หลังจากอันหรันออกไป ยี่เฉียวถงก็ลุกขึ้นดูอันหรันเดินเซไปจากหน้าหน้าต่างและสุดท้ายก็ขึ้นรถ
ฮึ่ม สารรูป ยังกล้าสู้กับเธอ แค่ยื่นนิ้วออกไป ก็สามารถทำให้เธอตายได้แล้ว!
อันหงไชเดินไปที่ด้านข้างของยี่เฉียวถง และพูดด้วยความวิตกกังวล : “เสี่ยวถง คุณว่าทำกับอันหรันเช่นนี้ มันโหดร้ายเกินไปหรือเปล่า?”
อันหงไชไม่ได้ล้างความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของเขาออกไปทั้งหมด ครั้งนี้แม้กระทั่งอันหรันของน้องชายยังมีการขู่ ก็เหมือนสูญเสียความเป็นมนุษย์ไปแล้ว
เขายังจำได้ว่าตอนอันหรันยังเด็ก เธอร่าเริงและน่ารัก ทุกครั้งที่เห็นเขากลับมา ก็จะวิ่งมาไกลๆ และตะโกนเรียกลุง
แต่น่าเสียดาย เมื่อสิ่งต่างๆเปลี่ยนไปตามกาลเวลา…..
ยี่เฉียวถงมองไปที่อันหงไชเบาๆ จากนั้นก็หัวเราะเยาะ : “เป็นอะไรไป? คิดถึงความรักในครอบครัวที่น่าสงสารของคุณอีกแล้ว? บางครั้งฉันก็สงสัยนะ ว่าคุณแอบรักภรรยาพี่ชายตัวเองหรือเปล่า! ”
เมื่อยี่เฉียวถงพูดถึงเรื่องนี้ ในตอนท้ายคำพูดของเขามีเจตนาฆ่าอยู่ด้วย
อันหงไชตกใจมาก เขารู้สึกว่าความจริงที่เขาซ่อนไว้มาหลายปีถูกเจาะ เขารีบโบกมือและพูดว่า : “คุณกำลังพูดอะไร พวกเขาทั้งสองเสียชีวิตมากี่ปีแล้ว อย่าไร้สาระ! ”
ยี่เฉียวถงมองไปที่อันหงไชด้วยท่าทางที่ซับซ้อน เธอเป็นผู้หญิงที่ฉลาด แม้ว่าอันหงไชจะไม่ยอมรับ แต่การแสดงออกของเขาในตอนนี้ก็เผยให้เห็นถึงความคิดของเขา เพียงแค่ตัวเขาเองที่ยังคงกัดฟันและปฏิเสธที่จะยอมรับมันเท่านั้น
เธอถอนหายใจและพูดว่า : “หงไชคนนี้ไม่แน่นอน มันเป็นคำพูดที่ตกทอดมาจากบรรพบุรุษ คุณก็ไม่ต้องการเห็น An Group แตกสลายในมือของเราใช่ไหม? วันนี้ฉันแค่ขู่อันหรัน ตราบใดที่เธอให้เงินอย่างจริงใจ ฉันจะไม่ทำอะไรเลยโดยธรรมชาติ ปรองดองให้เกิดทรัพย์ เหตุผลนี้ ฉันเข้าใจดี! ”
อันหงไชพยักหน้า และกล่าวว่า : “แบบนี้ก็ดี”
สำหรับในใจของยี่เฉียวถงทำให้อันหรันเจ็บปวดมาหลายครั้ง ยี่เฉียวถงเองก็ไม่รู้
อันหรันอยู่ในรถเป็นเวลาสองชั่วโมงเต็มก่อนที่จะรู้สึกได้ถึงแรง
เธอสตาร์ทรถ แต่ไม่รู้ว่าควรไปที่ไหน หลังจากวนไม่กี่รอบเธอก็หยุด
อันหรันไม่คาดคิด ว่าตัวเองแค่วนไปรอบๆ และจะมาถึงหลุมศพบรรพบุรุษของตระกูลอัน
เธอลงจากรถ สามีภรรยาที่รับผิดชอบดูแลที่อายุมากกว่า 60 ปีแล้ว ตอนที่ยังไม่มีอันหรัน พวกเขาก็มาที่นี่เพื่อดูแลหลุมศพ
