ในขณะนี้ อันรันมีความต้องการที่อยากจะตาย
ทำไมมือของฉันแย่ขนาดนี้ ต้องเลือกเวลาและสถานที่ที่เหมาะสมเพื่อเปิดลิ้นชักที่เหมาะสม……
ด้วยความตื่นตระหนกบนใบหน้าของเธอ เธอพูดเบาๆว่า : “ฮัว คุณฮัว……ฉันขอโทษ ฉันแค่……”
“แค่อะไร? เธอเคยอบรมสั่งสอนไหม? เธอคิดว่าเธอครองตำแหน่งคุณนาย อยู่ข้างฉันแล้วสามารถทำอะไรก็ได้ที่เธอต้องการ? ออกไป ออกไปเดี๋ยวนี้! ”
เมื่อฮั่วเทียนหลันเห็นอันรันยังอยากเล่นลิ้น เขาก็โมโห
อันรันก้มหัวและเดินออกไปอย่างช้าๆ เธอรู้ว่าเธอคงคิดผิดที่พูดในสิ่งที่เธอพูด และฮั่วเทียนหลันจะไม่ให้อภัยตัวเอง
เมื่อเธอเดินอ้อมผ่านฮัวเทียนเทียนไปเปิดประตู ในที่สุดเธอก็ทนความรู้สึกแปลกๆ ในใจไม่ไหว เธอหันไปมองฮัวเทียนหลันและถามว่า : “คุณฮัว ฉันรู้ได้ไหม……”
ก่อนที่เธอจะพูดจบ ฮั่วเทียนหลันก็ขัดจังหวะอย่างเย็นชา : “เธอไม่สามารถรู้อะไรเลย ออกไปเดี๋ยวนี้! ”
อันรันไม่ยอมออกไปข้างนอก เธออยากจะเข้าใจสิ่งหนึ่ง แค่เธอเข้าใจ แม้ว่าเธอจะถูกให้ปลดเธอออกจากตำแหน่งคุณนายน้อยตอนนี้ เธอก็เต็มใจ
“คุณฮัว นั่นคือเส้นผมของมู่เหว่ยเหรอ? ” อันรันแทบจใช้เรี่ยวแรงทั้งหมด ถามประโยคนี้
ฮั่วเทียนหลันโกรธเต็มที่ ผู้หญิงคนนี้ ไม่ฟังคำพูดของเขา?
เขาก้าวไปข้างหน้าและคว้าอันรัน กระแทกเปิดตูแล้วผลักเธอออกไป
ประตูปิดดังปัง ทำให้ป้า Ding ซึ่งกำลังทำงานบ้านอยู่ชั้นล่างเงยหน้าขึ้นมอง
อันรันรู้สึกหดหู่ เมื่อสังเกตเห็นสายตาของป้า Ding ก็รีบยิ้มอย่างฝืนๆ บนใบหน้า ส่ายหัวเล็กน้อย แล้วบอกป้า Ding ว่าเธอไม่เป็นไร
หัวใจของเธอเต็มไปด้วยเรื่องเส้นผม
เธอเดินไปข้างหน้าสองสามก้าว และเมื่อกำลังจะลงไปชั้นล่าง ก็ได้ยินเสียงประตูด้านหลังเปิด
เสียงมาจากด้านหลัง : “อันรัน เธอไม่ใช่ว่าอยากรู้จักเจ้าของผมเส้นนั้นเหรอ? ”
อันรันหยุดและมองกลับไปที่ฮั่วเทียนหลัน ผู้ซึ่งเต็มไปด้วยความโกรธ หัวใจของเธอสั่นสะท้าน เธอจะเกิดสงครามระหว่างสวรรค์และมนุษย์ในครั้งนี้ มีเสียงตะโกนว่า ไม่อยากรู้ ไม่อยากรู้อะไรเลย แค่สงบสติอารมณ์ไว้
อีกเสียงบอกอันรันว่าอย่าโง่ ฮัวเทียนหลันชอบมู่เหว่ยเท่านั้น สำหรับเธอมันเป็นเพียงการแสดงความรู้สึกผิด
ในท้ายที่สุด รบชนะทุกสิ่ง อันรันมองลดสายตาและพยักหน้า
