ฮั่วเทียนหลันใส่เกียร์ P ดึงเบรกมือ หันศีรษะของเขา จับคางของอันรันด้วยมือของเขา และบังคับอันรันให้มองตาเขา
อันรันลุกลี้ลุกลนเล็กน้อย ดวงตาของเธออยากหลบ แต่ไม่มีที่ให้ซ่อน
ฮั่วเทียนหลันปลดเข็มขัดนิรภัยออกแล้ว และค่อยๆก้มศีรษะไปทางอันรัน ใบหน้าของทั้งสองคนเกือบจะใกล้กัน
การหายใจของอันรัน จะต้องเบาๆลง
กลัวว่าการกระทำจะใหญ่เกินไป ทำให้ผู้ชายคนนี้มีความคิดอื่นๆ
เธอรอคอยที่จะได้สัมผัสใกล้ชิดกับผู้ชายคนนี้ แต่เธอกลัวความอบอุ่นของผู้ชายคนนี้ที่มีต่อเธอ
เขาสามารถเห็นเธอเป็นสมบัติ แต่ในพริบตา เขาก็เห็นว่าเธอเป็นเหมือนหญ้า
อันรันเป็นคนไม่ใช่สิ่งของ ถ้าถูกทำร้าย หัวใจก็จะเจ็บปวดไปด้วย
เธอรู้สึกตื่นเต้นมากขึ้น ขยับคางเล็กน้อย แต่ฮั่วเทียนหลันล็อกคางของเธอ จนขยับไม่ได้เลย
ผู้ชายคนนี้ดูเหมือนจะตัดสินใจแล้วที่จะกดขี่เธอแบบนี้ต่อไป
“เงยหน้าขึ้นมา มองฉัน” ฮั่วเทียนหลันพูดอย่างรุนแรง
อันรันถูกบังคับให้เงยหน้าขึ้นมองไปที่ฮัวเทียนหลัน ดวงตาของชายคนนั้นเต็มไปด้วยความก้าวร้าว ทำให้เธอรู้สึกอยากจะหายใจไม่ออก
“มองฉันแบบนี้ เธอกลัวมากเหรอ? ”
หัวใจของอันรันหยุดนิ่ง ถ้าให้เธอบอกความจริง แน่นอนว่าเธอกลัว
แต่ถ้าเธอบอกความจริง ฮั่วเทียนหลันก็คงจะโกรธแน่นอนใช่ไหม?
อันรันลังเล และพูดเบาๆ : “ไม่ ไม่ใช่……”
ใบหน้าของฮั่วเทียนหลันโล่งใจเล็กน้อย และมุมปากของเขาก็เพิ่มขึ้นเล็กน้อย และกล่าวว่า : “ดีมาก เธอเป็นภรรยาของฉัน เธอต้องซื่อสัตย์ในทุกสิ่ง รู้ไหม? ”
ภรรยาหรอ? อันรันยิ้มอย่างขมขื่น
เธอไม่เข้าใจว่าสถานะตัวเองข้างๆฮั่วเทียนหลัน เป็นสถานะแบบไหน
เขามีผู้หญิงสองคน ผู้หญิงสองคนนั้นเป็นภรรยาของเขาหรือเปล่า?
อันรันไม่กล้าคิดถึงอนาคต แต่รู้ว่าตอนนี้ต้องทำตามฮั่วเทียนหลัน
เขามีความสุข เธอก็ต้องมีความสุขด้วย
อันรันพยักหน้าเบาๆ มองไปที่ใบหน้าอันหล่อเหลาของฮั่วเทียนหลันและพูดว่า : “ฉันจะฟังคุณ คุณฮัว”
อันรันถูกส่งตัวไปที่โรงพยาบาลอย่างเร่งรีบ คราวนี้เธอยังคงสวมชุดนอน แต่ด้านนอกใส่เสื้อโค้ทของฮัวเทียนหลัน
ดวงตาของฮั่วเทียนหลันต่ำลงเล็กน้อย เขาสามารถมองเห็นผิวขาวในชุดนอนของอันรัน และจุดที่อ่อนนุ่ม
อธิบายไม่ได้ ฮัวเทียนหลันรู้สึกถึงเปลวไฟในใจของเขา และเขารู้สึกปากแห้งเล็กน้อย
ระยะห่างระหว่างอันรันและฮัวเทียนหลันเหลือเพียงไม่กี่เซนติเมตร อุณหภูมิร่างกายของเขาสูงขึ้น อันรันสังเกตเห็นได้ทันที
เธอไม่เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น แต่เธอรู้สึกว่ามือของฮัวเทียนหลันค่อยๆเคลื่อนจากคางไปที่คอและหน้าอกของเธอ
อันรันรู้สึกตื่นเต้นและขนลุกไปทั้งตัว เธออยากจะถอยกลับ แต่ไม่สามารถขยับตัวเข้าไปใกล้เบาะได้
“ฮัว คุณฮัว……” อันรันพูดตะกุกตะกักอย่างตื่นเต้น
