*ตอนนี้มีเนื้อหา เกี่ยวกับความอดอยากและการเสียชีวิต*
[เจ้ามีความฝันหรือเปล่า?]
[ความฝันหรอคะ?]
.
.
ฉันชื่อ แอนนา หลายคนจะเรียกฉันว่าแอน ฉันเป็นเด็กกำพร้าที่ถูกทิ้งไว้หน้าโบสถ์เก่าๆหลังเล็ก ชื่อนี้ซิสเตอร์ที่รับฉันมาเก็บฉันมาเป็นผู้ตั้งให้ มีความหมายว่า สง่างามล่ะ ถึงแม้ไม่เคยพบหน้าพ่อแม่จริงๆ แต่ก็ไม่เป็นไร เพราะซิสเตอร์ก็เหมือนแม่ของเราต้องขอบคุณพระผู้เป็นเจ้าที่อย่างน้อยก็ไม่ทอดทิ้งฉันล่ะนะ
โบสถ์หลังเล็กนี้มีซิสเตอร์ท่าหนึ่งอาศัยอยู่เธอเป็นสาวสูงวัยหน้าตาท่าทางใจดี ยิ้มเก่ง เหมือนว่าจะเป็นอดีตขุนนางตกอับอะไรซักอย่างนะ แต่ท่านไม่เคยถือตนเลย ท่านใจดีมากๆ ตอนแรกก็มีบาทหลวงอยู่หลายท่านแต่สุดท้ายเขาก็ทิ้งโบสถ์เล็กๆนี้ไปกันหมดเหลือแค่เธออยู่คนเดียว
เวลาก็ผ่านไปเรื่อยๆ ฉันเองก็อายุ แปดขวบได้แล้วล่ะมั่ง มีคนเข้าออกโบสถ์เล็กๆนี้ทุกวัน ซิสเตอร์ก็ค่อยสอนต่างๆให้ฉัน ไม่ว่าจะวิธีทำอาหาร ทำความสะอาด หรือหนังสือ แต่ก็ใช่ว่าจะดูแลเป็นพิเศษล่ะนะเพราะต้องดูแลเด็กคนอื่นๆด้วย ปีหนึ่งจะมีเด็กแบบฉันถูกทิ้งไว้หน้าโบสถ์อย่างน้อยสามถึงห้าคน ต่อปียิ่งปีไหนเก็บเกี่ยวไม่ดีหน้าหนาวก็มีเด็กถูกทิ้งเยอะกว่าปกติ ฉันเองก็เป็นหนึ่งในนั้นล่ะนะคงพูดอะไรมากไม่ได้ ซิสเตอร์ท่านสงสารเลยเก็บมาเลี้ยงดูด้วย ทำให้โบสถ์เราคนเยอะสุดๆเลยล่ะ แต่ด้วยการจัดการเรื่องต่างของซิสเตอร์ก็ทำให้พวกเราที่ไม่น่ารอด ก็รอดไปได้อย่างทุลักทุเล ใช่ว่าสท่านจัดการไม่ดี แต่เงินที่ได้รับมามันน้อยล่ะนะ แต่คงได้สวดภาวนากับพระเจ้าทุกเช้าให้สถานการณ์มันดีขึ้นล่ะนะ
มีครั้งหนึ่งด้วยความหิวฉันเลยแอบไปขโมยผลไม้จากร้านค้าแต่ก็ถูกจับได้ ถูกพ่อค้าเตะตีจนเกือบไม่รอดเลยค่ะ แต่ซิสเตอร์ก็มาขวางไว้พร้อมกับขวักเงินอันน้อยนิดจ่ายไป และจากกลับมาท่านก็ตีฉันหนึ่งที ซึ่งมันเป็นเจ็บเลย แต่ว่าน้ำตาที่ซิสเตอร์หลั่งออกมาก่อนจะพูดว่า แม่ไม่ดีเอง ลูกถึงเป็นแบบนี้ แม่ขอโทษที่ทำร้ายหนูนะจ๊ะ ประโยคนี้ตั้งหากที่เจ็บจี๊ดเข้ามาในใจของฉัน ทำให้ฉันตั้งใจกับตัวเองว่าจะไม่ทำให้ท่านต้องลำบากเพราะฉันอีกเลยตั้งใจหาเงินเล็กน้อยเพื่อช่วยเหลือโบสถ์น้อยๆนี้บ้าง
