—ตัวตนที่แท้จริงของแม่มดคือเซนต์รุ่นที่แล้ว
ทุกคนที่นั่นไม่มีใครที่อยากจะยอมรับคำกล่าวของดิแอสว่าเป็นความจริง
ไม่ว่าใครก็ยอมรับมันไม่ได้
มันเป็นไปไม่ได้…อยากให้มันเป็นแค่เรื่องโกหก
เซนต์คือความหวังของมนุษยชาติ ตัวแทนแห่งแสงสว่าง
ถ้าประโยคนั้นเป็นความจริง…อนาคตที่รอทุกคนอยู่ก็คงไม่พ้นจะเป็นสิ่งที่เลวร้ายที่สุด
“…ระ-เรื่องบ้าๆพรรค์นั้น! การที่ท่านอเล็กเซีย…เซนต์รุ่นที่แล้ว…จะกลายเป็นแบบนั้นน่ะ…”
“แต่เจ้าก็คิดใช่ไหมล่ะว่า ‘ถ้ามันเป็นเรื่องจริงล่ะ?’”
“…อึก”
เลย์ล่าพยายามจะปฏิเสธดิแอส แต่กลับไม่มีเรี่ยวแรงเหลืออยู่ในน้ำเสียงของเธอ
อย่างที่ดิแอสพูด
เธอก็เคยสงสัยถึงเรื่องนี้มานานแล้ว
ทำไมเซนต์ที่ปราบแม่มดได้ถึงต้องตาย?
ทำไมหลังจากที่ปราบแม่มดไปได้สักพัก แม่มดคนใหม่ก็จะปรากฏตัวขึ้น?
การกำเนิดของเซนต์นั้นมีการบันทึกไว้อย่างชัดเจน เซนต์นั้นมีพ่อแม่อยู่ก่อนที่จะถูกพรากออกมา
แต่ทำไมถึงไม่เคยมีใครรับรู้ถึงตอนที่แม่มดเกิดมาเลยล่ะ?
คำพูดของดิแอสจะเป็นคำตอบต่อคำถามเหล่านี้ได้ทุกอย่าง
“ตะ แต่…มีแค่ท่านอเล็กเซียคนเดียว…ที่เป็นแบบนั้นไม่ใช่หรือ”
“เจ้าไม่ใช่คนโง่ถึงขนาดต้องให้ป้อนข้อมูลทุกอย่างจึงจะเข้าใจได้นี่? แต่ก็จะบอกให้เอาบุญแล้วกัน… เซนต์ทุกคนล้วนเป็นเหมือนกันหมด แม่มดที่ท่านอเล็กเซียปราบไปก็เป็นรุ่นก่อน…ไม่สิ เพราะว่าเซนต์รุ่นก่อนหน้าท่านอเล็กเซียถูกปีศาจฆ่าตาย จึงเป็นรุ่นก่อนหน้านั้นไปอีก… อย่างไรก็ตาม นี่คือจุดจบของเหล่าเซนต์”
เลย์ล่าก้าวถอยหลังไปอย่างไม่รู้ตัว
ถึงไม่อยากจะนึกถึง แต่เธอก็อดคิดถึงกรณีเลวร้ายที่สุดไม่ได้
ถ้าเอลริสผู้แสนใจดีกลายเป็นแม่มดและปกครองโลกนี้ด้วยความหวาดกลัวล่ะ…ถึงแม้นี่จะเป็นหน้าที่ของเธอที่จะกันไม่ให้เรื่องนั้นกลายเป็นจริง แต่เธอก็อดนึกไม่ได้
ถ้าเวลานั้นมาถึง เธอจะทำอย่างไรดี?
เธอจะกลายเป็นอย่างดิแอสที่จะปกป้องนายหญิงของเธอที่กลายเป็นแม่มดไปแล้วรึเปล่า? หรือ…เธอจะต้องหันดาบนั้นเข้าหาเอลริส?
“ตกใจสินะ แต่นั่นก็เข้าใจได้…ข้าเองก็มารู้ความจริงหลังจากที่ปราบแม่มดรุ่นก่อนสำเร็จไปแล้ว เมื่อแม่มดตายลง พลังความมืดของแม่มดก็ลอยเข้ามายังตัวของท่านอเล็กเซีย ในช่วงแรกท่านอเล็กเซียก็ยังเป็นคนเดิม ข้าในตอนนั้นยังไม่เข้าใจอะไร ได้แต่กระวนกระวาย แต่ข้าก็คิดว่าควรพาเธอไปรักษาโดยเร็วที่สุด ข้าจึงพาเธอกลับมายังปราสาทเซนต์ หลังจากที่ส่งเธอให้กับหน่วยพยาบาลและรายงานความสำเร็จในการปราบแม่มดให้แก่ราชา…เจ้ารู้หรือไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นถัดไป?”
