โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง – ตอนที่ 102 พึ่งพาตลอดชีวิต

ลั่นลานสแกนโต๊ะอาหาร เธอจำได้ว่าเป็นอาหารตะวันตก เมื่อแม่ของเธอเงินเดือนออก ก็จะพาเธอไปกินครั้งหนึ่ง

ส่วนทำไมไม่กินทุกวัน แม่บอกเธอว่า เพราะว่าเงินไม่พอ

ลั่นลานจึงมีความฝันในใจเล็กๆ นั่นคือการหาเงินให้ได้มากๆ หลังโตขึ้น แล้วก็พาแม่มากินทุกวัน

สัญชาตญาณของเด็กหญิงตัวเล็กๆ นั้นแม่นยำเสมอ และสัญชาตญาณบอกลั่นลานว่า ป้าคนนี้ไม่ชอบตัวเอง

เธอส่ายหัวและพูดว่า : “ฉันไม่ใช่สาวสวยสักหน่อย แม่บอกว่าผู้หญิงสวยๆ จะตกเป็นเป้าของคนเลว

มู่เหว่ยตะลึงไปชั่วขณะ คำพูดเหล่านี้ดูเหมือนว่าเด็กหญิงตัวเล็กๆ กำลังบอกว่าเธอเป็นคนไม่ดี! เธอรู้สึกโกรธเล็กน้อย แต่เธอก็ยังต้องแสร้งทำเป็นใจดีและอ่อนโยนต่อใบหน้าของเธอ

เธอยิ้มเยาะ รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอช่างดูกว้างไกลและพูดว่า : “สาวน้อยน่ารักมากขนาดนี้ คนเลวจะเต็มใจทำได้อย่างไร? ”

ลั่นลานเอียงศีรษะเพื่อมองไปที่มู่เหว่ย พลางคิดเรื่องนี้อย่างจริงจัง และพูดว่า : “แม่บอกว่าคนเลวๆ ล้วนใบหน้างดงาม แต่หัวใจมืดมนมาก ถ้าจ้องมองไปที่ลั่นลาน ลั่นลานก็จะอันตรายมาก! ”

ฮั่วเทียนหลันอดไม่ได้ที่จะมองไปที่เด็กหญิงตัวเล็กๆ อีกสองสามครั้ง เมื่อเห็นท่าทางที่จริงจังของเธอ เขาก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มเล็กน้อย

มู่เหว่ยถามว่า : “นั้นสาวน้อยชื่ออะไร บอกป้าหน่อยได้ไหม? ”

เมื่อพูดถึงป้า มู่เหว่ยอดไม่ได้ที่จะสัมผัสใบหน้าของเธอ รู้สึกว่าน่าจะเป็นพี่สาวของเธอถึงจะถูก

ลั่นลานจำได้ แม่ของเธอบอกว่าคนไม่ดีจะถามชื่อก่อน จากนั้นพวกเขาก็จะอุ้มตัวเองไป

หากมีคนเห็นเธอพยายามถาม ก็จะบอกว่านี่เป็นลูกของตัวเอง จากนั้นพวกเขาก็สามารถพูดชื่อเธอได้

เธอจึงส่ายหัวและพูดว่า : “แม่บอกว่าห้ามบอกชื่อคนแปลกหน้า”

มู่เหว่ยตกตะลึง และถามโดยไม่รู้ตัว : “ทำไมล่ะ? ”

ลั่นลานเงยหน้าขึ้นมองไปที่ฮัวเทียนหลัน ดูเหมือนว่ากำลังมองหาผู้สนับสนุน จากนั้นก็หันหน้าไปพูดกับมู่เหว่ย : “เพราะเขาเป็นคนดีหรือเปล่า ลั่นลานเป็นเด็ก ไม่สามารถแยกออกได้! ”

ใบหน้าของมู่เหว่ยจมลงทันที เด็กหญิงตัวเล็กๆ คนนี้สงสัยว่าเธอเป็นคนไม่ดี?

