The king of War นิยาย บท 2267
เงาของอู๋สงป้ากับเซี่ยโหวซาง เหมือนกับดาวตกสองดวง พริบตาเดียวก็หายไปจากที่เดิม
“ป้าง !”
วินาทีต่อมา ออร่าที่ทรงพลังก็ปะทุขึ้น
ในสายตาของผู้คนทั้งหลายที่ตื่นตระหนก ข้างบนคฤหัสถ์เจ้าเมือง คนสองคนยืนอยู่บนอากาศ
และเมื่อเซี่ยโหวซางกับอู๋สงป้าออกหมัด ก็ระเบิดเสียงดังกัมปนาทขึ้น
เห็นเพียงแค่ตัวของเซี่ยโหวซาง คล้ายกับว่าวที่สายขาด ถูกโจมตีลอยไปไกลหลายสิบเมตรถึงจะตั้งตัวได้ เมื่อกลับมาดูอู๋สงป้า ยืนอยู่บนความว่างเปล่า ไม่ถอยหลังแม้แต่น้อย
ภาพนี้ ทำให้ทุกคนต่างก็ตกตะลึง !
เซี่ยโหวซางเป็นผู้อาวุโสใหญ่ของกองกำลังอันดับหนึ่งเมืองไป๋หู่สำนักเทียนไห่ และเป็นผู้แข็งแกร่งเบอร์สองของสำนักเทียนไห่ แต่ในตอนนี้ แค่รับหมัดเดียวของอู๋สงป้าก็ยังรับไม่ได้ ลอยไกลออกไปหลายสิบเมตร
ก่อนหน้านี้ มีข่าวลือว่า พลังที่แท้จริงของเซี่ยโหวซาง ทัดเทียมกับผู้มีอิทธิพลชั้นยอดของโลกบู๊โบราณกลาง แต่ตอนนี้ เซี่ยโหวซางถูกอู๋สงป้าโจมตีครั้งเดียวจนกระเด็น จะบอกว่าพลังที่แท้จริงของอู๋สงป้านั้นแข็งแกร่งกว่าอีกเหรอ ?
“หรือว่า อู๋สงป้าจะบรรลุถึงขั้นนั้นแล้ว ?”
“เป็นไปไม่ได้ ! ถ้าแดนของเขาถึงแดนนภาขั้นเจ็ดแล้วจริง ๆ แล้วจะทนกับสำนักเทียนไห่มาหลายปีขนาดนี้ได้ยังไง ?”
“ถึงแดนบูโดของอู๋สงป้าจะยังไม่ถึงแดนนภาขั้นเจ็ด แต่ก็ใกล้แล้ว สามารถทะลวงได้ทุกเมื่อ”
“มองไปทั้งโลกบู๊โบราณกลาง เกรงว่าจะมีแค่ประมุขโลกเท่านั้นที่ปราบอู๋สงป้าได้”
……
หยางเฉินเองก็เห็นฉากที่อู๋สงป้ากับเซี่ยโหวซางเปิดฉากต่อสู้กัน ใบหน้ามีความซาบซึ้งในบุญคุณหลายส่วน
ไม่ว่ายังไง การกระทำตอนนี้ของอู๋สงป้า ก็ถือว่าเปิดศึกกับสำนักเทียนไห่แล้ว และทั้งหมดนี้ ก็เพื่อเขา
แน่นอน เขาเองก็เข้าใจดี อู๋สงป้าเปิดฉากต่อสู้กับเซี่ยโหวซาง ไม่ใช่เขาทั้งหมด
สีหน้าอู๋จื่อจิ้งเคร่งขรึมมากขึ้น จ้องมองสองคนที่อยู่บนอากาศไม่วางตา พูดเสียงเคร่งขรึม : “เซี่ยโหวซางตายแน่ ๆ !”
หยางเฉินมองอู๋จื่อจิ้งอย่างตกใจเล็กน้อย
อู๋จื่อจิ้งพูด : “บุญคุณความแค้นของคฤหัสถ์เจ้าเมืองกับสำนักเทียนไห่มีมานานมากแล้ว ถึงจุดที่จะเปิดศึกกันมานานแล้ว พูดได้แค่ว่า คุณหยางคุณเป็นคนจุดชนวนสงครามของกองกำลังใหญ่ทั้งสอง”
“ผมรู้นิสัยของพ่อผมดี ถ้าเขาลงมือ ก็หมายความว่าเขาเตรียมพร้อมที่จะเปิดศึกแล้ว ยิ่งกว่านั้นเซี่ยโหวซางเป็นผู้อาวุโสใหญ่ของสำนักเทียนไห่ ในเมื่อเปิดศึกแล้ว พ่อผมจะปล่อยเสือเข้าป่าได้ยังไงกัน ?”
