บทที่ 197 ยอดฝีมือลึกลับ
จี้จือฮวนพลิกข้อมือเล็งและโจมตีไปที่จุดตายของเซี่ยหยาง ในช่วงเวลาสำคัญเซี่ยหยางได้เอนตัวไปด้านหลัง หลบการโจมตีครั้งแรกของจี้จือฮวนได้
เพื่อไม่ให้เซี่ยหยางหลบเลี่ยงได้อีก จี้จือฮวนจึงได้ตีลังกากลับหลัง เตะเข้าที่เข่าของเซี่ยหยางอย่างแรง
เซี่ยหยางถูกโจมตีเต็ม ๆ จนต้องคุกเข่าลง จี้จือฮวนควงมีดทหารในมืออีกครั้ง และกรีดไปที่ท้องของเขา ตำแหน่งนั้นคลาดเคลื่อนไปเล็กน้อย แต่ด้วยข้อจำกัดทางการแพทย์ในสมัยโบราณ ต่อให้ไม่ตายก็เอาชีวิตเซี่ยหยางไปครึ่งหนึ่งแล้ว
“แม่นาง! เหตุใดเจ้าต้องฆ่าข้าด้วย?!” เห็นได้ชัดว่าเซี่ยหยางไม่คาดคิดว่าจะเกิดเหตุไม่คาดฝันเช่นนี้ขึ้น ในขณะที่พยายามป้องกันตัว เขาก็หยิบอาวุธขึ้นมาและโจมตีไปที่ลำคอของจี้จือฮวน
จี้จือฮวนพลิกตัวหลบคมมีด เซี่ยหยางจึงขว้างดินใส่นางกำมือหนึ่ง ก่อนจะลุกขึ้นและวิ่งไปข้างหน้า
จี้จือฮวนเหวี่ยงตะกร้าลง และไล่ตามเซี่ยหยางไป
เซี่ยหยางตื่นตระหนกเล็กน้อย เขามุดเข้าไปในป่าทึบ จี้จือฮวนพยายามวิ่งอย่างเร็วไล่ตามหลังไปติด ๆ ถ้าไปต่ออีกนิดเซี่ยหยางก็จะไปถึงต้นลำธารของภูเขาด้านหลัง หากจัดการเขาที่นี่รับรองว่าต่อให้หานกุ้ยเฟยพลิกแผ่นดินหาก็ไม่มีทางหาเจออย่างแน่นอน
จี้จือฮวนมองไปที่ต้นไม้สูงใหญ่ข้างหน้าเล็กน้อย ก่อนจะหยิบตะขอออกมาจากช่องว่างมิติและยิงขึ้นไปด้านบน หลังจากเกี่ยวกับกิ่งไม้แล้วจี้จือฮวนก็โหนเชือกและโจมตีทางด้านหลังของเซี่ยหยาง
เซี่ยหยางส่งเสียงออกมา ก่อนจะถูกจี้จือฮวนเตะกลิ้งไปกับพื้น บาดแผลที่หลังที่เพิ่งพันไว้ของเขาเปิดออกอีกครั้ง ครั้งนี้แผลยังลึกกว่าครั้งก่อนอีกด้วย
จี้จือฮวนพลิกตัวในอากาศหนึ่งรอบ และทิ้งตัวลงตรงหน้าเซี่ยหยางอย่างง่ายดาย เมื่อเห็นเขากระอักเลือดออกมา ก็ยกยิ้มและเอ่ยขึ้นมา “ได้ตายด้วยน้ำมือของข้า ถือเป็นโชคดีของเจ้าแล้ว”
“เพราะเหตุใด? ผู้น้อยไปล่วงเกินแม่นางที่ใดกัน?”
“ไปถามพญายมเถอะ” จี้จือฮวนเอ่ยจบ ก็ดึงแขนขาของเซี่ยหยางและบิดอย่างรุนแรง ในนิยายกระดูกทุกส่วนของอาฉือล้วนถูกคนที่เซี่ยหยางส่งมาหักจนหมด อีกทั้งเขายังเพลิดเพลินไปกับเสียงร้องโหยหวนของอาฉืออยู่ในตำหนักเฉิงเอินกับจี้หมิงซูอีกด้วย
จี้จือฮวนจะให้เซี่ยหยางได้ลิ้มรสความเจ็บปวดทรมานเช่นนั้นบ้าง!