แต่ต่อหน้าฮัวเทียนหลัน ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะแสดงให้เห็น

ระหว่างทางมา ฮัวเทียนหลันรู้จักชื่อลั่นลานแล้ว

อันหัวลาน เด็กหญิงคนนี้ นามสกุลอัน

เขาอดสงสัยไม่ได้ว่า เด็กผู้หญิงคนนี้มีอะไรเกี่ยวข้องกับอันรันหรือเปล่า

แต่เมื่อถามถึงพ่อแม่ของเด็กหญิงสาว เธอก็ส่ายหัวและบอกว่าเธอไม่มีพ่อ แม่ของเธอเลี้ยงเธอโตมาที่เมือง W ตั้งแต่เด็ก

ฮั่วเทียนหลันส่ายหัว เป็นไปไม่ได้ที่จะมีส่วนเกี่ยวข้องกับเขา เขาเป็นคนไม่สนใจคนอื่น

ฮั่วเทียนหลันถามลั่นลานว่าอยากกินอะไร ลั่นลานในวัยเด็ก ก็สามารถอ่านเมนูอาหารได้

หลังจากสั่งสิ่งที่ต้องการแล้ว ก็พูดขอบคุณคุณลุงอย่างหวานๆ

ฮั่วเทียนหลันถูกท่าทางน่ารักของลั่นลานแบ๊วใส่ เขายิ้มและแตะศีรษะของลั่นลาน

ในตอนนี้ เขารู้สึกว่าลั่นลานดูเหมือนลูกสาวของเขาเอง

มู่เหว่ยมองด้วยรอยยิ้ม แต่ที่จริงปอดของเธอกำลังระเบิดแล้ว

อาหารค่ำใต้แสงเทียนที่ดีของตัวเอง ถูกทำลายลง เนื่องจากการปรากฏตัวของเด็กหญิงตัวเล็กๆ

เห็นได้ชัดว่าเธอมีอาการคันปาก แต่เธอไม่สามารถพูดอะไรได้ เธอต้องแสร้งทำเป็นอ่อนโยน

เธอยิ้มและถามว่า : “เทียนหลัน สาวน้อยคนนี้อยู่ข้างนอกมานานแล้ว ครอบครัวจะไม่เป็นห่วงหรอ? ”

ฮั่วเทียนหลันกล่าวว่า : “ฉันให้คนไปหาแล้ว แต่ยังไม่พบเลยโรงเรียนอนุบาลปิดแล้ว ถ้าหาข้อมูลก็ต้องให้ครูกลับมา”

มู่เหว่ยส่งเสียงอื้ม ข้ามหัวข้อของเด็กหญิงตัวน้อย ยกแก้วไวน์แดงขึ้นตรงหน้าเขา และพูดว่า : “ที่รัก ฉันมีความสุขมากที่คุณสามารถมากินข้าวกับฉันได้”

ฮั่วเทียนหลันยิ้ม ยกแก้วขึ้นชนแก้วกับเธอ และยังคงแค่จิบๆ

คืนนี้เขาไม่สามารถดื่มได้ เพราะอาจหาครอบครัวของลั่นลานเจอได้ทุกเมื่อ ดังนั้นเขาจะต้องไปส่งลั่นลาน

และเขายังสนใจแม่ของลั่นลานมาก ต้องเป็นเรื่องที่น่าอัศจรรย์มากที่สามารถเลี้ยงดูเด็กหญิงตัวน้อยด้วยตัวเอง!

วันนี้อันรันไม่ได้ไปไหนเลย และยุ่งอยู่กับการตัดชุดอยู่ที่บ้าน

เธอเพิ่งส่งแบบให้บริษัทออกแบบระหว่างประเทศ และอีกฝ่ายสนใจงานออกแบบของเธอมาก การตรวจสอบเบื้องต้นผ่านไปแล้ว ก็รอให้เธอส่งตัวอย่าง ดังนั้นเธอจึงยุ่งมาก

แต่ในขณะนี้ โทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้น

เธอมองดู เป็นป้าเฉินโทรมา

นี่ดึกมากแล้ว ทำไมป้าเฉินถึงโทรหาเธอ?

และเธอยังบอกป้าเฉินก่อนหน้านี้ว่า ถ้าไม่มีอะไรสำคัญเป็นพิเศษ ก็ห้ามติดต่อเธอ

หรือว่า เกิดเรื่องแล้ว?

ในใจอันรันสั่น และรีบวิ่งไปที่ห้องนอนชั้นบน แล้วรับโทรศัพท์

เสียงของป้าเฉินดังออกมาจากโทรศัพท์ และร้องว่า : “อันรัน ฉันขอโทษ ฉันทำลั่นลานหายไป……”

ทันทีที่อันรันได้ยินคำพูดเหล่านี้ ร่างกายของเธอก็สั่น พลังทั้งหมดของเธอก็หายไปในทันที และเธอก็ล้มลงกับพื้น

โทรศัพท์ตกลงพื้นในพริบตา และหน้าจอก็แตกเป็นเสี่ยงๆ

ในใจอันรันมีเพียงความคิดเดียว คือเธอจะไปที่เมือง W ทันที เธอจะไปพาลั่นลานกลับคืนมา