หยางเฉินตระหนักได้ในทันที
ในเมื่อต้องการจะเปิดศึก เซี่ยโหวซางมาหาถึงที่เอง อู๋สงป้าไม่มีทางที่จะออมมือให้แน่นอน
หยางเฉินกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง : “ไม่ว่ายังไง บุญคุณของเจ้าเมืองอู๋ ฉันจะไม่มีวันลืม !”
ในตอนนี้ เหนือคฤหัสถ์เจ้าเมือง
มุมปากของเซี่ยโหวซางมีเลือดไหลออกมา เขาจดจ้องอู๋สงป้าพูด : “อู๋สงป้า นายอยากจะเปิดศึกเหรอ ?”
อู๋สงป้ายิ้มเยาะ : “เซี่ยโหวซาง ความสัมพันธ์ของคฤหัสถ์เจ้าเมืองกับสำนักเทียนไห่เป็นยังไง นายก็รู้ดี”
“นายคิดจะขุ่นฉันด้วยการเปิดศึก คิดว่าฉันจะอดทนเมื่อก่อนหน้านี้เหรอ ?”
ทันใดนั้นสีหน้าของเซี่ยโหวซางก็แข็งทื่อ จนถึงตอนนี้ เขาเพิ่งจะตระหนักได้ อู๋สงป้าต้องการที่จะเปิดศึกกับสำนักเทียนไห่จริง ๆ
และในเวลานั้นเอง จู่ ๆ อู๋สงป้าก็พูดเสียงดัง : “ฉันขอประกาศ นับแต่นี้ คฤหัสถ์เจ้าเมืองจะเปิดศึกกับสำนักเทียนไห่ !”
เมื่อพูดออกไป ก็ทำให้ทั้งเมืองไป๋หู่ตกตะลึง
เสียงของเขาราวกับสายฟ้าฟาด แผดไปทุกทิศทาง ในพริบตาสั้น ๆ คนจำนวนนับไม่ถ้วนก็ได้ยิน
“อู๋สงป้า แกบ้าไปแล้ว !”
ทันใดนั้นเซี่ยโหวซางก็พูดด้วยใบหน้าตกตะลึง : “ไม่ว่าจะคฤหัสถ์เจ้าเมือง หรือสำนักเทียนไห่ก็ดี ต่างก็เป็นกองกำลังชั้นยอดของเมืองไป๋หู่ ในเมื่อเปิดศึก ก็จะต้องเจ็บกันทั้งสองฝ่าย”
“ตอนนี้ม่านพลังระหว่างโลกบู๊โบราณกลางกับโลกมนุษย์กำลังแตกสลาย ไม่นานก็จะร่วมเป็นโลกเดียวกัน สำหรับกองกำลังในระดับของพวกเรา มันเป็นโอกาสสำคัญ”
“ในสถานการณ์แบบนี้ แกกล้าเปิดศึกได้ยังไง ? หรือว่าไม่ต้องการแย่งชิงโลกมนุษย์แล้วเหรอ ?”
นัยน์ตาของอู๋สงป้าเป็นประกายด้วยความฉลาดมีวิสัยทัศน์ จ้องมองเซี่ยโหวซางพูด : “แกไม่เข้าใจ !”
ในพริบตาที่พูดจบ เขาก็พุ่งตัวไปยังเซี่ยโหวซางอีกครั้ง
ผู้แข็งแกร่งทั้งสองยืนอยู่ที่แดนโลกบู๊โบราณกลาง และเปิดฉากสงคราม !
“นายได้ยินไหม ? เมื่อกี้นี้ คฤหัสถ์เจ้าเมืองเปิดศึกกับสำนักเทียนไห่แล้ว และเจ้าเมืองอู๋ก็เริ่มสู้กับเซี่ยโหวซางผู้อาวุโสใหญ่ของสำนักเทียนไห่แล้ว”
“ผู้นำ ข่าวใหญ่ คฤหัสถ์เจ้าเมืองเปิดศึกกับสำนักเทียนไห่แล้ว”
……
เพียงครู่เดียว ข่าวของคฤหัสถ์เจ้าเมืองเปิดศึกกับสำนักเทียนไห่ ก็แพร่สะพัดไปทั่วทั้งเมืองไป๋หู่ และแพร่กระจายออกไปด้วยความรวดเร็วมาก เพียงไม่นานนัก ทั่วทั้งโลกบู๊โบราณกลาง ต่างก็รู้ข่าวนี้
เหนือคฤหัสถ์เจ้าเมือง เซี่ยโหวซางอาบเลือดไปทั้งตัว ลมปราณทั้งตัวอิดโรยจนถึงขีดสุด ใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
เมื่อครู่นี้ อู๋สงป้าระเบิดกำลังสู้รบที่ทรงพลังอย่างมาก ในไม่กี่นาทีสั้น ๆ ก็ทำให้เขายาดเจ็บอย่างมาก
ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไป เขาจะต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย
“เจ้าเมืองอู๋ ท่านอย่าใจร้อนไป หยุดตอนนี้ ทุกอย่างยังไม่สายเกินแก้”
เซี่ยโหวซางกล่าวด้วยใบหน้าหวาดกลัว : “ถึงแม้ว่าสำนักเทียนไห่กับคฤหัสถ์เจ้าเมืองจะมีบุญคุณความแค้นกันมานาน แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาเปิดศึก”
“ฉันยังคิดว่า กองกำลังใหญ่ของพวกเราสองคนคุยกันได้ ตอนนี้ม่านพลังแตกสลาย กลียุคกำลังจะมา พวกเราจะต้องร่วมมือกันถึงจะสามารถคว้าชัยชนะมาได้”
“ตามที่ฉันรู้มา กองกำลังชั้นยอดบางกลุ่ม ได้ทำการตกลงร่วมมือกันอย่างลับ ๆ รอหลังจากที่ม่านพลังแตกสลายโดยสิ้นเชิง พวกเขาก็จะแย่งชิงโลกมนุษย์อย่างรวดเร็ว”
อู๋สงป้าจ้องมองเซี่ยโหวซางอย่างเย็นชา รอจนอีกอีกฝ่ายหยุดพูด จึงได้กล่าวถามเสียงเย็น : “พูดจบแล้ว ?”
เซี่ยโหวซางชะงักไปครู่หนึ่ง ตามด้วยพยักหน้าทันที : “เจ้าเมืองอู๋ ท่านเองก็ไม่ต้องการถูกขังอยู่ที่เมืองไป๋หู่เล็ก ๆ นี่ทั้งชีวิตหรอกใช่ไหม ? ตามที่ฉันรู้ โลกมนุษย์กว้างมาก การต่อสู้เพื่อแย่งชิงตำแหน่งนั้นยิ่งใหญ่กว่าเมืองไป๋หู่มาก ถึงขนาดที่ใหญ่ยิ่งกว่าโลกบู๊โบราณกลาง”
อู๋สงป้าพูดเยียบเย็น : “ในเมื่อพูดจบแล้ว ฉันจะเป็นคนส่งนายเอง !”
พูดจบ ออร่าที่บ้าคลั่งก็ระเบิดออกมาจากร่างกายของเขา
“ปัง !”
ทั่วทั้งพื้นที่ราวกับจะแยกออกจากกัน
เซี่ยโหวซางรู้สึกว่าตัวเองถูกควบคุม ใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เขารู้ อู๋สงป้ากำลังจะฆ่าเขาแล้ว
“หนี !”
ตอนนี้เอง ในสมองของเขาก็มีความคิดอย่างหนึ่ง ราวกับไม่ลังเลแม้แต่น้อย หนีออกไปไกลภายในพริบตา
อู๋สงป้ายิ้มเยาะ : “นายจะหนีพ้นเหรอ ?”
ในวินาทีที่พูดจบ เขาก็หายไปจากที่เดิมแล้ว
“ป้าง !”
วินาทีต่อมา เสียงดังลั่นก็ดังออกมาจากความว่าเปล่า ตามด้วย เงาคนที่ราวกับกระสุนปืนใหญ่ ตกลงมาอย่างรุนแรงที่คฤหัสถ์เจ้าเมือง
เจตนาฆ่าฉายในดวงตาของอู๋สงป้า กล่าวเย็นชา : “ดวงแข็งจริง ๆ !”
พูดจบ เขาก็พุ่งไปฆ่าเซี่ยโหวซาง
ในตอนนี้ ทั่วทั้งใบหน้าเซี่ยโหวซางอาบไปด้วยเลือดสด ตามองดูเงาของอู๋สงป้าที่เข้ามาใกล้เขาอย่างรวดเร็ว เขาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง
ในเวลาเดียวกัน ทันใดนั้นร่างร่างหนึ่งก็มาขวางอยู่ข้างหน้าเขา ยกมือขึ้นต่อย โจมตีไปยังอู๋สงป้า
“ป้าง !”
ในวินาทีต่อมา กำปั้นก็ปะทะกัน ออร่าที่ราวกับจะทำลายให้พินาศย่อยยับ กระจัดกระจายไปทั่วทุกหนแห่ง
“ปัง ๆ ๆ !”
สิ่งก่อสร้างใกล้ ๆ ทั้งสอง พังทลายลงตาม ๆ กันไป
“อู๋สงป้า นายบังอาจมากไปแล้ว ให้กันที่ทำให้นายกล้า กล้าที่จะเปิดศึกกับสำนักเทียนไห่ของฉัน ?”
เสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธ ก้องกังวานไปทั่วทั้งเมืองไป๋หู่
