โนอาห์ไม่ได้ดูเวลาเลยว่าเขานั่งอยู่ที่นานแค่ไหนแล้ว เขาลูบหัวของแม็กกี้ในขณะที่เธอนอนหลับอยู่บนตักของเขา จนกระทั่งมีพยาบาลเข้ามาในห้องแล้วชี้ไปที่นาฬิกา
โนอาห์เคยชินกับมันแล้วเขาระวังไม่ให้ตัวของเขาไปปลุกแม็กกี้ให้ตื่น เขาจึงค่อยๆลุกขึ้นจากเตียงและจูบเธอที่หน้าผาก
“พี่รักเธอนะ” เขาพูดด้วยสีหน้าอ่อนโยนขณะมองไปที่เด็กหญิงตัวเล็กบอบบางก่อนจะเดินออกจากห้องไปอย่างเชื่องช้าและเงียบเฉียบเพื่อไม่ให้เธอตื่น
หลังจากออกจากโรงพยาบาลโนอาห์หยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมาและใช้แอพวูเบอร์เพื่อไปที่บ้านของคาร์ลอสเนื่องจากตอนที่เขาดูนาฬิกาก็เป็นเวลา 19.00 น. แล้ว
ทางจากโรงพยาบาลไปยังบ้านของคาร์ลอสนั้นราบรื่นมากเพราะหลังจากหลายปีของการพัฒนาระบบการจราจรที่มีประสิทธิภาพทำให้รถติดขัดบนท้องถนนได้ยากมาก ดังนั้นแม้ว่าถนนจะยาวสักหน่อยแต่รถวูเบอร์ก็ไม่จำเป็นต้องหยุดรถหลายๆครั้งและสามารถรักษาความเร็วคงที่ได้ตลอดเวลาโดยไม่ต้องชะลอตัวโนอาห์ก็ไปถึงบ้านของคาร์ลอสในเวลาเพียง 30 นาที
คนขับรถวูเบอร์ประหลาดใจเมื่อเห็นขนาดของคฤหาสน์ที่พวกเขามาถึง โนอาห์คุ้นเคยกับบ้านของคาร์ลอสมากแล้ว แม้ว่ามันจะเป็นคฤหาสน์หลังใหญ่ที่มีดีไซน์ทันสมัยมีห้องนอนและห้องนั่งเล่นหลายห้องรวมทั้งมีสนามหญ้าขนาดใหญ่และโอ่อ่า หลังจากมาที่นี่หลายครั้งโนอาห์ก็คุ้นเคยกับสถานที่นั้นโดยธรรมชาติ เขาไม่ได้ตื่นเต้นเหมือนกับคนขับวูเบอร์
แน่นอนว่าถึงเขาจะเคยชินกับสถานที่สวยงามขนาดนี้จากการที่เขามาบ่อยแค่ไหน แต่นั้นก็ไม่ได้หยุดการตรวจสอบของเจ้าหน้าที่ความปลอดภัยที่คอยตรวจตราหน้าประตูทางเข้า เพราะยังไงเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก็จะดูคนที่เข้ามาในบ้านทุกๆคน เมื่อเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ยืนอยู่ตรงนั้นเห็นโนอาห์ก็ไม่มีใครถามอะไรเขา พวกเขาเพียงเปิดประตูและปล่อยให้โนอาห์เข้าไปในบ้าน
เส้นทางจากประตูบ้านที่เขาเพิ่งผ่านไปยังบ้านนั้นมีระยะทางกว่า 100 เมตร แต่โนอาห์ไม่รีบร้อน เขาชอบเดินในทางเข้านี้มาโดยตลอดเนื่องจากการอยู่คนเดียวในสภาพแวดล้อมที่สวยงามและผ่อนคลายเช่นนี้ช่วยให้เขามีความคิดสร้างสรรค์มากขึ้น และมันช่วยให้เขาคิดหาวิธีแก้ปัญหาต่างๆได้
หลังจากเดินไม่กี่นาทีโนอาห์ก็มาถึงทางเข้าของคฤหาสน์ ก่อนที่เขาจะเข้าไปเขาเห็นรถหรูคันหนึ่งพุ่งเข้ามาหาเขานั่นคือ Mercedes AMG รุ่นใหม่ล่าสุด เครื่องยนต์ของรถส่งเสียงดังราวกับว่ามันต้องการให้ทุกคนรู้ว่ามันมาถึงแล้ว
โนอาห์สังเกตเห็นความสวยงามของรถเพียงเล็กน้อยเนื่องจากเขาชอบรถมากตั้งแต่ยังเด็ก แต่ในไม่ช้าเขาก็หมดความสนใจ ขณะที่เขากำลังจะเข้าไปในคฤหาสน์รถก็หยุดอยู่ข้างๆเขาและคนขับก็ลงจากรถเพื่อคุยกับเขา
