วันนี้มู่เหว่ยพนันว่าคืนนี้เธอจะได้นอนกับฮั่วเทียนหลัน
เห็นได้ชัดว่าครั้งก่อนเป็นโอกาสครั้งหนึ่งในชีวิต แต่เนื่องจากการปรากฏตัวของเด็กน้อยคนนั้น จึงพลาด
แต่วันนี้ มีแค่พวกเขาสองคน มู่เหว่ยรู้สึกว่าเธอจะประสบความสำเร็จอย่างแน่นอน
นี่คือร้านอาหารตะวันตกชั้นบนสุดของห้างสรรพสินค้า
เธอเอายาที่ผู้ช่วยให้ส่งให้พนักงานเสิร์ฟ และขอให้พนักงานเสิร์ฟเติมลงในไวน์ที่จะเสิร์ฟ
เธอชนแก้วกับฮั่วเทียนหลัน และดูฮั่วเทียนหลันดื่มไวน์ที่ผสมแล้ว จากนั้นก็รออย่างใจจดใจจ่อ
5 นาที 10 นาที 15 นาที……
มู่เหว่ยจำได้ชัดเจน ตอนที่ผู้ช่วยให้ยานี้แก่เธอ เขาบอกเธอว่าใช้เวลาเพียงสิบนาที คนที่ดื่มยานี้ จะเหมือนเห็นแม่หมู แล้วจะไม่ปล่อยไป
แต่ตอนนี้ ทำไมมันไม่มีผลกับร่างกายของฮัวเทียนหลันเลย?
มู่เหว่ยรู้สึกว่าผลของยาอาจจะล่าช้า ห้องส่วนตัวของร้านอาหารที่เธอขอเป็นพิเศษกำลังรอฮัวเทียนหลันอยู่ หากหลังจากฤทธิ์ยาเกิดขึ้น ทั้งสองคนก็มีสถานที่ที่เหมาะสมที่จะทำสิ่งที่ไม่อาจพรรณนาได้ระหว่างชายและหญิง
แต่ในเวลานี้ โทรศัพท์มือถือของฮัวเทียนหลันก็ดังขึ้น
ฮั่วเทียนหลันมองดู ก็รีบหยิบมันขึ้นมาทันที
ในระหว่างการกดรับ คิ้วของเขาก็เหี่ยวย่นอีกครั้ง
เมืองการค้าระหว่างประเทศของฟาเรนไฮต์ในเมือง W เกิดเรื่องแล้ว เป็นการฆาตกรรมต่อเนื่องที่โหดร้าย
ตำรวจมาแล้ว และแจ้งว่าจะปิดเมืองการค้าต่างประเทศทั้งหมด เพื่อสอบสวนและเก็บรักษาหลักฐานในที่เกิดเหตุ
นี่เป็นคลื่นแห่งความไม่สงบจริงๆ ฮัวเทียนหลันรู้ว่านี่เป็นอีกวิธีหนึ่งที่ผู้ก่อกวนใช้ เขาไม่ไปไม่ได้ เขาจึงทำได้เพียงแค่ลุกขึ้นและพูดกับมู่เหว่ยว่า : “เสี่ยวเหว่ย ฉันมีธุระต้องทำ ฉันต้องกลับก่อน”
มู่เหว่ยดึงมือฮั่วเทียนหลันอย่างไม่ยอม และพูดอย่างยั่วยวน : “เทียนหลัน อย่าเพิ่งรีบไป พวกเรายังทานอาหารเย็นไม่เสร็จเลย! ”
“หลังจากเสร็จธุระนี้ ฉันจะพาคุณไปทานอาหารเย็นทุกวัน” ฮั่วเทียนหลันทิ้งประโยคนี้และรีบลงไปชั้นล่าง
มันเกิดขึ้นอย่างกะทันหัน เขาไม่มีเวลาเรียกคนขับรถแทน จึงทำได้แค่ขับรถด้วยตัวเอง
ทันทีที่เขาขึ้นลิฟต์ ฮั่วเทียนหลันรู้สึกว่าร่างกายของเขาร้อนมาก และดูเหมือนจะมีความปั่นป่วนที่อธิบายไม่ได้ ซึ่งกำลังเดือดดาลอยู่ตลอดเวลา
เขาหายใจเข้าลึกๆ และมองไปรอบๆ คนที่อยู่ในลิฟต์
