ฮั่วเทียนหลันดื่มทีละแก้ว และยิ่งเขาดื่มมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งมีสติมากขึ้น ยิ่งมีสติมากขึ้นเขาก็ยิ่งรู้สึกละอายกับสิ่งต่างๆในปีนั้น
ไม่นาน ไวน์ก็ไม่อยู่บนโต๊ะอีกต่อไป
เขาขมวดคิ้ว และพูดในทิศทางของอันหรัน : “ไปเอาไวน์! ”
แต่เขาพูด แต่เขาไม่ได้ยินตอบกลับมา
เขาเงยหน้าขึ้นมองตรงนั้น แต่พบว่าอันหรันไม่ได้อยู่บนโซฟา
เธอไปไหนแล้ว?
สมองฮั่วเทียนหลันไวน์ถูกทำให้มึนงง หลังจากนั้นไม่นานก็จำได้ อันหรันบอกว่าเขาจะไปซื้อยาแกเม้าให้ตัวเอง
ดูเหมือนเธอจะออกไปนานแล้ว?
ฮั่วเทียนหลันยกมือเรียกพนักงาน และถามว่า : เห็นผู้หญิงของฉันไหมว่าเธอไปไหนแล้ว? ”
ลักษณะของอันหรัน มักจะโดดเด่นในคลับเฮาส์ที่คลั่งไคล้ และยากที่จะไม่มีใครสนใจ
พนักงานครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง และพูดว่า : “คุณผู้หญิงคนนั้นออกไปแล้ว แต่เธอก็ไม่กลับมาเลย”
ฮั่วเทียนหลันขมวดคิ้ว รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยในใจ เขารู้เกี่ยวกับความวุ่นวายรอบ Gift club
หรือว่าอันหรันกำลังตกอยู่ในอันตราย?
“เรียกผู้จัดการของพวกคุณมา! ”
พูดจบ ฮั่วเทียนหลันก็ลุกขึ้น และเดินออกไป
ในไม่ช้า ผู้จัดการ gift ก็มาที่ด้านข้างของฮั่วเทียนหลัน และพูดอย่างเรียบเฉย : “นายฮัว คุณต้องการจะสั่งอะไรหรือเปล่า?”
ฮั่วเทียนหลันเหลือบมองผู้จัดการอย่างเย็นชา และพูดอย่างเคร่งขรึม : “หาคน ตรวจสอบตรอกซอกทั้งหมดที่อยู่ใกล้ๆ ผู้หญิงของฉันไม่กลับมา”
ผู้จัดการตกตะลึง และเข้าใจทันทีว่านี่เป็นเรื่องใหญ่
เขารีบระดมคนทั้งหมด และออกไปตามหา
ในเวลาเดียวกันเขารีบหาตามมุม และโทรหาเจ้านาย หากผู้หญิงของฮั่วเทียนหลันคนนี้เป็นอะไรใน Gift club ต่อไป Gift club ก็ไม่ต้องทำแล้ว
ความเจ็บปวดที่ปลายลิ้นรุนแรงขึ้น อันหรันรู้ดีว่าตราบใดที่พยายามมากขึ้น เธอก็สามารถบอกลาโลกได้อย่างสมบูรณ์
เธอจำหนังสือและละครโทรทัศน์ที่เธอเคยอ่านมาก่อนได้ เธอจะกัดลิ้นฆ่าตัวตาย พูดอย่างง่ายๆ
เมื่อช่วงเวลานี้มาถึงเธอจริงๆ เธอแค่อยากจะบอกว่าเธอชื่นชมคนที่ทำอย่างนั้น
ในโลกนี้ ไม่มีใครไม่กลัวความตาย อันหรันเองก็เช่นเดียวกัน
เธอมองโลกอีกครั้งด้วยความคิดถึง แต่รอยยิ้มลามกต่อหน้าเธอทำให้ใช้แรงฟันกัดอีกครั้ง
ในขณะนี้ ดอกไม้สีเลือดกำลังเบ่งบานเต็มไปหมดบนศีรษะของชายคนนั้น
ก่อนที่เขาจะกรีดร้อง เขาล้มลงกับพื้นและแค่ชักเท่านั้น เมื่อเห็นว่ามีอากาศเข้ามากขึ้นไม่ออกเลย
สีแดงแย้มบาน ทำให้อันหรันตัวสั่นอย่างรุนแรง
แต่ในเวลาต่อมา เสียงที่คุ้นเคยนี้ทำให้เธอน้ำตาคลอ
“ผู้หญิงของฉัน แกก็กล้ายุ่ง? ”
ฮั่วเทียนหลัน ในที่สุดเขาก็มาแล้ว!
ฮั่วเทียนหลันไม่ได้มองไปที่คนที่กำลังกระตุกอยู่บนพื้น ในมือของเขายังคงมีหยดเลือด
เขาเกลียดการทำร้ายผู้คน และเกลียดที่คนรอบข้างถูกฆ่า
แต่เพื่อปกป้องผู้คนรอบข้าง เขาจึงไม่รังเกียจที่จะเอามือเปื้อนเลือด
เขาก้าวไปข้างหน้า เสื้อคลุมบนร่างกายของเขาถูกถอดออก และเขาก็ดึงขึ้นมาปกคลุมอันหรันไว้
ชายสองคนจับอันหรันไว้แน่นเมื่อกี้ ตอนนี้ได้หดตัวลงไปที่มุม แล้วขู่อย่างรุนแรง : “แก แกกำลังทำอะไร? แกกำลังจะฆ่าคน เราจะ เราจะโทรแจ้งตำรวจ!”