ฮั่วเทียนหลันเห็นว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ได้กลับใจ จึงหัวเราะเยาะทันที และพูดว่า : “โอเค งั้นฉันจะบอกเธอ นั่นคือผมของเสี่ยงเหว่ย หลังจากนี้ ถ้าเธอยังอยู่ในห้องนอนของฉันอีกครั้ง อย่าโทษว่าฉันไม่เกรงใจตระกูลอันล่ะ! ”
ในเวลาอันรันไม่สามารถยืนไม่อยู่ เดินโซเซถอยหลังไปสองสามก้าว ในที่สุดก็พยักหน้า
ฮั่วเทียนหลันกระแทกประตูแรงเกินไปจนผนังบ้านสั่นไหว
ความโกรธของเขาสลายไปเล็กน้อย เพราะการระบาย
เขานึกถึงท่าทางที่น่าสมเพชของอันรันเมื่อกี้นี้ และอดสงสัยไม่ได้ว่าทัศนคติของเขาที่มีต่ออันรันมากเกินไปหรือเปล่า
แต่ในชั่วพริบตามันนึกถึงที่อันรันกล้าที่จะค้นของของตัวเอง และความโกรธที่เพิ่งถูกระงับก็กลับมาอีกครั้ง
ผู้หญิงคนนี้ สามวันไม่ตี ก็คงจะดื้อซน สมน้ำหน้าจริงๆ!
ท่าทางที่นี่ไม่สามารถซ่อนป้า Ding ได้อีกต่อไป
แม้แต่หลี่รูยาก็ออกมาจากห้องนอน และถามว่าเกิดอะไรขึ้น
ตาของอันรันแดง เธอส่ายหัวและพูดว่า : “ไม่มีอะไรค่ะ เมื่อกี้ฉันเผลอทำของเทียนหลันพัง เขาโกรธเล็กน้อย เลยพูดอะไรกับฉันนิดหน่อย”
เมื่อหลี่รูยาได้ยินว่าเพราะเรื่องเล็กน้อยแค่นี้ ลูกคนที่สองจึงกล้าที่จะโกรธอันรัน และทันใดนั้นก็พูดด้วยความโกรธเล็กน้อย : “เรื่องใหญ่อะไรกัน รันรัน รอฉัน ฉันจะขึ้นไปจับเด็กเลวคนนี้และให้เขาขอโทษเธอ”
หลี่รูยาถ้าพูดก็จะทำ กำลังจะขึ้นไปข้างบน
แต่อันรันจับเธอเบาๆ เธอส่ายหัวและพูดว่า : “แม่ นั่นเป็นความผิดของฉัน อย่าโทษเทียนหลันเลย ได้ไหม? ”
เมื่อลูกสะใภ้กล่าวเช่นนั้น และโดยธรรมชาติหลี่รูยาไม่สามารถแทรกแซงเรื่องนี้ได้
หลังจากความวุ่นวายดังกล่าว การงีบหลับของหลี่รูยาไม่สามารถดำเนินต่อไปได้
เธอคลี่กระดานวาดภาพ และขอให้อันรันสอนเธอวาดภาพ
เมื่อวาดภาพ หลี่รูยามักจะพูดสิ่งที่น่าสนใจตอนฮัวเทียนหลันยังเป็นเด็ก
เมื่อยังเด็กฮัวเทียนหลันเป็นคนเย็นชา และฮัวเส้าซู่มักชอบมีปัญหา
ฮั่วเทียนหลันปกป้องน้องชายคนนี้ และมักจะเป็นแพะรับบาป ดังนั้นจึงถูกหลี่รูยาตีบ่อยครั้ง
มีอยู่ปีหนึ่งฮัวเส้าซู่ก่อเรื่องครั้งใหญ่ หลี่รูยาโกรธมาก แม้แต่ฮัวเทียนหลันก็ไม่สามารถปกป้องเขาได้ พวกเขาทำได้เพียงกัดฟัน และไปหาพี่ชายคนโตของทั้งสองคน…….