“…ไม่…ไม่ใช่ว่าพวกเขาทำทุกวิถีทางเพื่อรักษาท่านอเล็กเซียหรอกหรือ…”
เลย์ล่าพูดเช่นนั้นโดยหวังให้นั่นเป็นความจริงที่เกิดขึ้น
อยากให้เป็นเช่นนั้น ไม่สิ โปรดเป็นเช่นนั้นทีเถิด
“ข้าถูกจับกุม ณ ตรงนั้นเลย ไม่เข้าใจด้วยซ้ำว่าตัวเองทำอะไรผิดไป”
“อะ…”
“หลายวันผ่านไป ข้าก็ถูกอธิบายความจริงให้ฟังโดยรัฐมนตรีของประเทศ ทั้งเรื่องตัวจริงของแม่มดและโชคชะตาของเหล่าเซนต์… เรื่องที่พวกมันพยายามสังหารท่านอเล็กเซีย แต่เธอหนีไปได้… พวกมันพูดเช่นนี้กับข้า ‘เพราะว่าเจ้าเป็นอัศวินที่เก่งกาจ จงลืมเซนต์รุ่นที่แล้วไปเสีย และกลายเป็นพลังเพื่อปกป้องเซนต์คนต่อไป’ …ข้า…ยอมรับข้อตกลงนั้น และกลายมาเป็นอาจารย์ของสถาบันแห่งนี้…”
เขาทุบกำแพงระบายความโกรธพร้อมกับเล่าเรื่องของตน
ยิ่งพูดความหลังมากเท่าไร ก็ยิ่งทำให้เขาโกรธมากขึ้นเท่านั้น
ต้องแบกรับภาระในฐานะเซนต์ตั้งแต่เกิด ถูกพรากแยกจากพ่อแม่ และถูกเลี้ยงดูมาโดยมีเป้าหมายอย่างเดียวคือการกำจัดแม่มด…เมื่อทำภารกิจสำเร็จ แทนที่เธอจะได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุข สิ่งที่รอเธออยู่กลับเป็นการทรยศจากเหล่าผู้ที่เธอพยายามปกป้องเสียอย่างนั้น
ดิแอสไม่อาจยกโทษให้กับชะตากรรมที่โหดร้ายเช่นนี้ที่เซนต์ผู้เป็นที่รักของเขาต้องมาประสบได้
“ข้าจะปกป้องท่านอเล็กเซีย! ไม่ว่าศัตรูของข้าจะเป็นใครก็ตาม!”
ด้วยความมุ่งมั่นเช่นนั้น ดิแอสยกดาบขึ้นอีกครั้งหนึ่ง
แต่เลย์ล่าไม่อาจตั้งกระบวนท่าใดๆได้
เผชิญหน้ากับความจริงจากปากของดิแอส เธอไม่รู้ว่าเธอควรจะทำอย่างไร
ถ้าเอลริสเสียสติไปแล้วกลายเป็นแม่มดล่ะ…เมื่อคิดถึงอนาคตเช่นนั้น เธอรู้สึกว่าแค่ปล่อยให้แม่มดอยู่ต่อไป…อาจจะเป็นเรื่องที่ดีกว่าก็ได้
จนถึงตอนนี้ ถึงแม้แม่มดจะยังมีชีวิต แต่เพราะมีเอลริสอยู่ ยุคสมัยนี้จึงสงบสุขไม่ต่างจากยุคสมัยที่แม่มดถูกปราบไปแล้วเลย
ภ้าอย่างนั้น แค่ปล่อยแม่มดไป แล้วให้เอลริสดำรงตำแหน่งเซนต์ต่อไปจะดีกว่าหรือเปล่า…นี่เป็นความคิดเห็นแกตัวจากจิตใต้สำนึกของเลย์ล่า
“หมดไฟจะสู้แล้วสินะ…ก็ใช่ว่าจะไม่เข้าใจเจ้าหรอก”
ดิแอสพูดเช่นนั้น ก่อนจะฟันดาบลงไปยังเลย์ล่าเพื่อเผด็จศึก
พริบตาต่อมา เกิดประกายแสงขึ้นในฉับพลัง และดาบของดิแอสก็ถูกผ่าครึ่งเหลือแต่ด้าม
ผู้ที่ทำเช่นนั้นคือเอลริส
ด้วยดาบแห่งแสงที่สร้างขึ้นจากเวทมนตร์ เธอไม่ได้เพียงแค่สกัดการโจมตีของดิแอสไว้ได้ แต่ถึงกับหั่นดาบของเขาออกเป็นสองท่อน
“เอลริส…!”
