โทรศัพท์ของอันรันตกลงพื้นทันที แสดงหน้าจอแชทกับป้าเฉินพอดี
เธอรู้สึกประหม่ามากจนลุกจากเตียงไปหยิบโทรศัพท์ แต่โทรศัพท์ถูกผู้ชายเตะเข้าใต้เตียง
แต่แบบนี้อันรันค่อยสบายใจ
เธอเงยหน้ามองฮัวเทียนหลัน ดูเหมือนว่าจะมีรอยยิ้มจางๆ บนใบหน้าของเขา แต่รอยยิ้มนี้ไม่ได้ไปถึงใต้ดวงตาของเขา มันเหมือนกับรอยยิ้มที่หลังจากแมวจับหนูได้ โดยรู้ว่าเขาสามารถเล่นกับคู่ต่อสู้ด้วยเสียงปรบมือ
เธอตื่นเต้นขึ้นมาทันใด ผู้ชายคนนี้จะทำอะไร?
อันรันตัดสินใจริเริ่มและบังคับให้เธอสงบสติอารมณ์ : “คุณฮัว นี่หมายความว่าอะไร?
ฮัวเทียนหลันขมวดคิ้ว พูดอย่างเย็นชา : “เธอว่าไงล่ะ? ”
ยังพูดอะไรอีก อันรันโกรธในใจ แต่เธอควบคุมน้ำเสียงไม่ได้ : “นายเป็นคนที่ทำให้ฉันอับอายและเกลียดฉันเสมอ ให้ฉันอยู่ห่างจากนายเป็นคนที่พยุงฉันขึ้นเตียงตลอดเวลา มู่เหว่ยรู้ไหมว่านายฮัวชอบเล่นเกมแบบนี้? ”
“เธอมีสิทธิ์อะไรพูดถึงมู่เหว่ย? ” ฮัวเทียนหลันระงับความโกรธในใจ ความเย็นชาในดวงตาของเขาก็ยิ่งเลวร้ายลง
“ฉัน……” คำพูดของอันรันยังไม่ทันได้พูด ฮัวเทียนหลันก็ค่อยๆโน้มตัวลงมาจนหน้าอกแข็งของเขากดทับหน้าอกนุ่ม ทำให้เธอขยับไม่ได้เลย
อันรันสูดลมหายใจ เสียงที่ตื่นเต้นที่เห็นได้ชัดสั่นระริก แต่ใบหน้าของเธอยังคงไม่มีความอ่อนแอ : “คุณฮัวแบบนี้มันไร้สาระเกินไป”
“เธอเป็นภรรยาในนามของฉัน ดังนั้นเธอควรปฏิบัติตามภาระหน้าที่ของเธอโดยธรรมชาติ! ” ฮัวเทียนหลันกล่าวอย่างเคร่งขรึมและการต่อต้านของอันรันกระตุ้นความปรารถนาของเขาที่จะพิชิต
อันรันรู้สึกเจ็บปวดในหัวใจ เธอรู้ดีว่าในนามนี้หมายถึงอะไร ในใจของฮัวเทียนหลัน เธอเป็นเพียงเครื่องมือในการระบาย
แต่ว่า มู่เหว่ยคือผู้หญิงในใจคนนั้นที่ฮัวเทียนหลันรักมากที่สุด
การกระตุ้นดังกล่าวทำให้อารมณ์สงบลงจริงๆ หลับตาลง ก็เหมือนเธอถูกสุนัขกัด เธอก็พูดเบาๆ : “คุณฮัว ดึกแล้ว มีอะไรพรุ่งนี้ค่อยคุยเถอะ”
เนื่องจากฮัวเทียนหลันทิ้งตัวลงบนเตียง และไม่รังเกียจที่จะนอนกับเธอ อันรันจะไม่ลงไปนอนบนพื้นเย็นอย่างโง่เขลา
แต่ท่าทีเฉยเมยของอันรัน ทำให้ฮัวเทียนหลันโกรธทันที
เขาบีบคางอันรันและจูบอย่างดุเดือด
เขาเป็นคนที่มีอำนาจเหนือกว่าและแข็งกร้าว ปากของอันรันก็เจ็บปวดเล็กน้อย เธอไม่สามารถช่วยได้อีกต่อไปและกัดฮัวเทียนหลันอย่างแรง
ฮัวเทียนหลันหยุดชั่วคราวและปล่อยอันรันออกมาอย่างช้าๆ นิ้วชี้ของเขาแตะที่ริมฝีปากล่างของเขาเบาๆ และเลือดสีแดงสดเปื้อนเขาทำให้เขาดูน่ากลัวราวกับแวมไพร์
อันรันปิดหน้าอกของเธอและขยับกลับอย่างรวดเร็ว ดึงระยะห่างระหว่างทั้งสอง ใบหน้าของเธอซีดเซียว : “คุณฮัว รบกวนคุณแค่พอเหมาะพอควร”
ฮัวเทียนหลันยิ้มเยาะที่มุมปากและพูดโดยไม่มีอารมณ์ใดๆบนใบหน้าของเขา : “เฮ้ ฉันรู้! ”
เมื่อพูดไปต่อหน้าอันรัน เขาก็เริ่มเปลื้องผ้าและร่างกายที่แข็งแรงและสวยงามก็ค่อยๆเผยออกมา
ใบหน้าของอันรันแดงระเรื่อ เพราะพฤติกรรมของฮัวเทียนหลันเริ่มลุกลี้ลุกลนมากขึ้น และเขาก็ดึงหมอนมากั้น ถ้าไม่เลือกทางก็จะกระโดดลงจากเตียงและหนีไป
จากนั้นวินาทีถัดมา แขนแกร่งก็จับเธอ เอาหมอนไปอย่างง่ายดาย
อันรันมองดูด้วยความหวาดกลัวที่ใบหน้าอันหล่อเหลาของฮัวเทียนหลันค่อยๆขยายขึ้นในสายตาของเธอ ขาของเธอพันกันแน่นดิ้นรนอย่างสิ้นหวัง
ท่าทีของการไม่เต็มใจที่จะตายเช่นนี้ ทำให้ฮัวเทียนหลันโกรธอย่างสิ้นเชิง ซึ่งเพียงพยายามทำให้อันรันตกใจ ใช้นิ้วแยกอันรัน ท่าทางเอว ก็กระแทกเข้าไป……