ลั่นลานคือชีวิตเธอ เป็นผลงานของความรักของเธอกับฮัวเทียนหลัน เป็นที่พึ่งพิงตลอดชีวิตของเธอ

เธอรีบวิ่งลงไปชั้นล่างอย่างรวดเร็ว หยิบกระเป๋าที่โซฟา บอกป้า Ding ว่าเธอจะออกไปข้างนอก แล้วก็วิ่งออกไปเลย

ป้า Ding รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เมื่อเห็นว่ามีน้ำตาบนใบหน้าของอันรัน

เธอรีบเดินตามรอยของอันรัน และเมื่ออันรันขึ้นรถเธอก็ถามว่า : “คุณนายน้อย ไม่เป็นไรใช่ไหมคะ? ”

อันรันสงบลงไม่มีสติแล้ว เวลานี้มีน้ำตาท่วมแล้ว

แต่เธอก็รู้ ว่าเธอต้องไม่ตื่นตระหนก

เธอหายใจเข้าลึกๆ และพูดกับป้า Ding : “ป้า Ding ฉันมีอะไรต้องทำ ฉันจะไปสักสองสามวัน หากฉันกลับมาไม่ตรงเวลา โปรดช่วยฉันเก็บเป็นความลับด้วยนะคะ เพราะว่าเรื่องนี้มันสำคัญมากสำหรับฉัน”

ป้า Ding อึ้งไปครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า : “มีเรื่องอะไร……”

แต่ในวินาทีต่อมา เธอเปลี่ยนใจและพูดว่า : “โอเค ฉันเข้าใจแล้ว คุณรีบไปทำธุระเถอะ! ”

ป้า Ding มองไปที่รถขออันรันทำ ที่กำลังไปตลอดทาง และไม่นานก็มาถึงสนามบิน

เที่ยวบินล่าสุดเป็นช่วงหัวค่ำ หลังจากซื้อตั๋วแล้ว อันรันก็วนเวียนอยู่ในห้องรับรองวีไอพีอย่างใจจดใจจ่อ

เธอรู้สึกว่าชีวิตของเธอพังทลาย ลั่นลานหายไปแล้ว ลั่นลานหายไปแล้ว

ถ้าหากลั่นลานหายไปจริงๆ เธอไม่ต้องการมีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว

ที่เมือง W ป้าเฉินได้ระดมทุกคนที่สามารถระดมพลได้ แล้วพยายามทุกวิถีทางเพื่อตามหาลั่นลาน

แต่ลั่นลานดูเหมือนจะลอยหายไปกับอากาศ บางคนที่เห็นบอกว่าลั่นลานถูกนำตัวส่งโรงพยาบาล

แต่เมื่อไปที่โรงพยาบาลเพื่อตรวจสอบข้อมูล ตำรวจก็เปิดทาง และสุดท้ายก็บอกว่าเหลือเพียงข้อมูลการลงทะเบียนของเด็กหญิงตัวเล็กๆ

ตัวตนของฮั่วเทียนหลันนั้นพิเศษ ดังนั้นทุกที่ที่เขาไปมันเป็นความลับมาก เพื่อหลีกเลี่ยงคนที่ดื้อด้านต่อเขา

สนามบินเมือง W สิ่งแรกที่อันรันทำเมื่อลงจากรถบัส คือเรียกแท็กซี่และมาถึงย่านที่เช่าอยู่ หาในทุกมุมของฝั่งนี้ ที่ที่ลั่นลานชอบไป ไปหาทีละที่

ตอนนี้เธอจะบ้าไปแล้ว เธอไม่กล้าคิดว่าจะไม่พบลั่น

าน เธอควรทำอย่างไร

เธอรู้ว่าฟาเรนไฮต์มีสาขาในเมือง W ด้วย เธอถือโทรศัพท์มือถือและมือของเธอสั่น เธอลังเลที่จะบอกฮัวเทียนหลัน ให้เขาช่วยระดมคนจากฟาเรนไฮต์ในเมือง W เพื่อช่วยเธอตามหาลั่นลาน

แต่ในขณะนี้โทรศัพท์ของเธอดังขึ้น เธอเหลือบไปเห็นว่ามาจากคุณครูโรงเรียนอนุบาล และก็รีบรับสาย

ครูอนุบาลพูดว่า : “สวัสดีค่ะ แม่ของลั่นลานใช่ไหมคะ? ”

อันรันรีบพยักหน้าเหมือนไก่จิกข้าว แล้วพูดว่า : “ฉันเอง ฉันเอง คุณครู มีข่าวอะไรเกี่ยวกับลั่นลานแล้วหรือยังคะ? ”