“นายเป็นคนรับรถหรือเปล่า เอารถไปเก็บด้วยและอย่าทำให้รถของฉันมีรอยแม้แต่นิดเดียว” คนขับรถพูดขณะที่เขามองไปที่โนอาหพร้อมกับชี้ไปที่รถ
โนอาห์ไม่เข้าใจอยู่ครู่หนึ่งจนกระทั่งเขารู้ว่าเจ้าของรถกำลังคุยกับเขา เขามองไปที่ชายคนนั้นอย่างใจเย็นและตอบว่า
“ฉันไม่ใช่คนรับรถ”
เมื่อได้ยินสิ่งที่โนอาห์พูดเจ้าของรถก็มองเขาขึ้นและลงขณะที่เขาประเมินเขา
‘เขาอาจจะสวย แต่เสื้อผ้าราคาถูกพวกนั้นไม่อาจหลอกฉันได้ บางทีเขาอาจจะเป็นแค่พนักงานเสิร์ฟที่มาสาย?’ ชายคนนั้นคิดก่อนตอบด้วยน้ำเสียงสั่งการ
“งั้นก็หาพนักงานจอดรถให้ฉันแล้วบอกให้เขาเอารถไปจอด”
โนอาห์ไม่ชอบน้ำเสียงของคำสั่งที่ชายคนนี้ใช้และตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า
“ไม่”
ก่อนจะหันหลังกลับและเดินเข้าไปในคฤหาสน์ที่เขารู้จักเป็นอย่างดี
ราวกับว่าเป็นบ้านของเขาเองโนอาห์เดินไปที่บริเวณงานเลี้ยงโดยไม่กังวลและมองหาคาร์ลอส เมื่อเขาเข้ามาคาร์ลอสกำลังคุยกับชายชราบางคนซึ่งอาจเป็นหุ้นส่วนทางธุรกิจของพ่อของเขา เพื่อที่จะไม่รบกวนคาร์ลอสโนอาห์จึงไปที่โต๊ะอาหารเพื่อหาอะไรกินเนื่องจากเขาไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่ตอนที่เขาอยู่ที่โรงพยาบาล
เมื่อมองไปที่โต๊ะที่เต็มไปด้วยอาหารเก๋ไก๋และซับซ้อนโนอาห์ก็รู้สึกอึดอัด ไม่ใช่เพราะเขาไม่คิดว่าอาหารนั้นหรูหราเกินไปสำหรับเขา แต่เป็นเพราะเขาชอบอาหารที่เรียบง่ายกว่าเนื่องจากมีปริมาณมากกว่าและเขาสามารถกินมันได้ทั้งหมด ความหิวของเขามันแตกต่างกับอาหารจานเล็กๆที่มีความซับซ้อนพวกนี้
เมื่อพบสิ่งที่เขาชอบโนอาห์หยิบจานเล็กๆและเริ่มกินของที่เขาชอบกิน
เนื่องจากความหิวโหยที่เขากำลังประสบอยู่โนอาห์จึงวางอาหารไว้มากมายบนจานของเขา ทำให้อาหารพูนออกจากจานใบเล็กของเขา เห็นได้ชัดว่าเขาไม่สนใจเรื่องนี้
หลังจากเขาหยิบอาหารเสร็จเขาก็เดินไปที่เคาน์เตอร์ว่างที่หนึ่งและวางจานของเขาและยืนพิงมันในขณะที่กินและมองดูผู้คนไปพร้อมๆกัน
คนส่วนใหญ่ในห้องนั้นสวยมาก คนน่าเกลียดที่หายากมักเป็นผู้ชายที่มาพร้อมกับผู้หญิงที่สวยมาก เป็นเรื่องตลกสำหรับโนอาห์ที่เห็นคนเหล่านี้ทำหน้าตาจริงจังปรับเสื้อผ้าให้ดูจริงจังและสวยงามที่สุดเท่าที่จะทำได้
มีแม้กระทั่งชายอ้วนที่หน้าแดงไปหมดอาจเป็นเพราะเขาใส่เข็มขัดรัดรูปไว้ใต้สูทเพื่อพยายามซ่อนพุงใหญ่ของเขา แต่ก็ล้มเหลวอย่างน่าอนาถเมื่อร่างกายส่วนที่เหลือเผยให้เห็นว่าเขาอ้วนแค่ไหน โนอาห์เริ่มรู้สึกสนุกที่ได้เห็นชายคนนี้แทบจะหายใจไม่ออก ในช่วงเวลาสั้นๆชายคนนี้ต้องนั่งลงและลุกขึ้นสามครั้งติดต่อกันเพื่อทักทายผู้คนที่เข้ามาคุยกับเขา แต่ทุกครั้งที่ชายคนนั้นลุกขึ้นโนอาห์เห็นใบหน้าของเขาแดงขึ้น
