จากนั้น ฮัวเส้าซู่ยิ้มด้วยความเจ็บปวด ลุกขึ้นจากพื้นและมองไปที่คนผมบลอนด์ทั่วห้องด้วยความสับสนเล็กน้อย
สายตาอันเฉียบคมของฮั่วเทียนหลันกวาดไปที่ฮัวเส้าซู่
ฮัวเส้าซู่ตอบสนองจากความสับสน และรีบเดินไปที่ด้านข้างของฮัาวเทียนหลันและกระซิบ : “พี่สอง มีเรื่องด่วน พี่ออกมากับฉัน”
ฮั่วเทียนหลันกลั้นความโกรธ โดยรู้ดีว่านี่คงไม่ใช่เวลาที่จะเสียอารมณ์
ยิ่งไปกว่านั้นคือน้องชายของเขาเอง เขารู้ดีกว่าใครๆ แม้ว่าเขาจะอารมณ์เสีย แต่เขาก็จะตอบกลับแบบผิวเผินและเขาจะไม่เอาจริงเอาจัง
ฮัวเทียนหลันยิ้มขอโทษให้นักธุรกิจต่างชาติ และขอให้โจวหยวนดำรงตำแหน่งประธานต่อ จากนั้นด้วยใบหน้าที่เศร้าหมองก็เดินตามฮัวเส้าซู่ออกจากห้องประชุมไป
“ว่าไง? ” น้ำเสียงที่มืดมนและเย็นชาของฮั่วเทียนหลันแตกต่างกันมาก และให้ความรู้สึกเหมือนความชอบธรรมและการทำลายล้าง
ฮัวเส้าซู่มองไปรอบๆ โดยรู้ว่าเหตุการณ์นี้ไม่ใช่ความลับ และรีบพูดว่า : “พี่ชาย พี่เกิดภัยพิบัติครั้งใหญ่แล้ว! ”
ท่าทางของฮั่วเทียนหลันหยุดนิ่ง ไม่ใช่ว่าเขากลัวฮัวเส้าซู้
แต่ ทำไมเขาคิดไม่ถึง ว่าจะถูกน้องชายของเขาเรียกออกมา ให้พูดเรื่องเด็กขนาดนี้?
“แกเรียกฉันออกมา พูดเรื่องนี้? ” ฮั่วเทียนหลันรวบแขนเสื้อขึ้นเล็กน้อย ช่วงนี้น้องชายไม่ค่อยเชื่อฟังมากเกินไป ในฐานะพี่ชายก็ถึงเวลาสอนบทเรียนให้เขาแล้ว
ฮัวเส้าซู้พยักหน้า ราวกับว่าเขาไม่ได้สังเกตเห็นความผิดปกติของพี่ชายคนที่สอง : “ในอินเทอร์เน็ตระเบิดแล้ว สถานีวิทยุทั้งหมดกำลังเล่นอยู่ พี่ไม่รู้? ”
ฮั่วเทียนหลันกำลังงุนงง เขาและโจวหยวนอยู่ในห้องประชุมกับนักธุรกิจต่างชาติในตอนเช้า
เมื่อวิทยุและอินเทอร์เน็ตเริ่มแพร่กระจาย มันเป็นเวลาประมาณเก้าโมง ในเวลานี้เขาอยู่ในการประชุม ดังนั้นโดยธรรมชาติจะไม่มีใครบอกเขาได้
เมื่อเห็นดวงตาที่เศร้าหมองของฮั่วเทียนหลัน ฮัวเส้าซู่รู้ว่าพี่ชายคนที่สองไม่รู้จริงๆ
ดังนั้นเขาจึงรีบหยิบโทรศัพท์ออกมา เปิดโพสต์บนนั้นและให้ฮัวเทียนหลันดู
ฮั่วเทียนหลันมองดู มือที่จับโทรศัพท์ทันใดนั้นก็เริ่มใช้กำลัง
“นี่ นี่มันเกิดอะไรขึ้น? ”
ฮัวเส้าซู่ไม่กล้าอ้อมค้อมในครั้งนี้ ดังนั้นจึงรีบอธิบายทุกอย่างให้ชัดเจน
เขายังบอกกับฮั่วเทียนหลันว่า แม่สั่งให้เขากลับบ้านทันที
ฮั่วเทียนหลันจับหน้าผากตัวเองอย่างอดไม่ได้ นี่เป็นเหตุการณ์ที่เกี่ยวข้องกับการเผชิญหน้าของตระกูลฮัว ไม่ต้องคิดถึงเรื่องนี้เลย ว่าแม่ต้องโกรธหนักที่บ้านแน่นอน
ฮั่วเทียนหลันขอให้ฮัวเส้าซู่รอแปปนึง จากนั้นก็เข้าไปในห้องประชุมและขอโทษนักธุรกิจชาวต่างชาติ โดยบอกว่าเขามีเรื่องสำคัญที่จะออกไป และโจวหยวนมีอำนาจเต็มที่ในการจัดการกับเรื่องนี้
ในเวลาเดียวกันโจวหยวนก็ถูกเรียกตัว และให้เขาแก้ข่าวลือทันที