ถึงอย่างนั้นก็เถอะงานที่เราทำได้มันได้เงินน้อยนิดจริงๆ ทั้งยังถูกหลอกใช้ฟรีตั้งหลายครั้งแต่ที่เราทำได้ก็เพียงก้มหัวขอร้องล่ะนะ เราเองก็ไม่ได้อยากกำพร้าซักหน่อย ทำไมทั้งที่เราก็เป็นคนเหมือนกันถึงต่างกันขนาดนี้นะ กับเด็กของร้านนั้นที่มีเสื้อผ้าใหม่ๆสวมใส่ อาหารให้กินทุกมื้อ พระผู้เป็นเจ้าท่านเล่นตลกกับเราหรอคะ ทำไมท่านถึงโหดร้ายแบบนี้
หน้าหนาวปีนี้ น้องชายที่พึ่งถูกรับมาไข้ขึ้นหนัก เราช่วยได้เท่าที่ช่วยแล้วแต่มันก็ไม่ไหวสุดท้ายก็มีเด็กจากไปอีกแล้ว ก่อนจากไปเราก็ทำได้เพียงกอดกันให้ความอบอุ่นแต่ว่าสุดท้ายมัน.. การได้เห็นซิสเตอร์ที่เดินไปพร้อมกับน้ำตามันเจ็บปวดกับเราเหลือเกิน
เวลาผ่านไปด้วยการสอนของซิสเตอร์ บวกเราเองก็เริ่มโตอายุมากขึ้นปีนี้ก็ สิบสี่แล้ว ก็สามารถหางานได้ด้วยล่ะ ตอนนี้ทำงานเป็นพนักงานเสริฟอยู่ที่บาร์เล็กๆตอนกลางคืน ตอนเช้าก็สอนอ่านเขียนให้กับน้องๆในโบสถ์ ตอนนี้เราเองก็เป็นพี่ใหญ่ของเด็กๆแล้วต้องดูแลน้องให้ดีขึ้น
ถึงอย่างนั้นโบสถ์ที่เราอยู่ก็ไม่ค่อยได้รับความดูแลเท่าไหร่แฮะ ซิสเตอร์เองก็อายุมากแล้ว จะให้ท่านทำงานหนักๆก็คงไม่ดี ฉันเองเลยต้องขยันทำงานเพื่อท่านได้พักผ่อนบ้าง ทำงานให้มากขึ้น หาเงินให้เยอะขึ้น
หน้าหนาวปีนี้มีเด็กจากไปอีกแล้ว น้องกอดเราด้วยสภาพร่างกายที่เย็นเชียบเหมือนน้ำแข็ง
[พี่แอนหนูหนาวจังเลย..พี่แอนยังอยู่ใช่ไหม?]
[พี่ยังอยู่..เคลที่]
[พี่คะหนูจะตายใช่ไหม?]
[ไม่หรอกที่ต้องคิดมากนะ..หนูแค่ต้องพักผ่อนน่ะ]
[หรอคะ..พี่อย่าปล่อยมือหนูนะ หนูกลัวจังเลย]
[อืม พี่ไม่ปล่อยมือเธอหรอก]
[พี่คะ หนูง่วงจังเลย]
[อืมพักผ่อนนะ]
ร่างกายของเคลที่เย็นขึนเรื่อยๆ เด็กคนนี้อยู่กับเรามาได้สามปีสินะ เมื่อเดือนที่แล้วยังอวดเงินที่เก็บได้มาอยู่เลย เงินที่มีตอนนี้ก็ไม่พอจะซื้อยาให้พอกับเด็กทุกคน เราพยายามมาไม่มากพอสินะ ทำไมกันนะ ทำไม…เราไม่เข้าใจเลย พระผู้เป็นเจ้าคะ ท่านต้องการอะไรจากเรากันแน่คะ?