.
อุวะ อันตราย–
เลย์ล่าเกือบตายแล้วมั้ยล่ะ ดีนะชั้นเข้ามาขวางและตัดดาบของครูใหญ่ไว้ได้ก่อน
โอ้ย โอ้ย ทำไมถึงหยุดมือล่ะยัยสต๊อกโกะ?
ตั้งใจหน่อยสิ
“ท่าน…เอลริส…ที่เขาพูดน่ะ…”
“…เป็นเรื่องจริงจ้ะ ตัวตนที่แท้จริงของแม่มดก็คือเซนต์รุ่นก่อนที่ปราบแม่มดคนก่อนหน้า นี่คือความจริงของการต่อสู้ระหว่างเซนต์และแม่มดที่ไม่มีวันจบสิ้น ตราบเท่าที่เซนต์ปราบแม่มด วังวนนี้ก็จะยังดำเนินต่อไปไม่รู้จบ”
ชั้นต้องตั้งฉากเป็นเซนต์ผู้สมบูรณ์แบบเพื่อตอบสต๊อกโกะด้วย
วังวนไม่รู้จบ ฟังดูเท่ไม่เลวนะเอาจริงๆ
ก็นะ เพราะว่าชั้นเป็นตัวปลอม วังวนมันก็จะจบลงตรงนี้แหละ
“เซนต์เอลริส…เซนต์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์…อย่างนี้นี่เอง…การที่ดาบของข้าถูกตัดออกได้อย่างง่ายๆ ต้องบอกว่าสมแล้วจริงๆ”
ใจมาก โดนผู้เชี่ยวชาญชมนี่ไม่เลวเลยนะ
แต่ก็ยังต้องอัดแกอยู่ดี
กล้ามากเลยนะที่พยายามจะฆ่าสต๊อกโกะจังของชั้นน่ะ? หา?
เอาหนวดสกปรกของแกออกไปไกลๆเลย ไอ้แก่
“ดูเหมือนว่าเจ้าจะรู้ความจริงอยู่แล้วสินะ แล้วทำไมถึงยังสู้อยู่? ทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่าชะตากรรมใดรอเจ้าอยู่หลังเสร็จภารกิจเช่นนั้นรึ?”
โอ๋? อะไร? จะใช้จิตวิทยากับชั้นรึไง
โฮ่ว เหห— ถ้าอยากเล่นแบบนั้น จะเอาด้วยก็ได้
ในเมื่อแกทำให้สต๊อกโกะหมดใจจะสู้ด้วยคำพูด ถ้าอย่างนั้นชั้นก็จะทำอย่างนั้นกับแกบ้าง จะได้เสมอกัน
“เพราะว่าคุณต้องการที่จะถูกหยุดไว้ค่ะ”
“…อะไรนะ?”
ท่าไม้ตาย: พูดมั่วเปลี่ยนเรื่อง!
แกเป็นคนทำเองนั่นแหละโย่ว! เอาโลจิกแบบงงๆของชั้นไปแดกซะ
ไหนๆก็ไหนๆ ก็ขอถามเรื่องที่คาใจมาตั้งแต่ยังเป็นเกมเลยแล้วกัน
“ทำไมคุณถึงมาฝึกสอนอัศวินของสถาบันนี้ล่ะคะ? ถึงจะบอกว่าเพื่อปกป้องแม่มด แต่คุณก็ยังสร้างอัศวินที่แข็งแกร่งมากมายที่จะกลายมาเป็นภัยต่อแม่มด กระทั่งคุณภาพของการเรียนการสอนก็ไม่ได้ตกลงเลย… ถึงขนาดสร้างอัศวินที่ยอดเยี่ยมอย่างเลย์ล่าออกมาได้ด้วยซ้ำ”
ชั้นคาใจกับเรื่องนี้มาตั้งนานแล้ว
ถ้าครูใหญ่บอกว่าอยากปกป้องแม่มด แบบนั้นก็แค่สอนนักเรียนออกมาแบบมั่วๆถั่วๆก็พอแล้วนี่?
