ฮั่วเทียนหลันตอบอื้มและพูดด้วยน้ำเสียงกังวลม: “แม่ จะพูดสิ่งเหล่านี้ มันจะเป็นเมื่อก่อน……”
ก่อนที่ฮั่วเทียนหลันจะพูดจบ อันรันได้ยินแม่ฮัวกำลังไอ จากนั้นฮั่วเทียนหลันก็เงียบไป
“เรื่องอดีต อย่าพูดถึงอีกเลย เงียบหายไปหลายปี ฆาตกรในปีนั้นก็หาไม่เจอ มันผ่านไปหมดแล้ว ” แม่ฮัวจบคำถามในใจของฮัวเทียนหลันด้วยคำง่ายๆไม่กี่คำ
แต่อันรันรู้สึกเสมอว่ามีบางอย่างในคำพูดของแม่ฮัว และดูเหมือนจะจงใจไม่ให้ฮัวเทียนหลันพูดออกไปเพื่อที่เธอจะได้รู้
หลี่รูยานึกถึงโจ๊กรังนกที่เธอเอามาได้ เธอจึงรีบหยิบมันออกจากกล่องอาหารกลางวัน แล้วส่งต่อ
ฮั่วเทียนหลันกำลังนวดอันรัน เขาถึงกับผงะเมื่อเห็นโจ๊กรังนกอยู่ตรงหน้า และมองไปที่แม่ของเขาด้วยความประหลาดใจ
หลี่รูยาถอนหายใจ ลูกชายตัวแสบคนนี้ เขาตอบสนองต่อเรื่องอารมณ์ช้าได้อย่างไร
“อันรันไม่สามารถกินอาหารได้ด้วยตัวเอง ดังนั้นเราป้อนโจ๊กให้เธอสิ! ” ฮัวหมู่พูดถึงฮั่วเทียนหลันเท่านั้น
ฮั่วเทียนหลันก็เข้าใจทันที จึงรับโจ๊กรังนก จากนั้นก็นั่งข้างอันรัน
เขาตักขึ้นมาชิมช้อนหนึ่งด้วยตัวเองก่อน อุณหภูมิกำลังพอดี
อื้ม รสชาติ เหมือนจะไม่เลว ชิมแล้วรู้ว่านี้ฝีมือแม่
จากนั้นฉันก็รู้สึกถึงสายตาฆาตกรรมที่ด้านข้างของเขา จ้องตรงมาที่เขา
เขามีปฏิกิริยาอย่างรุนแรง จุดสำคัญของครั้งนี้ คือการป้อนอันรันดื่มโจ๊ก
ในความเป็นจริงฮัวเทียนหลันเองก็งงงวยเล็กน้อย ดูเหมือนว่าหลังจากอันรันเกิดอุบัติเหตุ สมองและเส้นประสาทของเขาดูเหมือนจะเต็มไปด้วยปฏิกิริยา
“เอ่อ อ้าปากหน่อย”
ประสบการณ์เพียงอย่างเดียวในการปรนนิบัติผู้คน คือเมื่อฮั่วเทียนหลันซึ่งเข้าโรงพยาบาลครั้งสุดท้าย โดยอันรันจะใช้ช้อนจากบนลงล่างตัก
หลี่รูยาอยากจะกระตุ้นลูกชายของเธอในครั้งนี้ ดวงตาของอันรันเบิกกว้าง ปากของเธอบ่นพึมพำ คิดว่าจะบอกคุณฮัวหรือไม่ นี่อาจทำให้เธอหายใจไม่ออก
ฮั่วเทียนหลันดูเหมือนจะรู้สึกผิดเล็กน้อยในครั้งนี้ ราวกับว่าป้อนแบบนี้มันจะทำให้อันรันสำลักได้อย่างง่ายดาย
คราวนี้เขาฉลาดขึ้น หลังจากวางโจ๊กรังนกลงแล้วเขาก็กดปุ่มโทรที่ข้างเตียง
เนื่องจากเป็นหอผู้ป่วยวีไอพีชั้นบน จึงมีห้องพยาบาลพิเศษอยู่ข้างๆ ไม่นานพยาบาลก็มาเคาะประตูและเข้ามา
“สวัสดีค่ะ มีอะไรให้ฉันช่วยไหมคะ? ” พยาบาลเป็นเด็กผู้หญิงอายุประมาณอันรัน
ฮั่วเทียนหลันกล่าวว่า : “เอ่อ ไม่ทราบว่าที่นี่มีหลอดอ่อนๆ ไหม ฉันอยากจะให้เธอ……ให้ภรรยาของฉันกินอะไรหน่อย”
ฮั่วเทียนหลันเรียกว่าเธอโดยไม่รู้ตัว แต่เมื่อคำพูดมาถึงริมฝีปากของเขา ก็ดูเหมือนว่าเขาจะรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ และกลายเป็นภรรยาของเขาแทน
เนื่องจากบอกว่าฉันต้องทำความรู้จักกับเธออีกครั้ง ฮัวเทียนหลันจึงอยากเริ่มต้นใหม่ตั้งแต่ต้น
พยาบาลเดินไปหยิบหลอดและมองไปที่อันรันที่กำลังนอนอยู่บนเตียงด้วยความอิจฉาในสายตาของเธอ
เธอยังได้เรียนรู้ในภายหลัง ว่าคนที่นอนอยู่ข้างเตียงในห้องนี้กลับกลายเป็นฮั่วเทียนหลัน หัวหน้าประธานองค์กรชั้นนำในเมือง Z ฮัวเทียนหลัน