ในใบหน้าของหญิงสาวนั้น ทำให้เขาสนใจมองมากขึ้น ดูเหมือนว่าเมื่อมองไปที่หญิงสาวแต่ละคน เขามักจะมีความกระตุ้น และรู้สึกว่าอีกฝ่ายสวยมาก
เขารู้สึกว่าตัวเองเริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้มากขึ้นเรื่อยๆ ในที่สุดหลังจากออกจากลิฟต์ เขาก็รีบหาตำแหน่งจอดรถและขึ้นรถทันที
สิ่งแรกที่เขาเข้าไปในรถ เขาสตาร์ทรถและเปิดเครื่องปรับอากาศ เปิดให้เย็นที่สุด แต่เขาก็ยังไม่สามารถระงับแรงกระตุ้นในใจได้
และในครั้งนี้ ส่วนร่างของเขาตั้งขึ้นอย่างทะนงตัว
ฮั่วเทียนหลันรู้สึกว่ากางเกงของเขากำลังจะแตกออก ไฟกามตัณหาก็ค่อยๆควบคุมความคิดปกติทั้งหมดของเขา ตอนนี้เขามีเพียงความคิดเดียว นั่นคือการหาผู้หญิงมาแก้ปัญหาความต้องการทางร่างกายของเขา
ผู้หญิงสองคนเดินผ่านไปข้างนอกรถ ฮั่วเทียนหลันเกือบจะบีบแตร จากนั้นใช้พละกำลังอย่างมากเพื่อยับยั้งตัวเองไม่ให้ลากเด็กสาวทั้งสองขึ้นรถ
ในเวลานี้ฮั่วเทียนหลันเข้าใจแล้ว ว่าเขาควรถูกวางยา
เย็นนี้เขาทานข้าวแค่กับมู่เหว่ย ไม่จำเป็นต้องเดาเลยว่าใครเป็นคนวางยา
ฮั่วเทียนหลันคว้าโทรศัพท์มือถือ พยายามโทรหามู่เหว่ย
แต่กดสองครั้งแล้วก็กดไม่ได้สักที โทรศัพท์ก็กระพริบสองครั้ง สุดท้ายก็แบตหมดจนปิดเครื่องไปแล้ว
ฮั่วเทียนหลันโยนโทรศัพท์ไปด้านข้างด้วยความโกรธ เขาจับประตูรถปลดล็อกและลงจากรถ
หลังจากลงจากรถ ก็รู้สึกหงุดหงิดกับกลิ่นอับชื้นในโรงรถใต้ดิน จู่ๆก็รู้สึกเวียนหัว และสับสนเร็วขึ้น
เวลานี้อันรันกำลังพาลั่นลานลงมาจากสวนสนุก เพิ่งมาถึงที่จอดรถชั้นใต้ดิน
รถของป้าเฉิน จอดอยู่ในแนวทแยงมุมตรงข้ามกับฮัวเทียนหลันพอดี
ถ้าอันรันต้องการเดินไป ก็จะต้องผ่านหน้าฮั่วเทียนหลัน
อันรันอยู่ในห้างสรรพสินค้ามานาน และไม่เห็นฮั่วเทียนหลันกับมู่เหว่ยแล้ว เลยคิดว่าพวกเขาน่าจะออกไปแล้ว
ดังนั้นเมื่อเธอเดินไปที่ Mercedes-Benz G คันใหญ่ เธอจึงมองด้วยจิตใต้สำนึก และพบว่ามีคนนอนอยู่ข้างๆเธอ
เธอแค่คิดว่ารถคันนี้ น่าจะคล้ายกับคันที่ฮั่วเทียนหลันลงจากรถเมื่อวานนี้
แต่เมื่อเธอก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว และเห็นผู้คนนอนอยู่ เธอก็ตะลึงเล็กน้อย
ฮัวเทียนหลัน เขาเป็นอะไร? ”
อันรันรู้สึกว่าสมองของเธอไม่เพียงพอชั่วขณะ เธอเอื้อมมือออกไปสัมผัสใบหน้าของฮั่วเทียนหลันด้วยความรู้สึกร้อนรน
เขา ตัวร้อนแล้ว?