เปลี่ยนหลักสูตรการเรียนนิด ลดคุณภาพนักเรียนลงหน่อย ทำอะไรได้หลายๆอย่างเลย
แต่ก็ไม่ทำแบบนั้น สุดท้ายก็สร้างอัศวินชั้นดีมามากมาย นี่แกโง่รึเปล่าเนี่ย?
แค่เห็นก็รู้แล้วว่าตั้งใจจะแพ้
“ถึงคุณจะบอกว่าปกป้องแม่มด แต่ก็เพราะว่าความรักที่คุณมีให้เธอ…คุณเจ็บปวดที่ต้องเห็นท่านอเล็กเซียกลายเป็นแม่มด คุณจึงต้องการให้ใครสักคนมาหยุดเธอ…ใช่ไหมล่ะคะ ครูใหญ่ดิแอส?”
“…”
ฮะ? ไม่เถียงหน่อยเหรอ?
ตรงเป้าหรอกเหรอ? นี่ตรงเผงเลยใช่มั้ยเนี่ย?
เฮ้ย ตอบหน่อยสิวะไอ้แก่
“อาจจะเป็นอย่างนั้นก็ได้…ใช่แล้ว แทนที่จะปล่อยให้ท่านอเล็กเซียสูญเสียตัวตนไปมากกว่านี้…ให้ใครสักคนมาหยุดเธออาจจะดีกว่าก็ได้”
โอ้ ถูกเหรอเนี่ย
หรือนี่เราจะมีความสามารถในฐานะนักสืบกันนะ?
ถึงตัวจะเป็นเซนต์แต่สมองเป็นขยะ! ชื่อของเขาคือยอดนักสืบ… ไม่ดิ แค่มีสมองขยะก็จบเห่แล้วนี่หว่า[*ล้อโคนัน]
ให้ชั้นเป็นนักสืบนี่ไม่ได้อยู่แล้วล่ะเนอะ
“แทนที่จะกระทำเรื่องชั่วช้าต่อไปในฐานะแม่มด…เธอคงจะยินดีกว่าหากถูกหยุดไว้โดยเซนต์…ใช่แล้ว ส่วนใดส่วนหนึ่งในจิตใต้สำนึกข้าคงจะคิดแบบนั้น ข้าคงอยากให้เซนต์คนต่อไปมาช่วยหยุดเธอไว้”
โอ้ ซื่อสัตย์นะแกเนี่ย
งั้นก็จบเรื่องแล้วใช่ป่ะ?
ชั้นอยากจัดการแม่มด ส่วนแกก็อยากให้แม่มดถูกจัดการ
จุดหมายเดียวกัน ถ้าอย่างนั้นก็ไม่จำเป็นต้องสู้กันต่อแล้ว
“ถ้าเช่นนั้น–“
“แต่!”
เฮ้ย อย่าพูดดังดิ ตกใจนะเว้ย
“แต่มันไม่ได้หรอก! เจ้าจะเป็นผู้ปราบเธอไม่ได้! หากเป็นเซนต์คนอื่นก็คงจะสามารถช่วยท่านอเล็กเซียได้ แต่หากเจ้าเป็นผู้ปราบเธอ ทุกอย่างมันจะยิ่งแย่ลงอีก”
เอ๋ อะไรล่ะนั่น…?
คนอื่นทำได้ แต่ไหงชั้นคนเดียวที่ไม่ได้ล่ะ? เสียความรู้สึกนะเนี่ย
นี่กีดกันชั้นเหรอ? นี่ชั้นโดนกีดกันอยู่ใช่มั้ยเนี่ย?
