เจ้าชายปีศาจไปสถานศึกษา – ตอนที่ 1

เจ้าชายปีศาจไปสถานศึกษา

The Demon Prince goes to the Academy

ตอนที่ 1

มีคำกล่าวว่า ถ้าคุณก่ออาชญากรรม คุณจะต้องถูกลงโทษอย่างแน่นอน เป็นคำกล่าวที่แทบจะไม่มีวันเป็นจริง

มีคำกล่าวอีกว่า

ถ้าคุณตกนรก คุณจะต้องชดใช้ความผิดทั้งหมดของคุณ ไม่ว่าจะเล็กน้อยแค่ไหนก็ตาม และแน่นอน ฉันก็ไม่เห็นด้วยกับคำกล่าวนั้นเหมือนกัน

นี่ไม่ใช่คำกล่าวจริง ๆ แต่มันเป็นสิ่งที่ฉันประสบด้วยตัวเองมากกว่า

หากสถานการณ์นั้นเข้าใจยากเกินไป กระบวนการคิดของคนๆ หนึ่งจะเปลี่ยนไปค่อนข้างง่าย

ในที่สำนักงานแห่งหนึ่ง ฉันถูกบังคับให้ต้องเลือกโดยผู้หญิงหน้าบูดบึ้งที่สวมชุดสูท

มันค่อนข้างซับซ้อน ดังนั้นเรามาทำให้มันง่ายกันเถอะ

ใส่เพียงแค่

สิ่งที่เรียกว่านรกมีอยู่จริง และฉันคิดว่าฉันตายไปแล้ว

สาเหตุการตายของฉันก็ค่อนข้างง่ายเช่นกัน

มันคือ ‘สภาวะหัวใจวายเฉียบพลันเนื่องจากความดันโลหิตสูง ซึ่งทำให้หัวใจหยุดเต้น’

ที่จู่ๆ ความดันโลหิตของฉันก็พุ่งขึ้นแบบนี้ เพราะฉันกำลังอ่านความคิดเห็นที่มุ่งร้าย นั่นคือสิ่งที่ฉันได้ถูกบอกมา

ความดันโลหิตของฉันสูงขึ้นเพราะความคิดเห็นที่แย่? ตายเพราะเหตุนั้น? เอาจริงดิ

สายตาของฉันเริ่มเหม่อมองไปเล็กน้อย

นั่นน่าจะเป็นความทรงจำสุดท้ายของฉัน?

“กรุณาลงนามโดยด่วน”

เธอขว้างแบบฟอร์มต่อหน้าฉัน มีบางสิ่งเขียนอยู่บนนั้น โดยเว้นช่องว่างไว้สำหรับลายเซ็นของฉันด้านล่าง

“……ฉันตายแล้วเหรอ? ฉัน ฉันแค่เห็นความคิดเห็นที่รุนแรงทำให้ความดันโลหิตของฉันสูงขึ้นและจากนั้นฉันก็ตาย? คนเราจะตายแบบนี้ก็ได้เหรอ?”

“คนเราต้องตายด้วยสาเหตุใหญ่ๆ เสมอไปด้วยรึไง? มีคนจำนวนมากที่เสียชีวิตเพียงแค่ลื่นไถลบนถนนที่เป็นน้ำแข็ง เอาล่ะ รีบตัดสินใจตอนนี้เลย”

แม้ว่าฉันจะไม่อยากเชื่อ แต่ฉันก็ไม่มีทางเลือกในเรื่องนั้น

………ยังไงก็ตาม ตอนนี้ฉันอยู่ในนรก

มันขึ้นอยู่กับตัวฉันเองว่าจะยอมรับข้อเสนอหรือตกลงไปทันที

ฉันแค่ต้องเซ็น

ฉันถูกบังคับให้เลือกสิ่งที่ฉันไม่เคยคิดว่าจะต้องทำ

มีบางบรรทัดที่เขียนในแบบฟอร์มนี้ซึ่งฉันค่อนข้างคุ้นเคย

[เมืองแห่งความตาย]

[เอาชีวิตรอดในโลกที่ล่มสลาย]

[ฮันเตอร์กลายเป็นผู้จัดการ]

[การกลับมาของขยะ]

[ถึงแม้ว่าเกมจะกลายเป็นความจริง แต่ฉันเป็นแค่ภารโรง]

[ราชาปีศาจตายแล้ว]