ลั่นลานก็อยู่ข้างๆ อันรัน หลังจากมองไปที่ฮัวเทียนหลันอย่างอยากรู้อยากเห็น เธอก็พูดว่า : “แม่ นี่น่าจะเป็นลุงที่มาส่งหนูกลับบ้านเมื่อสองสามวันก่อน……”
อันรันพยักหน้า หลังจากลองลมหายใจของฮั่วเทียนหลันว่าปกติ ก็กลัวว่าลั่นลานจะติดเชื้อจากฮั่วเทียนหลัน จึงรีบส่งลั่นลานกลับไปที่รถ
เพื่อป้องกันไม่ให้ลั่นลานวิ่งไปมา อันรันยังเปิดที่ล็อคเด็กในรถ และปิดประตู
อันรันรู้สึกว่าต้องขอบคุณป้าเฉิน เพราะต้องดูแลลั่นลาน ป้าเฉินจึงจะเตรียมยาที่ใช้กันทั่วไปไว้ในรถ
อันรันหยิบยาแก้ไข้ ยาแก้อักเสบและน้ำแร่อีกขวด แล้ววิ่งกลับไปที่ฮั่วเทียนหลัน
อันรันยกศีรษะของฮั่วเทียนหลันขึ้นเบาๆ และปล่อยให้เขานอนบนตักของเธอ จากนั้นก็ยัดยาลงในปากของฮั่วเทียนหลัน แล้วเทน้ำใส่ปากของฮั่วเทียนหลันเบาๆ
ฮั่วเทียนหลันรู้สึกว่าร่างกายของเขากำลังจะถูกเผาเป็นเถ้าถ่าน ความร้อนที่น่ากลัวทำให้เขาเหลือเพียงความคิดเดียว คือถ้าเขาต้องการระบาย!
เมื่อรู้สึกถึงบางสิ่งที่อบอุ่นและเย็นเข้ามาในปากของเขา เขาจึงลืมตาขึ้นเล็กน้อย
คนที่อยู่ในสายตา ดูเหมือนจะเป็นผู้หญิงที่มีรูปร่างหน้าตาคุ้นเคย
เมื่อเห็นฮั่วเทียนหลันบนตักของเธอลืมตาขึ้นเล็กน้อย อันรันก็รีบถามอย่างเป็นห่วง : “คุณฮัว คุณโอเคไหม? ”
เธอไม่คาดคิด เธอไม่พูดประโยคนี้ยังดีกว่า เมื่อเธอพูดประโยคนี้ ฮั่วเทียนหลันก็ลุกขึ้นจากพื้นทันที เหมือนม้าป่าบังคับอันรันไว้ในอ้อมแขน แล้วจับมาแทะ
อันรันส่งเสียงครวญครางสองสามครั้ง จับมือของเธอเพื่อพยายามขัดขืน แม้ว่าทั้งสองจะเป็นสามีภรรยากัน เวลานี้ก็ดึกแล้ว ก็มีคนเข้าออกที่ลานจอดรถใต้ดินเป็นครั้งคราว ฮัวเทียนหลันอาจไม่สังเกตด้วยซ้ำว่าเธอเป็นใคร
เห็นได้ชัดว่าเขาป่วย และยังไม่ชอบตัวเอง หรือว่าเขามีกามตัณหากับผู้หญิงทุกคนมากขนาดนี้เลยเหรอ?