พูดงี้ไม่สวยนา
“ข้าอาจจะทรยศเจ้าก็จริง แต่ถึงกระนั้น…ข้าเองก็เคยเป็นอัศวินที่ทำหน้าที่ปกป้องโลกมาก่อน เพราะเช่นนั้น…ข้าไม่อาจปล่อยให้โลกนี้มุ่งหน้าสู้การถูกทำลายได้ เซนต์เอลริส…เจ้าถูกเรียกว่าเป็นเซนต์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์ ถึงแม้เซนต์ที่ยอดเยี่ยมที่สุดสำหรับข้าจะมีเพียงท่านอเล็กเซียคนเดียว แต่ถ้าพูดอย่างเป็นกลาง การที่เจ้าถูกเรียกเช่นนั้นถือเป็นเรื่องที่ยอมรับได้”
พอพูดอย่างนั้น เค้าก็ตั้งท่าโดยถือส่วนที่เหลือของดาบ
เขาใช้เวทย์สายฟ้าสร้างเป็นใบดาบขึ้นมา กลายเป็นดาบสายฟ้าแบบของจริง
โอ้ เท่แฮะ
ไม่รู้เอาไปใช้ตัดอะไรได้จริงรึเปล่า แต่เพราะมันเท่ ถือว่าให้ผ่าน
“เจ้าคนเดียวเท่านั้นที่จะเป็นผู้ปราบท่านอเล็กเซียไม่ได้! หากเจ้าปราบเธอแล้วกลายเป็นแม่มดรุ่นต่อไป…ก็จะไม่มีใครอีกที่สามารถหยุดยั้งเจ้าได้! แม่มดจะไม่มีวันถูกปราบ! ไม่ว่าจะเป็นเซนต์รุ่นถัดไปหรือรุ่นหลังจากนั้นไปอีก! แม่มดผู้ไร้เทียมทานจะถือกำเนิดขึ้น…และมนุษยชาติก็จะโดนทำลาย…ถึงแม้เจ้าในตอนนี้จะคิดว่าไม่มีทางเป็นแบบนั้น แต่มันจะเป็นแน่! เพราะแม่มดเป็นตัวตนเช่นนั้น! มีเพียงเจ้าเท่านั้นที่ไม่อาจปล่อยให้กลายเป็นแม่มดได้โดยเด็ดขาด!”
โอเค เข้าใจเรื่องที่เจ้านี่พยายามจะพูดแล้ว
ถ้ามองจากมุมมองของเขา มันก็น่าจะเป็นอย่างนั้น
เพราะว่าเขาไม่รู้ว่าชั้นเป็นตัวปลอม
ชั้นใช้มือข้างนึงหยุดดาบไฟฟ้าของครูใหญ่ไว้ด้วยมือเปล่า ส่วนอีกมือนึงก็ทาบบนหน้าอกของเขา
ไปเลยเวทย์ของชั้น—ตู้ม!
ครูใหญ่ตัวปลิวไปติดผนังในทันที
“กะ…ฮะ…ฮึก แข็งแกร่ง…เกินไปแล้ว! ไม่ ไม่ได้การ…ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไป…โลกนี้ได้จบสิ้นแน่…!”
ครูใหญ่หลุดออกมาจากผนังห้อง คุกเข่าให้กับความพ่ายแพ้ สิ่งที่รอเขาอยู่ก็คือชีวิตในคุกไงล่ะ
คิดแบบนั้นแล้วก็น่าสงสารนิดหน่อย
ไหนๆก็จะโดนจับยัดซังเตแล้ว ให้กำลังใจนิดหน่อยคงไม่เป็นไรมั้ง?
แต่ชั้นไม่ทำแบบตอนที่ปลอบไอน่าหรอกนะ ไม่อยากกอดตาแก่อ่ะ
“โลกจะไม่ถูกทำลายหรอกค่ะ และชั้นก็จะไม่กลายเป็นแม่มดด้วย”
“โง่เขลานัก…ถ้าเรื่องมันง่ายเช่นนั้นล่ะก็…ไม่ว่าเจ้าจะคิดอย่างไร…ถึงแม้จะพยายามใฝ่หาความสงบเท่าใด…หากเจ้าปราบแม่มดได้ เจ้าก็จะกลายเป็นแม่มด…ไม่ว่าเจ้าจะพยายามต่อต้านแค่ไหน…ท่านอเล็กเซียเองก็เป็นเช่นนั้น”
ถึงจะดูหายใจลำบาก แต่ก็ยังมีสติอยู่แฮะ
ถึงจะทำเรื่องร้ายๆไปแค่ไหน แต่ลึกๆในใจก็ยังเป้นอัศวินสินะ
ถึงพลังจะห่างชั้นกันมาก แต่ท่าอีกฝ่ายสามารถทำลายล้างโลกได้ ้เขาก็ไม่ลังเลที่จะลุกขึ้นสู้
สำหรับลุงแก่ที่เป็นแบบนั้น ก็จะกระซิบความลับบอกให้เป็นของแถมแล้วกัน
“เซนต์ตัวจริงคือเอเทอร์น่าซังที่อยู่ตรงนั้นค่ะ ชั้นแค่ถูกเข้าใจผิดว่าเป็นเซนต์ เป็นแค่ตัวปลอมค่ะ ช่วยเก็บเรื่องนี้เป็นความลับด้วยนะคะ”
“หวะ!?”
