก!”
มุมปากของอู๋จื่อจิ้งกระตุกทีหนึ่ง ถ้าหากไม่ใช่เพราะชัดเจนในเส้นสนกลในของหยางเฉิน เขาถึงขนาดสงสัยว่าหยางเฉินเป็นลูกนอกสมรสของอู๋สงป้าใช่หรือไม่
ที่เมืองไป๋หู่ ถึงแม้ว่าตระกูลอู๋จะเป็นเจ้าของ แต่พละกำลังของสำนักเทียนไห่ กลับแข็งแกร่งกว่าตระกูลอู๋
ในเวลานี้เอง คนรับใช้คนหนึ่งวิ่งเข้ามาอย่างรีบร้อน รีบเอ่ยปากกล่าว: “ผู้นำ คนของสำนักเทียนไห่ มาแล้ว!”