บนเตียงนอนอันรันสาวเก่งอันดับหนึ่งของเมือง Z ที่เคยถูกมองว่าเป็นเรื่องตลก
เธอเคยเห็นเรื่องอื้อฉาวสองเรื่องก่อนหน้านี้ และจากเพื่อนนักข่าวเธอรู้ว่าเมื่ออันรันแต่งงาน ฮัวเทียนหลันก็ส่งทิ้งไป
ดังนั้นเธอจึงเชื่อมั่นในเรื่องนี้มาโดยตลอด และรู้สึกว่าฮัวเทียนหลันทำเป็นเพียงการแสดงเท่านั้น
แต่เธอไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าฮัวที่สองในตำนานจะคอยเฝ้าเตียงของอันรัน
และตอนนี้ ยังต้องป้อนมื้อเย็นอันรัน
หลังจากออกจากห้องคนไข้ เธอก็กลับไปที่ห้องพยาบาลและหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา เธออดไม่ได้ที่จะเข้าไปในกลุ่มเพื่อนร่วมห้องของมหาวิทยาลัย และเม้ากันในนั้น: “@ทุกคน ออกมา รีบออกมา ข่าวใหญ่! ”
คนแรกที่ออกมาคือเพื่อนของเธอ ที่เป็นนักข่าวและพูดว่า : “คุณเป็นพยาบาลในโรงพยาบาล มีข่าวใหญ่อะไร? ยังร้อนแรง หรือว่ามีคนเสียชีวิต! ”
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ ทันใดนั้นนักข่าวก็รู้สึกว่านี่เป็นข่าวที่ไม่สามารถขึ้นหน้าหนึ่งได้ แต่ยังสามารถสร้างหน้าถัดไปได้ เขาจึงรีบถามว่า : “เป็นใคร รีบหน่อย ฉันจะตรวจสอบข้อมูล เป็นข่าวแรก ว้าว! ”
หลังจากพิจารณาคำพูดของเพื่อนร่วมห้องอีกคนแล้ว นางพยาบาลก็โค้งริมฝีปาก และพูดว่า : “คุณเดาถูกนิดหน่อย เกือบตาย แต่ได้รับการช่วยเหลือ แต่……”
“ได้รับการช่วยเหลือ? นั่นไม่ใช่ข่าวดี…..” นักข่าวกำลังจะออฟไลน์ทันที และเธอกำลังจะรินกาแฟให้เจ้านายของเธอ
เป็นเรื่องของคุณชายฮัวที่สองแห่ง Fahrenheit Group และภรรยาที่เพิ่งแต่งงาน ” จู่ๆพยาบาลก็ส่งประโยคนี้ ซึ่งทำให้นักข่าวมองตรงไปทันที
ตั้งแต่นั้นมา ข่าวคราวความรักครั้งแรกก็รั่วไหล
ฮั่วเทียนหลันยังไม่รู้เรื่องเหล่านี้ และแม้ว่าเขาจะรู้ แต่นี่เป็นสิ่งที่ดีสำหรับตระกูลฮัว
ถึงก่อนหน้านี้ที่หลี่รูยาให้อันรันไปส่งอาหาร คือเพื่ออะไร?
ไม่ใช่แค่บอกให้สื่อรู้ว่าคำพูดเหล่านั้นก่อนหน้านี้เป็นข่าวลือทั้งหมด แต่คุณฮัวและภรรยายังคงมีความสัมพันธ์ที่ดีมาก
สิ่งที่เขาให้ความสำคัญที่สุดในตอนนี้ คือการทำให้อันรันดูดหลอดแล้วดื่มโจ๊กรังนกในชาม
หลังจากชามแรกหมดไป หลี่รูยาก็เสิร์ฟชามที่สอง
ความอยากอาหารของอันรันไม่ได้มากนัก และถูกบังคับให้ดื่มซุปนกพิราบในกล่องอาหารกลางวัน ซึ่งถูกคำสั่งจากฮัวเทียนหลัน
หลังจากที่เธอดื่มชามที่สองเสร็จแล้ว เธอก็กระซิบ : “เทียนหลัน ขอแม่หยุดเสิร์ฟเถอะ ฉันอิ่มแล้ว แต่……”
อันรันลังเลที่จะพูดและหยุด แต่ประโยคนี้ติดตรึงอยู่ในใจของเธอมานาน
ทันทีที่ฮั่วเทียนหลันวางชามลง เขาก็ได้ยินอันรันกลั้นคำพูด เขาหันหน้ามาถามว่า : “มีอะไรหรือเปล่า มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า? ”
ตอนนั้น เขากำลังจะกดปุ่มโทรบนเตียง
อย่างไรก็ตามเสียงของอันรันหยุดอย่างเงียบๆ เธอเขินเล็กน้อย และพูดอย่างเขินอาย : “เอ่อ คือ ฮัว คุณฮัว…..ฉัน……”