เมื่อเห็นอันหรันมา พวกเขามองด้วยสายตาที่ซับซ้อน และเลือกที่จะไม่สนใจ
เพราะยี่เฉียวถงได้สั่งไว้เมื่อสองสามวันก่อน ว่าถ้าเธอมาที่นี่ จะไม่อนุญาตให้เธอเข้าไปในสุสาน
แต่นี่เป็นสิ่งที่ควรค่าแก่การเคารพในความกตัญญูต่อพ่อแม่ที่เสียชีวิต ขัดขวางก็แค่ทำร้ายฟ้าดิน ดังนั้นพวกเขาจึงแสร้งทำเป็นตาบอด
อันหรันรีบมา และไม่ได้เอาอะไรมาเลย เธอเดินไปที่หลุมฝังศพของพ่อแม่เธอ รอยแตกในหลุมฝังศพนั้นช่างไม่เข้าตา
เธอนั่งลงและพิงหลุมฝังศพ รู้สึกเหมือนกำลังพิงพ่อแม่ของเธอ
“พ่อ แม่ ลูกสาวมาหาพวกคุณแล้ว……”
อันหรันพูดจบ น้ำตาก็ไหลเต็มใบหน้า
“เมื่อวานฉันพาเพื่อนไปเยี่ยมแม่ของเธอ แม่ของเธอสวยมาก แต่เธอเป็นบ้า พ่อของเธอทำร้าย พ่อของเธอไม่ใช่คนดี แต่เขายังมีชีวิตอยู่ในโลกนี้ พ่อกับแม่คุณไม่เคยทำอะไรเลวร้ายในชีวิต ทำไมคุณถึงไปเร็วขนาดนี้! ”
ยิ่งอันหรันพูดความเศร้า ในใจของเธอก็ยิ่งควบคุมไม่ได้ และไม่สามารถระงับความคิดของเธอเกี่ยวกับพ่อแม่ของเธอได้
การข่มเหงของยี่เฉียวถงและอันหงไช ผู้หญิงรอบๆฮัวเทียนหลันก็เพิ่งเพิ่มขึ้นโดยไม่มีข้อยกเว้น ทำให้หัวใจของอันหรันรู้สึกลอยอยู่ในอากาศมากขึ้น และไม่สามารถกลับมาได้
เธอพูดอยู่หน้าหลุมฝังศพของพ่อแม่ของเธออยู่หลายเรื่อง แต่เธอไม่ได้พูดถึงเงินที่ยี่เฉียวถงพูดเมื่อกี้
เธอไม่ต้องการให้พ่อแม่ของเธออยู่ใต้น้ำบาดาลทั้ง9 อย่างไม่สงบสุข และจะต้องกังวลเกี่ยวกับเธอ
อันหรันพูดไป ความง่วงนอนที่อธิบายไม่ได้ก็เพิ่มขึ้น และในที่สุดก็หลับพิงบนหลุมฝังศพไป
เธอฝันว่าพ่อแม่กลับมา พวกเขาบอกว่าพวกเขายังไม่ตาย แต่พวกเขาทำงานอยู่ต่างประเทศมาหลายปีแล้ว
พวกเขาจับมืออันหรัน และเดินไปด้วยกันเป็นครอบครัวสามคนอย่างมีความสุข พ่อของอันหรันเป็นคนขบขัน พูดจามีความน่าสนใจ
ความฝันนี้ทำให้อันหรันมีความสุขมาก แม้ในความเป็นจริง มุมปากของเธอก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มขึ้นมา
แต่เมื่อมีความสุขที่สุด อันหรันก็เห็นลมแรงที่คุ้นเคย และพ่อแม่ของเธอก็ถูกพัดพาไป
พ่อมองเธอด้วยรอยยิ้มและขอให้อันหรันมาหาเขาบ่อยๆ เขาจะได้ออกมาทุกวัน
อันหรันดูเหมือนจะมีการตอบสนอง ออกมา ออกมา? จู่ๆเธอก็ตื่นจากฝัน พ่อแม่ไม่ใช่ว่าไม่อยู่แล้วเหรอ? นั้นเมื่อกี้คือ……
มีความกลัวอยู่ในใจ แต่ด้วยความรู้สึกดีใจ จู่ๆเธอก็นั่งตัวตรงจากพื้น
เธอลืมตาขึ้นและรู้สึกสับสนอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเธอก็เห็นว่าท้องฟ้ามืดลงแล้ว