“โอ๊ย!” เซี่ยหยางส่งเสียงร้องที่น่าเวทนาออกมา ทว่าหลังจากที่จี้จือฮวนตัดเส้นเอ็นที่แขนขาของเขาด้วยสีหน้าเรียบนิ่งแล้ว ก็ใช้เชือกแขวนร่างของเขาเอาไว้กลางอากาศ
เพื่อล้างแค้นให้อาฉือและเผยยวน อาอินได้เข้าร่วมกับกลุ่มองครักษ์ลับ แฝงตัวเข้าไปอยู่ข้างกายเซี่ยหยาง หลังจากลอบฆ่าล้มเหลว เซี่ยหยางก็เอานางไปตกรางวัลให้แก่เหล่าทหาร จากนั้นก็ทำลายศพจนไม่เหลือซาก ทั้งยังนำกะโหลกของนางมาทำเป็นที่ใส่เหล้า และนำผิวหนังของนางมาทำเป็นพัด
จี้จือฮวนยกมือขึ้น มีดผ่าตัดก็ปรากฏขึ้นในมือของนาง นางต้องการให้เขาชดใช้ทั้งหมด
ไม่รู้ว่าหากหานกุ้ยเฟยได้รับโคมไฟหนังมนุษย์จากหนังของเซี่ยหยาง จะยังสามารถหัวเราะออกมาได้อยู่หรือไม่
“เจ้า…เจ้ามันเป็นปีศาจ เจ้ากล้าทำเช่นนี้กับข้าอย่างนั้นหรือ ข้าเซี่ยหยางสาบานว่า หาก…”
“บางคนตายเพราะพูดมากเกินไป” จี้จือฮวนแทงเข้าไปที่ท้องของเขาอย่างแรง จากนั้นก็แทงเข้าไปอีกครั้ง เซี่ยหยางไม่สามารถทนรับความเจ็บปวดได้อีก ในที่สุดก็หมดสติไป
จี้จือฮวนแทงไปตามจุดสำคัญต่าง ๆ ของเขาอีกหลายแผล ทำให้เซี่ยหยางฟื้นขึ้นมาอีกครั้งเพราะความเจ็บปวด
จี้จือฮวนสวมถุงมือเรียบร้อย นางจะถลกหนังของเขาที่นี่ด้วยตัวเอง
“เจ้า…เพราะเหตุใดเจ้าถึงทำกับข้าเช่นนี้?”
เซี่ยหยางไม่รู้จริง ๆ ว่าเขาทำอะไรผิด เพียงเพราะเขาจับข้อเท้าของนางครั้งหนึ่งอย่างนั้นหรือ?
มีดของจี้จือฮวนกรีดลงไปจนถึงสายรัดเอวของเขา หากลงไปอีกนิดก็จะถึงจุดยุทธศาสตร์ของผู้ชายแล้ว
ถ้าเซี่ยหยางผู้ซึ่งมีหญิงงามนับไม่ถ้วนและภาคภูมิใจที่ตัวเองเป็นชายมากรัก หากไม่มีอาวุธสำคัญเช่นนี้อีก ไม่รู้ว่าจะยังมีความมั่นใจแย่งชิงตำแหน่งองค์รัชทายาทอย่างกำเริบเสิบสานอยู่ได้หรือไม่?
ฮ่องเต้ที่ไม่สามารถมีลูกได้ ไม่ต้องสู้รบกับใครก็คงถูกราชวงศ์ขับไล่ออกไปแล้ว
“เจ้า! เจ้าทำอะไร! เจ้าจะทำอะไร!” เสียงของเซี่ยหยางแปร่งหูไปเล็กน้อย
จี้จือฮวนควงใบมีดเตรียมที่จะตัดรากถอนโคน ในช่วงเวลาวิกฤตนั้นเอง จู่ ๆ ก็มีคนลอบโจมตีมาจากทางด้านหลัง จี้จือฮวนได้สติขึ้นมาจึงไถลตัวไปด้านข้าง ทันใดนั้นก็มีชายชุดดำผู้หนึ่งยืนอยู่ตรงหน้าเซี่ยหยาง
เซี่ยหยางดีใจขึ้นมาทันที “หานฉี!”
ผู้ที่มาก็คือสุดยอดนักฆ่าข้างกายอัครมหาเสนาบดีหาน “องค์ชายรอง ยังทรงปลอดภัยดีหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”
“ฆ่าสตรีผู้นั้นซะ!” เซี่ยหยางเอ่ยขึ้นทันที
จี้จือฮวนหรี่ตาลง ร่างกายเข้าสู่สภาวะตื่นตัว นางตระหนักได้ทันทีว่าคนตรงหน้าผู้นี้ ต้องเป็นคู่ต่อสู้ที่รับมือได้ยากอย่างแน่นอน
นางไม่รู้เรื่องวิชาตัวเบาและกำลังภายในของโลกนิยาย สิ่งเดียวที่นางสามารถพึ่งพาได้ก็คือตัวนางเอง
หานฉีชักกระบี่ยาวออกมา และพยุงเซี่ยหยางลงบนพื้นอย่างมั่นคง ก่อนจะโจมตีจี้จือฮวนทันที รวดเร็วจนจี้จือฮวนไม่สามารถปัดป้องได้เลย
นางสะบัดตะขอยาวและเหวี่ยงตัวขึ้นไปบนต้นไม้ ชายคนนั้นยังคงโจมตีไม่หยุด ทำให้ต้นไม้สั่นสะเทือนจนจี้จือฮวนร่วงลงมา และกลิ้งไปกับพื้นหนึ่งตลบ มือเท้าไถลไปกับพื้นครู่หนึ่ง ก่อนจะทรงตัวกลับมาได้อีกครั้ง
หานฉีไม่ได้พูดอะไรและยังคงโจมตีจี้จือฮวนต่อไป เห็นได้ชัดว่าจี้จือฮวนทำได้เพียงปัดป้องเท่านั้น หลังจากถอยหลังไปหลายก้าว ฝ่ามือพิฆาตของหานฉีก็เล็งมาที่เหนือศีรษะของจี้จือฮวน
จี้จือฮวนจึงใช้มีดทหารเล็งไปที่ฝ่ามือของหานฉีทันที ทันใดนั้นเรื่องประหลาดก็เกิดขึ้น เมื่อฝ่ามือของหานฉีกำลังจะซัดโดนจี้จือฮวน นางก็หายวับไปในอากาศต่อหน้าต่อตา
ไม่เพียงหานฉีที่ตกตะลึง แม้แต่เซี่ยหยางเองก็ดวงตาเบิกตาโพลงขึ้นมาทันที
ภายในป่าที่เงียบสงัด แม้แต่เสียงนกร้องก็ดังมาเพียงแผ่วเบาเท่านั้น รอบ ๆ บริเวณไร้ซึ่งการเคลื่อนไหวใด ๆ ขณะที่หานฉีกวาดตามองไปรอบ ๆ จู่ ๆ เซี่ยหยางก็ตะโกนขึ้นมา “หานฉี ข้างหลัง!”