อย่างที่คิด ดิแอสดูจะช็อคสุดๆไปเลย เขาหันมามองหน้าชั้น
“เป็น เป็นไปไม่ได้…เรื่องอย่างนั้น…ไม่อยากจะเชื่อ…! เจ้าที่ถูกเรียกว่าเซนต์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุด…จะเป็น…!”
ดูเหมือนว่าจะยังไม่เชื่อนะ ชั้นโชว์ฝ่ามือที่ใช้รับดาบสายฟ้าเมื่อกี๊ให้ดู
ถึงจะใช้เวทมนตร์กันไว้ได้ก็เถอะ ถือว่าแรงไม่เลวเลย
เพราะชั้นไม่ได้เอาจริงด้วยล่ะนะ บนมือชั้นเลยมีแผลลวกนิดหน่อย
เซนต์จะได้รับบาดแผลจากพลังของแม่มดหรือเซนต์เท่านั้น…เขาเข้าใจในทันทีถึงความหมายของรอยแผลนั้น
“ชั้นหาวิธีที่สามารถปราบแม่มดได้โดยไม่ใช่พลังของเซนต์แล้วล่ะค่ะ และถึงชั้นจะปราบท่านอเล็กเซียไป ชั้นก็จะไม่กลายเป็นแม่มด ก็เพราะเป็นตัวปลอมนี่คะ”
ชั้นบอกอย่างนั้นพร้อมกับรอยยิ้มฉบับเซนต์
ดิแอสที่ผ่อนคลายขึ้นมาก็หัวเราะ
“ฟุ ฟุฮ่าฮ่าฮ่า…ฟุฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า! น่าตกใจจริงๆ…น่าตกใจจริงๆเอลริส! อย่างนี้นี่เอง! เจ้านี่สุดยอด! เป็นคนที่มหัศจรรย์จริงๆ! ถ้าอย่างนั้นเจ้าอาจจะเปลี่ยนแปลงมันได้ก็ได้…วังวนแห่งชะตากรรมของเซนต์และแม่มดน่ะ!”
เขาหัวเราะอย่างมีความสุข แล้วก็ล้มลงไปทั้งอย่างนั้น
เฮ้ย อย่าเพิ่งสลบตอนนี้นะเว้ย
เมื่อกี๊ชั้นนั่งลงตรงหน้าแกเพื่อกระซิบ ตอนนี้มันเลยเหมือนชั้นให้แกนอนหนุนตักเลยไม่ใช่รึไง
หยุดเลยนะ ชั้นไม่อยากถูกตาแก่หนุนตักนะเว้ย ไปไกลๆเลยป่ะ
“…ขอร้องอะไรอย่างหนึ่งได้มั้ย?”
“อะไรหรือคะ?”
เออ จะทำตามที่ขอก็ได้ เพราะอย่างนั้นก็ลุกออกไปได้แล้วเว้ย
“…กรุณาช่วยท่านอเล็กเซียด้วย นั่นเป็นไปได้หรือเปล่า? ข้ารู้ว่านั่นอาจจะเป็นไปไม่ได้…แต่ถ้าเป็นเจ้าล่ะก็ ข้ารู้สึกว่าอาจจะมีวิธีก็ได้…”
พอพูดจบ มันก็สลบเหมือดไป…หันเจ้านี่มันยังหนุนตกชั้นอยู่เลย…
โอ้ย หลบสิฟะ หนักนะเว้ย
แล้วก็จะประเมินชั้นสูงไปมั้ง เป็นคำขอที่ไร้เหตุผลสิ้นดี
“กรุณาช่วยแม่มดด้วย” ชั้นจะทำแบบนั้นไปทำไมล่ะ?
ตั้งแต่แรกแล้ว นี่คิดว่ามีวิธีแบบนั้นอยู่รึไง…?
…เออ จริงๆก็มีแหละ…