ลมที่มืดมนพัดผ่าน และทันใดนั้นอันหรันก็รู้สึกขนลุก *
เธอรีบลุกขึ้นจากหลุมฝังศพ ดูรูปถ่ายของพ่อแม่ เหมือนจะมีความเหมือนจริงเล็กน้อย
อันหรันโค้งคำนับอย่างสุดซึ้งและพูดว่า : “พ่อแม่ ดึกแล้ว ครั้งหน้าฉันจะมาหาใหม่นะ! ”
หลังจากพูดจบ เธอก็รีบออกจากสุสาน
ในระหว่างทาง เธอมักจะรู้สึกหนาวที่หลัง เมื่อเธอขึ้นรถความรู้สึกก็ค่อยๆหายไป
อันหรันตบหัวใจของเธอ ใช้เวลาสักพักก่อนที่เธอจะรู้สึกสงบลง
เธอไม่ใช่คนที่ไม่เชื่อพระเจ้า แม้ว่าเธอจะกลัวผี แต่พวกเขาก็เป็นพ่อแม่ของเธอ เธอก็ไม่กลัว
เพียงแค่ความฝันนี้ช่างแปลกประหลาดเสียจริง จนไม่สามารถระงับความรู้สึกที่น่าขนลุกในใจของอันหรันได้
ต่อมาอีกสองวัน อันหรันรู้สึกเบื่อเสมอกับคำถามร้อยล้านคำถามนี้
เธอเข้าใจสิ่งที่ยี่เฉียวถงพูด นี่ไม่ใช่เรื่องตลกแน่นอน
แต่หนึ่งร้อยล้าน ก็เหมือนจะฆ่าเธอ เธอก็ไม่สามารถหาออกมาได้
เว้นแต่ อันหรันมองไปที่การ์ดสีดำที่เธอหยิบออกมาจากกระเป๋า
การ์ดใบนี้เป็นการ์ดที่ไม่จำกัดของฟาเรนไฮต์ นับประสาอะไรกับหนึ่งร้อยล้าน ถึงหมื่นล้านก็สามารถกดได้
แต่หนึ่งร้อยล้านนี้ ควรจะอธิบายอย่างไร?
ถ้าแม่ฮัวไม่พูดอะไร แต่ในใจของเธอก็จะคิดถึงที่มาของหนึ่งร้อยล้านนี้อย่างแน่นอน
หรือว่าต้องคุยกับฮัวเทียนหลัน? ให้ฮัวเทียนหลันจ่าย?
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ อันหรันก็โยนความคิดนี้ออกจากความคิดของเธอทันที
ตลก แต่งงานกันมานาน แม้แต่คนรับใช้ฮั่วเทียนหลันยังไล่ออกจากบ้าน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการใช้เงินกับเธอ
เขาขี้งกกับตระกูลอันจริงๆ โครงการก่อนหน้านี้ที่ Anshi Group ก็ได้รับจากฮัวหมู่เช่นกัน
อันหรันไม่รู้ว่าเธอควรทำอย่างไร แต่เรื่องนี้ไม่สามารถล่าช้าได้ เธอจึงตกอยู่ในความวิตกกังวลอย่างสิ้นเชิง
ไม่นานสามวันก็ผ่านไป ยี่เฉียวถงก็โทรมาในเช้าตรู่ของวันที่สี่
อันหรันมองไปที่สายของยี่เฉียวถง และทันใดนั้นก็รู้สึกว่าหัวของเธอเริ่มใหญ่ขึ้น
ยี่เฉียวถงต้องขู่อีกครั้ง เธอมั่นใจในเรื่องนี้
หลังจากนั้นไม่นาน ในที่สุดสายก็หยุดลงทีละสาย และข้อความก็ดังขึ้นอีกครั้ง และดังขึ้นพร้อมกันเป็นสิบครั้ง
อันหรันเปิดข้อความสั้นๆ ยี่เฉียวถงส่งข้อความสั้นๆ มาทั้งหมดประมาณ 10 กว่าข้อความ และทั้งหมดเป็นเนื้อหาเดียว : “ถ้าไม่ให้เงิน อันเฮาก็จะมีเรื่อง! ”