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ หลี่รูยาก็ชะงัก
อันรันฟังอย่างดี ฟังหลี่รูยาในขณะที่เล่าเรื่องไปด้วย ดูภาพวาดทิวทัศน์ที่วาดตามธรรมชาติของเธอไปด้วย
แต่ความเงียบอย่างกะทันหันของหลี่รูยา ทำให้เธอเงยหน้าขึ้นมองหลี่รูยา
ก็พบว่าหลี่รูยาน้ำตาไหลออกมาแล้ว
ทันใดนั้นอันรันก็รู้สึกวูบเล็กน้อย และรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋าเสื้อ ขณะพยายามเช็ดหน้าของกลี่รูยาเธอก็พูดอย่างรู้สึกผิด : “แม่ ร้องไห้ทำไม? ขอโทษค่ะ ใช่เรื่องของฉันกับเทียนหลันไหม ทำให้แม่เศร้า? ”
หลี่รูยาหายใจเข้าลึกๆ หยิบผ้าเช็ดหน้าของอันรัน และเช็ดน้ำตาบนใบหน้าของเธอ แต่ตาของเธอยังคงแดง
เธอไม่ได้พูด อันรันก็รู้ดีว่าเธอควรทำให้หลี่รูยาเงียบสักพัก เธอจึงไม่คิดริเริ่มที่จะพูด
หลี่รูยามีความเศร้าอย่างสุดซึ้งบนใบหน้าของเธอ สำหรับการวาดภาพทิวทัศน์ที่กำลังจะสำเร็จ เธอได้ทำผิดพลาดในครั้งนี้ ภาพวาดทั้งหมดก็พังพินาศ
ใช้เวลานานมาก กว่าที่หลี่รูยาจะสูดหายใจและพูดว่า : “หลังจากนั้นหลายปี เมื่อฉันคิดถึงพี่ใหญ่ ฉันก็ยังรู้สึกเศร้า!”
เมื่ออันรันได้ยินน้ำเสียงนี้ เธอก็รู้สึกแย่ในใจ หรือว่าพี่ใหญ่ของฮั่วหมู่ไม่อยู่แล้ว?
เธอนึกถึงภาพถ่ายที่เธอเคยเห็นในห้องนอนของฮัวเทียนหลันก่อนหน้านี้ ชายสามคนและเด็กหญิงหนึ่ง คนที่ใหญ่ที่สุดดูเหมือนจะเป็นพี่ชายของฮัวเทียนหลัน
และผู้หญิงคนนั้น น่าจะเป็นน้องสาวของพวกเขา
การคาดเดานี้ อันรันรู้สึกว่าใช่อย่างแน่นอน
อันรันพูดเบาๆ ว่า : “แม่ ฉันพูดอะไรที่ไม่ควรพูดที่ทำให้แม่เสียใจหรือเปล่า? ”
หลี่รูยาส่ายหัวและพูดว่า : “เจ้าเด็กโง่ กำลังพูดถึงอะไร? ฉันพูดเอง ตอนนี้เธอเป็นสะใภ้ของตระกูลฮัว เธอมีสิทธิ์ที่จะรู้เรื่องเหล่านี้”
อันรันส่งเสียงอื้ม และรอเรื่องราวต่อไปจากแม่ฮัว
จากปากของหลี่รูยา อันรันรู้ว่าเธอมีลูกสี่คน
คนโตคือพี่ชาย และคนที่สี่คือน้องสาว ฮัวเทียนหลันและฮัวเส้าซู่คือคนกลาง
แต่พี่คนโตและคนที่สี่หายไปพร้อมกับสามีของหลี่รูยา ในคืนที่มีพายุฝนฟ้าคะนอง พวกเขาถูกรถลากที่บรรทุกลากไป
คืนนั้นตรงกับวันเกิดของฮัวเทียนหลัน ฮัวเส้าซู่และหลี่รูยาอยู่กับเขา พ่อและพี่ชายกับน้องสาวของฮัวเทียนหลันไปสวนสนุก กำลังรีบกลับมา
สุดท้ายที่ทางสี่แยก ก็เกิดเหตุการณ์เช่นนี้ขึ้น
หลังจากเหตุการณ์นี้ หลี่รูยามีอาการหัวใจขาดเลือดและเป็นลม
สำหรับฮั่วเทียนหลัน เขาถือเป็นความเจ็บปวดไปตลอดชีวิต