นี่คือชื่อนิยายทั้งหมดที่ฉันเขียน

ข้อกล่าวหาของฉันคือ ‘เป็นผู้กระทำผิดซ้ำซาก’ และ ‘ทำลายความหวัง’

และฉันจะถูกส่งไปยังโลกของหนึ่งในนิยายที่ฉันเขียน

“งั้นฉันจะถูกส่งเข้าไปในนิยายของฉันใช่มั้ย”

“ใช่. คุณจะได้ตัวละครหรือนิยายเรื่องใดขึ้นอยู่กับดวง”

ให้ตายเถอะ

รู้งี้ฉันน่าจะเขียนนิยายที่สงบสุขมากกว่านี้

* * *

นี่คือคำอธิบายที่ฉันได้รับจากคนๆ นี้ ซึ่งฉันคิดว่าเป็นยมทูตหรือลูกจ้างของนรก

แต่ละคนทำบาป

ยกเว้นกรณีที่หายากมาก ไม่มีใครถูกส่งไปสวรรค์ในทันที นั่นเป็นเหตุผลที่ทุกคนต้องผ่านกระบวนการชดใช้บาปเล็กน้อยที่สั่งสมมาตลอดชีวิต

นอกจากนี้ เนื่องจากมีบาปที่แตกต่างกันมากมาย วิธีการล้างบาปจึงแตกต่างกันไปในแต่ละบุคคล

ฉันเป็นนักเขียนนิยาย

นักเขียนนิยายเว็บที่ได้จบลงด้วยการเขียนนิยายที่ใคร ๆ ก็สามารถบอกได้ว่าเป็นเกรดสองหรือสาม

บาปที่ใหญ่ที่สุดของฉันคือการทิ้งงานเขียนมากมายไว้เบื้องหลังในฐานะนักเขียนเชิงพาณิชย์

ฉันบอกนักอ่านเรื่องของฉันอย่างดีว่าบาปของนักเขียนคือปล่อยให้เรื่องไม่จบ แต่ฉันก็ทิ้งงานค้างเอาไว้ก่อนที่เปิดบัญชีย่อยเพื่อเผยแพร่ผลงานอื่นๆ

“พูดตามตรง บาปที่ทำโดยบุคคลมักจะเป็นบาปเล็กน้อยเท่านั้น แต่ถ้าบาปเล็กๆ น้อยๆ เหล่านี้สะสมมากขึ้น คุณไม่คิดว่าขนาดของบาปมันจะเพิ่มขึ้นบ้างหรือ?”

“อา ก็ใช่….”

มันถูกตัดสินด้วยตรรกะคณิตง่ายๆแบบนั้นเลย? มันจะไม่เป็นไรจริงๆเหรอ?

พูดตามตรง แค่ฟังเสียงของเธอก็ทำให้ฉันสั่นไปถึงสันหลังแล้ว

เสียงอันขมขื่นที่ออกมาจากปากของยมทูตดูเหมือนจะแทงทะลุหัวใจของฉันโดยตรง นี่เป็นระดับที่แตกต่างอย่างสิ้นเชิงจากความขมขื่นทั่วไป

จะทำยังไวถ้าความดันโลหิตของฉันดันเพิ่มขึ้นอีกครั้ง จะเกิดอะไรขึ้นถ้าฉันตายอีกครั้งหลังจากที่ฉันตายไปแล้ว?

บาปของฉันเป็นเพียงบาปเล็กน้อยที่สะสมมาตลอดชีวิตของฉัน

อย่างไรก็ตาม บทลงโทษที่ฉันต้องทนนั้นถูกส่งไปเป็นตัวละครแบบสุ่มของนิยายที่ฉันเขียนและมีชีวิตรอดจนถึง ‘จุดจบ’

ถ้าฉันทำได้ ฉันจะถูกส่งไปสวรรค์

เห็นได้ชัดว่ามีคนจำนวนมากที่ถูกส่งตรงไปยังนรกเลย ของฉันยังดีกว่า นั่นคือวิธีที่ยมทูตพยายามปลอบใจฉัน แม้ว่านั่นจะไม่ได้ช่วยเลย

“ในเมื่อมันเป็นนิยายที่คุณเขียน ไม่ใช่ว่าคุณจะรู้ทุกอย่างในเรื่องเลยเหรอ และจะเกิดอะไรขึ้นในนั้น? แบบนี้เรียกว่าการลงโทษไม่ได้ด้วยซ้ำ? อันที่จริง ไม่ใช่ว่ามันง่ายสำหรับคุณไปหน่อยเหรอ?”