ฮัวเส้าซู่ขับรถ ฮัวเทียนหลันนั่งข้างคนขับ และฮัวเส้าซู่กำลังปลอบโยนพี่ชายคนที่สองของเขาตลอดทาง อารมณ์ของแม่ก็ผ่านไปก็ผ่านไปเลย
ตราบใดที่พี่ไม่ปากรั้น ทนหน่อย ก็ไม่เป็นอะไร
ฮั่วเทียนหลันเหลือบมองน้องชายของเขาอย่างขบขัน นี่มันเบามากแผลเป็นครั้งที่แล้วมันยังคงเจ็บปวดอยู่บ้าง
เขาได้รับภาพถ่ายจากออนไลน์ในฟาเรนไฮต์กรุ๊ป ภาพถ่ายแต่ละภาพเป็นภาพระยะใกล้
และมีใบหน้าสองในสามของเขาและมู่เหว่ย มู่เหว่ยพิงแขนของฮั่วเทียนหลันด้วยความรักใคร่และเสน่หา
นี่เป็นเพียงการถ่ายท่าทางบนใบหน้า
เขาตอบกลับผู้รับผิดชอบเครือข่ายอินเทอร์เน็ตว่า : “สามารถหาช่องทางที่แพร่กระจายได้ไหม? ”
ไม่นานทางนั้นก็รีบตอบกลับมา และบอกว่ามันเป็นสถานีวิทยุแบบไดนามิก แต่สถานีวิทยุไดนามิกได้รับเพียงแฟลชไดรฟ์ USB ซึ่งส่งโดยตัวแทนและไม่มีร่องรอยใดๆ
ในความเป็นจริงฮั่วเทียนหลันมีแววในใจอยู่แล้ว เขาอยู่กับมู่เหว่ยเมื่อคืน
ในครั้งนั้นดูเหมือนว่าจะเรียกว่าคนขับรถแทน และเขายังมีความทรงจำที่คลุมเครือ
แต่ไม่เคยคาดคิดมาก่อน ว่าตามรายงานของสำนักงานอินเทอร์เน็ตคนขับรถเป็นปาปารัสซี่ขี้โกง
ปาปารัสซี่ถ่ายภาพเขาและมู่เหว่ยอย่างชัด หรือว่าเขาเมาแล้ว ส่วนมู่เหว่ยเมาจนตาบอดหรอ?
ความจริงของเรื่องนี้ ฮั่วเทียนหลันมีจำนวนหนึ่งอยู่ในใจของเขาแล้ว
เกี่ยวกับมู่เหว่ยตอนนี้ เขายังหวั่นไหวในใจว่าจะแต่งงานหรือจะจากไป
มู่เหว่ยกระตือรือร้นที่จะเปิดเผยความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสอง เธออยากเป็นคุณนายฮัวน้อย ฮั่วเทียนหลันเข้าใจเป็นอย่างดี ท้ายที่สุดมันคือการแลกเปลี่ยนปืนลูกซอง และเธอต้องได้รับอย่างสม่ำเสมอ
แต่เธอไม่ควรทำเช่นนี้ เป็นการทำให้ชื่อเสียงของครอบครัวฮัวเสื่อมเสีย แม่ของเขาเป็นไปไม่ได้ที่จะให้ผู้หญิงคนนี้แต่งงานเข้ามาในครอบครัวฮัว
หลังจากคิดได้ รถก็หยุดลงแล้ว
ฮั่วเทียนหลันลงจากรถ มองไปที่บ้านตระกูลฮัวขนาดใหญ่ และอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ
ฮัวเส้าซู่เข้ามาเกาะ ครึ่งดึงครึ่งลากฮัวเทียนหลันเข้าบ้าน
ทันทีที่ฮัวเทียนหลันเข้ามาในบ้าน ก็เห็นแม่ฮัวจ้องมองเขาด้วยใบหน้าที่เศร้าหมอง
“เทียนหลัน ตามฉันไปที่ห้องหนังสือ ” แม่ฮัวพูดอย่างเย็นชาและเดินขึ้นไปชั้นบน กระบวนการทั้งหมดเสร็จสิ้นในครั้งเดียว ดูเหมือนเธอจะไม่ต้องการมองไปที่ฮัวเทียนหลันมากขึ้น
ฮั่วเทียนหลันไม่ได้พูดอะไร แค่เดินผ่านไป
เมื่อผ่านอันรัน เขาพูดอย่างเย็นชา : “เธอนี่ฟ้องดีจริงๆ! ”
หลังจากพูดจบ เขาก็ขึ้นไปชั้นบนโดยไม่รอให้อันรันเถียง
ทันทีที่เขาเข้าสู่ห้องหนังสือ ก็เห็นแม่ของเขาถือแส้ไม้ไผ่อยู่ในมือของเธอ เธอดึงมันและตีมันลงบนแขนของฮัวเทียนหลัน
“ลูกไม่ดี คุกเข่าลง! ”
