รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 579 อิจฉา พยาบาท
ทุกคนล้วนชื่นชมเทวิกา ตบตาประจบเอาใจครอบครัวใหญ่อ้อมๆ แม้แต่พิรัตน์ที่เทวิกาเก็บมาเลี้ยงก็ได้รับการชื่นชมจากเหล่าบรรดาญาติพี่น้อง บอกว่าพิรัตน์หน้าตาดูมีบุญวาสนา เหมือนตุ๊กตานำโชคในภาพวาดเทศกาลปีใหม่
บอกว่าเทวิกาเก็บพิรัตน์มา สะสมแต้มบุญ ต่อไปลูกคนแรกจะต้องเป็นลูกชายอย่างแน่นอน
ในสายตาทุกคน ผู้หญิงที่แต่งเข้าตระกูลเศรษฐี หน้าที่หลักคือแผ่กิ่งก้านสาขาให้ครอบครัวสามี ถึงแม้หลายคนจะบอกว่าลูกชายหรือลูกสาวก็เหมือนกัน แต่ผู้ใหญ่คิดว่าลูกคนแรกเป็นลูกชาย ก็เหมือนได้ความมั่นใจมากขึ้น
ยศพัฒน์ที่อุ้มพิรัตน์อยู่ก็เอ่ยขึ้นได้ทันเวลา “ผมกับวิกาอยากให้ลูกคนแรกเป็นลูกสาวครับ ผู้ใหญ่ตระกูลอริยชัยกุลของเราชอบลูกสาวมากที่สุด”
รุ่นเขาไม่มีเด็กผู้หญิงเลย เป็นชายล้วนทั้งนั้น ไม่รู้ว่าย่าเขาบ่นมากี่ปีแล้ว
บอกว่ามีลูกชายเยอะมาก ไม่มีใครมีปัญญาคลอดหลานสาวให้หญิงชราได้อุ้มเลยสักคน
แม้แต่หลานสาวฝั่งลูกสาวก็ไม่มี
ทุกครั้งที่หญิงชราพูดถึงหลานสาวและหลานสาวฝั่งลูกสาว เหล่าลูกชายลูกสาวของเธอก็รีบชิ่งหนีไป กลัวได้ยินคำพร่ำบ่นของหญิงชรา
เหล่าญาตินึกถึงตระกูลอริยชัยกุลที่เหมือนวัด รุ่นของพัฒน์มีพี่ชายน้องชายสิบคน ไม่มีเด็กผู้หญิงเลยสักคน
คุณนายคนนั้นที่เทวิกาต้องเรียกว่าพี่สะใภ้ยิ้มแล้วพูดขึ้น “มีลูกชายมีลูกสาวยิ่งดี ไม่แน่ต่อไปเทวิกาอาจจะมีแฝดชายหญิงก็ได้นะ”
ลูกที่ญาณินคลอดคือแฝดชายหญิง เทวิกาคือลูกสาวแท้ๆ ของเธอ ต่อไปโอกาสในการคลอดแฝดมีสูงมาก
เทวิกายิ้มแล้วพูดขึ้น “ขอบคุณสำหรับคำอวยพรของพี่สะใภ้ค่ะ ในอนาคตถ้าฉันมีลูกแฝดชายหญิง จะมอบอั่งเปาซองใหญ่ให้กับพี่สะใภ้อย่างแน่นอน”
พี่สะใภ้ยิ้มสุขใจแล้วพูดขึ้น “งั้นฉันจะรออั่งเปาซองใหญ่จากเธอนะ”
คำพูดพี่สะใภ้ทำให้เหล่าผู้ใหญ่ตระกูลสาระทาชื่นชอบ ทุกคนหัวเราะกัน คุยกันชื่นมื่นยิ่งขึ้น
สมาชิกในครอบครัวลำดับสองลำดับสามมองอยู่ ภายนอกยิ้มตาม แต่ภายในใจกำลังคิดอะไรอยู่ก็ไม่รู้
ในขณะที่ทุกคนในตระกูลสาระทากำลังยุ่ง ข้างกายคุณหญิงสามกลับไม่เห็นชลผู้เป็นสามีเธอ
มีคนถามถึงชล คุณหญิงสามทำได้แค่พูดปด บอกว่าเขาออกไปซื้อของ
ในความเป็นจริง เธอไม่เจอชลมาหลายวันแล้ว
ไอ้ผู้ชายบัดซบนั่น เอาแต่ขลุกตัวอยู่กับพลอยไพลินทั้งวัน ทั้งคู่อยู่ร่วมกันอย่างโจ่งแจ้ง เพื่ออยู่กับพลอยไพลิน ชลถึงขนาดไปบริษัทน้อยครั้งมาก
คุณหญิงสามกลัวว่าเหล่าญาติเอาแต่ถามขึ้นชล จึงไปซ่อนตัวที่มุม พยายามอย่างมากไม่อยากให้เหล่าญาติพบเห็นเธอ
“แม่”
ขณะที่เจนสันเจอแม่ตรงมุมห้อง เขากระซิบเรียก พูดขึ้นเสียงเบา “แม่ ทำไมแม่มาซ่อนตรงนี้ แขกเยอะขึ้นเรื่อยๆ ป้าใหญ่กับป้ารองยุ่งกันมาก คุณย่าตามให้แม่ไปช่วยดูแลแขกน่ะครับ”
“พ่อผมล่ะ? วันแบบนี้ เขาก็ไม่กลับมาเหรอ?”
เจนสันกัดฟันกรอดถามประโยคนี้
คฤหาสน์ตระกูลสาระทาไม่ค่อยจัดงานเลี้ยงบ่อยนัก ยังไงแล้วก็เป็นครอบครัวผู้นำโอเอ กรุ๊ป โดยปกติมีแขกมาเยี่ยมเยียน ก็ไม่สามารถเข้ามาได้
จัดงานเลี้ยงเป็นครั้งคราว ไม่ใช่เพียงหาได้ยากสำหรับแขก แม้แต่สมาชิกในตระกูลสาระทาก็รู้สึกว่าเป็นวันดีๆ ที่หาได้ยาก แขกที่เชิญมาก็เป็นผู้มีชื่อเสียงมีหน้ามีตาในแวดวงต่างๆทั้งนั้น เข้าร่วมงานเลี้ยงเผยใบหน้า ก็ได้รับผลประโยชน์ไม่น้อย
ฉะนั้นสมาชิกในตระกูลสาระทาจึงให้ความสำคัญกับงานเลี้ยงแบบนี้มากเป็นพิเศษ
“ตอนนี้พ่อของลูกหน้าตาเป็นยังไง แม่ก็จำไม่ได้แล้ว”
คุณหญิงสามพูดด้วยความโมโหอยู่ตลอด
ใกล้ชราแล้ว ถึงได้รู้ว่าสามีทรยศเธอมานาน แอบมีชู้อยู่ข้างนอก พอกลับมาก็แสดงท่าทางรักลึกซึ้ง เธอโดนหลอกทั้งนั้น
หากไม่เกิดเรื่องพลอยไพลินขึ้น คุณหญิงสามก็ไม่รู้เลยว่าความเจ้าชู้ของไอ้หมอนี่ ทำให้หญิงชู้ตั้งครรภ์ด้วย
ในจดหมายนิรนามที่เธอได้รับ หญิงชู้ของชลทุกคน หากอยู่ในเมืองซูเพร่า เธอจัดการทั้งหมดภายในสองสามวันนี้
นอกจากพลอยไพลิน
แล้วก็หญิงชู้ตั้งครรภ์ที่ซ่อนตัวในเมือง C เธอยังไม่มีเวลาไปจัดการเลย
หลังจากงานเลี้ยงเสร็จสิ้น เธอจะบินไปที่เมือง C เพื่อสั่งสอนหญิงชู้หน้าไม่อายคนนั้น แล้วทำให้อีกฝ่ายแท้งลูก
เธอไม่อนุญาตให้ชลมีลูกนอกสมรส แม้แต่เด็กคนนั้นในท้องพลอยไพลิน เธอก็จะหาวิธีกำจัดทิ้ง นอกจากนี้เธออยากทำหมันชลด้วย ให้เขาไม่สามารถทำผู้หญิงข้างนอกท้องได้อีก แบบนี้ลูกชายลูกสาวของชลก็จะมีแค่ลูกสามคนที่เธอคลอดออกมา
ถึงแม้ช่วงนี้เธอจะโดนบังคับให้หย่า ชลจะแต่งงานกับพลอยไพลินเข้าบ้าน ตราบใดที่ชลมีลูกไม่ได้อีก ทรัพย์สินในบ้านเขาก็จะเป็นของลูกชายลูกสาวสามคนที่เธอคลอดทั้งหมด
“ผมโทรหาพ่อ เขาไม่รับสายผมเลย”
เจนสันรู้ทุกการกระทำของพ่อ รู้สึกโกรธแค้นอยู่ตลอด เห็นแม่หน้าซีดเผือดขึ้นทุกวัน เขาไปนั่งข้างๆ แม่ โอบไหล่แม่แล้วปลอบโยนเสียงเบา “แม่ครับ แม่ยังมีพวกเราสามพี่น้องนะ เพื่อพวกเรา แม่ก็ต้องฮึกเหิมด้วย วันนี้อย่าเพิ่งไปสนเลยว่าพ่อจะเป็นยังไง”