ยมทูตไม่แม้แต่จะมองมาที่ฉันขณะที่เธอพูดเรื่องนี้อย่างไม่ใส่ใจ

“ไม่ มันขึ้นอยู่กับนิยาย….”

“ทำไม?”

“คือ ฉัน เอ่อ……ฉันเขียนแต่นิยายที่คนตายกันเยอะ……”

“งั้นก็ยินดีด้วย ให้คิดว่ามันเป็นการลงโทษเล็กน้อยสำหรับความไร้เมตตาของคุณ ดูเหมือนว่าคุณไม่เข้าใจคุณค่าของชีวิตเลย”

ไอเวรเอ้ย มันไม่ใช่ว่าฉันไปฆ่าใครในความเป็นจริงสักหน่อย ใช่มั้ย! มันเป็นแค่นิยาย!

ไม่, ถ้าฉันรู้ว่าวันหนึ่งฉันต้องอยู่ในโลกที่ฉันสร้างขึ้น ฉันคงเขียนอะไรบางอย่างโดยมีสวนสนุกในดินแดนแห่งความฝันเป็นฉาก ใช่มั้ยล่ะ

ฉันจะไปรู้ได้ยังไงว่าฉันถูกลงโทษเพราะเขียนเรื่องแบบนั้น แต่ใครจะเขียนนิยายโดยคำนึงถึงสิ่งนั้นตั้งแต่แรก? ใครกันที่เขียนเกี่ยวกับมือปืนระดับปรมาจารย์ในนิยายของพวกเขาแล้วไม่ได้เอาปืนให้เขา?!

ทั้งหมดนี้อยู่ในหัวของฉัน! เพียงเพราะฉันเขียนลงไปว่าฉันชกได้เร็วปานสายฟ้าแลบ ไม่ได้หมายความว่าฉันจะทำได้จริงซักหน่อย

ยิ่งไปกว่านั้น ฉันยังมีประการณ์โรคข้ออักเสบ ฉันจึงเขียนเรื่องราวมากมายเกี่ยวกับสถานการณ์หายนะที่ผู้คนจำนวนมากตาย ยิ่งไปกว่านั้น ฉันเสพติดการเขียนตอนจบแบบแย่ๆ จนมีคนพูดว่า ถ้าเรื่องของฉันจบแบบแฮปปี้ ฉันคงเป็นบ้าไปแล้ว

บางทีบาปที่แท้จริงของฉันคือการที่ฉันทำร้ายความรู้สึกผู้อ่านด้วยตอนจบที่ไม่ดีตลอดหลายปี

แล้วนิยายที่ฉันเขียนเป็นยังไง?

จะเกิดอะไรขึ้นถ้าฉันถูกส่งไปเป็นหนึ่งในนั้น?

[เมืองแห่งความตาย]

นิยายซอมบี้

ฉันค่อนข้างมั่นใจว่าฉันจะตายในวันเดียว

[เอาชีวิตรอดในโลกที่ล่มสลาย]

หลังวันสิ้นโลก

ฉันตกนรกเพราะฉันไม่สามารถแม้แต่จะอยู่รอดในโลกที่แสนสงบสุขของเราได้ รู้มั้ย? ไม่ใช่ว่าฉันเพิ่งถูกฆ่าจากความคิดเห็นที่รุนแรงเหรอ?

[ราชาปีศาจตายแล้ว]

นิยายเรื่องนี้เรทติ้งแย่ที่สุด แต่ในความคิดฉันมันดีที่สุด

เพราะนี่คือนิยายแนวชีวิตประจำวัน(slice-of-life)

เนื่องจากฉันถูกนักอ่านวิจารณ์ว่าเขียนbad end อยู่ตลอด ฉันจึงเขียนนิยายเรื่องนี้โดยที่ไม่มีวิกฤตการณ์โลกร้ายแรงตั้งแต่ต้นจนจบ แม้ว่าจริง ๆ แล้วมันจะยังไม่จบ แต่ช่วงแรกนั้นเป็นสีกุหลาบ สดชื่นและเงียบสงบสุขมาก

นิยายเรื่องนี้บอกเล่าเรื่องราวของสิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากที่เหล่าผู้กล้าเอาชนะบอสตัวสุดท้ายในอารัมภบท

นั่นเป็นเหตุผลที่ชื่อเรื่องคือ ‘ราชาปีศาจตายแล้ว’

เรื่องราวนี้เกิดขึ้นหลังจากการตายของราชาปีศาจ

อย่างน้อยมันก็ไม่เหมือนเรื่องอื่นๆ ของฉัน ที่ต้องต่อสู้เพื่อความอยู่รอดตั้งแต่ต้นจนจบ

ฉันต้องได้เรื่องนี้ ไม่ว่ายังไงก็ตาม.