ผ่านมาอีกปีนี้เป็นปีที่โหดร้ายที่สุด ซิสเตอร์ เสียแล้ว… ในงานศพมีคนมาดูอยู่บ้างแต่ไม่มีใครสนใจเท่าไหร่ คนที่ทำพิธีทุกอย่างก็คือเรา มันเจ็บปวดเหลือเกิน ท่านเป็นเหมือนแม่ของเรา ก่อนที่ท่านจะเสียเราจับมือกันท่านพูดแค่ว่าขอโทษที่ทำให้หนูและน้องๆลำบากท่าร้องไหออกมาก่อนที่จะเสีย เราไม่อยากให้ท่านจากไปด้วยคำพูดแบบนั้นเลย เราอยากให้ท่านยิ้มเห็นเราในวันที่ประสบความสำเร็จแท้ๆแต่กลับ…เราเศร้าใจอยู่ได้ไม่นานเพราะยังมีงานที่ต้องทำ ถึงที่บาร์จะบอกไม่ต้องทำก็ได้แต่จะเอาเงินที่ไหนมาเลี้ยงน้องล่ะ ถึงจะเศร้าจะเจ็บปวดแค่ไหนมันก็ต้องทำ
หลังจากซิสเตอร์ การช่วยเหลือที่โบสถ์ได้รับก็ถูกตัดเหมือนว่าจะไม่มีใครมาประจำเลยถูกตัดไปแบบนั้น แต่อย่างน้อยเราก็มีที่อยู่อาศัยอยู่ล่ะนะ เหมือนว่าค่ารื้อถอนจะแพงไปเลยต้องใช้เวลา ถึงกระนั้น ฉันและน้องๆต้องดิ้นรนกันอยู่เพื่อเตรียมรับหน้าหนาวที่กำลังมาถึงอยู่ดี
หน้าหนาวปีนี้เราเตรียมตัวกันได้ไม่ดีน้องๆเสียไปอีกแล้ว เราโกรธตัวเองที่อ่อนแอ ไร้พลังอย่างนี้ เรามันแย่ที่สุด ซิสเตอร์คะ หนูทำอย่างไงดีคะ น้องๆจากหนูไปอีกแล้ว หนูควรทำอย่างไงดี ซิสเตอร์คะ ซิสเตอร์คะ
พออาการเริ่มเย็น โบสถ์ก็ถูกรื้อถอนจนเสร็จ เราไม่มีที่อยู่ เราต้องดูแลน้องเลย ออกเดินทางเพื่อไปโบสถ์อื่น แต่ทุกที่ก็ไม่รับ ฉันต้องทำอย่างไงดี สุดท้ายเลยต้องออกนอกเมือง ก่อนที่น้องๆจะล้มตายระหว่างทางด้วยความอดอยาก ไปทีละคน ทีละคน ทีละคน
หน้าหนาวปีนี้เราเหลือตัวคนเดียว น้องคนสุดท้าย มารีพึ่งเสียไปเมื่อวานน้องยิ้มให้แล้วบอกเราอย่าฝืนนะคะพี่แอน อย่ารีบตามพวกหนูมานะ ถ้ามาหนูโกรธจริงๆด้วย น้องพูดก่อนจากไป…ภาพในวันที่เราอ่านหนังสือด้วยกัน อาบน้ำด้วยกัน นอนกอดกันมันลอยเข้ามาในหัวไม่หยุด มันไม่โหดร้ายเกินไปหน่อยหรอ กับเด็กตัวเล็กๆแบบนี้ เรากอดร่างที่ผอมและหนาวเย็นของน้องเอาไหว เราไม่เหลืออะไรแล้ว พระเจ้าคะ ท่านโหดร้ายมากเลยนะคะ ทำไมถึงทำแบบนี้ พวกเราผิดอะไรคะ กับฉันที่ภาวนาทุกวัน ท่านต้องการอะไรจากเรากันแน่คะ ทำไมถึงทำอย่างนี้ ทำไมถึงพรากทุกอย่างไป ท่านจงเกลียดจงชังพวกเรามากเลยหรอคะ เราทำอะไรผิด เราแค่อยากมีชีวิต อยากจะมีความสุขบ้าง มันไม่ได้เลยหรือไงคะ พระเจ้าคะ
ตอนนี่เราไม่เหลือใครแล้ว เราไม่อยากอยู่แล้ว อยู่ไปเพื่อใคร พระเจ้าคะ ฉันไม่ชอบท่านเลย
ถึงอย่างนั้น เราก็ไม่สามารถตามน้องๆไปได้ เราไม่น่าสัญญาเลย ในวันนี้ก็เป็นอีกวันที่เราเร่รอนไปตามที่ต่างๆก่อนที่จะล้มลง เสียงรถม้าผ่านหน้าฉันไป พร้อมกับเสียงจอด ก่อนจะตามด้วยเสียงเดินอันแผ่วเบาของเด็ก เมื่อมองขึ้นดู เป็นเด็กตัวเล็กอายุประมาณเจ็ดขวบ ผมสีบลอนด์อ่อนดวงตาสีเขียวสดใสดั่งมรกต สวมชุดเดรสสีแดงสลับขาวเหมือนนิทานที่ชิสเตอร์เคนเล่าให้ฟัง อยู่ตรงหน้า พร้อมกับคุณลุงสูงอายุอีกคนข้างๆ ท่าทางจะเป็นสิ่งที่เรียกว่าพ่อบ้านสินะ?