เมื่อหานฉีหันหน้าไป จี้จือฮวนก็ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งกลางอากาศ มีดในมือเล็งไปที่หัวใจของหานฉี ทว่าขณะที่มีดทหารกำลังจะแทงโดนหน้าอกของหานฉี นางก็ถูกซัดจนกระเด็น จี้จือฮวนอาศัยตะขอเกี่ยวซ่อนตัวอยู่บนต้นไม้อีกครั้ง
หานฉีเองก็ไม่คิดจะประมาทศัตรูอีก
จี้จือฮวนตกตะลึงเป็นอย่างมาก นี่เป็นครั้งแรกที่นางได้เห็นกำลังภายในของโลกนิยาย ดูเหมือนจะไม่ได้โม้จริง ๆ หากสู้กันต่อไปเช่นนี้ก็ไม่รู้ผลอยู่ดี เมื่อครู่ในช่วงเวลาวิกฤตนางได้เข้าไปซ่อนตัวในช่องว่างมิติ นางไม่แน่ใจว่าครั้งหน้าจะยังโชคดีเช่นนี้อีกหรือไม่
“พวกเจ้าไปซะเถอะ เจ้าฆ่าข้าไม่ได้ ข้าก็ฆ่าเจ้าไม่ได้ แต่ชีวิตของเซี่ยหยางข้าจะไปเอาด้วยตัวเองอย่างแน่นอน” จี้จือฮวนยืนอยู่บนต้นไม้ มองเซี่ยหยางที่นอนอยู่ตรงนั้นแล้วเอ่ยขึ้นมา “ถือว่าเจ้าโชคดี ที่มียอดฝีมือมาช่วยเจ้าเอาไว้เสียก่อน”
หานฉีไม่คิดจะเซ้าซี้ต่ออีก เขาแบกเซี่ยหยางขึ้นมาแล้วจากไปทันที
จี้จือฮวนเฝ้าดูพวกเขาจากไป แล้วจึงได้นั่งลงบนกิ่งไม้ สะบัดข้อมือที่ถูกซัดจนชา
เมื่อครู่นางคิดว่าคงจะต้องตายแล้วจริง ๆ แต่ดูเหมือนว่าความมั่งคั่งมากมายที่ได้รับมาจากจวนจี้กั๋วกง จะทำให้ช่องว่างมิติได้รับการอัปเกรดขึ้นอีกครั้ง รอทำเงินก้อนใหญ่ได้อีกสักก้อน ไม่แน่อาจจะสามารถนำปืนที่ซ่อนอยู่ในอะพาร์ตเมนต์ออกมาได้
ถึงเวลานั้นแค่หานฉีคนเดียวจะเป็นอะไรไป ต่อให้มีอีกสิบคน นางก็จะระเบิดหัวพวกเขาให้หมด
หลังจากนั่งพักอยู่ครู่หนึ่ง จี้จือฮวนจึงได้พลิกตัวลงมาจากต้นไม้ เช็ดเหงื่อบนหน้าผากและหยิบมีดทหารขึ้นมา ก่อนจะมุ่งหน้าไปยังที่ที่นางโยนตะกร้าทิ้งไว้
เมื่อกลับมาถึงบ้าน บรรดาเด็ก ๆ ในหมู่บ้านก็กำลังนั่งอยู่บนม้านั่งเล็ก ๆ ฟังไท่ซ่างหวงสอนหนังสืออยู่
จี้จือฮวนไม่รบกวนการเรียนของพวกเขา หลังจากนำของไปวางที่ห้องครัวแล้ว จึงรู้สึกเจ็บที่หลังขึ้นมา นางกัดฟันและกลับไปที่ห้อง
นางต้องทำการรักษาให้ตัวเอง