ฉันแค่ต้องได้เรื่องนี้เท่านั้น!

พูดถึงผลลัพธ์

มันได้ตามที่ฉันต้องการ

จากการสุ่มลอตเตอรี ฉันต้องกลายเป็น “ลูกชายของราชาปีศาจ” ของ [ราชาปีศาจตายแล้ว]

* * *

ลูกชายของราาปีศาจ มันไม่ใช่ตัวละครที่ปรากฎในนิยายของฉันตั้งแต่แรกด้วยซ้ำ

เธอบอกว่าฉันจะกลายเป็นตัวละครแบบสุ่ม แต่จริงๆ แล้วฉันได้บางสิ่งไม่สามารถเรียกได้ว่าเป็นตัวละครด้วยซ้ำ

ช่างเป็นคนโชคร้ายที่จมูกจะหักแม้ว่าจะล้มเอาหลังลงก็ตาม ฮึ

นั่นคือสิ่งที่เธอบอกฉัน

ไม่ใช่ว่าฉันตายเพราะโกรธเกินไปกับบางความคิดเห็นที่ทำให้ความดันโลหิตของฉันสูงขึ้นใช่มั้ย?

ขณะที่ฉันโล่งใจที่ได้นิยายที่ปลอดภัยที่สุด ฉันก็ตกอยู่ในสถานการณ์ที่แทบจะตายตั้งแต่เริ่ม!

ฉันไม่ใช่ราชาปีศาจ แต่เป็นแค่เจ้าชาย

มันจะดีกว่ามากถ้าฉันเป็นราชาปีศาจ อย่างเช่น ถ้าฉันเป็นราชาปีศาจ ฉันก็จะเป็นผู้ดำรงอยู่บนจุดสูงสุดของอาณาจักรปีศาจด้วย ดังนั้นฉันจึงสามารถอยู่เฉย ๆ ยอมจำนนหรือวิ่งหนีไปได้

แม้ว่าราชาปีศาจจะตายตั้งแต่ต้นเรื่อง แต่ก็ไม่ควรดูถูกเขา

อย่างไรก็ตาม ฉันเป็นเพียงเจ้าชายแห่งอาณาจักรปีศาจที่เพิ่งอายุ 17 ปี

วาเลียร์ จูเนียร์

อายุ : 17

สถานะ : [พละกำลัง: 3.4(F)]

[ความว่องไว 4.3(F+)]

[ความคล่องแคล่ว 5.2(D-)]

[พลังเวทย์ 9.9(C-)]

[ความแข็งแกร่ง 5.7(D-)]

เผ่าพันธุ์ : อาร์คเดมอน

ความสามารถพิเศษ : ไม่มี

ความสามารถ

[การครอบงำของปีศาจ D](เฉพาะตัวของอาร์คเดมอน)

การประเมินความสามารถที่ครอบคลุม – ปีศาจอันดับต่ำสุด

การประเมินระดับการต่อสู้ – F

แม้จะถูกนิยายเรื่องนี้หลอก แต่โชคยังดีที่ฉันยังสามารถรู้ว่าแท้จริงแล้วฉันเป็นใคร หน้าจอเหมือนกับเกมปรากฏขึ้นข้างหน้าของฉัน

ฉันไม่เคยใส่การตั้งค่านี้ลงในนิยายของฉัน ดังนั้นนี่คือสิ่งที่พวกคนที่ส่งฉันมาที่นี่ทำให้ เพราะสงสารฉันเหรอ?

ดังนั้นในแง่ของบทบาท ฉันอยู่ในสถานการณ์ที่ค่อนข้างธรรมดาที่ผู้เขียนลงเอยในนิยายของตัวเองด้วยระบบเกม

ยังไงก็ตาม ไม่ว่าเรื่องธรรมดาจะธรรมดาแค่ไหน มันไม่ใช่สถานการณ์ที่ดีเลย หากจู่ๆ มันเกิดขึ้นกับตัวเองในความเป็นจริง

ฉันไม่ได้ชื่นชมความสามารถที่สะดวกนี้แม้แต่น้อย

ญาติของราชาปีศาจควรจะมีความสามารถที่แตกต่างกันรึเปล่า?