“ไม่ว่าพ่อผมจะเจ้าชู้อยู่ข้างนอกมากแค่ไหน แต่ภรรยาของเขาก็มีแค่แม่ ในงานเลี้ยงตระกูล ก็มีแค่แม่ที่สามารถอยู่เคียงข้างเขาได้ พวกหมาแมวข้างนอกได้แต่หลบซ่อน”
“เจน……”
คุณหญิงสามตาแดงแล้ว เธอเช็ดน้ำตาอย่างรวดเร็ว ไม่ให้ตัวเองร้องไห้เปล่งเสียง เธอสะอึกสะอื้นพูดกับลูกชายคนโตว่า “แม่จะฮึกเหิมเพื่อพวกลูกสามคน ลูกไม่ต้องเป็นห่วงแม่นะ แม่ไม่ใช่คนที่โค่นล้มง่ายๆ แบบนั้น”
ในดวงตาเธอมีความเคียดแค้น “ที่แม่เดินมาถึงวันนี้ได้ ก็ไม่ได้พึ่งชลสักหน่อย”
ทันใดนั้นเธอก็พูดขึ้นอีกครั้ง “เจน วันนี้ลูกอยู่ข้างๆ ประยสย์นะ ยังไงเขาก็เป็นคุณชาย มีสถานะชัดเจน ลูกอยู่กับเขา คนอื่นๆ จะได้สังเกตเห็นมากขึ้น อย่าให้จิรัตน์ของบ้านสองได้ประโยชน์ไปหมด”
“แม่ ผมจะทำครับ”
ที่จริงเจนสันอยากอยู่ข้างๆ เทวิกามากกว่า แบบนั้นจะได้มีโอกาสพูดคุยกับกัญณิศามากขึ้น
น่าเสียดายที่ลูกพี่ลูกน้องอย่างเทวิกากับเขามีความสัมพันธ์แบบแค่เจอหน้ากันเท่านั้น ยศพัฒน์ไม่เคยอยู่ห่าง เขาก็ไม่กล้าทำอะไรโจ่งแจ้งเกินไป
เจนสันถูกใจกัญณิศา
ครั้งแรกที่ได้พบเจอกัญณิศา เขาหลงใหลในความสวยเพริศพริ้งของกัญณิศา
โตจนป่านนี้ สาวสวยที่เขาเคยเห็นไม่เต็มร้อยก็เก้าสิบเก้า แต่ยังไม่เคยเจอสาวสวยแบบกัญณิศามาก่อนเลย
เธอไม่ใช่แค่สวยเหมือนเทพธิดา แต่ยังอ่อนโยนดุจน้ำ ทำให้เขาเห็นแล้วอยากปกป้องไว้ในอ้อมกอดอย่างระมัดระวัง
ความอ่อนแอของกัญณิศากระตุ้นผู้ชายเกิดความปรารถนาอยากปกป้องได้ง่าย อ่อ ยกเว้นประยสย์ เขาเป็นคนไม่โรแมนติก ไม่รู้จักเห็นคุณค่าความงดงามของสาวสวย
“ลินน์ล่ะ?”
คุณหญิงสามถามไปหนึ่งประโยค
“ธนภรณ์อยู่กับเธอ คุณย่าบอกว่าคนเยอะเกิน สั่งให้ลินน์อย่าเดินเพ่นพ่าน เลยเรียกธนภรณ์คอยดูเธอ”
คุณหญิงสามขมวดคิ้ว มองไปยังเทวิกาที่มีวิวทิวทัศน์งดงามอยู่ไกลๆ แล้วพูดด้วยความอิจฉา “ทั้งหมดเป็นเพราะหลานสาวเธอ เธอลำเอียง ปฏิบัติไม่เท่ากัน!”
เจนสันเงียบไป ก่อนจะพูดขึ้น “แม่ ระวังคำพูดหน่อย”
ตอนนี้พวกเขาอยู่ในเขตควบคุมของลุงใหญ่
อย่าพูดอะไรซี้ซั้วจะดีที่สุด
คุณหญิงสามก็บ่นมาอีกประโยค ก็ไม่พูดอีกแล้ว แต่กำชับลูกชายคนโตว่า “ถ้าพ่อของลูกกลับมา ไม่ว่าลูกจะใช้วิธีไหนก็ตาม ต้องทำให้พ่อเมาซะ แล้วเอาไว้ในบ้าน”