ชายผู้ซึ่งเคยหน้าแดงเพียงเล็กน้อยตอนนี้แดงราวกับมะเขือเทศ คนอื่นๆแสร้งทำเป็นว่าพวกเขาไม่เห็น มันเป็นการแสดงความเคารพต่อชายคนนั้นหรือเพราะพวกเขากำลังต่อสู้กับปัญหาที่คล้ายกัน แต่โนอาห์ไม่สนใจ เขาเพียงแค่ยิ้มและหัวเราะให้กับสถานการณ์ที่ตลก
ทันใดนั้นโนอาห์ก็ได้ยินเสียงหวานๆข้างๆเขา
“อยู่ตามมุมคนเดียวกับจานอาหารที่มีอาหารมากมายและหัวเราะด้วยท่าทางราวกับว่าคุณกำลังดูการแสดงตลก และดูจากตัวคุณแล้วมันก็ยากที่จะบอกได้ว่าเรามาจากสภาพแวดล้อมเดียวกัน”
เมื่อเขาหันกลับไปเขาก็เห็นสาวสวยอายุ 18 หรือ 19 ปี ผมสีบลอนด์ที่ยาวไม่ถึงไหล่และสวมชุดสีเหลืองกำลังมองมาที่เขาด้วยสีหน้าสนใจ
“คุณต้องเรียนรู้วิธีที่จะสนุกกับการแสดงที่โลกนี้เตรียมไว้ให้คุณ” โนอาห์พูดพร้อมกับยิ้มเล็กน้อยบนใบหน้าของเขาขณะที่เขาหยุดมอง เธอและเขามองกลับไปที่ชายอ้วนพร้อมกัน
“ดูสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นใน 3…2…1… ตอนนี้!”
เมื่อโนอาห์พูดว่า “ตอนนี้” ชายที่เขาเฝ้าดูไม่สามารถใส่เข็มขัดได้อีกต่อไปและด้วยความสิ้นหวังเขาจึงดึงเสื้อสูทออกและด้วยมือที่สั่นเทาเขาดึงเข็มขัดที่มีรัดรูปออกจากท้องของเขาขณะที่เขายืดตัวบนเก้าอี้พร้อมกับเหงื่อที่เหมือนกับเขาไปวิ่งมาราธอนมา
เมื่อโนอาห์เห็นชายคนนี้หายใจด้วยความยินดีและคนอื่นๆก็หันออกไปเพื่อที่จะไม่ทำให้ชายคนนั้นอับอาย และพยายามอย่างเต็มที่ที่จะไม่หัวเราะกับสถานการณ์ของเขา
โนอาห์กลั้นที่จะไม่หัวเราะไม่ได้ เขาหัวเราะเบาๆกับสถานการณ์ที่เขาเห็น
ในขณะที่เขาหยิบขนมอีกชิ้นจากจานบนเคาน์เตอร์ที่เขาหยิบออกมา ผู้หญิงข้างๆเขามองเขาด้วยความสนใจมากขึ้น ในตอนนี้เธอต้องหายใจเข้าลึกๆสองสามครั้งเพื่อไม่ให้หัวเราะกับสถานการณ์ของผู้ชายคนนั้น
มันเหมือนกับกฎที่ไม่ได้เขียนไว้สำหรับสภาพแวดล้อมแบบนี้ที่จะเคารพใครก็ตามที่พยายามรักษารูปลักษณ์ไว้ แต่เห็นได้ชัดว่าชายตรงหน้าเธอไม่สนใจกฎนั้นเลย เขาเพียงแต่จ้องมองและหัวเราะอย่างเปิดเผยกับสถานการณ์ของชายคนนั้น
“คุณคงไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของแวดวงนี้ใช่ไหม” เธอถาม
โนอาห์กำลังมองหาคนอื่นๆเพื่อดูและไม่หันกลับไปหาเธอ พร้อมกับตอบว่า
“ไม่ ฉันไม่มีเงินที่จะเข้าร่วมในแวดวงแบบนี้หรอก และฉันก็ไม่จำเป็นต้องมีส่วนร่วมในเรื่องแบบนี้ด้วย”
เมื่อเห็นว่าโนอาห์ไม่ได้ให้ความสนใจกับเธอมากนักผู้หญิงคนนั้นก็รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย แต่ความอยากรู้อยากเห็นของเธอทำให้เธอคุยกับเขา
“แต่คุณก็ไม่กลัวคนเหล่านี้เหมือนกัน คุณก็รู้ว่าในหมู่พวกเขามีบางคนที่เป็นผู้ถูกเลือกระดับ C แต่คุณก็ยังไม่สนใจ ทำไมละ?”
โนอาห์พบว่าคำถามนี้น่าสนใจในที่สุดเขาก็หันมามองตาผู้หญิงคนนี้อีกครั้ง และพูดอย่างใจเย็นว่า
“ทำไมฉันต้องกลัวสิ่งที่ฉันก็จะทำได้ในอนาคตด้วยละ”