“อื้ม? “ฮั่วเทียนหลันเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย เมื่อถึงเวลานี้มือของเขาก็สัมผัสได้ถึงตำแหน่งที่นุ่มนวลของอันรันแล้ว
เขาขยับตัวเล็กน้อย อื้ม สบายมาก แต่มันก็ดูเล็กไปหน่อย
“เอ่อ เรายังอยู่ในรถ กลับบ้านก่อนได้ไหมค่อย……” ยิ่งอันรันพูดเสียงต่ำ ในครั้งนี้หัวก็ลดระดับลงไปที่เบาะรถอย่างอดไม่ได้ คางกดแน่นกับฝ่ามือของฮั่วเทียนหลัน ไม่ให้เขาทำชั่วกับเธอ
ฮั่วเทียนหลันมองไปที่ใบหน้าที่แดงก่ำของอันรัน ผิวของเธอดีมากมองในระยะใกล้ขนาดนี้ไม่รู้สึกถึงรูขุมขนเลย ประเด็นคือมีกลิ่นหอมจางๆ ที่อันรัน ซึ่งทำให้ผู้คนรู้สึกสบายใจมาก แค่อยากอุ้มอันรันไว้ในอ้อมแขนอย่างสงสาร
“กลับบ้านทำอะไร? “ฮั่วเทียนหลันเริ่มสนใจและพูดหยอกล้อ
อันรันเงยหน้าขึ้น และเหลือบมองอย่างคับแค้นใจ ลดศีรษะลงอย่างรวดเร็วกดมือที่ยุ่งเหยิงของเขาบนหน้าอกของเธอ
“คุณ…..คุณฮัว อยากทำอะไร ก็ทำอันนั้น…..แต่ไม่นานฟ้าจะรุ่งสางแล้ว เราควรพักผ่อน……” อันรันพูดถึงก่อนหน้านี้ และกำลังจะหยุด
แต่หลังจากพูดแล้ว ก็รู้สึกว่าคำพูดก่อนหน้านี้ดูคลุมเครือเกินไป จึงเพิ่มข้างหลังไป
ตอนกลางคืนกลับบ้านไปทำอะไร? แน่นอนว่าเป็นการพักผ่อนและนอนหลับ
น้ำเสียงขี้อายของเธอทำให้หัวใจของฮัวเทียนหลันสั่นสะเทือน ทันใดนั้นก็มีความต้องการที่จะลงโทษผู้หญิงคนนี้ที่นี่
“อันรัน…..” เสียงของฮั่วเทียนหลันค่อนข้างหนักหน่วง
จมูกร้อนของเขาพ่นลงบนใบหน้าของอันรัน ทำให้เธอรู้สึกคันเล็กน้อย
“ฮัว…..คุณฮัว มีอะไรเหรอ? ” อันรันคาดการณ์ไว้แล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้น สักพักเธอเหลือบมองกระจกมองหลังด้วยความตื่นเต้น โชคดีที่ไม่มีรถอยู่รอบๆ เธอจึงก้าวถอยหลังและบอกว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เกิดขึ้น
แต่ประเด็นก็คือแม้ว่าเธอจะใส่ใจมาก แต่จะแล้วยังไง เธอมีทางเลือกอะไรบ้าง?
เธอเลื่อนสายตาลงเล็กน้อย เธอจะเห็นตำแหน่งกางเกงของชายคนนี้มีเต็นท์ขนาดใหญ่ตั้งขึ้นแล้ว
“เธอชอบในรถไหม? ” ในคำพูดของฮั่วเทียนหลันเปลือยเปล่า
อันรันถึงกับผงะ มือที่กระวนกระวายนี้คลำอยู่ที่ด้านข้างของคนขับ แต่ยิ่งเธอกังวลมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งไม่สามารถหาปุ่มเพื่อปรับการเปลี่ยนที่นั่งได้
เธอพูดได้เพียงเสียงสั่นเครือ : “รถคันนี้นั่งสบายมาก…..”
ฮั่วเทียนหลันขมวดคิ้วเล็กน้อย ผู้หญิงคนนี้ต้องรู้ว่าเขาหมายถึงอะไร แต่ตอนนี้กำลังมองซ้ายมองขวาหลบเลี่ยง
อันรันรู้สึกได้ถึงการจ้องมองที่คมชัดของฮั่วเทียนหลันบนใบหน้าของเธอ แต่เดิมเธอต้องการพูดสองสามคำเกี่ยวกับรถคันนี้ต่อไปเพื่อเบี่ยงเบนประเด็น แต่เมื่อเผชิญหน้ากับดวงตาที่คมชัดขึ้นของฮั่วเทียนหลัน ในที่สุดคำพูดทั้งหมดของเธอก็อยู่แค่ในใจเธอเท่านั้น
“ฉันหมายความว่า เธอชอบรถสั่นไหม?”