อันหรันรู้สึกเปียกที่แขนของเขา และอันหรันก็นอนในอ้อมแขนของเขา ตัวสั่นตลอดเวลา เห็นได้ชัดว่าร้องไห้อยู่แล้ว
ท่าทางที่นุ่มนวลในใจของฮั่วเทียนหลันถูกสัมผัส เขากอดอันหรันเบา ๆ และกล่าวว่า : “อย่ากลัว มีฉันอยู่!”
อันหรันเงยหน้าขึ้นและมองไปที่ใบหน้าของฮั่วเทียนหลันในความมืด และพูดว่า : “คุณฮัว ฉันคิดว่าฉันจะไม่ได้เจอคุณอีกต่อไปแล้ว! ”
อันหรันเปิดปาก และฮั่วเทียนหลันก็ได้กลิ่นเลือดที่รุนแรง เขาก้มศีรษะลงและเห็นว่าปากของอันหรันเป็นสีแดงเลือด และใบหน้าของเธอบวมสูง ในขณะนี้มันอ้างว้างผิดปกติ
ความโกรธในใจของฮั่วเทียนหลันพุ่งถึงขีดสุด เขาเหลือบมองชายสองคนที่อยู่ตรงข้ามอย่างดุร้าย เช่นเดียวกับหญิงสาวร่างเพรียวที่ย่อตัวลงจนมุม ราวกับว่าไม่มีอะไรผิดปกติ
“พาเธอไปส่งโรงพยาบาล เดี๋ยวนี้! ”
ฮั่วเทียนหลันปล่อยอันหรัน เขายังมีบางอย่างที่ต้องทำ
แต่อันหรันรู้สึกไม่ปลอดภัย ทันทีที่เขาปล่อย เธอกอดเขาทันที : “คุณฮัว ไม่ ฉันไม่อยากจากคุณไป……”
คำพูดของอันหรันทำให้ฮั่วเทียนหลันรู้สึกอายมากขึ้น
แม้ว่าเขาจะมองว่าอันหรันเป็นหนวดเกือบตลอดเวลา แต่เขาก็ยังมีความรู้สึกในใจที่มีต่ออันหรัน แต่เขาไม่สามารถเข้าถึงเกณฑ์ที่เธอบังคับให้แทรกตัวเข้าไปในชีวิตของเธอได้
เขาลูบผมของอันหรันเบาๆ และพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน : “ไม่ดื้อ เธอบาดเจ็บอยู่ ไปโรงพยาบาลก่อน ฉันจะรีบไป! ”
อันหรันถูกพนักงานเสิร์ฟสองคนพาตัวออกไป และรถพยาบาลของโรงพยาบาลก็จอดอยู่ที่ทางเข้าซอย
มีคนมากระซิบข้างหูผู้จัดการว่า : ” พี่ซัน ถ้าเหมิงซานคนนี้ไม่รอด ฉันกลัวว่าเขาจะตาย”
ผู้จัดการมองไปที่หัวหน้ารักษาความปลอดภัยที่พูดมากอย่างเย็นชา ลดเสียงลงและพูดอย่างโหดเหี้ยม : “แกตาบอดจริงๆเหรอ? ไม่เห็นว่าเมื่อกี้ผู้หญิงคนนี้ คือคุณนายฮัวน้อย แกพูดสิถ้าเวลานี้พูดเรื่องช่วยชีวิตคน นายฮัวจะฆ่าแกไหม? ”
ด้วยคำพูดเหล่านี้ทำให้เกิดอาการขนลุกขึ้นบนหัวของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย เขาเข้าใจว่าเขาเดินอยู่รอบๆ ด่านนรก
เขาพูดอย่างหน้าแหย : “ใช่ ใช่……ขอบคุณพี่ซันสำหรับประเด็นนี้
กลุ่มคนได้ถอยห่างออกไปในระยะที่ปลอดภัย เพื่อไม่ให้รบกวนการทำงานของฮั่วเทียนหลัน
ฮั่วเทียนหลันมองไปที่คนทั้งสามตรงหน้าเขา และพูดเบา ๆ : “ใครเป็นคนนำ?”
หลังจากที่ทั้งสองคนมองไปรอบๆ พวกเขาก็รู้ว่าวันนี้อาจจะโชคร้ายกว่า
“พี่ชาย ถ้าคุณมีอะไรก็พูดดีๆ เราก็ถูกเจ้านายขอให้ทำเช่นนี้ ถ้าไม่ใช่นังนี่พูดเรื่องไร้สาระ เราคงไม่มีความคิดแบบที่ไม่ควรจะเป็นอย่างแน่นอน”
ชาย A ขยิบตาให้ชาย B และพูดอย่างช้าๆ ชาย B ได้ก้าวไปข้างหน้าแล้ว
สายตาของฮั่วเทียนหลันจ้องมองหญิงสาวร่างเพรียวอยู่ครู่หนึ่งแล้วกล่าวว่า : “ใช่หรอ? ”
ผู้หญิงร่างเพรียวกล้าพูดว่า : “คุณ……คุณ……อย่าเข้ามา ฉันไม่กลัวคุณ ข้างหลังฉัน……ข้างหลังมี……”
เสียงคำพูดของเธอเล็กลงเรื่อยๆ และในที่สุดก็ถูกฮัวเทียนหลันขัดขวาง
ใช้ช่องว่างจากการขาดคำพูดของเธอ ชาย B รีบไปข้างหน้าและเอื้อมมือไปซ่อนจากอาวุธในมือของฮั่วเทียนหลัน
เขาเห็นตำแหน่งแล้ว และคราวนี้ต้องชนะ