อาร์คเดมอนเป็นสายพันธุ์ที่ค่อนข้างดี แต่โดยพื้นฐานแล้วสภาพปัจจุบันของฉันเลวร้ายในเลวร้ายที่สุดแล้วไม่ใช่รึไง?

ผู้ชายคนนี้ไม่มีความสามารถในการต่อสู้เลย

ฉันเห็นบางอย่างที่ดูเหมือนเป็นความสามารถในการสั่งการปีศาจทั้งหมด แต่รอบๆ ตัวฉันมีแต่ปีศาจที่ตายแล้ว

ช่างเป็นสถานการณ์ที่เลวร้าย

มันเป็นจุดเริ่มต้นของอารัมภบท

[เควสกิจกรรม: ความหายนะ]

[รายละเอียด : ความพ่ายแพ้ของกองทัพของ ราชาปีศาจใกล้เข้ามาแล้ว แต่คุณไม่มีอำนาจที่จะทำอะไรได้ จงพยายามอย่างเต็มที่เพื่อเอาตัวรอด]

[เป้าหมาย : หลบหนีจากปราสาทของราชาปีศาจ]

[รางวัล : 100 คะแนนความสำเร็จ]

สิ่งที่ฉันทำได้คือวิ่ง

ฉันไม่ได้สนใจหน้าต่างระบบลึกลับที่ปรากฏตรงหน้าด้วยซ้ำ

-ปังปั้ง! ตู้มต้าม!

“บ้าไปแล้ว!”

ไม่มีอะไรที่ฉันทำได้เพื่อจะหยุดสงคราม

ดูเหมือนว่าราชาปีศาจและพรรคพวกของผู้กล้ากำลังต่อสู้กันอย่างดุเดือดภายในปราสาทของราชาปีศาจ

เสียงระเบิดที่รุนแรงและเสียงคำรามดังสนั่นทำให้ฉันรู้ว่าสงครามนองเลือดกำลังเกิดขึ้นจริงๆ

ข้างนอก มีเสียงตะโกน เสียงกรีดร้องและเสียงร้องของสัตว์ประหลาดขณะที่การปิดล้อมกำลังเกิดขึ้น ดูเหมือนว่าพวกเขาจะบุกทะลวงไปได้แล้ว

โถงทางเดินเรียงรายไปด้วยปีศาจที่ตายแล้ว

ฉันนึกภาพไม่ออกเลยด้วยซ้ำว่ามีคนตายต่อหน้าฉัน แต่มันแย่ยิ่งกว่าที่เห็นสัตว์ประหลาดที่เคยมีอยู่แต่ในหัวของฉันก่อนหน้านี้ตายตรงนั้น

ถึงอย่างนั้น อาจเป็นเพราะฉันรู้สึกว่าความตายมันใกล้เข้ามา ฉันจึงวิ่งต่อไป

ฉันคิดว่าฉันคงตายไปแล้วถ้าฉันหยุดอาเจียนตอนนี้

อาจมองว่าการเป็นเจ้าชายของอาณาจักรปีศาจก็ยังดีไม่ใช่หรือ?

“ให้ตายเถอะ!”

ยังไงก็ตาม การมีชื่อนั้นตอนที่อาณาจักรปีศาจกำลังล่มสลายนั้นอันตรายกว่ามาก!

ฉันอยากแทนที่ด้วยทหารมนุษย์ซักคนจริงๆ!

มั่นใจได้เลยว่าจะย้ายข้างและก้มหัวให้ใครก็ได้!

นี่เป็นผลงานแปลเรื่องแรก ถ้ามีติดขัดตรงไหนเรื่องคำแปลสามารถชี้แนะได้เลยติดต่อพูดคุยกับผู้แปลได้ที่เพจ Lemon FT ได้เลยนะครับ

เจ้าชายปีศาจไปสถานศึกษา

เจ้าชายปีศาจไปสถานศึกษา

Status: Ongoing
หลังจากที่ตายนักเขียนนิยายสุดห่วยได้ถูกส่งไปเป็นหนึ่งในตัวละครของนิยายของเขา “ให้ตายเถอะ!! ทำไมฉันถึงต้องมาเกิดเรื่องแบบนี้ด้วย!” ด้วยความโชคร้าย ตัวละครที่ได้จากการสุ่มนั้นคือเจ้าชายปีศาจ ตัวละครที่ไม่มีในเรื่อง ไม่ใช่แม้กระทั่งตัวประกอบด้วยซ้ำ

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท