ระหว่างทางกลับไปที่บ้านฮัว ฮัวเสี่ยวน่าจะคุยกับอันรันเป็นระยะ ๆ เกี่ยวกับสิ่งที่น่าสนใจที่เธอเคยเติบโตในเมือง Z
และชื่อของฮัวเทียนหลัน ก็ถูกกล่าวถึงเป็นระยะ ๆ
เมื่อฮัวเสี่ยวน่าพูดถึงหนึ่งครั้ง อันรันก็ยิ่งรู้สึกบอบช้ำในหัวใจของเธอมากขึ้น
เมื่อมาถึงบ้านฮัว ทันทีที่อันรันลงจากรถ เธอก็เห็นฮัวเทียนหลันเพิ่งเข้าประตูมา
สันนิษฐาน ว่าเขาส่งผู้หญิงคนนั้น กลับบ้านแล้วใช่มั้ย?
เวลามักจะขัดเกลาความทรงจำมากมาย หากวันนี้ไม่ใช่เพราะผู้หญิงที่ปรากฏตัวข้างฮั่วเทียนหลันเตือนสติ อันรันคงกลัวว่าเธอจะจำข้อตกลงการแต่งงานระหว่างทั้งสองไม่ได้
อันรันและฮัวเสี่ยวน่าเดินเข้าประตูไปก่อน เมื่อเห็นพี่ชายคนที่สอง ถึงแม้ฮัวเสี่ยวน่าจะดีใจมาก แต่ก็มีความสำรวมพูดว่า : “พี่ชายที่สอง…..”
ฮั่วเทียนหลันเหลือบมองไปที่ฮั่วเสี่ยวน่า ท่าทางดูเป็นไปตามปกติ มุมปากเพิ่มขึ้นเล็กน้อย ส่งเสียงอื้มตามสูตร
หลี่รูยาเพิ่งด่าฮัวเทียนหลันไปไม่กี่คำ แต่เธอไม่คาดคิดว่าลูกสาวและภรรยาของเธอจะกลับมากันหมด ดังนั้นเธอจึงระงับความโกรธของเธอและยิ้มและพูดว่า : “เที่ยวสนุกไหม? ”
ฮัวเสี่ยวน่าก้าวไปข้างหน้าและกอดแขนของหลี่รูยา และพูดอย่างออดอ้อน : “แม่ พี่สะใภ้คนที่สองอยู่กับฉัน แน่นอนว่าฉันมีความสุขมาก! เราไปกินอาหารทะเลแสนอร่อยด้วย! ”
ฮัวเสี่ยวน่าบอกหลี่รูยาว่าวันนี้เธอไปไหนและทานอะไร เมื่อเธอพูดชื่อโรงแรม ใบหน้าของฮัวเทียนหลันก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย
เขาเหลือบมองไปที่ฮัวเสี่ยวน่าและอันรัน ที่เงียบอยู่ด้านข้าง ก็รู้สึกประหม่าเล็กน้อยในใจ โรงแรมที่พวกเขาพูดถึงคือโรงแรมที่เขาตื่นขึ้นมาในวันรุ่งขึ้น
อันรันลุกขึ้น และบอกว่าเขาจะไปที่ห้องครัวเพื่อไปหาผลไม้มากิน
ฮัวเทียนหลันก็ลุกขึ้น และพูดว่าจะไปกับอันรัน
อันรันเพิ่งเข้าไปในครัว มีคนรับใช้ในครัวกำลังเตรียมอาหารเย็นอยู่ ฮัวเทียนหลันก็สั่งให้พวกเขาออกไปก่อน
หลังจากที่ทุกคนออกไป ฮั่วเทียนหลันก็ไอและพูดว่า : “วันนี้คุณไปที่โรงแรม Haitian หรอ? ”
Haitian Hotel พูดถึงโรงแรมที่อันรันและคนอื่นๆ ไปทานอาหารในวันนี้ อันรันมองกลับไปที่ฮัวเทียนหลัน เขาถามคำถามเหล่านี้ เขากังวลหรอ?
แต่ท่าทางของฮั่วเทียนหลันเป็นปกติ ไม่เหมือนกับความรู้สึกผิด
อันรันรู้ดีในใจของเธอ ว่าตั้งแต่ฮั่วเทียนหลันถามเรื่องนี้ ก็กลัวคืออยากรู้ว่าเธอได้เห็นเขาหรือเปล่า
ในครั้งนี้ ชายคนนี้ต้องหาทางออกด้วยตัวเอง
อันรันพูดเบาๆ : “ไปค่ะ ฉันไปมาตอนเที่ยง”
ฮั่วเทียนหลันรู้สึกแน่นในใจ ตอนเที่ยง เขาออกมาตอนเที่ยงพอดี
เขาเปิดปากและพูดว่า : “คุณเห็นคนรู้จักไหม? ”
อันรันหัวเราะในใจ คนรู้จัก? มีใครที่รู้จักดีไปกว่าฮัวเทียนหลัน?
เธอส่ายหัว พูดว่า : “ไม่มีนะ”
คำตอบของอันรันนั้นง่ายมาก มันทำให้ฮั่วเทียนหลันสงสัยเล็กน้อยว่าผู้หญิงคนนี้เห็นตัวเองหรือเปล่า แต่แสร้งทำเป็นไม่เห็น และจงใจทำชุ่ยๆ
เขานึกถึงตอนหลังจากเปลี่ยนเป็นโทรศัพท์เครื่องใหม่ในตอนเช้า การแจ้งเตือนข้อความทางโทรศัพท์ ส่วนใหญ่ที่ได้รับมาจากอันรัน
เขาบอกว่า : “เมื่อคืนโทรศัพท์ของฉันโดนน้ำ ฉันเลยปิดเครื่อง”
อันรันอื้มและพูดว่า : “ฉันอธิบายให้แม่ฟังแล้ว”
ฮั่วเทียนหลันถามว่า : “เธอพูดกับแม่ยังไง”
อันรันพูดเบาๆ : “ฉันบอกว่าคุณงานยุ่ง คุณเลยมาไม่ได้…..”
“แต่คือฉันเมา” หลังจากที่ฮั่วเทียนหลันพูดสิ่งนี้ เขาก็ประหลาดใจเล็กน้อย ทำไมเขาดูเหมือนจะอธิบายอะไรบางอย่างกับอันรัน
อันรันมองไปที่ฮั่วเทียนหลันด้วยความประหลาดใจ คาดไม่ถึงว่าเขาจะบอกตัวเองมากขนาดนี้ อันที่จริงเธอไม่ต้องการ เขาทำอะไร เขาก็ไม่เคยบอกตัวเองมาก่อนอยู่แล้ว
แต่เธอพูดต่อได้แค่ประโยคนี้ : “ขอโทษค่ะ คุณฮัว ฉันรบกวนคุณดื่มเบียร์แล้ว คุณดื่มควรดื่มแต่พอประมาณ และใส่ใจสุขภาพของคุณด้วย……”
ฮั่วเทียนหลันรู้สึกโกรธเล็กน้อย หลังจากได้ยินสิ่งที่อันรันพูด ผู้หญิงคนนี้เป็นคนโง่เหรอ?
ฉันบอกว่าฉันดื่มเมื่อคืน ฉันก็เลยไม่มา มันควรจะเป็นฉันที่พูดว่าขอโทษไม่ใช่เหรอ?
เธอมักจะเป็นแบบนี้ ทุกครั้งคือฉันผิด ขอโทษ ขอโทษ……
และท่าทางของเธอ มักจะกระตุ้นความโกรธของฮัวเทียนหลันได้ง่ายที่สุด
เขากดความโกรธของเขา และพูดซ้ำ : “ฉันดื่มมากเกินไป ฉันจึงไม่มา ฉันเองที่ผิด”
อันรันอื้ม คำพูดของฮั่วเทียนหลันทำให้เธอตกใจเล็กน้อย และเธอไม่รู้จะพูดอะไร
เธอกลัวว่าอาจจะรับผิดโดยไม่ได้ตั้งใจ ผู้ชายคนนี้ใจแคบยิ่งกว่าใส้ไก่ แถมยังทำให้เธอต้องอับอายอีกแน่นอน
การแกล้งโง่ เป็นทางเลือกที่ดีที่สุดของเธอ
ฮั่วเทียนหลันมองไปที่ท่าทางเหมือนกระสอบทรายของอันรัน และรู้สึกว่าสมองของเขาแตกจริงๆ มาบอกอันรันว่าไม่มีอะไร
เขาโบกมือ เปิดประตูห้องครัวแล้วออกไป
อันรันถอนหายใจยาวๆ อย่างโล่งอก ฮัวเทียนหลันอยู่ตรงหน้าเธอ ภายใต้แรงกดดันที่รุนแรง ทำให้เธอรู้สึกกังวลมาก
แต่ภายในสิบวินาที ประตูห้องครัวก็เปิดออกอีกครั้ง ฮั่วเทียนหลันเดินเข้ามาด้วยใบหน้าที่เย็นชา ถือกะละมังที่อันรันเพิ่งล้างองุ่น จากนั้นก็ออกไป
เขาบอกว่าเขามากับอันรันเพื่อเตรียมผลไม้ ถ้าเขาออกไปมือเปล่ามันจะไม่สมเหตุสมผลสักหน่อย
เป็นเรื่องยากสำหรับครอบครัวที่จะกลับมารวมตัวกันอีกครั้ง หลี่รูยามีความสุขมาก เธอเป็นผู้นำในการถ่ายภาพครอบครัว และดูรูปถ่ายในโทรศัพท์ด้วยความพึงพอใจ เธอคิดไว้แล้วว่าตอนเพิ่มกรอบรูปติดผนัง จะใส่คำหนึ่งว่า ครอบครัวที่อบอุ่น
หลี่รูยาทำอาหารเย็นเอง ส่วนอันรันก็เป็นลูกมือ
เดิมทีฮัวเสี่ยวน่าต้องการที่จะเข้ามาช่วย แต่เธอได้รับคำสั่งให้ปอกกระเทียมหนึ่งชิ้น หลังจากสิบนาทีปอกทั้งหมดได้สามชิ้น หลี่รูยาก็ให้เธอออกไป อย่าขวางทางและสร้างความยุ่งยาก
หลี่รูยารับผิดชอบในการทำซุป อันรันรับผิดชอบในการผัดอาหาร
แม่สามีและลูกสะใภ้ เตรียมอาหารได้เข้าท่า
ระหว่างทานอาหารค่ำ หลี่รูยาตั้งใจดื่มไวน์สองสามแก้ว
ในความเป็นจริงหัวใจของเธอไม่ดีนัก และหมอไม่อนุญาตให้เธอดื่ม ฮัวเทียนหลันและคนอื่นๆ รู้ดี
แต่เมื่อเห็นเธอมีความสุข ทุกคนก็ไม่สามารถพูดอะไรได้มาก ดังนั้นหลี่รูยาจึงเป็นคนแรกที่มีความสุข
เมื่อฮัวเทียนหลันทานอาหาร เขาก็ตักให้อันรันเป็นครั้งคราว
ในอีกด้านหนึ่ง เกาฮั่นก็ทำตามในสิ่งที่เขาทำ โดยตักใส่เต็มชามของฮัวเสี่ยวน่า
ฮัวเสี่ยวน่าแสร้งทำเป็นรักกันหลอกๆในตอนแรก แต่ในไม่ช้าเธอก็หมดความอดทน ทำหน้ามุ่ยและพูดอย่างไม่เต็มใจว่า : “ไม่ต้องตักแล้ว ตักอีกมันจะหกหมดแล้ว”
เกาฮั่นยิ้มอย่างนุ่มนวล ทำให้ทุกคนรู้สึกว่าเขารักฮัวเสี่ยวน่ามาก
เมื่อเห็นลูกสาวและลูกเขยของเธอรักใคร่กันมาก หลี่รูยาซึ่งเป็นห่วงฮัวเสี่ยวน่าก็รู้สึกโล่งใจ
สามารถใส่ใจรายละเอียดได้ดีขนาดนี้ คิดว่าความสัมพันธ์ระหว่างคนสองคนคงจะดีขึ้นในชีวิตประจำวันแหละ?
อันรันไม่สามารถกินดักแด้จักจั่นได้จริงๆ ตอนที่เธอยังเป็นเด็ก เธอแพ้การกินดักแด้จักจั่นและเกือบจะเสียชีวิต ตั้งแต่นั้นมาเธอก็หลีกเลี่ยงสิ่งเหล่านี้ แต่ฮัวเทียนหลันตักดักแด้จักจั่นสองตัวให้เธอ
เธอมองไปที่ดักแด้จักจั่นในชาม เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่ง และเลือกที่จะกัดฟันและกินมัน