[อ่า..อะไรมาล้มอยู่หน้าเราเนี่ย]
[คนขอรับ]
[สิ่งนี้เรียกว่าคนได้หรอ?]
นั่นสินะสภาพเราตอนนี้ยังเรียกว่าคนได้อีกหรือเปล่านะ?
[อืม ถ้างั้นฉันเอาสิ่งนี้ไปด้วยได้ไหม?]
[มันสกปรกนะครับคุณหนู]
[ไม่สนเราพูดแล้วจะเอา พ่อบ้านเอาสิ่งนี้ไปด้วย]
[…ท่านดยุกโกรธท่านแน่ๆ]
[พ่อเรา…ไม่สนใจเราหรอก]
[…เข้าใจแล้วครับ]
เราถูกพาขึ้นที่ม้าก่อนที่จะไปอยู่ที่ปราสาทของท่านดยุกไคน์ ถูกดูแลอาบน้ำแต่งตัวซะใหม่ฝึกอบรมทำงานเป็นสาวใช้ ทำไม ทำไมไม่ไวกว่านี้ ถ้าไวกว่านี้ซักปีละก็ น้องๆคงไม่..เราจะโทษคุณหนูไม่ได้ แต่ว่ามัน.. เลิกคิดดีกว่า เราไม่อยากโทษใครอีกแล้ว
วันหนึ่งขณะที่เราทำงานอยู่ คุณหนูเดินมาเจอเราด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย มีเรื่องทุกใจอะไรหรือเปล่านะ?
[นี่เธอเจ้าก้อนดำๆนั่นสินะ]
[ค่ะ คุณหนู ฉันชื่อแอนนาค่ะ เรียกว่าแอนสั้นๆก็ได้]
การที่เธอมองมาที่เราแบบนี้เป็นสายตาสงสัย ที่เหมือนกับน้องเราก่อนหน้า ทำไมรู้สึกแบบนี้นะ
[ทำไมมองหน้าเราแล้วยิ้มแบบนั้นล่ะ]
[ยิ้มหรอคะ.. ไม่มีอะไรหรอกค่ะ]
[หรอ..]
[ก้มหน่อยสิ]
นี่ฉันยิ้มหรอ? ขณะที่กำลังคิด เด็กตัวน้อยก็เดินมาแล้วลูบหัวฉัน
[โอ๋ๆ ไม่เป็นไรนะ]
[คุณหนู..?]
[เหนื่อยหรอ ไม่ไหวก็พักนะ]
[คะ?]
[เราเห็นเธอเหมือนกำลังจะร้องไหน่ะเลยมาปลอบ เก่งไหม?]
ฉันตกใจกับคำพูดของเธอ คนหนูตัวเล็กที่อยู่ข้างหน้า ถึงอย่างนั้นมันกับอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก ไม่ทันไรน้ำตาก็ไหลออกมาไม่หยุด ไม่ได้นะ จะร้องต่อหน้าแบบนี้ไม่ได้ แต่ว่า..
น้ำตาของเราไหลออกมาไม่หยุด คุณหนูเหมือนจะตกใจจนทำตัวไม่ถูกเหมือน
[อ่ะเปียกอ่ะ เช็ดไหนได้บ้าง?]
แล้วคุณหนูก็เช็ดด้วยเสื้อของฉัน
[คุณหนูอย่าเช็ดฉันสินะคะมันเปื้อนมือท่านนะคะ เสื้อฉันมันสกปรก]
[อ่าๆ เรามีผ้าเช็ดหน้านี่นา]
เธอก็เอาผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดมือแบบนั้น แล้วก็ยืนให้ฉัน
[เราให้ เอาไปเช็ดน้ำตานะ ไม่ต้องคืนเอาไปเลย]
[..ขอบคุณค่ะ]
[ไปล่ะ..แล้วเจอกันใหม่นะ แอน]
แล้วเธอก็วิ่งออกไป..เราไม่เคยเจอเด็กแบบนี้มาก่อนเลย เด็กที่ดูประหลาดแต่กับน่ารักแบบบอกไม่ถูก ตอนนี้เราอยากดูแลเธอ ตอบแทนบุญคุณที่เธอช่วยเรา ตอบแทนที่มอบโอกาสให้ ตอบแทนที่เป็นจุดหมายในชีวิตให้ ตอบแทนทุกอย่างที่มี..ด้วยชีวิตและสัญญา
–
–
อ่านสบายๆ..ครับ
